create your own visited country map
donderdag, september 25, 2003
DE GOEDE, DE SLECHTE EN DE LELIJKE
Na het vroege opstaan van maandag gingen we dinsdag het Stedelijk Paleis bekijken. Dit is een groot complex dat een maharadja-familie al eeuwenlang en ten dele nog immer wordt bewoond. Te zien waren allerlei gewaden van deze kerels en hun aanhang. Meest noemenswaardig is nog wel maharadja Sawai Madho Singh I, die 2 meter lang was en 1,2 meter breed. Zijn gewicht was 250 kilo, hetgeen zijn Quetelet-index 67,5 maakt. Zou de smulpaap dit gewicht willen volhouden en een gezonde index willen bereiken van 25, dan zou hij groeihormonen moeten hebben slikken tot hij 3 meter 30 zou zijn. En de farmaceutische industrie was een eeuw geleden nog onontwikkeld. Afvallen dus, maar de getoonde kleden wezen hier niet op. Al evenmin de enorme zilveren waterkruiken die mijnheer meenam tijdens een bezoek aan Engeland. Hij vertrouwde het Engelse water niet (ziehier hoe de kneedbare communis opinio soms verandert) en nam derhalve 2 kruiken van 900 liter mee! Ook die waren te zien. De kruiken vormden lachspiegels waarin het een kwartiertje goed ginnegappen was.
Verder hebben we onszelf nogal voor schuit gezet door treinkaartjes te willen reserveren voor een trein die we toch wat te duur vonden voor een korte reis van slechts tweeenhalf uur. Keurig in de rij staand achter het loket voor 'freedom fighters and foreign tourists' achtten we ons in goed gezelschap. Tot we enig voordringen waarnamen. Dit zou niet erg zijn geweest, ware het niet dat dit voor ons in de rij plaatsvond. Wouter nam dit hoog op en wees de voordringer op het ongepaste van zijn handeling. En of de Britten dan toch tenminste hier niet het keurige 'queueing like gentlemen' hadden nagelaten? Uiteindelijk bleken we zelf onvoorberijd en werden we tijdens onze afgang naar een wachtlokaal weer van harte uitgelachen en nu wel cumulatief: EN te lang, EN een vrouwelijk kapsel, EN dom. Boewahahah.
Diezelfde dag werden we voor het eerst benaderd door een man die ons door de hotelmanager, met zijn katachtige ogen (hierna: de katogige) al als gevaarlijk omschreven was. Deze autoriksjabestuurder had ooit, in een dronken zoektocht naar toeristen op het station, zijn twee benen verloren doordat de trein met de felbegeerde toeristen erin hem aanreed. De geenbenige hield het, toen wij hem tegenkwamen, erop dat hij z'n poten eraf had gevochten in het leger.
En wie geloof je dan? De katogige, met zijn vriendelijke blik en zijn stemgeluid dat vermoedens van de herenliefde deed rijzen, kregen het voordeel van de twijfel. Hoewel van hem bekend was dat hij aan riksjarijders in het algemeen een hekel had. Woensdagavond echter, na een dagje winkelen en nuttige klusjes doen, zouden we Babu weer treffen. Wie deze soap goed volgt, kent hem nog: de goedbedoelende doch steeds zuurtjes om geld zeurende vakgenoot van de geenbenige prothezige. Hij had woensdagmorgen al voor de deur gestaan (tot ergernis van de katogige) met het verzoek of hij ons niet weer kon rondrijden. Dat ging niet, we wilden te voet en van zijn gezeur af zijn, maar een biertje konden we wel gaan pakken die avond.
Tijdens het eerste biertje verhaalden we van de geenbenige blaaskaak, en Babu bleek hem te kennen. "AH HIM! SPECIAL PRRRICE THEN CHEATING. HE BAD. If you encounter him tell him you know Babu and he will back off." Babu kende zijn pappenheimers. Hij beaamde het verhaal van de katogige. Onze, naar wij nu pas opnamen, van pens en rooddoorlopen ogen voorziene chauffeur trok een lijn met de katogige.
Onze lelijke vriend wilde ons een presentje geven, donderdagmorgen voor het hotel. Daar gaat-ie weer, dachten we. Daarom logen we dat we vandaag zouden vertrekken. Maar hij wilde ons absoluut nog zien, dus spraken we af dat hij om tien uur 's morgens weer present zou zijn. Daar zou de katogige blij mee zijn! Wat wou die bolpens toch?
Na het vroege opstaan van maandag gingen we dinsdag het Stedelijk Paleis bekijken. Dit is een groot complex dat een maharadja-familie al eeuwenlang en ten dele nog immer wordt bewoond. Te zien waren allerlei gewaden van deze kerels en hun aanhang. Meest noemenswaardig is nog wel maharadja Sawai Madho Singh I, die 2 meter lang was en 1,2 meter breed. Zijn gewicht was 250 kilo, hetgeen zijn Quetelet-index 67,5 maakt. Zou de smulpaap dit gewicht willen volhouden en een gezonde index willen bereiken van 25, dan zou hij groeihormonen moeten hebben slikken tot hij 3 meter 30 zou zijn. En de farmaceutische industrie was een eeuw geleden nog onontwikkeld. Afvallen dus, maar de getoonde kleden wezen hier niet op. Al evenmin de enorme zilveren waterkruiken die mijnheer meenam tijdens een bezoek aan Engeland. Hij vertrouwde het Engelse water niet (ziehier hoe de kneedbare communis opinio soms verandert) en nam derhalve 2 kruiken van 900 liter mee! Ook die waren te zien. De kruiken vormden lachspiegels waarin het een kwartiertje goed ginnegappen was.
Verder hebben we onszelf nogal voor schuit gezet door treinkaartjes te willen reserveren voor een trein die we toch wat te duur vonden voor een korte reis van slechts tweeenhalf uur. Keurig in de rij staand achter het loket voor 'freedom fighters and foreign tourists' achtten we ons in goed gezelschap. Tot we enig voordringen waarnamen. Dit zou niet erg zijn geweest, ware het niet dat dit voor ons in de rij plaatsvond. Wouter nam dit hoog op en wees de voordringer op het ongepaste van zijn handeling. En of de Britten dan toch tenminste hier niet het keurige 'queueing like gentlemen' hadden nagelaten? Uiteindelijk bleken we zelf onvoorberijd en werden we tijdens onze afgang naar een wachtlokaal weer van harte uitgelachen en nu wel cumulatief: EN te lang, EN een vrouwelijk kapsel, EN dom. Boewahahah.
Diezelfde dag werden we voor het eerst benaderd door een man die ons door de hotelmanager, met zijn katachtige ogen (hierna: de katogige) al als gevaarlijk omschreven was. Deze autoriksjabestuurder had ooit, in een dronken zoektocht naar toeristen op het station, zijn twee benen verloren doordat de trein met de felbegeerde toeristen erin hem aanreed. De geenbenige hield het, toen wij hem tegenkwamen, erop dat hij z'n poten eraf had gevochten in het leger.
En wie geloof je dan? De katogige, met zijn vriendelijke blik en zijn stemgeluid dat vermoedens van de herenliefde deed rijzen, kregen het voordeel van de twijfel. Hoewel van hem bekend was dat hij aan riksjarijders in het algemeen een hekel had. Woensdagavond echter, na een dagje winkelen en nuttige klusjes doen, zouden we Babu weer treffen. Wie deze soap goed volgt, kent hem nog: de goedbedoelende doch steeds zuurtjes om geld zeurende vakgenoot van de geenbenige prothezige. Hij had woensdagmorgen al voor de deur gestaan (tot ergernis van de katogige) met het verzoek of hij ons niet weer kon rondrijden. Dat ging niet, we wilden te voet en van zijn gezeur af zijn, maar een biertje konden we wel gaan pakken die avond.
Tijdens het eerste biertje verhaalden we van de geenbenige blaaskaak, en Babu bleek hem te kennen. "AH HIM! SPECIAL PRRRICE THEN CHEATING. HE BAD. If you encounter him tell him you know Babu and he will back off." Babu kende zijn pappenheimers. Hij beaamde het verhaal van de katogige. Onze, naar wij nu pas opnamen, van pens en rooddoorlopen ogen voorziene chauffeur trok een lijn met de katogige.
Onze lelijke vriend wilde ons een presentje geven, donderdagmorgen voor het hotel. Daar gaat-ie weer, dachten we. Daarom logen we dat we vandaag zouden vertrekken. Maar hij wilde ons absoluut nog zien, dus spraken we af dat hij om tien uur 's morgens weer present zou zijn. Daar zou de katogige blij mee zijn! Wat wou die bolpens toch?
