create your own visited country map
maandag, oktober 06, 2003
POE(L)IER
Het leek een sombere dierendag te worden. De eiloze vogel voor het raam keek heel beteuterd (zie ook de vorige aflevering). Ook de bezichtigde Haveli monterde ons niet op. Daaro mbesloten we om na enkele vegetarische dagen weer eens lekker dood dier, in casu kip, te gaan eten. Werkelijk de beste continentale hap sinds het verblijf in India. Obers in snit kwamen om de vijf minuten vragen of het echt wel goed en genoeg was. De tongen kwamen los en niet helemaal in rechte lijn maar wel goedgehumeurd liepen we enkele uren later het restaurant uit.
Plots liepen we Anna en Campbell weer tegen het lijf (zie de verhandelingen over Pushkar van 29 september). We hadden met hen een week geleden een heel gezellige middag gehad. Het leuke aan deze mensen was dat het gesprek niet slechts het tegen elkaar opbieden van reisverhalen inhield maar ook het bredere geestelijke en reizigersleven. De vriendelijke Melbourners hadden ook een hele leuke dag gehad, waarover in een volgend verhaal meer, en bezwoeren Beneden Onder niet te verlaten alvorens hen in Melbourne te hebben bezocht. Wad'n toeval.
Zondag 5 oktober was er van dierendag geen spoor meer te bekennen. Ook onze vogel was definitief gevlogen. Met reden, want vandaag was een hindoe-festival. Al rond half vier 's morgens werden we wakker van een hoop geraas op straat en dit herhaalde zich met steeds kortere tussenpozen. Aan het ontbijt maar eens naar beneden op straat gekeken. We bleken een eiland van rust in een kolkend geheel van hysterisch op straat dansende zweetlichamen, met allerlei prut op het hoofd en poeier in de zwiepende haren. Men sloeg met stokken tegen elkaar aan. Er werden beelden meegereden op karren (als we goed hebben opgelet van Shiva). Die werden vervolgens in de plomp gegooid bij wijze van ritueel. Met name voor kinderen leek dit echt het dagje van het jaar te zijn, er waren veel en ze waren erg enthousiast.
Even buiten kijken.
Na een paar passen op straat waren we ingesloten door de joelende menigte, die ons als om te zeggen "Er mag gedanst worden" dwingend meesleepte aan de armen. Een paar flinke rechtsen ontwijkend liepen we verder. We kregen zoetigheid aangeboden, die was heel welkom. We liepen kruidwaren zuigend tegen de enorme optocht in. Toen was ons geluk op. Een stuk of dertig kinderen achter een praalwagen zag duidelijk dat we ons ongemakkelijk voelden en niet op Koninginnedag in oktober voorbereid waren en al helemaal geen carnavalsgangers waren en zijn. Terwijl Wouter zich voorstelde hoe wild men hier zou zijn als er een Elfstedentocht zou kunnen worden gehouden in Udaipur, kregen we de volle laag poeier. Autopulver. Geel, roze en groen fluorescerend stonden W. Jut en E. Jul erbij, geen mogelijkheid om terug naar het hotel te komen. Een dankbare taak, ieder die ons zag vond ons het dijenkletsen waard.
Via een klein straatje bereikten we uiteindelijk weer het hotel. We durfden niet meer naar buiten...
Tot we die avond weer zin hadden in kip. We hadden de dag tevoren al het restaurant Ambrai gezien, aan de oevers van het Pichola-meer. Daar kon je goed eten naar men zei. Inderdaad een hele goeie hap gehad. Net toen we weg wilden gaan, werden we aangesproken door iemand die net de eettafel betrad. Of we het leuk vonden om te figureren in een Italiaanse film die Christmas in Udaipur zou gaan heten?
Poeder brengt geluk.
Het leek een sombere dierendag te worden. De eiloze vogel voor het raam keek heel beteuterd (zie ook de vorige aflevering). Ook de bezichtigde Haveli monterde ons niet op. Daaro mbesloten we om na enkele vegetarische dagen weer eens lekker dood dier, in casu kip, te gaan eten. Werkelijk de beste continentale hap sinds het verblijf in India. Obers in snit kwamen om de vijf minuten vragen of het echt wel goed en genoeg was. De tongen kwamen los en niet helemaal in rechte lijn maar wel goedgehumeurd liepen we enkele uren later het restaurant uit.
Plots liepen we Anna en Campbell weer tegen het lijf (zie de verhandelingen over Pushkar van 29 september). We hadden met hen een week geleden een heel gezellige middag gehad. Het leuke aan deze mensen was dat het gesprek niet slechts het tegen elkaar opbieden van reisverhalen inhield maar ook het bredere geestelijke en reizigersleven. De vriendelijke Melbourners hadden ook een hele leuke dag gehad, waarover in een volgend verhaal meer, en bezwoeren Beneden Onder niet te verlaten alvorens hen in Melbourne te hebben bezocht. Wad'n toeval.
Zondag 5 oktober was er van dierendag geen spoor meer te bekennen. Ook onze vogel was definitief gevlogen. Met reden, want vandaag was een hindoe-festival. Al rond half vier 's morgens werden we wakker van een hoop geraas op straat en dit herhaalde zich met steeds kortere tussenpozen. Aan het ontbijt maar eens naar beneden op straat gekeken. We bleken een eiland van rust in een kolkend geheel van hysterisch op straat dansende zweetlichamen, met allerlei prut op het hoofd en poeier in de zwiepende haren. Men sloeg met stokken tegen elkaar aan. Er werden beelden meegereden op karren (als we goed hebben opgelet van Shiva). Die werden vervolgens in de plomp gegooid bij wijze van ritueel. Met name voor kinderen leek dit echt het dagje van het jaar te zijn, er waren veel en ze waren erg enthousiast.
Even buiten kijken.
Na een paar passen op straat waren we ingesloten door de joelende menigte, die ons als om te zeggen "Er mag gedanst worden" dwingend meesleepte aan de armen. Een paar flinke rechtsen ontwijkend liepen we verder. We kregen zoetigheid aangeboden, die was heel welkom. We liepen kruidwaren zuigend tegen de enorme optocht in. Toen was ons geluk op. Een stuk of dertig kinderen achter een praalwagen zag duidelijk dat we ons ongemakkelijk voelden en niet op Koninginnedag in oktober voorbereid waren en al helemaal geen carnavalsgangers waren en zijn. Terwijl Wouter zich voorstelde hoe wild men hier zou zijn als er een Elfstedentocht zou kunnen worden gehouden in Udaipur, kregen we de volle laag poeier. Autopulver. Geel, roze en groen fluorescerend stonden W. Jut en E. Jul erbij, geen mogelijkheid om terug naar het hotel te komen. Een dankbare taak, ieder die ons zag vond ons het dijenkletsen waard.
Via een klein straatje bereikten we uiteindelijk weer het hotel. We durfden niet meer naar buiten...
Tot we die avond weer zin hadden in kip. We hadden de dag tevoren al het restaurant Ambrai gezien, aan de oevers van het Pichola-meer. Daar kon je goed eten naar men zei. Inderdaad een hele goeie hap gehad. Net toen we weg wilden gaan, werden we aangesproken door iemand die net de eettafel betrad. Of we het leuk vonden om te figureren in een Italiaanse film die Christmas in Udaipur zou gaan heten?
Poeder brengt geluk.
