create your own visited country map
vrijdag, november 07, 2003
BOLLYMOODS
In Bentley's hotel wordt tot 10.30 ontbijt geserveerd. De wekker stond dus op 10.15. Waarom dan toch stond de ober om acht uur des morgens van de vierde november met geheethangijzerde toostjes en koffie in de houding voor de deur? Ach, het smaakte goed. Pas uren na het echte opstaan beseften we dat het ontbijt waarschijnlijk verkeerd bezorgd was en dat er dus enkele gasten voor niks de wekker hadden gezet. We gingen naar het Churchgate station om treinkaartjes te reserveren. Een oase. Geen rij. Niet alleen ticket naar Varodara maar ook van Varodara naar Jodhpur gekocht. De dienstdoende ambtenaar dacht eerst dat het laatste kaartje ook daadwerkelijk in Varodara moest worden gekocht maar meldde ineens blij verrast dat het ook in Bombay kon. Gezien eerdere ellende met treinkaartje liepen we als winnaars van een boksduel het reserveringskantoor uit. Die dag bleek het begin (of het eind, whatever) van de ramadan te zijn, zodat in Bombay geen bier te verkrijgen was. De avond was echter geen afknapper want we werden aangesproken door een scout van een productiekantoor voor films. Of we wilden figureren in een blockbuster? Ja natuurlijk, Bollywood! De volgende morgen om acht uur stonden we voor de McDonalds, HET ijkpunt van ieder bezoek aan welke stad dan ook. Na wat wachten reed een bus vol Europese figuranten in de dop richting een soort opslagterrein, waar een Londense discotheek vol Indiase dansers met Engels publiek moest worden geensceneerd. Twee Russen, een Deense lasser, twee Duitsers, een Frans stel, een Tsjech, een Schotse wereldreiziger, een Engels ruziend stel en twee Schotse pubers alsmede wij moesten hierbij het decor zijn. Een meisjes- en een jongensdansgroep, gehesen paarse stoei- respectievelijk in maanpakken, vormden op hun beurt weer het decor voor het stralende middelpunt van de film, Jana Gupta. Een Indiase diva, die uit de modellenwereld door toedoen van haar steenrijke echtgenoot nu het filmwezen bestormt.
Dat was te zien.
Meestal was het model de reden dat de takes over moesten. 1, 2, 3, 4 ... cut. De figuranten moesten op de achtergrond uitbundig meezwiepen op een soort jaren zeventig house beat. Dat was ons allen toevertrouwd. Een van de twee Russen, Yuri, vertelde ons over hun indrukwekkende reis vanuit St. Petersburg over land via Irak naar India. In Irak waren ze nog opgepakt door Amerikanen, aangezien het niet regelmatig is dat rugzaktoeristen, en dan nog Russische, in het bezette Irak rondlopen. LET OP EVEN MEEHOSSEN gaf men ons te verstaan. La la la la en Yuri liet een biljet van vijf dinar zien met het hoofd van Saddam Hoessein erop. Echte helden, deze Russen. En dansen konden ze ook.
Omdat het zo lang duurde, werd het figurerend publiek vermoeid. Dit uitte zich in steeds onbenulliger dansen om de spieren fris te houden. De technici vonden het prachtig. De Tsjech was een boek gaan lezen. De Deen probeerde te slapen. In de bus terug naar de gouden M zwaaide de Scandinavier, die Lars heette en op tijd weer wakker was geworden, naar passerende auto's en sleepte zo pardoes nog het visitekaartje van een professioneel goochelaar in de wacht!
Hocus pocus!
Aangezien alle figuranten een trotse 500 roepi rijker waren, spraken we in cafe Leopold's af. Daar bleken alleen het Engels koppel en de Schot van de partij. Het Engelse koppel bleek ruzie te hebben over de voortgang van hun wereldreis, die zes maanden zou duren. Ze hadden geen relatie maar zij wilde verder en hij had een vriendin thuiszitten en vond India maar niks dus een vliegtuig richting Delhi en dan een naar Heathrow leek hem het beste vervolg. Zij had alleen haar bedrijf voor de reis opgegeven...een koningsdrama.
De Schot, Leslie, bleek net als de Deen een uiterst ervaren en geslepen wereldreiziger. Leopold's is een duur maar prettig oord. Leslie combineerde beide door zelf rum te kopen en die bij zijn frisje te kiepen. Een wantrouwige ober vertrouwde hij toe dat hij een hele erge zere keel* had. Nattermann. Bij het verlaten van het oord rook de ober nog snel even in het glas. Damn tourists.
* zie Asterix en de koperen ketel
In Bentley's hotel wordt tot 10.30 ontbijt geserveerd. De wekker stond dus op 10.15. Waarom dan toch stond de ober om acht uur des morgens van de vierde november met geheethangijzerde toostjes en koffie in de houding voor de deur? Ach, het smaakte goed. Pas uren na het echte opstaan beseften we dat het ontbijt waarschijnlijk verkeerd bezorgd was en dat er dus enkele gasten voor niks de wekker hadden gezet. We gingen naar het Churchgate station om treinkaartjes te reserveren. Een oase. Geen rij. Niet alleen ticket naar Varodara maar ook van Varodara naar Jodhpur gekocht. De dienstdoende ambtenaar dacht eerst dat het laatste kaartje ook daadwerkelijk in Varodara moest worden gekocht maar meldde ineens blij verrast dat het ook in Bombay kon. Gezien eerdere ellende met treinkaartje liepen we als winnaars van een boksduel het reserveringskantoor uit. Die dag bleek het begin (of het eind, whatever) van de ramadan te zijn, zodat in Bombay geen bier te verkrijgen was. De avond was echter geen afknapper want we werden aangesproken door een scout van een productiekantoor voor films. Of we wilden figureren in een blockbuster? Ja natuurlijk, Bollywood! De volgende morgen om acht uur stonden we voor de McDonalds, HET ijkpunt van ieder bezoek aan welke stad dan ook. Na wat wachten reed een bus vol Europese figuranten in de dop richting een soort opslagterrein, waar een Londense discotheek vol Indiase dansers met Engels publiek moest worden geensceneerd. Twee Russen, een Deense lasser, twee Duitsers, een Frans stel, een Tsjech, een Schotse wereldreiziger, een Engels ruziend stel en twee Schotse pubers alsmede wij moesten hierbij het decor zijn. Een meisjes- en een jongensdansgroep, gehesen paarse stoei- respectievelijk in maanpakken, vormden op hun beurt weer het decor voor het stralende middelpunt van de film, Jana Gupta. Een Indiase diva, die uit de modellenwereld door toedoen van haar steenrijke echtgenoot nu het filmwezen bestormt.
Dat was te zien.
Meestal was het model de reden dat de takes over moesten. 1, 2, 3, 4 ... cut. De figuranten moesten op de achtergrond uitbundig meezwiepen op een soort jaren zeventig house beat. Dat was ons allen toevertrouwd. Een van de twee Russen, Yuri, vertelde ons over hun indrukwekkende reis vanuit St. Petersburg over land via Irak naar India. In Irak waren ze nog opgepakt door Amerikanen, aangezien het niet regelmatig is dat rugzaktoeristen, en dan nog Russische, in het bezette Irak rondlopen. LET OP EVEN MEEHOSSEN gaf men ons te verstaan. La la la la en Yuri liet een biljet van vijf dinar zien met het hoofd van Saddam Hoessein erop. Echte helden, deze Russen. En dansen konden ze ook.
Omdat het zo lang duurde, werd het figurerend publiek vermoeid. Dit uitte zich in steeds onbenulliger dansen om de spieren fris te houden. De technici vonden het prachtig. De Tsjech was een boek gaan lezen. De Deen probeerde te slapen. In de bus terug naar de gouden M zwaaide de Scandinavier, die Lars heette en op tijd weer wakker was geworden, naar passerende auto's en sleepte zo pardoes nog het visitekaartje van een professioneel goochelaar in de wacht!
Hocus pocus!
Aangezien alle figuranten een trotse 500 roepi rijker waren, spraken we in cafe Leopold's af. Daar bleken alleen het Engels koppel en de Schot van de partij. Het Engelse koppel bleek ruzie te hebben over de voortgang van hun wereldreis, die zes maanden zou duren. Ze hadden geen relatie maar zij wilde verder en hij had een vriendin thuiszitten en vond India maar niks dus een vliegtuig richting Delhi en dan een naar Heathrow leek hem het beste vervolg. Zij had alleen haar bedrijf voor de reis opgegeven...een koningsdrama.
De Schot, Leslie, bleek net als de Deen een uiterst ervaren en geslepen wereldreiziger. Leopold's is een duur maar prettig oord. Leslie combineerde beide door zelf rum te kopen en die bij zijn frisje te kiepen. Een wantrouwige ober vertrouwde hij toe dat hij een hele erge zere keel* had. Nattermann. Bij het verlaten van het oord rook de ober nog snel even in het glas. Damn tourists.
* zie Asterix en de koperen ketel
