create your own visited country map
zondag, december 14, 2003
LARS EN BOEMIBOL
Donderdag 11 december. Lekker niks. Wel checkte zomaar ineens Deense Lars, die we hadden leren kennen in Bollywood, in ons hotel in. Wederzijds brandde het hoe kom jij hier nou op de lippen. Leuke verhalen; hij had zich drie weken te barsten gewerkt in Australie en ging het er nu eens even flink van nemen in Thailand.
Vrijdag 12 december; Lars vertrok samen met zijn reisgenoot Alan, die ooit drie maanden in Lunteren had gewoond, naar Ko Phan-Ngan. Wij maakten een stadswandeling in de buurt. Die was nogal neutraal en op zoek naar meer vermaak namen we de taxi naar een Duits restaurant. PRIMA. Het menu maakte melding van champignon-rahm schnitzel, currygewurz en spatzle. Erika startte met een goulasch suppe, Wouter met een garnalencocktail. Geweldig maar nog niet genoeg dus we gingen verder met een zigeunerschnitzel respectievelijk rumpsteak. Onderwijl stond in het restauarant, dat Haus Munchen heette, de televisie aan. Te zien was een voetbalwedstrijd tussen Thailand en Vietnam. Thailand won en de serveersters, in hun lederhoosjes, gingen helemaal uit hun pannen. Tien kilo zwaarder reden we in onze taxi terug van thanon Sukhumvit naar ons toeristenghetto Banglamphu. Wat een stad. Snel, groot, pompeus en vol.
Zaterdag schoot sneller op dan wij. Pas tien minuten na sluitingstijd, om 15.40, stonden we inclusief de voor toegang vereiste volledig bedekte voeten, in de hitte, voor de deur van het koninklijk paleis.
Wanhopig zochten we andere bezienswaardigheden die het dragen van onze voor het publieke oog volslagen belachelijke bergschoenen zouden rechtvaardigen - wat nu?
Wat Po.
Deze boeddhistische tempel bezit een afbeelding van de Boeddha op het moment dat hij uit het wereldse in het nirvana gaat. Deze afbeelding is geweldig; 46 meter lang en 18 meter hoog. Ook het overige inwendige van deze Wat rechtvaardigde het nemen van vele foto's en zo was het voor we het wisten sluitingstijd. We liepen nu naar Chinatown maar al voor we daar aankwamen bleek alles dicht. Daarop liepen we naar het democratiemonument.
Jazeker, Thailand heeft een democratiemonument. Hoewel het niet verwijst naar een das war einmal, zit er wel ironie aan vast. Het monument is ontworpen door Corrado Feroci, de latere huisontwerper van Il Duce - die in Italie de democratie de nek omdraaide. Geheel in diens stijl is het democratiemonument een enorm bouwwerk temidden van een verkeersplein, bedoeld om te intimideren. Hartverwarmend, samen met de kolossale afbeeldingen van koning Rama IX (zijn geboortenaam is Boemibol Adoelyadej) op de middenberm van de zesbaansweg.
Hier kwamen we onze Poolse vrienden weer tegen. Vitek en Babeta hadden duidelijk een leuke middag gehad en vroegen ons af of het eigenlijk geen biertijd was. Jazeker. De culinaire voorkeuren bleken later wat uiteen te lopen, en zij moesten Australische vrienden treffen, zodat we later op de avond wederom afspraken.
Prima rode poon gegeten, respectievelijk een eimietje.
Daarna weer treffen met Polen en Australiers en ook nog twee Iersen, . Zo bleven, behalve Vitek en Babeta, de twee Australiers over. Alle Australiers die wij totnogtoe troffen waren halve Nederlanders: nuchter, makkelijk edoch soms wat zunig. Deze niet. Deze was niet nuchter maar dronken en bot. Vervelende zelfingenomen nationalist. Beste stranden alleen in Australie terwijl zelf nog nooit in Goa geweest maar dat hoeft ook niet als je in Australie woont bla bla bla. Vervolgens ging hij het Australische kiesstelsel uitleggen, dat volgens hem logischer is dan welk stelsel ook.
In ernst: met zo'n stelsel durf je je geen democratisch land meer te noemen.
Ach, zo soms is vliegen afvangen ook best leuk. Hij wond zich aardig op en nu had hij zelfs zijn vriendin tegen zich: "Richard, we're all here, we can hear you...". Moge zijn vlucht naar Sydney snel vertrekken.
Donderdag 11 december. Lekker niks. Wel checkte zomaar ineens Deense Lars, die we hadden leren kennen in Bollywood, in ons hotel in. Wederzijds brandde het hoe kom jij hier nou op de lippen. Leuke verhalen; hij had zich drie weken te barsten gewerkt in Australie en ging het er nu eens even flink van nemen in Thailand.
Vrijdag 12 december; Lars vertrok samen met zijn reisgenoot Alan, die ooit drie maanden in Lunteren had gewoond, naar Ko Phan-Ngan. Wij maakten een stadswandeling in de buurt. Die was nogal neutraal en op zoek naar meer vermaak namen we de taxi naar een Duits restaurant. PRIMA. Het menu maakte melding van champignon-rahm schnitzel, currygewurz en spatzle. Erika startte met een goulasch suppe, Wouter met een garnalencocktail. Geweldig maar nog niet genoeg dus we gingen verder met een zigeunerschnitzel respectievelijk rumpsteak. Onderwijl stond in het restauarant, dat Haus Munchen heette, de televisie aan. Te zien was een voetbalwedstrijd tussen Thailand en Vietnam. Thailand won en de serveersters, in hun lederhoosjes, gingen helemaal uit hun pannen. Tien kilo zwaarder reden we in onze taxi terug van thanon Sukhumvit naar ons toeristenghetto Banglamphu. Wat een stad. Snel, groot, pompeus en vol.
Zaterdag schoot sneller op dan wij. Pas tien minuten na sluitingstijd, om 15.40, stonden we inclusief de voor toegang vereiste volledig bedekte voeten, in de hitte, voor de deur van het koninklijk paleis.
Wanhopig zochten we andere bezienswaardigheden die het dragen van onze voor het publieke oog volslagen belachelijke bergschoenen zouden rechtvaardigen - wat nu?
Wat Po.
Deze boeddhistische tempel bezit een afbeelding van de Boeddha op het moment dat hij uit het wereldse in het nirvana gaat. Deze afbeelding is geweldig; 46 meter lang en 18 meter hoog. Ook het overige inwendige van deze Wat rechtvaardigde het nemen van vele foto's en zo was het voor we het wisten sluitingstijd. We liepen nu naar Chinatown maar al voor we daar aankwamen bleek alles dicht. Daarop liepen we naar het democratiemonument.
Jazeker, Thailand heeft een democratiemonument. Hoewel het niet verwijst naar een das war einmal, zit er wel ironie aan vast. Het monument is ontworpen door Corrado Feroci, de latere huisontwerper van Il Duce - die in Italie de democratie de nek omdraaide. Geheel in diens stijl is het democratiemonument een enorm bouwwerk temidden van een verkeersplein, bedoeld om te intimideren. Hartverwarmend, samen met de kolossale afbeeldingen van koning Rama IX (zijn geboortenaam is Boemibol Adoelyadej) op de middenberm van de zesbaansweg.
Hier kwamen we onze Poolse vrienden weer tegen. Vitek en Babeta hadden duidelijk een leuke middag gehad en vroegen ons af of het eigenlijk geen biertijd was. Jazeker. De culinaire voorkeuren bleken later wat uiteen te lopen, en zij moesten Australische vrienden treffen, zodat we later op de avond wederom afspraken.
Prima rode poon gegeten, respectievelijk een eimietje.
Daarna weer treffen met Polen en Australiers en ook nog twee Iersen, . Zo bleven, behalve Vitek en Babeta, de twee Australiers over. Alle Australiers die wij totnogtoe troffen waren halve Nederlanders: nuchter, makkelijk edoch soms wat zunig. Deze niet. Deze was niet nuchter maar dronken en bot. Vervelende zelfingenomen nationalist. Beste stranden alleen in Australie terwijl zelf nog nooit in Goa geweest maar dat hoeft ook niet als je in Australie woont bla bla bla. Vervolgens ging hij het Australische kiesstelsel uitleggen, dat volgens hem logischer is dan welk stelsel ook.
In ernst: met zo'n stelsel durf je je geen democratisch land meer te noemen.
Ach, zo soms is vliegen afvangen ook best leuk. Hij wond zich aardig op en nu had hij zelfs zijn vriendin tegen zich: "Richard, we're all here, we can hear you...". Moge zijn vlucht naar Sydney snel vertrekken.
