create your own visited country map
dinsdag, oktober 14, 2003
TRILLER
Zondag 12 oktober zal ons nog lang heugen. We vertrokken (zoals ons beloofd was) per luxe bus naar Bombay. Nadat we onze plaatsen hadden ingenomen begon de bus te rijden. Onze medepassagiers lieten door kotsen, spugen en ander producerende geluiden ook weten dat ze er waren. Mooi, de reis zou uiteindelijk 20 uur duren.
De stoelen in de bus waren beter dan in voorgaande busreizen, maar de wegen daarentegen waren veel minder egaal. We zijn nog nooit zo lang en zo heftig door elkaar geschud. De volgende dag kwamen we na een uitputtende reis aan in Bombay.
Wat ons zeer verbaasde was, dat de taxichauffeurs hier absoluut geen aanstalten maakten ons een rit aan te bieden en ook totaal geen Engels spreken. (En dat in zo'n hippe stad!) Na wat handen en voeten discussies kwamen we aan bij een hotel....dat helaas nog maar een kamer had voor 1 overnachting. Nee dit kon toch niet waar zijn. Dit was de druppel die de lijdensemmer deed overvloeien. We raapten al onze laatste beetjes energie bijelkaar en na enig bellen konden we terecht in Hotel Sea Lord. Een claustrofobisch hok met een douche, maar voor een prima prijs naar Bombayse maatstaven.
Na per douche afstand te hebben gedaan van vieze luchtjes, hebben we ons heerlijk volgestopt bij die goeie ouwe clown Donald. Voor Erika was dit zo'n vermoeiende bezigheid zodat zij na het eten maar weer terugkeerde naar het hotel om enige uren te slapen. Wouter dacht meer bij te komen van bier en een boekje en vertrok naar een kroeg. De kroeg bleek zo goed te zijn dat ook Erika hier enige uren later te vinden was.
Na de maaltijd steeg de waardering voor Bombay flink. Het is hier hip; spijkerbroek ipv sari, koffiebar ipv kraampje, megaballonnen en mobieltjes.
Dinsdag 14 oktober werden we rond een uur of twaalf wakker. Wegens de goede ervaringen in cafe Leopold, de bar van maandag, gingen we hier ontbijten. Daar werd besloten eerst maar een treinkaartje te halen naar Goa. Bombay heeft twee kopstations, wij moesten naar Chhatrapati Shivaji Terminus (eind jaren negentig heeft de gemeentepolitiek hier besloten alle door de Britten achtergelaten namen in het Maratha te vertalen, hetgeen vooral met taxichauffeurs nogal wat misverstanden geeft; dit station heette eigenlijk Victoria Terminus). Tijdens het lopen viel ons pas goed op hoe indrukwekkend Bombay eigenlijk is. Schitterende Victoriaanse bouwstijl, er rijden dubbeldekbussen en de straat is soms zelfs brandschoon. Geen riksja's hier maar zwartgele taxi's. Iets na drieen kwamen we aan bij het reserveringsbureau, waar maar eens bleek hoe slecht Wouter kan luisteren. Erika had in Leopold al gewaarschuwd dat het reserveringsbureau om drie uur dicht ging en dat we dat niet zouden halen maar Wouter had dit met een blik op zijn nog lang niet oppe kop koffie weggewuifd. Woensdag dus maar weer terug.
We hadden nog wel tijd om het v\h Prince of Wales museum (Maratha: Chatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya. Lingo kan men hier waarschijnlijk alleen in de 20+-lettervariant spelen en dat geeft saaie tv) te bekijken. De truc met de studentenpas aan de kassa lukte weer eens en zo stonden we voor een prachtig groot gebouw in Islamo-Saracenische stijl. Dat wil zeggen een beetje van alles: Rajasthaanse nissen om de deuren, een soort adellijke behouting rond de tweede verdieping en bovenop een soort moskeeige koepel. Erg mooi en fraai gecombineerd. In het inwendige werd begonnen met een aardige kopie van een Parijs beeldje. Daarna volgden sculpturen van enkele gouwe ouwen uit het hindoe-geloof: Brahma, Vishnu, enzovoort. Heel oud en heel fraai. Met name de afbeelding van Ganesh, de trouble shooter onder de goden hier en daardoor zeer geliefd met zijn dikke, voldane pens en olifantenkop, was heel beeldend. Een audiogids gaf toelichting, gelukkig niet alleen in Maratha. Een beetje een slijmbal, die kerel in het binnenste van het apparaatje: "Right now I told you everything about Ganesh. Do you want to know about the next sculpture? Take your time! I\ll meet you at the 'next'-button...". Highly entertaining. Bovenin enkele schilderijen uit Vlaamse, Nederlandse en Britse school, die erg fraai waren maar soms achter spiegelend glas zaten. Ze kwamen uit de collectie van de familie Tata, een soort Indiase Philips. Staalfabrieken, autofabrieken, vrachtautofabrieken...als Tata failliet gaat, is India pleite. De achtergrond van deze familie, enkele bourgondisch levende industrielen uit de 19e eeuw, werden door onze vriend de apparatski he-le-maal toegelicht. Leuk was ook om te zien dat het abstract schilderen ook zijn weg naar India heeft gevonden. Mooie schilderijen met diepte erin. Er waren ook nog miniatuurschilderijen en wapens maar gezien de tijd lieten we die ongemoeid. De lokettisten hadden hier nogal een houding dus we moesten op tijd uit het gebouw zijn anders zouden ze ons zeker tot de volgende morgen opsluiten in potjes en pannetjes.
Zondag 12 oktober zal ons nog lang heugen. We vertrokken (zoals ons beloofd was) per luxe bus naar Bombay. Nadat we onze plaatsen hadden ingenomen begon de bus te rijden. Onze medepassagiers lieten door kotsen, spugen en ander producerende geluiden ook weten dat ze er waren. Mooi, de reis zou uiteindelijk 20 uur duren.
De stoelen in de bus waren beter dan in voorgaande busreizen, maar de wegen daarentegen waren veel minder egaal. We zijn nog nooit zo lang en zo heftig door elkaar geschud. De volgende dag kwamen we na een uitputtende reis aan in Bombay.
Wat ons zeer verbaasde was, dat de taxichauffeurs hier absoluut geen aanstalten maakten ons een rit aan te bieden en ook totaal geen Engels spreken. (En dat in zo'n hippe stad!) Na wat handen en voeten discussies kwamen we aan bij een hotel....dat helaas nog maar een kamer had voor 1 overnachting. Nee dit kon toch niet waar zijn. Dit was de druppel die de lijdensemmer deed overvloeien. We raapten al onze laatste beetjes energie bijelkaar en na enig bellen konden we terecht in Hotel Sea Lord. Een claustrofobisch hok met een douche, maar voor een prima prijs naar Bombayse maatstaven.
Na per douche afstand te hebben gedaan van vieze luchtjes, hebben we ons heerlijk volgestopt bij die goeie ouwe clown Donald. Voor Erika was dit zo'n vermoeiende bezigheid zodat zij na het eten maar weer terugkeerde naar het hotel om enige uren te slapen. Wouter dacht meer bij te komen van bier en een boekje en vertrok naar een kroeg. De kroeg bleek zo goed te zijn dat ook Erika hier enige uren later te vinden was.
Na de maaltijd steeg de waardering voor Bombay flink. Het is hier hip; spijkerbroek ipv sari, koffiebar ipv kraampje, megaballonnen en mobieltjes.
Dinsdag 14 oktober werden we rond een uur of twaalf wakker. Wegens de goede ervaringen in cafe Leopold, de bar van maandag, gingen we hier ontbijten. Daar werd besloten eerst maar een treinkaartje te halen naar Goa. Bombay heeft twee kopstations, wij moesten naar Chhatrapati Shivaji Terminus (eind jaren negentig heeft de gemeentepolitiek hier besloten alle door de Britten achtergelaten namen in het Maratha te vertalen, hetgeen vooral met taxichauffeurs nogal wat misverstanden geeft; dit station heette eigenlijk Victoria Terminus). Tijdens het lopen viel ons pas goed op hoe indrukwekkend Bombay eigenlijk is. Schitterende Victoriaanse bouwstijl, er rijden dubbeldekbussen en de straat is soms zelfs brandschoon. Geen riksja's hier maar zwartgele taxi's. Iets na drieen kwamen we aan bij het reserveringsbureau, waar maar eens bleek hoe slecht Wouter kan luisteren. Erika had in Leopold al gewaarschuwd dat het reserveringsbureau om drie uur dicht ging en dat we dat niet zouden halen maar Wouter had dit met een blik op zijn nog lang niet oppe kop koffie weggewuifd. Woensdag dus maar weer terug.
We hadden nog wel tijd om het v\h Prince of Wales museum (Maratha: Chatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya. Lingo kan men hier waarschijnlijk alleen in de 20+-lettervariant spelen en dat geeft saaie tv) te bekijken. De truc met de studentenpas aan de kassa lukte weer eens en zo stonden we voor een prachtig groot gebouw in Islamo-Saracenische stijl. Dat wil zeggen een beetje van alles: Rajasthaanse nissen om de deuren, een soort adellijke behouting rond de tweede verdieping en bovenop een soort moskeeige koepel. Erg mooi en fraai gecombineerd. In het inwendige werd begonnen met een aardige kopie van een Parijs beeldje. Daarna volgden sculpturen van enkele gouwe ouwen uit het hindoe-geloof: Brahma, Vishnu, enzovoort. Heel oud en heel fraai. Met name de afbeelding van Ganesh, de trouble shooter onder de goden hier en daardoor zeer geliefd met zijn dikke, voldane pens en olifantenkop, was heel beeldend. Een audiogids gaf toelichting, gelukkig niet alleen in Maratha. Een beetje een slijmbal, die kerel in het binnenste van het apparaatje: "Right now I told you everything about Ganesh. Do you want to know about the next sculpture? Take your time! I\ll meet you at the 'next'-button...". Highly entertaining. Bovenin enkele schilderijen uit Vlaamse, Nederlandse en Britse school, die erg fraai waren maar soms achter spiegelend glas zaten. Ze kwamen uit de collectie van de familie Tata, een soort Indiase Philips. Staalfabrieken, autofabrieken, vrachtautofabrieken...als Tata failliet gaat, is India pleite. De achtergrond van deze familie, enkele bourgondisch levende industrielen uit de 19e eeuw, werden door onze vriend de apparatski he-le-maal toegelicht. Leuk was ook om te zien dat het abstract schilderen ook zijn weg naar India heeft gevonden. Mooie schilderijen met diepte erin. Er waren ook nog miniatuurschilderijen en wapens maar gezien de tijd lieten we die ongemoeid. De lokettisten hadden hier nogal een houding dus we moesten op tijd uit het gebouw zijn anders zouden ze ons zeker tot de volgende morgen opsluiten in potjes en pannetjes.
