create your own visited country map
woensdag, november 26, 2003
BAD
Vrijdag 21 november. Eenmaal gearriveerd in Varanasi werden we net zoals in Jaipur overspoeld door riksja-chauffeurs. De eerste die er enigszins betrouwbaar uitzag had een kapot voertuig, zodat we de volgende namen. Deze was duidelijk op commissiejacht en zette ons bij het verkeerde hotel af. Gelukkig wist de receptionist van dat hotel waar het Vishnu Rest House was. We gingen daar eerst maar eens slapen. Een paar uur later was het alweer tijd voor het diner, dat wij gebruikten in hotel Surya. Het leek ons prettig om daarheen te verhuizen: buiten de oude stad bood het enige garantie op goede maaltijden. Aangezien we dan steeds op en neer zouden moeten om de pelgrims zichzelven ritueel te zien wassen, besloten we hiermee te wachten tot onze vrienden Chris en Lisa zouden komen.
De volgende morgen raakten we aan het ontbijt in gesprek met een Australier, Jaga genaamd, en dat leverde een lollig geprek op. We deden behalve een rondje langs de ghats (de trappen naar de Ganges waar de pelgrims volgens een nauwgezet ritueel hun zonden wassen en de doden gecremeerd worden) niet veel en besloten met Jaga ook te dineren. De Varaniseze fietsriksja's zijn het enige middel om zonder al teveel gedoe mee door de stad te komen maar hun bestuurders spreken geen Engels. Het rijden van en naar een goed restaurant (buiten het oude centrum) neemt dan ook veel meer tijd dan het eten zelf. De heenweg nu was goed, het diner ook, maar de riksja terug dwong tot een wandeltocht langs de Ganges om terug in ons hotel te komen.
De volgende dag, zondag 23 oktober, zouden we met Jaga een boottocht over de Ganges maken. Om het echte rituele wassen te zien moet je vroeg opstaan en dat deden we dan ook. Om zes uur dobberden we door alle vervuiling (de Ganges heeft bevat op dit punt 500 maal het voor zwemmen toegestane promillage giftige stoffen) zonder plannen om te gaan frisbieen. We zagen de ghats gebouwd door maharadja's, mooie gebouwen, en enkele pelgrims.
Ook zagen we een zogeheten brandghat.
Dit is confronterend. Een crematie live zien plaatsvinden went niet snel. Niettemin is dit voor hindoe's het hoogste: de Ganges is de heilige rivier en Varanasi is aan die rivier het heilige der heiligen. Hier gecremeerd worden betekent ontheven worden van de cyclus van reincarnatie. Hier komen mensen om te sterven. Tegelijk is dit de reden dat de Ganges zo vervuild is. Voor een ritueel bad moet het geloof dan ook sterk zijn. Dat is het voor de meeste hindoe's.
Als bezoeker moet je niet verbaasd zijn hier lichamen te zien drijven. Wij zagen inderdaad een koeienkadaver. De boottocht maakte al met al nogal indruk en we besloten de rest van de dag niet veel te doen. Die avond spraken we met Jaga af vor het diner, ditmaal in El Parador. Jaga had een autoriksja (hij vertrok die avond naar Nepal) en wij namen een fietsriksja. Onze riksjarenner wist niet waar het restaurant was en reed maar wat rond. Onze routesuggesties volgde hij niet op. Hij zette ons af bij het busstation, dat dichtbij het restaurant moest zijn.
We vroegen overal maar kregen alleen vage aanwijzingen. We voelden ons schuldig: ging hier iemand door ons geemmer de bus missen?
Gelukkig niet; eenmaal in het restaurant aangekomen belandden we van de hel in de hemel. Ja, Jaga was er geweest en had er gegeten. Hij liet groeten en excuses voor het vroege vertrek achter. Tien kilo lichter bestelden we Mexicaanse maaltijden. Die waren geweldig en neutraliseerden ons gewicht weer. Hoe was het mogelijk in deze onsympathieke stad. En ze hadden muziek, U2.
Wij zijn nog nooit zo blij geweest met U2.
Vrijdag 21 november. Eenmaal gearriveerd in Varanasi werden we net zoals in Jaipur overspoeld door riksja-chauffeurs. De eerste die er enigszins betrouwbaar uitzag had een kapot voertuig, zodat we de volgende namen. Deze was duidelijk op commissiejacht en zette ons bij het verkeerde hotel af. Gelukkig wist de receptionist van dat hotel waar het Vishnu Rest House was. We gingen daar eerst maar eens slapen. Een paar uur later was het alweer tijd voor het diner, dat wij gebruikten in hotel Surya. Het leek ons prettig om daarheen te verhuizen: buiten de oude stad bood het enige garantie op goede maaltijden. Aangezien we dan steeds op en neer zouden moeten om de pelgrims zichzelven ritueel te zien wassen, besloten we hiermee te wachten tot onze vrienden Chris en Lisa zouden komen.
De volgende morgen raakten we aan het ontbijt in gesprek met een Australier, Jaga genaamd, en dat leverde een lollig geprek op. We deden behalve een rondje langs de ghats (de trappen naar de Ganges waar de pelgrims volgens een nauwgezet ritueel hun zonden wassen en de doden gecremeerd worden) niet veel en besloten met Jaga ook te dineren. De Varaniseze fietsriksja's zijn het enige middel om zonder al teveel gedoe mee door de stad te komen maar hun bestuurders spreken geen Engels. Het rijden van en naar een goed restaurant (buiten het oude centrum) neemt dan ook veel meer tijd dan het eten zelf. De heenweg nu was goed, het diner ook, maar de riksja terug dwong tot een wandeltocht langs de Ganges om terug in ons hotel te komen.
De volgende dag, zondag 23 oktober, zouden we met Jaga een boottocht over de Ganges maken. Om het echte rituele wassen te zien moet je vroeg opstaan en dat deden we dan ook. Om zes uur dobberden we door alle vervuiling (de Ganges heeft bevat op dit punt 500 maal het voor zwemmen toegestane promillage giftige stoffen) zonder plannen om te gaan frisbieen. We zagen de ghats gebouwd door maharadja's, mooie gebouwen, en enkele pelgrims.
Ook zagen we een zogeheten brandghat.
Dit is confronterend. Een crematie live zien plaatsvinden went niet snel. Niettemin is dit voor hindoe's het hoogste: de Ganges is de heilige rivier en Varanasi is aan die rivier het heilige der heiligen. Hier gecremeerd worden betekent ontheven worden van de cyclus van reincarnatie. Hier komen mensen om te sterven. Tegelijk is dit de reden dat de Ganges zo vervuild is. Voor een ritueel bad moet het geloof dan ook sterk zijn. Dat is het voor de meeste hindoe's.
Als bezoeker moet je niet verbaasd zijn hier lichamen te zien drijven. Wij zagen inderdaad een koeienkadaver. De boottocht maakte al met al nogal indruk en we besloten de rest van de dag niet veel te doen. Die avond spraken we met Jaga af vor het diner, ditmaal in El Parador. Jaga had een autoriksja (hij vertrok die avond naar Nepal) en wij namen een fietsriksja. Onze riksjarenner wist niet waar het restaurant was en reed maar wat rond. Onze routesuggesties volgde hij niet op. Hij zette ons af bij het busstation, dat dichtbij het restaurant moest zijn.
We vroegen overal maar kregen alleen vage aanwijzingen. We voelden ons schuldig: ging hier iemand door ons geemmer de bus missen?
Gelukkig niet; eenmaal in het restaurant aangekomen belandden we van de hel in de hemel. Ja, Jaga was er geweest en had er gegeten. Hij liet groeten en excuses voor het vroege vertrek achter. Tien kilo lichter bestelden we Mexicaanse maaltijden. Die waren geweldig en neutraliseerden ons gewicht weer. Hoe was het mogelijk in deze onsympathieke stad. En ze hadden muziek, U2.
Wij zijn nog nooit zo blij geweest met U2.
