create your own visited country map
dinsdag, december 16, 2003
BARBIE'S BLUES
Hoe zou het toch met ons cholesterol-gehalte zijn? In het hotel waar we verblijven worden heel wat eitjes weggetikt, aangezien je deze 's ochtends gratis als ontbijt kan krijgen. Erg lekker overigens.
Maar goed we zijn niet naar Thailand gereisd om ons druk te maken over het wel en wee van een ei.
Zondag 14 december bezochten we als eerste het Wat Phra Kaew. In dit tempelcomplex bevindt zich de Emerald Buddha, gehouwen uit groene jade. Vol verwachting liepen we naar binnen. Het was de bedoeling dat men op de grond ging zitten voor het beeld. Pardoes plaatste Wouter zijn voeten in de richting van de boeddha, en dat mag niet. Maar Wouter is niet lenig genoeg voor de kleermakerszit. Hij werd met behulp van een plastic knuppeltje terecht gewezen. Boeddha had, naar bleek, nu een maand zijn winterkleed aan. Het beeld heeft voor elk seizoen een ander gewaad, een voor het warme-, regen en koude seizoen.
Het begon een beetje op Barbie te lijken.
We wandelden richting het Grand Palace, een groot mooi gebouw waar toeristen helaas niet naar binnen mogen. Het bezoek eindigde met een klein museum waarin onder andere de andere gewaden van de boeddha ten toon worden gesteld.
We besloten een kleine pauze in te lassen.
Vervolgens bezochten we het Nationaal Museum. Hier krijgt men de geschiedenis van Thailand voorgeschoteld. Wouter vond het erg interessant, vooral de delen over de koningen Rama I tot en met IX (Rama IX is dezelfde Boemibol uit het vorige verhaal). Bij Erika lag de nadruk op de vroegste geschiedenis van Thailand omdat zij het laatste deel in het museum slapend heeft doorgebracht.
We besloten de dag met een Mexicaans maal in een veel te dure omgeving. Dat laatste zagen we pas nadat we de, overigens smakelijke, buit binnen hadden.
Maandag 15 december waren we nog steeds in Bangkok. De stad bevalt ons prima, misschien omdat het Berlijn in het groot is? We gingen met de skytrain (een soort luchtmetro) naar het kantoor van luchtvaartmaatschappij Qantas. Hier wijzigden we enkele data in ons om de wereld ticket. Het ziet ernaar uit dat we op 7 september 2004 weer in den lande zijn (geld en weder dienende). Vol blijdschap dat alles geregeld was liepen we het Lumphini-park in. Daarna marcheerden we door de Bangkokker benzinedampen richting het Hualamphong-treinstation. Gebouwd door Nederlandse architecten net voor de Eerste Wereld Oorlog - prima art deco. Op het station haalden we een treintijdenschema en liepen via Chinatown weer terug naar onze wijk, Banglamphu. Onderweg hebben we nog vijf minuten in een taxi doorgebracht, maar (we hadden het van tevoren kunnen weten), zo belandden we in een stilstaande file. We betaalden en liepen het laatste stuk ook. Eenmaal in de wijk dronken we meerdere White Russians en bezochten we een goeie blueskroeg. Het Chang-bier is uitstekend, zodat we de volgende dag hangend doorbrachten.
Hoe zou het toch met ons cholesterol-gehalte zijn? In het hotel waar we verblijven worden heel wat eitjes weggetikt, aangezien je deze 's ochtends gratis als ontbijt kan krijgen. Erg lekker overigens.
Maar goed we zijn niet naar Thailand gereisd om ons druk te maken over het wel en wee van een ei.
Zondag 14 december bezochten we als eerste het Wat Phra Kaew. In dit tempelcomplex bevindt zich de Emerald Buddha, gehouwen uit groene jade. Vol verwachting liepen we naar binnen. Het was de bedoeling dat men op de grond ging zitten voor het beeld. Pardoes plaatste Wouter zijn voeten in de richting van de boeddha, en dat mag niet. Maar Wouter is niet lenig genoeg voor de kleermakerszit. Hij werd met behulp van een plastic knuppeltje terecht gewezen. Boeddha had, naar bleek, nu een maand zijn winterkleed aan. Het beeld heeft voor elk seizoen een ander gewaad, een voor het warme-, regen en koude seizoen.
Het begon een beetje op Barbie te lijken.
We wandelden richting het Grand Palace, een groot mooi gebouw waar toeristen helaas niet naar binnen mogen. Het bezoek eindigde met een klein museum waarin onder andere de andere gewaden van de boeddha ten toon worden gesteld.
We besloten een kleine pauze in te lassen.
Vervolgens bezochten we het Nationaal Museum. Hier krijgt men de geschiedenis van Thailand voorgeschoteld. Wouter vond het erg interessant, vooral de delen over de koningen Rama I tot en met IX (Rama IX is dezelfde Boemibol uit het vorige verhaal). Bij Erika lag de nadruk op de vroegste geschiedenis van Thailand omdat zij het laatste deel in het museum slapend heeft doorgebracht.
We besloten de dag met een Mexicaans maal in een veel te dure omgeving. Dat laatste zagen we pas nadat we de, overigens smakelijke, buit binnen hadden.
Maandag 15 december waren we nog steeds in Bangkok. De stad bevalt ons prima, misschien omdat het Berlijn in het groot is? We gingen met de skytrain (een soort luchtmetro) naar het kantoor van luchtvaartmaatschappij Qantas. Hier wijzigden we enkele data in ons om de wereld ticket. Het ziet ernaar uit dat we op 7 september 2004 weer in den lande zijn (geld en weder dienende). Vol blijdschap dat alles geregeld was liepen we het Lumphini-park in. Daarna marcheerden we door de Bangkokker benzinedampen richting het Hualamphong-treinstation. Gebouwd door Nederlandse architecten net voor de Eerste Wereld Oorlog - prima art deco. Op het station haalden we een treintijdenschema en liepen via Chinatown weer terug naar onze wijk, Banglamphu. Onderweg hebben we nog vijf minuten in een taxi doorgebracht, maar (we hadden het van tevoren kunnen weten), zo belandden we in een stilstaande file. We betaalden en liepen het laatste stuk ook. Eenmaal in de wijk dronken we meerdere White Russians en bezochten we een goeie blueskroeg. Het Chang-bier is uitstekend, zodat we de volgende dag hangend doorbrachten.
