create your own visited country map
vrijdag, september 19, 2003
FIETSEN IS VOOR MIETJES
Woensdag. Dit zou de laatste dag in Delhi worden. We waren rond half twee het wakker worden te boven en besloten ter afwisseling eens de fietsriksja te nemen. De tocht zou voeren naar het Rode Fort (of Lal Qila, volgens lokaal gebruik). We hadden beter kunnen en moeten weten. Het was toch werkelijk geen Tour de France of de force om naar de Lal te fietsen maar toegegeven, het was warm en zweterig en de ambachtsman met wie wij een vervoersovereenkomst hadden gesloten, trapte z'n spieren zuur. U kent dat wel, die karakteristieke houding: aars omhoog van het zadel (het zadel zag er overigens niet appetijtelijk uit, daar kon het natuurlijk ook van komen), hijgen, zweten, kortweg een constante demarrage. Die duurde zo'n twintig minuten, tijdens welke ons medelijden en zelfverwijt een toppunt bereikten. Gij vuil imperialistentuig, dat de inlanders zo laat zweten voor een hongerloontje terwijl ge zelf van alle gemakken voorzien zijt! Uitzuigers! Dat dachten we. We waren dus maar al te blij dat de lijder ons afzette bij iets roods, dat een gebouw bleek. Maar het Rode Fort? Nee, bij nader inzien in de verste verte niet. Onze chauffeur was intussen al aan de volgende etappe begonnen, met medeneming van het overeengekomen bedrag gelds en een fooi...
Kut.
We bleken bij een anonieme Sikh-tempel te zijn afgezet. Waarlijk terecht, want dergelijke beginnelingen mogen slechts hopen op hulp van hogerhand. Toch zijn we niet naar binnen gegaan. We keken op de kaart. Het bleek dat ons hotel een perfect middelpunt vormde op een denkbeeldige lijn tussen onze standplaats en Lal Qila. Voor het dubbele bedrag lieten we ons dan ook een volgende twintig minuten later afzetten bij de felbegeerde verdedigingslinie. De Lahore gate zag er veelbelovend uit. Minder leuk was de file van bezoeklustigen voor de kassa. Een soort vrouw beduidde ons voor te dringen, hetgeen wij deden aangezien ze gezelschap kreeg van een man. Tot aller verrassing goedkope kaartjes maakten niet de indruk ons toegang te gaan verschaffen. Nog niet bijgekomen van onze blunder eerder op de middag, lagen gedetailleerde wraakplannen klaar als die vrouw en haar handlanger ons erin zouden hebben geluist. Waanzin natuurlijk, die vind je nooit terug maar het bleek niet nodig want de kaartjes bleken in orde. Erika mocht in de vrouwenrij om te worden gefouilleerd, en was hier binnen een minuut klaar mee. Bij Wouter duurde het wachten en fouilleren iets langer (mannen hebben, zoals bekend, meer belangstelling voor de wereld om hen heen, en je kunt niemand vertrouwen dezer dagen).
Het fort was werkelijk mooi. Met name de Diwan-i-as, waar recht werd gesproken, was indrukwekkend. Het fort is gebouwd tussen 1638 en 1648. Shah Jahan had de bedoeling hier zijn intrek te nemen vanuit Agra, maar toen het fort eenmaal af was kon dit niet omdat-ie werd gegijzeld door z'n zoon, Aurangzeb. Die laatste was helemaal geen prettig tiep, want waar in de Diwan-i-as oorspronkelijk nog recht werd gesproken en onmiddellijk uitgevoerd (meestal onthoofding, steniging of verbranding), schafte Aurangzeb de hele rechtspraak af. Hij had er geen zin meer in.
Een lang gesprek met een Indier over de vraag of wij een gids nodig hadden of niet, viel in zijn nadeel uit.
Die avond voor de laatste keer een maaltijd genoten in het Anoop Hotel. Daar kwamen we nog een vriendelijke Belg tegen, Olivier geheten (indien gij dit leest - gegroet!). We namen afscheid van superober Sultan en verlieten het dakterras. Erika had namelijk nog een broek nodig. Een zojuist aangeschafte trainingsbroek overleefde een zitje op een rieten stoel niet en de andere broek hing van zweet en anti-insectmiddel aan elkaar. Aldus naar klein winkeltje aan de Main Bazaar gelopen. We dachten: die broeken zijn natuurlijk veel te klein, dat wordt een hoop gedoe en onder nul wassen om de juiste maat te krijgen. Indiers zijn namelijk zo klein dat ze Wouter veelvuldig uitlachten om zijn lengte. Ook eerder genoemde Sultan kwam bij Erika nauwelijk tot heuphoogte...
Integendeel.
De aangeboden broeken waren halve harems. Taille op zijn minst anderhalve meter. Wat bleek - broek op zeeeer specifieke manier dichtgefrommeld worden en ziet er dan best aardig uit. Erika slaagde er niet in dit kunstje onder de knie te krijgen dus zagen we van de aankoop af. Gelukkig vonden we enkele meters verder een zojuist inpakkende marktkoopman met een broek die paste als een rietje, dus was het leed geleden. De broek is rood, van een pyjamamodel dat met het warme weer veel zweet bespaart. Hij kostte slechts vijftig roepies, 1 europiek.
Woensdag. Dit zou de laatste dag in Delhi worden. We waren rond half twee het wakker worden te boven en besloten ter afwisseling eens de fietsriksja te nemen. De tocht zou voeren naar het Rode Fort (of Lal Qila, volgens lokaal gebruik). We hadden beter kunnen en moeten weten. Het was toch werkelijk geen Tour de France of de force om naar de Lal te fietsen maar toegegeven, het was warm en zweterig en de ambachtsman met wie wij een vervoersovereenkomst hadden gesloten, trapte z'n spieren zuur. U kent dat wel, die karakteristieke houding: aars omhoog van het zadel (het zadel zag er overigens niet appetijtelijk uit, daar kon het natuurlijk ook van komen), hijgen, zweten, kortweg een constante demarrage. Die duurde zo'n twintig minuten, tijdens welke ons medelijden en zelfverwijt een toppunt bereikten. Gij vuil imperialistentuig, dat de inlanders zo laat zweten voor een hongerloontje terwijl ge zelf van alle gemakken voorzien zijt! Uitzuigers! Dat dachten we. We waren dus maar al te blij dat de lijder ons afzette bij iets roods, dat een gebouw bleek. Maar het Rode Fort? Nee, bij nader inzien in de verste verte niet. Onze chauffeur was intussen al aan de volgende etappe begonnen, met medeneming van het overeengekomen bedrag gelds en een fooi...
Kut.
We bleken bij een anonieme Sikh-tempel te zijn afgezet. Waarlijk terecht, want dergelijke beginnelingen mogen slechts hopen op hulp van hogerhand. Toch zijn we niet naar binnen gegaan. We keken op de kaart. Het bleek dat ons hotel een perfect middelpunt vormde op een denkbeeldige lijn tussen onze standplaats en Lal Qila. Voor het dubbele bedrag lieten we ons dan ook een volgende twintig minuten later afzetten bij de felbegeerde verdedigingslinie. De Lahore gate zag er veelbelovend uit. Minder leuk was de file van bezoeklustigen voor de kassa. Een soort vrouw beduidde ons voor te dringen, hetgeen wij deden aangezien ze gezelschap kreeg van een man. Tot aller verrassing goedkope kaartjes maakten niet de indruk ons toegang te gaan verschaffen. Nog niet bijgekomen van onze blunder eerder op de middag, lagen gedetailleerde wraakplannen klaar als die vrouw en haar handlanger ons erin zouden hebben geluist. Waanzin natuurlijk, die vind je nooit terug maar het bleek niet nodig want de kaartjes bleken in orde. Erika mocht in de vrouwenrij om te worden gefouilleerd, en was hier binnen een minuut klaar mee. Bij Wouter duurde het wachten en fouilleren iets langer (mannen hebben, zoals bekend, meer belangstelling voor de wereld om hen heen, en je kunt niemand vertrouwen dezer dagen).
Het fort was werkelijk mooi. Met name de Diwan-i-as, waar recht werd gesproken, was indrukwekkend. Het fort is gebouwd tussen 1638 en 1648. Shah Jahan had de bedoeling hier zijn intrek te nemen vanuit Agra, maar toen het fort eenmaal af was kon dit niet omdat-ie werd gegijzeld door z'n zoon, Aurangzeb. Die laatste was helemaal geen prettig tiep, want waar in de Diwan-i-as oorspronkelijk nog recht werd gesproken en onmiddellijk uitgevoerd (meestal onthoofding, steniging of verbranding), schafte Aurangzeb de hele rechtspraak af. Hij had er geen zin meer in.
Een lang gesprek met een Indier over de vraag of wij een gids nodig hadden of niet, viel in zijn nadeel uit.
Die avond voor de laatste keer een maaltijd genoten in het Anoop Hotel. Daar kwamen we nog een vriendelijke Belg tegen, Olivier geheten (indien gij dit leest - gegroet!). We namen afscheid van superober Sultan en verlieten het dakterras. Erika had namelijk nog een broek nodig. Een zojuist aangeschafte trainingsbroek overleefde een zitje op een rieten stoel niet en de andere broek hing van zweet en anti-insectmiddel aan elkaar. Aldus naar klein winkeltje aan de Main Bazaar gelopen. We dachten: die broeken zijn natuurlijk veel te klein, dat wordt een hoop gedoe en onder nul wassen om de juiste maat te krijgen. Indiers zijn namelijk zo klein dat ze Wouter veelvuldig uitlachten om zijn lengte. Ook eerder genoemde Sultan kwam bij Erika nauwelijk tot heuphoogte...
Integendeel.
De aangeboden broeken waren halve harems. Taille op zijn minst anderhalve meter. Wat bleek - broek op zeeeer specifieke manier dichtgefrommeld worden en ziet er dan best aardig uit. Erika slaagde er niet in dit kunstje onder de knie te krijgen dus zagen we van de aankoop af. Gelukkig vonden we enkele meters verder een zojuist inpakkende marktkoopman met een broek die paste als een rietje, dus was het leed geleden. De broek is rood, van een pyjamamodel dat met het warme weer veel zweet bespaart. Hij kostte slechts vijftig roepies, 1 europiek.
