create your own visited country map
maandag, december 29, 2003
BOS OP HEUVELS
Tweede kerstdag verliep rustig. Aan het eind van de middag liepen we met Jason en Julie naar een verborgen strand. Het zat helemaal ingeklemd tussen rotsen, telde maar heel weinig bezoekers en leverde een fraaie zonsondergang op. Wel zijn wij inmiddels gestopt met het fotograferen van deze ondergangen omdat ze er tenslotte iedere avond weer zijn.
's Avonds aten we met Jason, Julia, Ed en Laura een galgemaal in Cook Kai; zij vertrokken allemaal de volgende morgen. Op deze 27e december zwaaiden we Jason en Julie uit, nadat Wouter Jasons visitekaartje (hij is boomdokter) in ontvangst had genomen. Deze laatste dag deden we niks. Erika verveelde zich een beetje. Het activiteitenpatroon concentreerde zich rond de maaltijden. Tijdens de avondhap kwamen we twee gezellige mensen uit Almere tegen. Wij kennen nu al vier gezellige mensen uit Almere. Het werd door de twee eerstgenoemden wel wat laat, ook omdat de Cook Kai broers ons nog warme cashewnoten met gesneden bosui aanboden wegens het naderende afscheid.
Onuitgeslapen werden we 28 december wakker. Nu hadden de Cook Kais ook nog koffie gezet! Na een gauwe dronk bracht de oudste broer ons naar het opstappunt voor de bus naar Trang. In deze bus troffen we werkelijk de alleraardigste, meest begrijpende en minst egocentrische buschauffeur die wij ooit zijn tegengekomen. Wat doe je als alle andere auto's de pont oprijden? Je rookt eerst je tiende sigaret van de nog zo jonge dag op! En wat als reizigers een beetje moeilijk gaan kijken omdat zij door dit getreuzel hun aansluiting missen? Tweede kans! Je zorgt dat je ook de volgende pont mist door een smakelijk rozig smeerseltje te bestellen bij een marktkraam aan de kant! Zo kun je op de pont tenminste rustig de donshaartjes van je oorlellen halen met een pincet. Twee veerponten en anderhalf uur verder zet je de radio lekker hard aan. En als een jongeman uit Nederland tegen zijn gewoonte in vraagt of het wat zachter mag, omdat hij recht voor de luidspreker zit? Dan gaan we meteen even goed door en zetten de radio eerst ieeeeeeeets zachter en daarna HELEMAAL voluit, want de luidsprekers mogen natuurlijk niet ongeschonden Trang bereiken!
Vanaf Trang werd het een hele aangename reis. In een 7 11-supermarkt op drie na alle bahts opgemaakt aan lekkere dingen zoals yoghurt (merk: Dutchie) en chips. Op de kaart lijkt dit schiereiland misschien de kont van Azie; maar de omgeving was schitterend. Bos op heuvels, besloot Wouter, was zijn favoriete landschap. In Hat Yai was de laatste overstap. Grote mazzel want het aansluitende busje naar Pinang (onze bestemming) en Singapore vertrok meteen.
De grens tussen Thailand en Maleisie heeft iets van een IJzeren Gordijn: honderd meter niemandsland met een weg er tussenin om te patrouilleren. Aan weerszijden hekken met prikkeldraad a 3 meter hoog. Je moest eerst Thailand uit alvorens Maleisie in te gaan. De Maleisische grensbrigadier vroeg of Erika uit Amsterdam kwam. Waarheidshalve antwoordde ze nee. Dit deed Wouter denken aan een reis naar Memphis, Tennessee, vijf jaar geleden, toen het bevestigend antwoorden op dezelfde vraag hem op het ontleden van zijn toilettas kwam te staan. Anderen moesten daar tubes tandpasta uitknijpen - en in de VS noch Maleisie hebben ze Elmex. Maar het viel mee; Maleisie is minder schizofreen dan de VS. De sergeant vertelde dat een vrouwelijk familielid van hem in Leiden woonde. Hij droeg een button met het opschrift service with a smile.
Eenmaal weer in het busje raakte Wouter in gesprek met een Poolse bibliothecaris die op weg was naar Singapore. De laatste was net als wij eerder uit Thailand weggegaan omdat hij het een commerciele geldknijperij vond. Hij vermoedde allemaal westerse complotten en vreesde iets soortgelijks (economische afhankelijkheid) in Polen na de toetreding tot de EU. Wouter vond dit overdreven. Hij betoogde dat handel altijd voordelig is voor beide handelspartners, als ze allebei maar goed opletten. Toeristen doen dat niet want die houden niet van opletten. De kemphanen waren het aanvankelijk helemaal niet eens maar bleken eigenlijk toch wel hetzelfde te vinden. Het was een boeiend gesprek en de reis vloog voorbij. In Georgetown, de grootste stad van het eiland Pinang, vonden we na enig zoeken het Han Wai hotel. Binnen twee uur zoeken hadden we een geldautomaat gevonden en zetten ons voor het eerst sinds het vertrek uit Nederland aan een Chinese maaltijd.
Tweede kerstdag verliep rustig. Aan het eind van de middag liepen we met Jason en Julie naar een verborgen strand. Het zat helemaal ingeklemd tussen rotsen, telde maar heel weinig bezoekers en leverde een fraaie zonsondergang op. Wel zijn wij inmiddels gestopt met het fotograferen van deze ondergangen omdat ze er tenslotte iedere avond weer zijn.
's Avonds aten we met Jason, Julia, Ed en Laura een galgemaal in Cook Kai; zij vertrokken allemaal de volgende morgen. Op deze 27e december zwaaiden we Jason en Julie uit, nadat Wouter Jasons visitekaartje (hij is boomdokter) in ontvangst had genomen. Deze laatste dag deden we niks. Erika verveelde zich een beetje. Het activiteitenpatroon concentreerde zich rond de maaltijden. Tijdens de avondhap kwamen we twee gezellige mensen uit Almere tegen. Wij kennen nu al vier gezellige mensen uit Almere. Het werd door de twee eerstgenoemden wel wat laat, ook omdat de Cook Kai broers ons nog warme cashewnoten met gesneden bosui aanboden wegens het naderende afscheid.
Onuitgeslapen werden we 28 december wakker. Nu hadden de Cook Kais ook nog koffie gezet! Na een gauwe dronk bracht de oudste broer ons naar het opstappunt voor de bus naar Trang. In deze bus troffen we werkelijk de alleraardigste, meest begrijpende en minst egocentrische buschauffeur die wij ooit zijn tegengekomen. Wat doe je als alle andere auto's de pont oprijden? Je rookt eerst je tiende sigaret van de nog zo jonge dag op! En wat als reizigers een beetje moeilijk gaan kijken omdat zij door dit getreuzel hun aansluiting missen? Tweede kans! Je zorgt dat je ook de volgende pont mist door een smakelijk rozig smeerseltje te bestellen bij een marktkraam aan de kant! Zo kun je op de pont tenminste rustig de donshaartjes van je oorlellen halen met een pincet. Twee veerponten en anderhalf uur verder zet je de radio lekker hard aan. En als een jongeman uit Nederland tegen zijn gewoonte in vraagt of het wat zachter mag, omdat hij recht voor de luidspreker zit? Dan gaan we meteen even goed door en zetten de radio eerst ieeeeeeeets zachter en daarna HELEMAAL voluit, want de luidsprekers mogen natuurlijk niet ongeschonden Trang bereiken!
Vanaf Trang werd het een hele aangename reis. In een 7 11-supermarkt op drie na alle bahts opgemaakt aan lekkere dingen zoals yoghurt (merk: Dutchie) en chips. Op de kaart lijkt dit schiereiland misschien de kont van Azie; maar de omgeving was schitterend. Bos op heuvels, besloot Wouter, was zijn favoriete landschap. In Hat Yai was de laatste overstap. Grote mazzel want het aansluitende busje naar Pinang (onze bestemming) en Singapore vertrok meteen.
De grens tussen Thailand en Maleisie heeft iets van een IJzeren Gordijn: honderd meter niemandsland met een weg er tussenin om te patrouilleren. Aan weerszijden hekken met prikkeldraad a 3 meter hoog. Je moest eerst Thailand uit alvorens Maleisie in te gaan. De Maleisische grensbrigadier vroeg of Erika uit Amsterdam kwam. Waarheidshalve antwoordde ze nee. Dit deed Wouter denken aan een reis naar Memphis, Tennessee, vijf jaar geleden, toen het bevestigend antwoorden op dezelfde vraag hem op het ontleden van zijn toilettas kwam te staan. Anderen moesten daar tubes tandpasta uitknijpen - en in de VS noch Maleisie hebben ze Elmex. Maar het viel mee; Maleisie is minder schizofreen dan de VS. De sergeant vertelde dat een vrouwelijk familielid van hem in Leiden woonde. Hij droeg een button met het opschrift service with a smile.
Eenmaal weer in het busje raakte Wouter in gesprek met een Poolse bibliothecaris die op weg was naar Singapore. De laatste was net als wij eerder uit Thailand weggegaan omdat hij het een commerciele geldknijperij vond. Hij vermoedde allemaal westerse complotten en vreesde iets soortgelijks (economische afhankelijkheid) in Polen na de toetreding tot de EU. Wouter vond dit overdreven. Hij betoogde dat handel altijd voordelig is voor beide handelspartners, als ze allebei maar goed opletten. Toeristen doen dat niet want die houden niet van opletten. De kemphanen waren het aanvankelijk helemaal niet eens maar bleken eigenlijk toch wel hetzelfde te vinden. Het was een boeiend gesprek en de reis vloog voorbij. In Georgetown, de grootste stad van het eiland Pinang, vonden we na enig zoeken het Han Wai hotel. Binnen twee uur zoeken hadden we een geldautomaat gevonden en zetten ons voor het eerst sinds het vertrek uit Nederland aan een Chinese maaltijd.
