create your own visited country map
woensdag, januari 07, 2004
BOMEN ZIJN VRIENDEN
Na het laatste biertje in het Betelnut cafe te hebben gedronken gingen we zaterdagavond om half elf al slapen. Ons lichaam wist niet wat het overkwam en besloot ons te pesten met slapeloosheid. Dit was niet zo prettig aangezien we de volgende ochtend al om acht uur de bus naar de Cameron Highlands zouden hebben. Ondanks deze insomnia verliep het opstaan vlekkeloos. De reis duurde in totaal zes uur, waarvan de laatste twee uur door een supergroen heuvellandschap. Al slingerend kwamen we aan in Tanah Rata, het grootste dorp in de Cameron Highlands.
Snel werden we door een medewerker naar het Twin Pines Guesthouse gereden. De rest van de middag hebben we, waarvoor de zondag bestemd is, rustend doorgebracht in de mooie tuin met veranda van het guesthouse.
In de Cameron Highlands is het goed toeven: koel, goed eten en mooie natuur. Men komt hier voornamelijk voor het maken van jungletochten. Als afwachtende types lasten we nog een rustdag in en 's avonds hoorden we de verhalen aan van twee Nderlanders die een jungletocht hadden gemaakt. De verhalen waren goed, alleen het aanzien van een verbonden enkel maakt je toch aan het twijfelen...
Op dinsdag 6 januari klommen we met gids John naar de Gunung Jasar. Het is de minst steile van de drie bergtoppen die de Highlands te bieden hebben, maar goed genoeg om ons vermoeid te doen geraken. Terwijl wij hijgend op de helft van het pad richting de top liepen, was gids John (die oorspronkelijk uit Berlijn komt en inmiddels al negen jaar door Azie reist) al op de top. Bovenop hadden we enerzijds een manjefeuk uitzicht op Tanah Rata en anderzijds op Ipoh. Zo mooi dat ons beider broeken ervan moesten uitscheuren. Het pad slingerde zich door een vrij dichte begroeing, waar vooral Erika zich regelmatig vast moest houden aan bomen en constateerde dat bomen inderdaad je beste vrienden kunnen zijn. We kwamen aan in de Orang Asli Village, waar traditionele Maleisische stammen wonen. Het is niet echt bedoeld als toeristenattractie, maar de Maleisische regering wil graag laten zien dat ze deze stam goed behandelen. Na het zien van de traditionele huizen vervolgden we onze route richting de aangelegde 18 holes golfbaan. Een potje golfen kwam er niet van, aangezien we hier geen interesse in hadden en met onze gescheurde broeken waarschijnlijk niet zouden worden toegelaten. Via de Parit Falls, een kleine waterval, bereikten we na drie uur de Twin Pines weer. Route 10, 12 en 4 waren volbracht. 's Avonds aten we een prima steak in een Duits restaurant.
We kregen de smaak te pakken, van zowel de steak als het wandelen. Daarom besloten we 7 januari onder leiding van John een volgende tocht te doen. Ditmaal waren we met nog twee Zwitsers, Daniel en Francesca. De tocht die we vandaag deden was een combinatie van routes 12, 5 en 3. Het begon ditmaal met een serieuze jungle. We moesten ons een weg banen door zeer dicht begroeide en overgroeide natte smalle paden. Wouter had er erg veel plezier in. Erika lachte als een angsthaas met kiespijn. Welke vieze enge beestjes huizen er toch in die begroeing... We zagen onderweg vleesetende planten en spinnen, en klauterden over boomstammen. Het Tarzan slingeren aan een liaan lieten we aan de Zwitsers over. Morgen een nieuwe kans.
Na het laatste biertje in het Betelnut cafe te hebben gedronken gingen we zaterdagavond om half elf al slapen. Ons lichaam wist niet wat het overkwam en besloot ons te pesten met slapeloosheid. Dit was niet zo prettig aangezien we de volgende ochtend al om acht uur de bus naar de Cameron Highlands zouden hebben. Ondanks deze insomnia verliep het opstaan vlekkeloos. De reis duurde in totaal zes uur, waarvan de laatste twee uur door een supergroen heuvellandschap. Al slingerend kwamen we aan in Tanah Rata, het grootste dorp in de Cameron Highlands.
Snel werden we door een medewerker naar het Twin Pines Guesthouse gereden. De rest van de middag hebben we, waarvoor de zondag bestemd is, rustend doorgebracht in de mooie tuin met veranda van het guesthouse.
In de Cameron Highlands is het goed toeven: koel, goed eten en mooie natuur. Men komt hier voornamelijk voor het maken van jungletochten. Als afwachtende types lasten we nog een rustdag in en 's avonds hoorden we de verhalen aan van twee Nderlanders die een jungletocht hadden gemaakt. De verhalen waren goed, alleen het aanzien van een verbonden enkel maakt je toch aan het twijfelen...
Op dinsdag 6 januari klommen we met gids John naar de Gunung Jasar. Het is de minst steile van de drie bergtoppen die de Highlands te bieden hebben, maar goed genoeg om ons vermoeid te doen geraken. Terwijl wij hijgend op de helft van het pad richting de top liepen, was gids John (die oorspronkelijk uit Berlijn komt en inmiddels al negen jaar door Azie reist) al op de top. Bovenop hadden we enerzijds een manjefeuk uitzicht op Tanah Rata en anderzijds op Ipoh. Zo mooi dat ons beider broeken ervan moesten uitscheuren. Het pad slingerde zich door een vrij dichte begroeing, waar vooral Erika zich regelmatig vast moest houden aan bomen en constateerde dat bomen inderdaad je beste vrienden kunnen zijn. We kwamen aan in de Orang Asli Village, waar traditionele Maleisische stammen wonen. Het is niet echt bedoeld als toeristenattractie, maar de Maleisische regering wil graag laten zien dat ze deze stam goed behandelen. Na het zien van de traditionele huizen vervolgden we onze route richting de aangelegde 18 holes golfbaan. Een potje golfen kwam er niet van, aangezien we hier geen interesse in hadden en met onze gescheurde broeken waarschijnlijk niet zouden worden toegelaten. Via de Parit Falls, een kleine waterval, bereikten we na drie uur de Twin Pines weer. Route 10, 12 en 4 waren volbracht. 's Avonds aten we een prima steak in een Duits restaurant.
We kregen de smaak te pakken, van zowel de steak als het wandelen. Daarom besloten we 7 januari onder leiding van John een volgende tocht te doen. Ditmaal waren we met nog twee Zwitsers, Daniel en Francesca. De tocht die we vandaag deden was een combinatie van routes 12, 5 en 3. Het begon ditmaal met een serieuze jungle. We moesten ons een weg banen door zeer dicht begroeide en overgroeide natte smalle paden. Wouter had er erg veel plezier in. Erika lachte als een angsthaas met kiespijn. Welke vieze enge beestjes huizen er toch in die begroeing... We zagen onderweg vleesetende planten en spinnen, en klauterden over boomstammen. Het Tarzan slingeren aan een liaan lieten we aan de Zwitsers over. Morgen een nieuwe kans.
