create your own visited country map
dinsdag, november 04, 2003
EXTREME ZEEBONK
Het vissen van Chris en Lisa draaide uiteindelijk op niks uit, aangezien het water te troebel was. Eigenlijk was Erika hier wel blij om, anders had ze 's avonds aan een visbuffet deel moeten nemen.
In het kader van het zeegebeuren het volgende: we zijn een Nederlandse ruwe zeebonk in wording uit de Achterhoek tegengekomen. Zijn openingszin: "Zo, Jan Kaas is er ook?", vingen wij niet geheel begrijpend op. En het gesprek dat volgde ging een beetje moeizaam. Hij bleef maar herhalen dat hij een dagje vrij was en wij bleven maar antwoorden dat dat mooi was. Uiteindelijk vroegen we maar of hij misschien in de buurt werkte en wat zijn functie dan wel was. Hij was stagiair op een sleephopperzuiger, een wat? Een sleephopperzuiger! Dit houdt min of meer in een schip dat blubsie opslurpt. Hij werkt voor Ballast Ham en ze maken in Zuid-Goa een nieuwe haven. Hij brengt iedere dag door in de machinekamer van de sleephopperzuiger en ziet hierdoor geen daglicht. Wij vroegen ons af of dat niet erg deprimerend is, maar hierop antwoordde hij (vrij depressief) dat het hem helemaal niet uitmaakte en dat eigenlijk uberhaupt niets hem interesseert. Hij had bijvoorbeeld wel zijn "ouwe lu" kunnen bellen, maar had daar ook geen zin in.
Zijn zeemaat had hem verlaten en op dit moment was dat erg jammer (zo op zijn vrije dag). Nu moest hij, zoals elke ruige zeebonk doet, alleen achter de wijven aan.
Later vroeg hij nog of Wouter dan niet met hem mee op stap wilde, maar deze had geen ambities om zijn toekomst als zeebonk voort te zetten en heeft dit aanbod dan ook gauw afgeslagen.
Zondagavond was onze laatste avond in Palolem. We zijn die avond weer met Chris en Lisa uit eten geweest. Alhoewel Chris wel aan de fucking diarrhoea was. Maar dit alles weerhield hem er niet van om cheese prawn balls te bestellen en een paar reuzengamba's. Daarna nog even aan de bar naast ons bamboeresort gezeten, waar Chris nog vertelde dat hij allerlei medicamenten had meegenomen en dus op alles voorbereid was. Hij had bijvoorbeeld muggenspray dat 100% Deet bevat. (normale hoeveelheid ca. 50% en dan schroeit je huid al aardig). Volgens hem voor extreme situations. Ja je kan niet voorzichtig genoeg zijn.
Op maandagmorgen stonden we om vier uur in een uitgestorven donker Palolem op de besproken taxi te wachten. We werden naar Canacona station gebracht waar de trein om vijf uur zou vertrekken. Er was op het station geen kip te bekennen alleen een beambte die ons meedeelde dat de trein een uur vertraagd was... Ondertussen arriveerde nog een eenzame reiziger uit Nieuw-Zeeland op het station. Hij had de hele nacht doorgehaald en wilde graag in de trein gaan pitten. Om zes uur was daar dan toch de trein. Dertien uur en (voor de Indiase reizigers) vele snacks later, arriveerde we in Bombay. We hadden al gauw een taxi chauffeur gevonden om ons naar Bentleys Hotel te brengen. Onderweg praatte de vriendelijke Sikh honderduit over zijn liefde voor whiskey. En Bentleys is een luxe en fijn hotel. Daar had hij helemaal gelijk aan.
Het vissen van Chris en Lisa draaide uiteindelijk op niks uit, aangezien het water te troebel was. Eigenlijk was Erika hier wel blij om, anders had ze 's avonds aan een visbuffet deel moeten nemen.
In het kader van het zeegebeuren het volgende: we zijn een Nederlandse ruwe zeebonk in wording uit de Achterhoek tegengekomen. Zijn openingszin: "Zo, Jan Kaas is er ook?", vingen wij niet geheel begrijpend op. En het gesprek dat volgde ging een beetje moeizaam. Hij bleef maar herhalen dat hij een dagje vrij was en wij bleven maar antwoorden dat dat mooi was. Uiteindelijk vroegen we maar of hij misschien in de buurt werkte en wat zijn functie dan wel was. Hij was stagiair op een sleephopperzuiger, een wat? Een sleephopperzuiger! Dit houdt min of meer in een schip dat blubsie opslurpt. Hij werkt voor Ballast Ham en ze maken in Zuid-Goa een nieuwe haven. Hij brengt iedere dag door in de machinekamer van de sleephopperzuiger en ziet hierdoor geen daglicht. Wij vroegen ons af of dat niet erg deprimerend is, maar hierop antwoordde hij (vrij depressief) dat het hem helemaal niet uitmaakte en dat eigenlijk uberhaupt niets hem interesseert. Hij had bijvoorbeeld wel zijn "ouwe lu" kunnen bellen, maar had daar ook geen zin in.
Zijn zeemaat had hem verlaten en op dit moment was dat erg jammer (zo op zijn vrije dag). Nu moest hij, zoals elke ruige zeebonk doet, alleen achter de wijven aan.
Later vroeg hij nog of Wouter dan niet met hem mee op stap wilde, maar deze had geen ambities om zijn toekomst als zeebonk voort te zetten en heeft dit aanbod dan ook gauw afgeslagen.
Zondagavond was onze laatste avond in Palolem. We zijn die avond weer met Chris en Lisa uit eten geweest. Alhoewel Chris wel aan de fucking diarrhoea was. Maar dit alles weerhield hem er niet van om cheese prawn balls te bestellen en een paar reuzengamba's. Daarna nog even aan de bar naast ons bamboeresort gezeten, waar Chris nog vertelde dat hij allerlei medicamenten had meegenomen en dus op alles voorbereid was. Hij had bijvoorbeeld muggenspray dat 100% Deet bevat. (normale hoeveelheid ca. 50% en dan schroeit je huid al aardig). Volgens hem voor extreme situations. Ja je kan niet voorzichtig genoeg zijn.
Op maandagmorgen stonden we om vier uur in een uitgestorven donker Palolem op de besproken taxi te wachten. We werden naar Canacona station gebracht waar de trein om vijf uur zou vertrekken. Er was op het station geen kip te bekennen alleen een beambte die ons meedeelde dat de trein een uur vertraagd was... Ondertussen arriveerde nog een eenzame reiziger uit Nieuw-Zeeland op het station. Hij had de hele nacht doorgehaald en wilde graag in de trein gaan pitten. Om zes uur was daar dan toch de trein. Dertien uur en (voor de Indiase reizigers) vele snacks later, arriveerde we in Bombay. We hadden al gauw een taxi chauffeur gevonden om ons naar Bentleys Hotel te brengen. Onderweg praatte de vriendelijke Sikh honderduit over zijn liefde voor whiskey. En Bentleys is een luxe en fijn hotel. Daar had hij helemaal gelijk aan.
