create your own visited country map
zaterdag, november 22, 2003
DE VAL VAN DE HEERSER
Na het indrukwekkende bezoek aan de Taj Mahal, woensdag, gevolgd door diner in een heel goed restaurant, begonnen we Agra echt top te vinden. Omdat de tijd drong, besloten we toch de volgende dag 's avonds te vertrekken. Maar niet nadat we Fatehpur Sikri hadden gezien, een spookstad 40 kilometer ten westen van Agra. Donderdagmorgen rond negenen vertrok een auto gevuld met chauffeur, twee Australiers, een steeds verkoudener Wouter en rap beterende Erika naar de spookstad. Ha, weer eens wat anders dan alle forten die we in Rajasthan hadden gezien (om dezelfde reden besloten we het Agraische fort niet te bekijken) - maar zeker niet minder obsoleet. De paleizen die Akbar hier rond 1570 voor zich liet bouwen waren zeker indrukwekkend, evenals zijn eigen leven en werk. Hoewel de heerser ooit torens liet bouwen van de schedels van zijn overwonnen vijanden (het echte natrappen!) en 5000 echtgenotes had (keuzevrijheid boven alles!), tolereerde hij alle religies anders dan zijn eigen geliefde Islam. Vrij ongebruikelijk rond die tijd en voor islamieten uberhaupt. De spookstad had dan ook een Diwan-i-Khas, waar il principe met theosofen van diverse origine discussieerde over alle aardse en minder aardse zaken. Irrigatieproblemen kostten dit Indiase Wilnis uiteindelijk de kop. Aan Akbar lag het niet.
Buiten de spookstad was de Jama Masjid, de moskee die Akbar liet bouwen. Ook geen half werk. De ingang was 54 meter hoog! Voor we op het centrale plein kwamen, moesten wij onze schoenen uittrekken. Dat droeg natuurlijk nog bij aan het overdonderende effect. Bij het naar buiten gaan bleek dat je ook nog moest betalen voor het bewaren van de schoenen. Niet vanwege die paar piasters, maar zat Allah soms om geld verlegen?
Dezelfde avond namen we de trein naar Varanasi, de heiligste stad die een hindoe zich maar kan voorstellen. Zes postpuberale negentienjarigen zaten tegenover ons en lieten hun ogen van ons naar een soort lokale Webber rollen, waar naar later bleek ook weer Jana Gupta instond, het fotomodel dat de superhelding was van de Bollywood-film waarin we hadden gefigureerd.
Er bouwde zich vijandschap op, tot een van de kerels, Bravin, ineens in het Engels vragen ging stellen. Wouter moest de vragen beantwoorden, ed dab bas best boeilijk bed die loobdeus. Wel werd het plotseling heel gezellig. Het hemd van het lijf bevraagd stapten we de volgende morgen uit aan de Ganges.
Na het indrukwekkende bezoek aan de Taj Mahal, woensdag, gevolgd door diner in een heel goed restaurant, begonnen we Agra echt top te vinden. Omdat de tijd drong, besloten we toch de volgende dag 's avonds te vertrekken. Maar niet nadat we Fatehpur Sikri hadden gezien, een spookstad 40 kilometer ten westen van Agra. Donderdagmorgen rond negenen vertrok een auto gevuld met chauffeur, twee Australiers, een steeds verkoudener Wouter en rap beterende Erika naar de spookstad. Ha, weer eens wat anders dan alle forten die we in Rajasthan hadden gezien (om dezelfde reden besloten we het Agraische fort niet te bekijken) - maar zeker niet minder obsoleet. De paleizen die Akbar hier rond 1570 voor zich liet bouwen waren zeker indrukwekkend, evenals zijn eigen leven en werk. Hoewel de heerser ooit torens liet bouwen van de schedels van zijn overwonnen vijanden (het echte natrappen!) en 5000 echtgenotes had (keuzevrijheid boven alles!), tolereerde hij alle religies anders dan zijn eigen geliefde Islam. Vrij ongebruikelijk rond die tijd en voor islamieten uberhaupt. De spookstad had dan ook een Diwan-i-Khas, waar il principe met theosofen van diverse origine discussieerde over alle aardse en minder aardse zaken. Irrigatieproblemen kostten dit Indiase Wilnis uiteindelijk de kop. Aan Akbar lag het niet.
Buiten de spookstad was de Jama Masjid, de moskee die Akbar liet bouwen. Ook geen half werk. De ingang was 54 meter hoog! Voor we op het centrale plein kwamen, moesten wij onze schoenen uittrekken. Dat droeg natuurlijk nog bij aan het overdonderende effect. Bij het naar buiten gaan bleek dat je ook nog moest betalen voor het bewaren van de schoenen. Niet vanwege die paar piasters, maar zat Allah soms om geld verlegen?
Dezelfde avond namen we de trein naar Varanasi, de heiligste stad die een hindoe zich maar kan voorstellen. Zes postpuberale negentienjarigen zaten tegenover ons en lieten hun ogen van ons naar een soort lokale Webber rollen, waar naar later bleek ook weer Jana Gupta instond, het fotomodel dat de superhelding was van de Bollywood-film waarin we hadden gefigureerd.
Er bouwde zich vijandschap op, tot een van de kerels, Bravin, ineens in het Engels vragen ging stellen. Wouter moest de vragen beantwoorden, ed dab bas best boeilijk bed die loobdeus. Wel werd het plotseling heel gezellig. Het hemd van het lijf bevraagd stapten we de volgende morgen uit aan de Ganges.
