create your own visited country map
zaterdag, januari 10, 2004
MAXIMAAL BOS OP HEUVELS
Wij Nederlanders zijn een net en soms ook wel wat klaaggraag volkje.
Woensdagavond bladerden we door het gastenboek van hotel Twin Pines. Normaal gesproken tref je in die boeken louter loftuitingen aan - maar Nederlanders houden van nuance. Een Zwols koppel beklaagde zich over de Britten die 's avonds laat bier bleven drinken, zo det wie koet not sliep. Een Brit had hun verhaal voorzien van het commentaar "Get a life, assholes". Ja, dat valt niet mee in Zwolle, zoals de legendarische punkband de Vopo's al wist. En burgemeester Smallenbroek van Smallingerland.
Donderdag 8 januari. De Zwitsers was het trekken blijkbaar niet zo bevallen want ze kwamen niet meer. Uw skriuwers wel, het begon duidelijk te worden dat de Hooglanden een hoogtepunt van de reis waren. Ze zijn dan ook terug te vinden aan de rechterkant van de pagina, waar de hoogtepunten tot nu toe in een niet letterlijk te nemen lijstje staan. Aan een lijst met dieptepunten wordt hard gewerkt!
De John-groep werd rap groter. Met een groep van twaalf vertrok Sjonnie omhoog, naar de Gunung Berembun, de op een na hoogste top in de Cameron Highlands. Via een pad met nummer zeven werd het een steile klim. Zo steil dat een Engels meisje bijna flauwviel. Ze ging zitten en een andere Engelsman vroeg, een sigaret opstekend, of alles goed was. John kwam erbij staan en het maakte allemaal veel indruk op hem. Hij had nog nooit meegemaakt: A. dat er iemand afhaakte, B. dat er iemand ging staan paffen tijdens het omhoog lopen. Het uitzicht vanaf de Berembun was niet zo spectaculair, het was vooral mooi om een flinke plens water te kunnen drinken. Via pad acht gingen wij weer omlaag, gelukkig, want het was meer een ladder dan een pad en bracht ons bij de Robinson waterval - gaaf maar dit had je niet in omgekeerde richting willen lopen. Bij het teruglopen nog een boerderij in Nederlandse Kaap-architectuur gezien (hoe komt dat hier nou weer?). Het aan John beloofde pre-shower pilsje werd een pre-beer shower. Wouter kon de verleiding van een warme douche niet weerstaan en John kwam in paniek de douchegang binnenrennen. Hoe zat het nou met zijn neut? Inhalige hippie, dacht Wouter, en nam zich voor nog even de teen- en vingernagels, alsmede de neusharen, te knippen alvorens zich op het bier te storten. Aldaar werd het een mooi gesprek met John, de stomende bergbrit en de vriendin van de laatste.
Die avond eindelijk weer eens een goeie pasta gegeten.
Vrijdag 9 januari zou de grote dag worden, het getal van het beest want we gingen de hoogste berg beklimmen en die is 6666 voet ofwel 2031 meter hoog. De Gunung Brinchang. Dit zou de hele dag gaan duren. Het werd niet zomaar klimmen, het werd over boomstammen klauteren, onder boomstammen door kruipen en groen uitslaan van het mos dat hier welig tiert. De voorhoede van de groep irriteerde een bijennest, zodat Erika, die achteraan liep, meerdere keren gestoken werd. De Ramones hadden het niet beter kunnen zeggen dan Erika; 1,2,3,4 wees ze woest op haar schouderbladen. De bergtop was in nevelen gehuld en bovenin begon het te miezeren. Langs een asfaltweggetje liepen we omlaag. Zo stonden we ineens voor de grootste theeplantage die wij ooit hebben gezien: de Boh Tea Estate. Fantastisch. Thee met een taartje volgde en ook een blik op een theeproductiemachine. Het zag er allemaal stoer uit, al begrepen we geen moer van de uitleg. Met een noodtempo liep John nu weer vooraan naar beneden, naar de bushalte in het dorp Brinchang. Terug in Tanah Rata aten we een goed stuk vlees met Mauro, een Italiaan die ook mee was geweest. Terug in hotel Twin Pines bleek dat er een kampvuur brandde. Van het voorgenomen Spaans kwam dan ook niks, het werd pyromanie, vooral door diezelfde Mauro.
Deze beklaagde zich de volgende morgen, zaterdag 10 januari, aan het ontbijt over een hooggehakte vrouw die rond vijven had zitten bellen naast zijn slaapkamer. Hij had daarvan wakkergelegen. Terwijl hij dit vertelde kwam John met trillende ogen aan de dis. Hij was tot zes uur op stap geweest. De verhalen vielen in elkaar toen bleek dat John een oude vriend was tegengekomen die hem als teken van erkentelijkheid deze dame had meegegeven. Maar daar had John geen zin in dus ze moest even bellen voor een taxi.
John liep evengoed weer als een komeet de bergen op. Hij had het kunstje van de Engelsman goed afgekeken want nu stak hij ook ineens tijdens het lopen een sigaret op. De volgers liepen langzamer dan hij en nu begon hij weer over meer tempo of meer geld. Dit begon ons de keel uit te hangen want we hoorden het nu al voor de vijfde keer. Wouter siste "Vertrouw nooit een hippie!" in het oor van Erika en zij liep nog wat langzamer.
Wij Nederlanders zijn een net en soms ook wel wat klaaggraag volkje.
Woensdagavond bladerden we door het gastenboek van hotel Twin Pines. Normaal gesproken tref je in die boeken louter loftuitingen aan - maar Nederlanders houden van nuance. Een Zwols koppel beklaagde zich over de Britten die 's avonds laat bier bleven drinken, zo det wie koet not sliep. Een Brit had hun verhaal voorzien van het commentaar "Get a life, assholes". Ja, dat valt niet mee in Zwolle, zoals de legendarische punkband de Vopo's al wist. En burgemeester Smallenbroek van Smallingerland.
Donderdag 8 januari. De Zwitsers was het trekken blijkbaar niet zo bevallen want ze kwamen niet meer. Uw skriuwers wel, het begon duidelijk te worden dat de Hooglanden een hoogtepunt van de reis waren. Ze zijn dan ook terug te vinden aan de rechterkant van de pagina, waar de hoogtepunten tot nu toe in een niet letterlijk te nemen lijstje staan. Aan een lijst met dieptepunten wordt hard gewerkt!
De John-groep werd rap groter. Met een groep van twaalf vertrok Sjonnie omhoog, naar de Gunung Berembun, de op een na hoogste top in de Cameron Highlands. Via een pad met nummer zeven werd het een steile klim. Zo steil dat een Engels meisje bijna flauwviel. Ze ging zitten en een andere Engelsman vroeg, een sigaret opstekend, of alles goed was. John kwam erbij staan en het maakte allemaal veel indruk op hem. Hij had nog nooit meegemaakt: A. dat er iemand afhaakte, B. dat er iemand ging staan paffen tijdens het omhoog lopen. Het uitzicht vanaf de Berembun was niet zo spectaculair, het was vooral mooi om een flinke plens water te kunnen drinken. Via pad acht gingen wij weer omlaag, gelukkig, want het was meer een ladder dan een pad en bracht ons bij de Robinson waterval - gaaf maar dit had je niet in omgekeerde richting willen lopen. Bij het teruglopen nog een boerderij in Nederlandse Kaap-architectuur gezien (hoe komt dat hier nou weer?). Het aan John beloofde pre-shower pilsje werd een pre-beer shower. Wouter kon de verleiding van een warme douche niet weerstaan en John kwam in paniek de douchegang binnenrennen. Hoe zat het nou met zijn neut? Inhalige hippie, dacht Wouter, en nam zich voor nog even de teen- en vingernagels, alsmede de neusharen, te knippen alvorens zich op het bier te storten. Aldaar werd het een mooi gesprek met John, de stomende bergbrit en de vriendin van de laatste.
Die avond eindelijk weer eens een goeie pasta gegeten.
Vrijdag 9 januari zou de grote dag worden, het getal van het beest want we gingen de hoogste berg beklimmen en die is 6666 voet ofwel 2031 meter hoog. De Gunung Brinchang. Dit zou de hele dag gaan duren. Het werd niet zomaar klimmen, het werd over boomstammen klauteren, onder boomstammen door kruipen en groen uitslaan van het mos dat hier welig tiert. De voorhoede van de groep irriteerde een bijennest, zodat Erika, die achteraan liep, meerdere keren gestoken werd. De Ramones hadden het niet beter kunnen zeggen dan Erika; 1,2,3,4 wees ze woest op haar schouderbladen. De bergtop was in nevelen gehuld en bovenin begon het te miezeren. Langs een asfaltweggetje liepen we omlaag. Zo stonden we ineens voor de grootste theeplantage die wij ooit hebben gezien: de Boh Tea Estate. Fantastisch. Thee met een taartje volgde en ook een blik op een theeproductiemachine. Het zag er allemaal stoer uit, al begrepen we geen moer van de uitleg. Met een noodtempo liep John nu weer vooraan naar beneden, naar de bushalte in het dorp Brinchang. Terug in Tanah Rata aten we een goed stuk vlees met Mauro, een Italiaan die ook mee was geweest. Terug in hotel Twin Pines bleek dat er een kampvuur brandde. Van het voorgenomen Spaans kwam dan ook niks, het werd pyromanie, vooral door diezelfde Mauro.
Deze beklaagde zich de volgende morgen, zaterdag 10 januari, aan het ontbijt over een hooggehakte vrouw die rond vijven had zitten bellen naast zijn slaapkamer. Hij had daarvan wakkergelegen. Terwijl hij dit vertelde kwam John met trillende ogen aan de dis. Hij was tot zes uur op stap geweest. De verhalen vielen in elkaar toen bleek dat John een oude vriend was tegengekomen die hem als teken van erkentelijkheid deze dame had meegegeven. Maar daar had John geen zin in dus ze moest even bellen voor een taxi.
John liep evengoed weer als een komeet de bergen op. Hij had het kunstje van de Engelsman goed afgekeken want nu stak hij ook ineens tijdens het lopen een sigaret op. De volgers liepen langzamer dan hij en nu begon hij weer over meer tempo of meer geld. Dit begon ons de keel uit te hangen want we hoorden het nu al voor de vijfde keer. Wouter siste "Vertrouw nooit een hippie!" in het oor van Erika en zij liep nog wat langzamer.
