create your own visited country map
donderdag, oktober 16, 2003
COMPLOT?
Woensdag 15 oktober. Stinkend van het zweet werden we wakker en besloten dat het wastijd was. En nog meer plichtplegingen: treinkaartje halen voor de reis naar Goa en foto's ophalen. De dag ervoor waren we nog te laat geweest, op het station, nu waren we pal voor de lunchtijd van het bedienend personeel aan de beurt. Bij het verkopen van het kaartje probeerde onze zakenpartner van overheidswege een truc, dat zou natuurlijk lachen zijn tijdens het naar binnen werken van de zelf meegebrachte boterhammen! Hij zei ons dat de trein van vrijdag 2e klasse vol was. Met airconditioning kon wel maar dat was veel duurder. Op onze vraag of zaterdag ook mogelijk was, antwoordde hij dat dat wel kon maar dat hij dat alleen vandaag kon regelen als we met dollars zouden betalen. Indien met roepies moesten we vrijdag maar terug komen.
De tiet!
Een oude truc, die men meer ziet in derdewereldlanden: zoveel mogelijk zonder het naar beneden halen van de eigen munt proberen harde valuta binnen te krijgen. DDR-praktijken. In het geval van India slaat het nergens op; de roepie heeft tegenover dollar, pond en euro een volledig vrije wisselkoers en is te allen tijde inwisselbaar. Daarbij staat de dollar helemaal niet zo goed, naar roepiemaatstaven, dus waar was hij nou helemaal mee bezig?
Dit niet zeggende, maar wel zo kijkende en bovendien zijn Feyenoord-shirt aanhebbende, zond Wouter de man enkele hatende blikken, die eigenlijk te ver gingen. Hij had bovendien een sikje laten staan, onder de lip maar niet erboven, hetgeen mogelijk nog aan het verpletterende effect kan hebben bijgedragen.
Opeens konden we zonder problemen voor de normale prijs voor de 17e oktober een 2e klasse plaats reserveren!
Hem een fijne lunch wensend en verguld met ons treinkaartje liepen we het station uit. Dichtbij was de volgens de Lonely Planet prima fotozaak Standard Supplies & Co. Toen we daar onze foto's bekeken, maakte de toeristenlach snel plaats voor alweer een 'ik word bij de poot genomen en dat neem ik niet'-grimas. De kiekjes waren mooi, toegegeven, maar minuscuul op een grofkorrelig papiertje geplempt. Het APS-principe van drie formaten was, in tegenstelling tot de toezegging, niet begrepen. De negatieven lagen, ook al hoogst onregelmatig, uit de huls. Die laatste was weggegooid. Wel hadden ze een prima cd-rom gemaakt van 1 van de 3 rolletjes maar dat schijfje was een kleine pleister...
Het vooruitzicht dat het gebeurde onomkeerbaar was maakte ons perplex. Zonder de noodzakelijke stampij te maken verlieten we de nering.
Maar de was maakte alles weer goed! Erika vroeg een werkneemster bij een schoonheidssalon waar een goede, betrouwbare wasserette was en deze mevrouw wist het meteen. Daarheen brachten we de plunje. Hoewel de dag eigenlijk helemaal gereserveerd was voor klusjes (in de hitte hier kun je niet zoveel) konden we nog wel iets doen, namelijk naar de Marine Drive, waar een geweldige zonsondergang was. Hier aangekomen bleek het rolletje in het meegebrachte fototoestel vol. Na het zien van de inderdaad prachtige zonsondergang boven de skyline van Bombay gingen we eten bij een pizzeria.
Donderdag moest het er echt van komen: Bombay zien en dan verdwijnen. Uit Bombay althans. Na het verlaten van het hotel zagen we enkele travestieten. Die waren er ook vroeg bij! In een koffiebar beten we onder het uiten van enkele strijdkreten moedig in de kaasbroodjes. Snel, want we wilden wat doen. Manhaftig liepen we uit de airconditioning de hitte weer in. Eh...waarheen? Naar het museumschip Vikrant natuurlijk, een Brits strijdschip dat nog had bijgedragen aan het verdrijven van de Portugezen uit Goa.
Opgeheven wegens lekkage.
Daarop besloten we wegens de hitte kalm en aan wal te blijven. We verzonnen wel wat anders: de National Gallery of Modern Art.
Dicht wegens verandering van expositie. WEL ALLE.
Ten einde raad besloten we met de bus wat door het centrum te gaan rijden. Ze hebben hier mooi dubbeldekkers en daarvandaan kun je dan mooi de prachtige Gothische gebouwen zien. Er kwam geen bus, zodat we een taxi namen. We spraken af naar Chowpatty Beach te gaan, daar zou het echt happening zijn.
No such luck.
Er was wel een Pizza Hut en ook een New York New York, een popi eethuis. Met een leren tong liepen we hier naar binnen, eerst een milkshake ofzoiets voor we de ongetwijfeld vele bezienswaardigheden alhier konden gaan zien.
Terwijl Erika ontdekte dat ze 300 ml warm schudsel moest gaan wegwerken, keek Wouter maar eens in de reisgids. Hij zag pas toen dat de meeste niet-museale bezienswaardigheden gebouwen waren, die we tijdens onze herhaalde tochten naar het station al hadden gepasseerd. Chowpatty Beach was alleen 's avonds leuk wegens het uitzicht op de snelwandelaars, aldus het gidsje.
Maarrrrrr...de Jehangir Art Gallery was wel open, en dat tot zeven uur! Daar gingen we heen, om hedendaagse kunst van Bombays jonge honden te zien. Dat was werkelijk mooi, vooral een schilderijenserie over het treinwezen als thema voor de Indiase weg naar onafhankelijkheid. Een bekend verhaal met een moderne inlijsting. Een andere serie was qua thematiek onbegrijpelijk, ook in het Engels, maar wel heel erg fraai fragmentarisch gemaakt. En ach, dat is toch veel beter dan iets zonder het te begrijpen lelijk te vinden. Aan een derde serie, iets hippiesch over dromen en nimfen, hebben we daarom niet zoveel tijd meer besteed.
We moesten immers terug om de was op te halen. Dat lukte wonderwel. Tegen zonsondergang, nu met nieuw rolletje in fototoestel, gingen we maar weer terug naar de Marine Drive. Daar maakten we de gewenste kiekjes. Terug in cafe Leopold kreeg Erika weer iets heel anders dan ze verwacht had maar het was naar eigen zeggen wel lekker.
We hopen dat er morgen geen blaadjes op de rails liggen.
Woensdag 15 oktober. Stinkend van het zweet werden we wakker en besloten dat het wastijd was. En nog meer plichtplegingen: treinkaartje halen voor de reis naar Goa en foto's ophalen. De dag ervoor waren we nog te laat geweest, op het station, nu waren we pal voor de lunchtijd van het bedienend personeel aan de beurt. Bij het verkopen van het kaartje probeerde onze zakenpartner van overheidswege een truc, dat zou natuurlijk lachen zijn tijdens het naar binnen werken van de zelf meegebrachte boterhammen! Hij zei ons dat de trein van vrijdag 2e klasse vol was. Met airconditioning kon wel maar dat was veel duurder. Op onze vraag of zaterdag ook mogelijk was, antwoordde hij dat dat wel kon maar dat hij dat alleen vandaag kon regelen als we met dollars zouden betalen. Indien met roepies moesten we vrijdag maar terug komen.
De tiet!
Een oude truc, die men meer ziet in derdewereldlanden: zoveel mogelijk zonder het naar beneden halen van de eigen munt proberen harde valuta binnen te krijgen. DDR-praktijken. In het geval van India slaat het nergens op; de roepie heeft tegenover dollar, pond en euro een volledig vrije wisselkoers en is te allen tijde inwisselbaar. Daarbij staat de dollar helemaal niet zo goed, naar roepiemaatstaven, dus waar was hij nou helemaal mee bezig?
Dit niet zeggende, maar wel zo kijkende en bovendien zijn Feyenoord-shirt aanhebbende, zond Wouter de man enkele hatende blikken, die eigenlijk te ver gingen. Hij had bovendien een sikje laten staan, onder de lip maar niet erboven, hetgeen mogelijk nog aan het verpletterende effect kan hebben bijgedragen.
Opeens konden we zonder problemen voor de normale prijs voor de 17e oktober een 2e klasse plaats reserveren!
Hem een fijne lunch wensend en verguld met ons treinkaartje liepen we het station uit. Dichtbij was de volgens de Lonely Planet prima fotozaak Standard Supplies & Co. Toen we daar onze foto's bekeken, maakte de toeristenlach snel plaats voor alweer een 'ik word bij de poot genomen en dat neem ik niet'-grimas. De kiekjes waren mooi, toegegeven, maar minuscuul op een grofkorrelig papiertje geplempt. Het APS-principe van drie formaten was, in tegenstelling tot de toezegging, niet begrepen. De negatieven lagen, ook al hoogst onregelmatig, uit de huls. Die laatste was weggegooid. Wel hadden ze een prima cd-rom gemaakt van 1 van de 3 rolletjes maar dat schijfje was een kleine pleister...
Het vooruitzicht dat het gebeurde onomkeerbaar was maakte ons perplex. Zonder de noodzakelijke stampij te maken verlieten we de nering.
Maar de was maakte alles weer goed! Erika vroeg een werkneemster bij een schoonheidssalon waar een goede, betrouwbare wasserette was en deze mevrouw wist het meteen. Daarheen brachten we de plunje. Hoewel de dag eigenlijk helemaal gereserveerd was voor klusjes (in de hitte hier kun je niet zoveel) konden we nog wel iets doen, namelijk naar de Marine Drive, waar een geweldige zonsondergang was. Hier aangekomen bleek het rolletje in het meegebrachte fototoestel vol. Na het zien van de inderdaad prachtige zonsondergang boven de skyline van Bombay gingen we eten bij een pizzeria.
Donderdag moest het er echt van komen: Bombay zien en dan verdwijnen. Uit Bombay althans. Na het verlaten van het hotel zagen we enkele travestieten. Die waren er ook vroeg bij! In een koffiebar beten we onder het uiten van enkele strijdkreten moedig in de kaasbroodjes. Snel, want we wilden wat doen. Manhaftig liepen we uit de airconditioning de hitte weer in. Eh...waarheen? Naar het museumschip Vikrant natuurlijk, een Brits strijdschip dat nog had bijgedragen aan het verdrijven van de Portugezen uit Goa.
Opgeheven wegens lekkage.
Daarop besloten we wegens de hitte kalm en aan wal te blijven. We verzonnen wel wat anders: de National Gallery of Modern Art.
Dicht wegens verandering van expositie. WEL ALLE.
Ten einde raad besloten we met de bus wat door het centrum te gaan rijden. Ze hebben hier mooi dubbeldekkers en daarvandaan kun je dan mooi de prachtige Gothische gebouwen zien. Er kwam geen bus, zodat we een taxi namen. We spraken af naar Chowpatty Beach te gaan, daar zou het echt happening zijn.
No such luck.
Er was wel een Pizza Hut en ook een New York New York, een popi eethuis. Met een leren tong liepen we hier naar binnen, eerst een milkshake ofzoiets voor we de ongetwijfeld vele bezienswaardigheden alhier konden gaan zien.
Terwijl Erika ontdekte dat ze 300 ml warm schudsel moest gaan wegwerken, keek Wouter maar eens in de reisgids. Hij zag pas toen dat de meeste niet-museale bezienswaardigheden gebouwen waren, die we tijdens onze herhaalde tochten naar het station al hadden gepasseerd. Chowpatty Beach was alleen 's avonds leuk wegens het uitzicht op de snelwandelaars, aldus het gidsje.
Maarrrrrr...de Jehangir Art Gallery was wel open, en dat tot zeven uur! Daar gingen we heen, om hedendaagse kunst van Bombays jonge honden te zien. Dat was werkelijk mooi, vooral een schilderijenserie over het treinwezen als thema voor de Indiase weg naar onafhankelijkheid. Een bekend verhaal met een moderne inlijsting. Een andere serie was qua thematiek onbegrijpelijk, ook in het Engels, maar wel heel erg fraai fragmentarisch gemaakt. En ach, dat is toch veel beter dan iets zonder het te begrijpen lelijk te vinden. Aan een derde serie, iets hippiesch over dromen en nimfen, hebben we daarom niet zoveel tijd meer besteed.
We moesten immers terug om de was op te halen. Dat lukte wonderwel. Tegen zonsondergang, nu met nieuw rolletje in fototoestel, gingen we maar weer terug naar de Marine Drive. Daar maakten we de gewenste kiekjes. Terug in cafe Leopold kreeg Erika weer iets heel anders dan ze verwacht had maar het was naar eigen zeggen wel lekker.
We hopen dat er morgen geen blaadjes op de rails liggen.
