create your own visited country map
donderdag, december 11, 2003
VAN DE HEL IN DE HEMEL, MAAR NIET ZONDER KLEERSCHEUREN
Maandag 8 december zouden onze wegen en die van Darjeeling scheiden en dat deed best pijn, nog steeds vooral in de spieren. Na het opstaan te hebben doorstaan volgde nog enig vruchteloos rondlopen in het nu ineens zonovergoten theeoord. Om drie uur stapen we in een jeep naar New Jalpaiguri. We mochten voorin zitten - en zagen zo nog een keer de Kanchenjunga. In New Jalpaiguri stapten we in de trein voor de laatste nachtelijke rit in India, terug naar Calcutta.
De volgende morgen, dinsdag, waren we gebroken. In de trein waren we omsingeld geweest door snurkers, acht in aantal, en hadden geen oog dicht gedaan. Ze waren best aardig geweest. Een van hen wist veel over tijdzones en legde dit uit aan een heel parmantig heertje naast hem, dat een mensenrechtenexamen ging doen. Aangezien de laatste het niet snapte, maar dit niet wilde toegeven, kwam er weer het vreemde ja zeggen nee knikken waar ook onze obers in Palolem zo goed in waren geweest. Toen de heren gingen slapen, vormden ze 1 front. Binnen tien minuten was het hakken, zagen, (ont)ploffen en tweetaktronken. In een varkenstrog boemelden we naar Calcutta, al bozer en steeds meer bereid tot het plegen van ernstige en strafbare delicten. Erika had de volgende morgen een handblessure door het vele tevergeefse bonken op de tussenwand, hopend dat gene zijde de hint zou begrijpen.
Niettemin werd dinsdag een heel aardige dag, tijdens welke we nog het Victoria Memorial zagen. Wellicht het mooiste gebouw dat de Britten India hebben nagelaten, gelegen in een schitterend park. Daarna volgde BBD Bagh, een centraal plein in Calcutta met eveneens mooie, hoewel op instorten staande, gebouwen. We reisden per metro. Calcutta heeft maar 1 lijn, tussen Dum Dum en Tollygunge. Maar die lijn is heel erg snel - een sensatie na drie maanden slakkengang. Een uitgebreid galgenmaal volgde in hotel Lindsay. Een galgenmaal omdat we woensdag India zouden verlaten. Rond zeven uur arriveerde de taxi met ons erin op het vliegveld. We hebben dat vliegveld uitgebreid kunnen bezichtigen aangezien het vliegtuig anderhalf uur te laat was. Een afscheid in stijl. Na een onbegrijpelijke tussenlanding in Gaya, Bihar (India) vlogen we naar Bangkok.
Zoals hiernaast is te zien, lijkt de Thaise vlag op de Nederlandse; of ze hem van bovenaf verticaal doormidden hebben gesneden en de zo gemaakte Simaese tweeling met onzichtbare scharniertjes symmetrisch aan elkaar hebben gehangen. Het zijn inderdaad nogal moeilijkdoeners, dachten we, die gezien de vaderlandse drugsreputatie niet zo van Nederlandse toeristen houden. Maar daar was niets van te merken. Alles was schoon, duidelijk en snel. We probeerden net zo te doen en kochten fluks buskaartjes naar het centrum van de stad. Aldaar ingecheckt in hotel My House en vervolgens voor het eerst in drie maanden goeie patat gegeten.
We waren 's morgens op het vliegveld van Calcutta al aan de praat geraakt met een Pools koppel en hen kwamen we nu weer tegen (het hotel ligt in een toeristenghetto - Thais zijn hier bijvoorbeeld niet welkom als gasten, heel binnenlanderonvriendelijk). Aan een nu eens niet vreselijk vullend biertje uitten de Polen hun frustraties over India. Zij waren vanaf Bombay rond de zuidkust gereisd naar Calcutta in anderhalve maand. Dat is het echte beukwerk, goed voor veel frustraties, en blij dat we allen in India geweest waren hadden we zo een prima avond.
Maandag 8 december zouden onze wegen en die van Darjeeling scheiden en dat deed best pijn, nog steeds vooral in de spieren. Na het opstaan te hebben doorstaan volgde nog enig vruchteloos rondlopen in het nu ineens zonovergoten theeoord. Om drie uur stapen we in een jeep naar New Jalpaiguri. We mochten voorin zitten - en zagen zo nog een keer de Kanchenjunga. In New Jalpaiguri stapten we in de trein voor de laatste nachtelijke rit in India, terug naar Calcutta.
De volgende morgen, dinsdag, waren we gebroken. In de trein waren we omsingeld geweest door snurkers, acht in aantal, en hadden geen oog dicht gedaan. Ze waren best aardig geweest. Een van hen wist veel over tijdzones en legde dit uit aan een heel parmantig heertje naast hem, dat een mensenrechtenexamen ging doen. Aangezien de laatste het niet snapte, maar dit niet wilde toegeven, kwam er weer het vreemde ja zeggen nee knikken waar ook onze obers in Palolem zo goed in waren geweest. Toen de heren gingen slapen, vormden ze 1 front. Binnen tien minuten was het hakken, zagen, (ont)ploffen en tweetaktronken. In een varkenstrog boemelden we naar Calcutta, al bozer en steeds meer bereid tot het plegen van ernstige en strafbare delicten. Erika had de volgende morgen een handblessure door het vele tevergeefse bonken op de tussenwand, hopend dat gene zijde de hint zou begrijpen.
Niettemin werd dinsdag een heel aardige dag, tijdens welke we nog het Victoria Memorial zagen. Wellicht het mooiste gebouw dat de Britten India hebben nagelaten, gelegen in een schitterend park. Daarna volgde BBD Bagh, een centraal plein in Calcutta met eveneens mooie, hoewel op instorten staande, gebouwen. We reisden per metro. Calcutta heeft maar 1 lijn, tussen Dum Dum en Tollygunge. Maar die lijn is heel erg snel - een sensatie na drie maanden slakkengang. Een uitgebreid galgenmaal volgde in hotel Lindsay. Een galgenmaal omdat we woensdag India zouden verlaten. Rond zeven uur arriveerde de taxi met ons erin op het vliegveld. We hebben dat vliegveld uitgebreid kunnen bezichtigen aangezien het vliegtuig anderhalf uur te laat was. Een afscheid in stijl. Na een onbegrijpelijke tussenlanding in Gaya, Bihar (India) vlogen we naar Bangkok.
Zoals hiernaast is te zien, lijkt de Thaise vlag op de Nederlandse; of ze hem van bovenaf verticaal doormidden hebben gesneden en de zo gemaakte Simaese tweeling met onzichtbare scharniertjes symmetrisch aan elkaar hebben gehangen. Het zijn inderdaad nogal moeilijkdoeners, dachten we, die gezien de vaderlandse drugsreputatie niet zo van Nederlandse toeristen houden. Maar daar was niets van te merken. Alles was schoon, duidelijk en snel. We probeerden net zo te doen en kochten fluks buskaartjes naar het centrum van de stad. Aldaar ingecheckt in hotel My House en vervolgens voor het eerst in drie maanden goeie patat gegeten.
We waren 's morgens op het vliegveld van Calcutta al aan de praat geraakt met een Pools koppel en hen kwamen we nu weer tegen (het hotel ligt in een toeristenghetto - Thais zijn hier bijvoorbeeld niet welkom als gasten, heel binnenlanderonvriendelijk). Aan een nu eens niet vreselijk vullend biertje uitten de Polen hun frustraties over India. Zij waren vanaf Bombay rond de zuidkust gereisd naar Calcutta in anderhalve maand. Dat is het echte beukwerk, goed voor veel frustraties, en blij dat we allen in India geweest waren hadden we zo een prima avond.
