create your own visited country map
zondag, september 12, 2004
ONZE NIEUWE BUURMAN
Maandag 6 september stonden we laat en mismoedig op. We ontbeten en biljartten om de tijd te doden tot de taxi naar het vliegveld zou komen voorrijden. Rond drieen kwamen we aldaar aan. We kwamen verrassend genoeg nog Nick tegen, de Australier die in hetzelfde hostal had gezeten. Zijn vlucht naar Iquique in Chili had acht uur vertraging.
Wij hadden beduidend meer mazzel dan hij.
Het instappen van het vliegtuig duurde nogal lang omdat Iberia een foutje had gemaakt in de passagierslijst. Dit zal dan ook wel de reden zijn geweest dat een stewardess ons ineens nijdig toebeet dat we business class zouden vliegen. Geweldig! Twee meter beenruimte, een vijfgangendiner op gedekte tafel met onder andere zalmfilet en eendenborst, en een blonde mevrouw die om een bepaalde reden dacht dat zij en niet wij recht had op deze behandeling. We waren eigenlijk wel de hele avond bezig met het feestmaal en konden daarna dan ook niet slapen. De spanning over de thuiskomst? Het tijdsverschil van zeven uur? Opstandige eendenborst? Het wilde niet lukken. Bij aankomst op het vliegveld van Madrid herkende Erika dan ook de gepinde euro's niet meer. We kwamen nog twee Nederlanders tegen en een Spaans stel dat op huwelijksreis ging naar Mexico. Hierna was het tijd om het laatste vliegtuig in te stappen, naar Schiphol. Om zeven uur kwamen we daar aan, pakten de rugzakken van de bagageband en hadden een heel erg mooi weerzien met niet alleen ouders maar ook nog drie vrienden die zich op deze doordeweekse dinsdag helemaal de moeite hadden getroost vanuit het noorden naar Schiphol te komen. De zon ging net onder boven Nederland en wat vooral opviel was het groen. Het is hier in- en ingroen. Waar maakt GroenLinks zich druk om.
Na een gezellige maaltijd in een restaurant halverwege Drachten respectievelijk Appelscha (wat een schrik om de ober in het Nederlands te horen vragen of je friet of aardappelen bij je stuk vlees wilde!) kwam voor ons het voorlopige afscheid. Een raar moment na een heel jaar samen reizen - ook als dat twee weken gescheiden heeft moeten zijn! Na 74 verschillende hotelkamers voor Erika en 79 voor Wouter, 32.000 vliegmijlen, 82 bustickets, 5000 treinkilometers, een honderdtal toegangskaartjes, 2200 foto's, miljoenen zweetdruppels, elk drie verkoudheden en twee knipbeurten, drie zakmessen, 38 batterijen voor de discman, 115 berichten op de website van in totaal rond de 75.000 woorden, 60 Argentijnse biefstukken en naar schatting 500 liter bier en 200 liter wijn was het nu echt voorbij. Gescheiden maakten we nu onze ouders slachtoffers van onze verteldrift in de auto naar huis.
De dagen erna gingen snel en met weinig slaap. De jetlag deelde flinke tikken uit en er moest best veel worden gedaan. Zo huren we per 1 september een woning in Rotterdam en gaat Erika volgende week solliciteren. Het is allemaal hectisch en het contact opnemen met u lezers is er dan ook nog niet erg van gekomen. Sorry daarvoor!
Het was of we niet weg waren geweest. De foto's zijn het tastbare bewijs maar de dagelijkse drukte slokt alle aandacht op en doet een mens al snel weer verlangen aan reizen. Een verslavende bezigheid. Wij gaan dus vroeg of later voor kort of langer weer lekker weg in andermans land.
Maandag 6 september stonden we laat en mismoedig op. We ontbeten en biljartten om de tijd te doden tot de taxi naar het vliegveld zou komen voorrijden. Rond drieen kwamen we aldaar aan. We kwamen verrassend genoeg nog Nick tegen, de Australier die in hetzelfde hostal had gezeten. Zijn vlucht naar Iquique in Chili had acht uur vertraging.
Wij hadden beduidend meer mazzel dan hij.
Het instappen van het vliegtuig duurde nogal lang omdat Iberia een foutje had gemaakt in de passagierslijst. Dit zal dan ook wel de reden zijn geweest dat een stewardess ons ineens nijdig toebeet dat we business class zouden vliegen. Geweldig! Twee meter beenruimte, een vijfgangendiner op gedekte tafel met onder andere zalmfilet en eendenborst, en een blonde mevrouw die om een bepaalde reden dacht dat zij en niet wij recht had op deze behandeling. We waren eigenlijk wel de hele avond bezig met het feestmaal en konden daarna dan ook niet slapen. De spanning over de thuiskomst? Het tijdsverschil van zeven uur? Opstandige eendenborst? Het wilde niet lukken. Bij aankomst op het vliegveld van Madrid herkende Erika dan ook de gepinde euro's niet meer. We kwamen nog twee Nederlanders tegen en een Spaans stel dat op huwelijksreis ging naar Mexico. Hierna was het tijd om het laatste vliegtuig in te stappen, naar Schiphol. Om zeven uur kwamen we daar aan, pakten de rugzakken van de bagageband en hadden een heel erg mooi weerzien met niet alleen ouders maar ook nog drie vrienden die zich op deze doordeweekse dinsdag helemaal de moeite hadden getroost vanuit het noorden naar Schiphol te komen. De zon ging net onder boven Nederland en wat vooral opviel was het groen. Het is hier in- en ingroen. Waar maakt GroenLinks zich druk om.
Na een gezellige maaltijd in een restaurant halverwege Drachten respectievelijk Appelscha (wat een schrik om de ober in het Nederlands te horen vragen of je friet of aardappelen bij je stuk vlees wilde!) kwam voor ons het voorlopige afscheid. Een raar moment na een heel jaar samen reizen - ook als dat twee weken gescheiden heeft moeten zijn! Na 74 verschillende hotelkamers voor Erika en 79 voor Wouter, 32.000 vliegmijlen, 82 bustickets, 5000 treinkilometers, een honderdtal toegangskaartjes, 2200 foto's, miljoenen zweetdruppels, elk drie verkoudheden en twee knipbeurten, drie zakmessen, 38 batterijen voor de discman, 115 berichten op de website van in totaal rond de 75.000 woorden, 60 Argentijnse biefstukken en naar schatting 500 liter bier en 200 liter wijn was het nu echt voorbij. Gescheiden maakten we nu onze ouders slachtoffers van onze verteldrift in de auto naar huis.
De dagen erna gingen snel en met weinig slaap. De jetlag deelde flinke tikken uit en er moest best veel worden gedaan. Zo huren we per 1 september een woning in Rotterdam en gaat Erika volgende week solliciteren. Het is allemaal hectisch en het contact opnemen met u lezers is er dan ook nog niet erg van gekomen. Sorry daarvoor!
Het was of we niet weg waren geweest. De foto's zijn het tastbare bewijs maar de dagelijkse drukte slokt alle aandacht op en doet een mens al snel weer verlangen aan reizen. Een verslavende bezigheid. Wij gaan dus vroeg of later voor kort of langer weer lekker weg in andermans land.
maandag, september 06, 2004
PHILEAS FOG
De laatste week week van dit excentrieke jaar zouden we doorbrengen in Lima. Een zompig vooruitzicht: Lima zit van april tot december overwegend in de garua, een mistige mix van smog en wolken, en is het hele jaar door vol met zakkenrollers en halve garen. Briljante bezienswaardigheden zijn niet het meest genoemde kenmerk van de stad. Maar onze aankomst, maandag 30 augustus, viel reuze mee. Er scheen een melkzonnetje en The Point, in de wijk Barranco, bleek een gezellig hostal met ruim aanwezige rugzakkersstemming. Precies wat wij wilden. We leerden ´s avonds Matthew uit Australie kennen, die een Peruaanse vriendin genaamd Lourdes had. Lourdes had drie vrienden meegenomen naar het hostal. Hiervan was er een, Jorge, zelfs naar Peruaanse standaarden wanhopig op zoek - naar Een Westerse Vrouw. Met een gejetlagde Australische die kwam binnenwandelen in de bar moest hij tienmaal op de foto. Het meisje keek héél verbaasd maar deed wat haar gevraagd werd. Jetlags maken naief en dat is ook voor ons goed om te weten. Ook troffen we ene Nicholas uit Berlijn die plantkundig consultant was en gewaskeurend door Peru trok.
Dinsdag, woensdag en donderdag deden we behalve wat rondlopen langs de grijzige kust en het eten van ijsjes en drinken van pils aan de bar in het hostal weinig. Je denkt: wat een sloebers. Maar dat is niet zo. Aan de bar vertelde een Australische Nick dat je makkelijk kaartjes kon krijgen voor de voetbalwedstrijd (kwalificatie WK 2006) tussen Peru en Argentinië, zaterdagavond in het Estadio Monumental. Nou is Peru een nogal medioker voetballand (al kwamen ze in de Copa America deze zomer tot de halve finales), maar Argentinië mag je als voetballiefhebber niet missen. We kochten vrijdag dus kaartjes en bleken niet de enigen - twintig man uit het hostal zouden de wedstrijd zien. Onder hen ook Jordan en Tracy uit Vancouver, Canada. Deze pasgetrouwden hadden ervoor gekozen bij wijze van huwelijksreis niet een week op een duur strand in een glazen kooi te gaan liggen verbranden (overigens geen disrespect aan wie dat wel doet) maar drie maanden door Zuid-Amerika te gaan trekken. Daar hoorde voetbal bij, ze hadden nog nooit een voetbalwedstrijd live gezien.
Zaterdag gingen we al om een uur of vijf op weg naar het stadion. Opgevouwen met zijn zessen werd het een dolle rit, met veel te zien voor de autoliefhebber. Knallende Kevers, reutelende Renaults en lekkende Lada's. Een hiervan leek zowaar koelwater te lekken, maar toen onze taxichauffeur dit naar de bestuurder probeerde te gebaren kreeg hij alleen maar een blik van nou-en-ik-mot-naar-voetbal.
Voetbal voetbal voetbal.
Het was allemaal veel beter geregeld dan verwacht. Snel stadion binnen, dichtbij het veld zitplek gevonden en wedstrijd begonnen. Nadat het volkslied door een orkestje en 80.000 kelen hard en verwarrend om onze kop heen geslingerd was, begon Peru fel maar zonder overleg aan de wedstrijd. Niet vreemd dan ook dat Argentinië al na een kwartier scoorde. De eerste helft was verder nogal kleurloos, al regende het gele kaarten en ook twee rode. Het publiek kolkte, al stond de garde achter. Het deed het team goed want in de tweede helft scoorden ze na een afgekeurde buitenspelgoal uit de kluts de gelijkmaker. Argentinië leek het nu moeilijk te krijgen - maar niets was minder waar. Zonder problemen drukten ze door en maakten er uiteindelijk 1-3 van. De Peruanen hadden er al lang voor het eind geen vertrouwen meer in. Tien minuten voor tijd (de stand was 1-2) begon een flinke stroom huiswaarts uit het stadion te lopen. Vreemd. De tocht naar huis duurde uiteindelijk anderhalf uur. Eerst een avondvierdaagse langs een snelweg gelopen, daarna taxi gepakt en om half elf weer aangekomen in Barranco. He-le-maal in wedstrijdstemming speelden we met Jordan nog Monopolie, dat een verspaanste vorm van de VS-versie bleek, en Erika won dit. Vier op een rij wordt hier trouwens ook driftig gespeeld, een beetje als dammen in Friesland.
Zondag 5 september. De laatste volledige dag. We bekeken de (aardige) Plaza de Armas en kochten nog een reisnostalgisch plaatje, van de Mexicaanse band Maná. Met dit plaatje op de achtergrond zagen we ons alweer thuis zitten, kijkend uit het raam naar de drensregen. Maar gelukkig zal het bij aankomst mooi weer zijn.
Overmorgen zijn we dan, na deze reis om de wereld in 366 dagen ('t was een schrikkeljaar), terug in de echte wereld. Is deze site daarmee uit de Favorieten te schrappen? Nee - thuiskomst is voor de meeste reizigers zo'n beladen onderwerp dat Lekker weg in andermans land er niet zonder kan. Wel willen we nu alle lezers bedanken. Voor het lezen (en het uithoudingsvermogen hierbij), alle goeie tips en de commentaren die wij te gek vonden om te ontvangen. Veel dank hiervoor - en tot snel!
De laatste week week van dit excentrieke jaar zouden we doorbrengen in Lima. Een zompig vooruitzicht: Lima zit van april tot december overwegend in de garua, een mistige mix van smog en wolken, en is het hele jaar door vol met zakkenrollers en halve garen. Briljante bezienswaardigheden zijn niet het meest genoemde kenmerk van de stad. Maar onze aankomst, maandag 30 augustus, viel reuze mee. Er scheen een melkzonnetje en The Point, in de wijk Barranco, bleek een gezellig hostal met ruim aanwezige rugzakkersstemming. Precies wat wij wilden. We leerden ´s avonds Matthew uit Australie kennen, die een Peruaanse vriendin genaamd Lourdes had. Lourdes had drie vrienden meegenomen naar het hostal. Hiervan was er een, Jorge, zelfs naar Peruaanse standaarden wanhopig op zoek - naar Een Westerse Vrouw. Met een gejetlagde Australische die kwam binnenwandelen in de bar moest hij tienmaal op de foto. Het meisje keek héél verbaasd maar deed wat haar gevraagd werd. Jetlags maken naief en dat is ook voor ons goed om te weten. Ook troffen we ene Nicholas uit Berlijn die plantkundig consultant was en gewaskeurend door Peru trok.
Dinsdag, woensdag en donderdag deden we behalve wat rondlopen langs de grijzige kust en het eten van ijsjes en drinken van pils aan de bar in het hostal weinig. Je denkt: wat een sloebers. Maar dat is niet zo. Aan de bar vertelde een Australische Nick dat je makkelijk kaartjes kon krijgen voor de voetbalwedstrijd (kwalificatie WK 2006) tussen Peru en Argentinië, zaterdagavond in het Estadio Monumental. Nou is Peru een nogal medioker voetballand (al kwamen ze in de Copa America deze zomer tot de halve finales), maar Argentinië mag je als voetballiefhebber niet missen. We kochten vrijdag dus kaartjes en bleken niet de enigen - twintig man uit het hostal zouden de wedstrijd zien. Onder hen ook Jordan en Tracy uit Vancouver, Canada. Deze pasgetrouwden hadden ervoor gekozen bij wijze van huwelijksreis niet een week op een duur strand in een glazen kooi te gaan liggen verbranden (overigens geen disrespect aan wie dat wel doet) maar drie maanden door Zuid-Amerika te gaan trekken. Daar hoorde voetbal bij, ze hadden nog nooit een voetbalwedstrijd live gezien.
Zaterdag gingen we al om een uur of vijf op weg naar het stadion. Opgevouwen met zijn zessen werd het een dolle rit, met veel te zien voor de autoliefhebber. Knallende Kevers, reutelende Renaults en lekkende Lada's. Een hiervan leek zowaar koelwater te lekken, maar toen onze taxichauffeur dit naar de bestuurder probeerde te gebaren kreeg hij alleen maar een blik van nou-en-ik-mot-naar-voetbal.
Voetbal voetbal voetbal.
Het was allemaal veel beter geregeld dan verwacht. Snel stadion binnen, dichtbij het veld zitplek gevonden en wedstrijd begonnen. Nadat het volkslied door een orkestje en 80.000 kelen hard en verwarrend om onze kop heen geslingerd was, begon Peru fel maar zonder overleg aan de wedstrijd. Niet vreemd dan ook dat Argentinië al na een kwartier scoorde. De eerste helft was verder nogal kleurloos, al regende het gele kaarten en ook twee rode. Het publiek kolkte, al stond de garde achter. Het deed het team goed want in de tweede helft scoorden ze na een afgekeurde buitenspelgoal uit de kluts de gelijkmaker. Argentinië leek het nu moeilijk te krijgen - maar niets was minder waar. Zonder problemen drukten ze door en maakten er uiteindelijk 1-3 van. De Peruanen hadden er al lang voor het eind geen vertrouwen meer in. Tien minuten voor tijd (de stand was 1-2) begon een flinke stroom huiswaarts uit het stadion te lopen. Vreemd. De tocht naar huis duurde uiteindelijk anderhalf uur. Eerst een avondvierdaagse langs een snelweg gelopen, daarna taxi gepakt en om half elf weer aangekomen in Barranco. He-le-maal in wedstrijdstemming speelden we met Jordan nog Monopolie, dat een verspaanste vorm van de VS-versie bleek, en Erika won dit. Vier op een rij wordt hier trouwens ook driftig gespeeld, een beetje als dammen in Friesland.
Zondag 5 september. De laatste volledige dag. We bekeken de (aardige) Plaza de Armas en kochten nog een reisnostalgisch plaatje, van de Mexicaanse band Maná. Met dit plaatje op de achtergrond zagen we ons alweer thuis zitten, kijkend uit het raam naar de drensregen. Maar gelukkig zal het bij aankomst mooi weer zijn.
Overmorgen zijn we dan, na deze reis om de wereld in 366 dagen ('t was een schrikkeljaar), terug in de echte wereld. Is deze site daarmee uit de Favorieten te schrappen? Nee - thuiskomst is voor de meeste reizigers zo'n beladen onderwerp dat Lekker weg in andermans land er niet zonder kan. Wel willen we nu alle lezers bedanken. Voor het lezen (en het uithoudingsvermogen hierbij), alle goeie tips en de commentaren die wij te gek vonden om te ontvangen. Veel dank hiervoor - en tot snel!
