create your own visited country map
maandag, september 22, 2003
IK BEN EEN EERLIJKE JONGEN
Met nog immer spinrag in het bioritme werd de zondag rond half twee 's middags begonnen. Tja, geen kerkklokken he. Wel waren alle winkels dicht. Daarom besloten we een museum te bezoeken, het Jaipur Central Museum. Daar arriveerden we, via de nogal lange Ashoka Road, rond half vier. Het museum bleek om half vijf te sluiten en daarom werd besloten de voorrang te gunnen aan de architectuur van het gebouw in kwestie, de Albert Hall. Ware India een Nederlandse kolonie geweest, dan had hier een supermarkt gezeten. Gelukkig dat dit niet is gebeurd want het is een prachtig gebouw. Bedelende buurtkinderen hadden evenwel wederom meer aandacht voor ons dan voor de optrek, zodat deze ook danig aan ons oog werd onttrokken. We houden het nog immer voor goed om wel kreupelen en blinden soms te doneren maar niet bij kinderen, omdat dit het bedelen zou stimuleren. In dit geval besloten we om dan maar wat om het gebouw heen te gaan lopen. Daar weer vele, gelukkig rechter, handen geschud. Vriendelijke mensen.
De terugtocht naar huis werd enkele kwartieren later aanvaard. Pardoes stopte een autoriksja midden op MI Road en de bestuurd stapte uit. Het bleek te gaan om de heer Babu, manager van de Babu Express. Hij had ons 's anderendaags gedeprimeerd uit eerder beschreven biljartschuur zien komen en ons toen aangeschoten maar we waren toen te aangeslagen om op welk aanbod dan ook maar in te gaan. Babu bleek een vriendelijke kerel en bood een boek ter lezing aan waarin verslagen stonden van toeristen die hij een dagje Jaipur had laten zien. De commentaren waren zonder uitzondering lovend. "Kijk, ik ben een eerlijke jongen. No hassle, just easy." Nadat hij ons en zichzelven op onze kosten een drankje had aangeboden, waren we natuurlijk om. Je kunt niet altijd de wantrouwende westerling blijven. We spraken af dat hij ons een dag zou rondrijden. Dat verhoogt de actieradius en ventileert prettig.
Met nieuw elan kwamen we even later in ons hotel aan en genoten daar de avondhap. We raakten in gesprek met een vriendelijke Noord-Ier over zijn wereldreis, zijn vriendin en haar komende bezoek aan hem in Australie.
Daarna bestelde W. nog vergeefs een biertje bij de oberende familie op het dakterras. Daarop verlieten we een beetje bozig dit terras want we zouden vroeg op moeten. Juist toen we de slaap wilden gaan vatten, kwam onze ober nog met een fles water aanzetten maar dat hadden we nu toch werkelijk niet besteld.
Met nog immer spinrag in het bioritme werd de zondag rond half twee 's middags begonnen. Tja, geen kerkklokken he. Wel waren alle winkels dicht. Daarom besloten we een museum te bezoeken, het Jaipur Central Museum. Daar arriveerden we, via de nogal lange Ashoka Road, rond half vier. Het museum bleek om half vijf te sluiten en daarom werd besloten de voorrang te gunnen aan de architectuur van het gebouw in kwestie, de Albert Hall. Ware India een Nederlandse kolonie geweest, dan had hier een supermarkt gezeten. Gelukkig dat dit niet is gebeurd want het is een prachtig gebouw. Bedelende buurtkinderen hadden evenwel wederom meer aandacht voor ons dan voor de optrek, zodat deze ook danig aan ons oog werd onttrokken. We houden het nog immer voor goed om wel kreupelen en blinden soms te doneren maar niet bij kinderen, omdat dit het bedelen zou stimuleren. In dit geval besloten we om dan maar wat om het gebouw heen te gaan lopen. Daar weer vele, gelukkig rechter, handen geschud. Vriendelijke mensen.
De terugtocht naar huis werd enkele kwartieren later aanvaard. Pardoes stopte een autoriksja midden op MI Road en de bestuurd stapte uit. Het bleek te gaan om de heer Babu, manager van de Babu Express. Hij had ons 's anderendaags gedeprimeerd uit eerder beschreven biljartschuur zien komen en ons toen aangeschoten maar we waren toen te aangeslagen om op welk aanbod dan ook maar in te gaan. Babu bleek een vriendelijke kerel en bood een boek ter lezing aan waarin verslagen stonden van toeristen die hij een dagje Jaipur had laten zien. De commentaren waren zonder uitzondering lovend. "Kijk, ik ben een eerlijke jongen. No hassle, just easy." Nadat hij ons en zichzelven op onze kosten een drankje had aangeboden, waren we natuurlijk om. Je kunt niet altijd de wantrouwende westerling blijven. We spraken af dat hij ons een dag zou rondrijden. Dat verhoogt de actieradius en ventileert prettig.
Met nieuw elan kwamen we even later in ons hotel aan en genoten daar de avondhap. We raakten in gesprek met een vriendelijke Noord-Ier over zijn wereldreis, zijn vriendin en haar komende bezoek aan hem in Australie.
Daarna bestelde W. nog vergeefs een biertje bij de oberende familie op het dakterras. Daarop verlieten we een beetje bozig dit terras want we zouden vroeg op moeten. Juist toen we de slaap wilden gaan vatten, kwam onze ober nog met een fles water aanzetten maar dat hadden we nu toch werkelijk niet besteld.
