create your own visited country map
zaterdag, januari 03, 2004
MEER BOS OP HEUVELS
Ten eerste willen wij al onze lezers een gelukkig 2004 wensen. Gelukkig nieuwjaar (zie plaatje)! Ons wachten nog ruim acht maanden reisplezier en daarna zien we wel weer.
Het uiteinde van 2003 was ook niet mis.
Na de financieel stroef verlopende aankomst in Georgetown, Penang (zie het vorige verhaal, Bos op heuvels), werd 29 december een rustige dag. We wilden niks meer en dat zouden ze weten ook. 's Avonds biertje gedronken in cafe Betel Nut. Daar werden we aangesproken door een vriendelijke Indier.
De volgende dag, 30 december, kwamen we hem weer tegen, toen we op de bus naar Bukit Bendera ofwel Penang Hill wachtten. De bushalte was en is vlak voor cafe Betel Nut. Ook na een uur wachten was lijn 7 niet gearriveerd. We stampten weer terug naar ons hotel Wan Hai. Later vertelde de Indier dat de bus twee minuten na ons vertrek van de bushalte had gestopt.
Dan gingen we maar een stadswandeling maken. Bij de VVV haalden we een route en begonnen bij het fort Cornwallis, op de noordwestelijke punt van Penang. Hier is een authentiek Nederlands kanon uit 1603 te zien. Het heet Seri Rambai. Hm. Nederlandse kannonnen in de Tweede Wereldoorlog waren ook op flinke leeftijd en ontploften bij hun eerste de beste schot dus bij het fort gingen we niet naar binnen. Vanaf het fort kwamen we bij het stadhuis, een prachtig koloniaal gebouw. Hierna bezochten we de State Art Gallery waar nu eens echt goede moderne kunst te zien was. Ook de gerechtsgebouwen waren schitterend. Een laatste hoogtepunt was de Khoo Kongsi, een Chinese tempel daterend uit 1906. De oorspronkelijke tempel dateerde uit 1901 en was zo mooi, dat niemand verbaasd was toen op de avond nadat de bouw van de tempel afgerond werd, een vuurzee hem helemaal in de as legde. Dit werd uitgelegd als een boodschap van boven dat uitsloverij nergens goed voor is. De Khoo kongsi waar wij dus voor stonden was iets minder perfect mar niettemin erg fraai.
Oudjaarsdag was zoals oudjaarsdag hoort te zijn: gezellig. Tijdens het ontbijt in een cafeetje bleek daar de film Casino op televisie. Nadat wij die uit hadden gezien, gingen we bowlen. Erika won met 5-0. De uitslagen per wedstrijd: 140-115; 113-81; 88-68; 97-72; 113-92. Hierdoor was het wel tijd geworden voor een goede maaltijd. Werd eten thuis op oudjaarsdag vooral gezien als verstoring van de biervreugd, hier hadden we veel plezier met een viergangendiner. Een hele klus ook, zodat het al half elf was toen we naar de Esplanade gingen, een veld waar met oud en nieuw bands optreden onder het keurend oog van 80.000 belangstellenden. We troffen een niet zo spraakzame maar goedlachse Nieuw-Zeelander die ook in ons hotel Wan Hai logeerde met zijn vrouw en dochtertje. Hij had goede reisverhalen en het was dan ook nogal plotsklaps dat het twaalf uur bleek (vijf uur 's middags in Nederland). Een hoop geschreeuw en ineens een apocalyptisch vuurwerk! 80.000 ooh's en aah's, tien minuten lang. Toen begon een band zonder PA te spelen. We gingen naar cafe Betel Nut. De Indier was er ook. De vrouw van de Nieuw-Zeelander kwam er bij zitten. Toen zij weggingen, liepen we naar een Ierse pub. We raakten aan de praat met een dronken Maleier die alles wist van het Nederlands elftal. Coach nr 16.000.001 en een aardige kerel. Rond vijven besloten we dat het genoeg was, en tijd om op de hotelkamer wijn te gaan drinken. Maar nu bleek het zakmes kwijt. Alle tassen uitgekamd, wel kakkerlak in tas Wouter maar nergens een zakmes. GRRRRRR. Sterven voor de deur. Maar wellicht was dit ook een teken van boven?
Dat zou goed kunnen; nieuwjaarsdag was, afgezien van het weer, niet anders dan de nieuwjaarsdag in Nederland. Bijkomen.
Vrijdag 2 januari moest er actie komen. Nu werden we weer tegengewerkt door een Amerikaan, die ook in Wan Hai logeerde. Hij legde tijdens het ontbijt pardoes een noot - diameter zo'n anderhalve centimeter - voor ons neer en zei dat dit een deel was van onze nationale geschiedenis. Of wij wisten wat voor noot dit was? Een pindakaasnoot, antwoordde Wouter, die weg wilde en na een seconde al genoeg had van het denigrerende gezeur van deze opgeblazen natte wind met het kapsel van een werkloze bokstrainer. Ofschoon de man grijs was en kalend, van het type lauwerkrans, had hij het resterende haar lang laten groeien en in een soort knotje bij elkaar geknoopt. Of hij (Wouter, niet de tachtigjarige) dit nootje kon kraken en eten? "No, it's a test", antwoordde de baas. Toen vond hij onze aanblik teveel en wendde zich weer tot zijn Thaise gesprekspartner.
Nu konden we iets leuks gaan doen, namelijk nogmaals proberen Bukit Bendera te bereiken. En nu hadden we mazzel: tien minuten na onze aankomst bij de beruchte bushalte stopte niet lijn 7 maar lijn 136, die ons slechts een kilometer van de bergweg naar de heuvel afzette. Daar aangekomen namen wij voor 25 ringgit een jeep omhoog. Aldaar wachtte ons een schitterend uitzicht op Georgetown, van 813 meter hoogte. Ook was de vijf kilometer lange brug tussen Penang en Butterworth op het vasteland te zien. Wat een heuvel! Wat een bos! Zo mogelijk nog mooier was de idyllische weg omlaag, nu niet vanuit de zijruiten van een jeep maar omlaag lopend bekeken. Smal, slingerend, stijl (gemiddeld ongeveer zestien procent) en surrealistisch door de snelweg-achtige vangrail ernaast. Afdalen heeft het voordeel dat tegenliggers er veel vermoeider uitzien dan jijzelf, terwijl je bovendien veel meer van de omgeving geniet dan deze stijgers. Beneden aangekomen bekeken we fluks de botanische tuin. Aangekomen bij de bushalte bleek lijn 136 toch niet zo vaak te rijden. Dan maar liften. We kregen vrij snel een lift van een vriendelijke student. Hij zette ons af bij het winkelcentrum Komtar en wij liepen naar Wan Hai.
Daar was Popie Jopie de Verschrikkelijke* weer. Of wij genoeg pret hadden gehad vandaag? Ja natuurlijk, we waren buiten een straal van tien kilometer van hem geweest. Om dit zo te houden, regelden wij onze busreis naar de Cameron Highlands voor 4 januari en gingen snel slapen. De notenkenner of historicus die het juiste antwoord weet op de vraag van de 'American gone nuts', of het juiste antwoord om hem weg te krijgen, reageer svp!
* deze term voor het eerst gezien op website AD, als kwalificatie voor Erica Terpstra in uitslag enquete meest en minst populaire politici van 2003.
Ten eerste willen wij al onze lezers een gelukkig 2004 wensen. Gelukkig nieuwjaar (zie plaatje)! Ons wachten nog ruim acht maanden reisplezier en daarna zien we wel weer.
Het uiteinde van 2003 was ook niet mis.
Na de financieel stroef verlopende aankomst in Georgetown, Penang (zie het vorige verhaal, Bos op heuvels), werd 29 december een rustige dag. We wilden niks meer en dat zouden ze weten ook. 's Avonds biertje gedronken in cafe Betel Nut. Daar werden we aangesproken door een vriendelijke Indier.
De volgende dag, 30 december, kwamen we hem weer tegen, toen we op de bus naar Bukit Bendera ofwel Penang Hill wachtten. De bushalte was en is vlak voor cafe Betel Nut. Ook na een uur wachten was lijn 7 niet gearriveerd. We stampten weer terug naar ons hotel Wan Hai. Later vertelde de Indier dat de bus twee minuten na ons vertrek van de bushalte had gestopt.
Dan gingen we maar een stadswandeling maken. Bij de VVV haalden we een route en begonnen bij het fort Cornwallis, op de noordwestelijke punt van Penang. Hier is een authentiek Nederlands kanon uit 1603 te zien. Het heet Seri Rambai. Hm. Nederlandse kannonnen in de Tweede Wereldoorlog waren ook op flinke leeftijd en ontploften bij hun eerste de beste schot dus bij het fort gingen we niet naar binnen. Vanaf het fort kwamen we bij het stadhuis, een prachtig koloniaal gebouw. Hierna bezochten we de State Art Gallery waar nu eens echt goede moderne kunst te zien was. Ook de gerechtsgebouwen waren schitterend. Een laatste hoogtepunt was de Khoo Kongsi, een Chinese tempel daterend uit 1906. De oorspronkelijke tempel dateerde uit 1901 en was zo mooi, dat niemand verbaasd was toen op de avond nadat de bouw van de tempel afgerond werd, een vuurzee hem helemaal in de as legde. Dit werd uitgelegd als een boodschap van boven dat uitsloverij nergens goed voor is. De Khoo kongsi waar wij dus voor stonden was iets minder perfect mar niettemin erg fraai.
Oudjaarsdag was zoals oudjaarsdag hoort te zijn: gezellig. Tijdens het ontbijt in een cafeetje bleek daar de film Casino op televisie. Nadat wij die uit hadden gezien, gingen we bowlen. Erika won met 5-0. De uitslagen per wedstrijd: 140-115; 113-81; 88-68; 97-72; 113-92. Hierdoor was het wel tijd geworden voor een goede maaltijd. Werd eten thuis op oudjaarsdag vooral gezien als verstoring van de biervreugd, hier hadden we veel plezier met een viergangendiner. Een hele klus ook, zodat het al half elf was toen we naar de Esplanade gingen, een veld waar met oud en nieuw bands optreden onder het keurend oog van 80.000 belangstellenden. We troffen een niet zo spraakzame maar goedlachse Nieuw-Zeelander die ook in ons hotel Wan Hai logeerde met zijn vrouw en dochtertje. Hij had goede reisverhalen en het was dan ook nogal plotsklaps dat het twaalf uur bleek (vijf uur 's middags in Nederland). Een hoop geschreeuw en ineens een apocalyptisch vuurwerk! 80.000 ooh's en aah's, tien minuten lang. Toen begon een band zonder PA te spelen. We gingen naar cafe Betel Nut. De Indier was er ook. De vrouw van de Nieuw-Zeelander kwam er bij zitten. Toen zij weggingen, liepen we naar een Ierse pub. We raakten aan de praat met een dronken Maleier die alles wist van het Nederlands elftal. Coach nr 16.000.001 en een aardige kerel. Rond vijven besloten we dat het genoeg was, en tijd om op de hotelkamer wijn te gaan drinken. Maar nu bleek het zakmes kwijt. Alle tassen uitgekamd, wel kakkerlak in tas Wouter maar nergens een zakmes. GRRRRRR. Sterven voor de deur. Maar wellicht was dit ook een teken van boven?
Dat zou goed kunnen; nieuwjaarsdag was, afgezien van het weer, niet anders dan de nieuwjaarsdag in Nederland. Bijkomen.
Vrijdag 2 januari moest er actie komen. Nu werden we weer tegengewerkt door een Amerikaan, die ook in Wan Hai logeerde. Hij legde tijdens het ontbijt pardoes een noot - diameter zo'n anderhalve centimeter - voor ons neer en zei dat dit een deel was van onze nationale geschiedenis. Of wij wisten wat voor noot dit was? Een pindakaasnoot, antwoordde Wouter, die weg wilde en na een seconde al genoeg had van het denigrerende gezeur van deze opgeblazen natte wind met het kapsel van een werkloze bokstrainer. Ofschoon de man grijs was en kalend, van het type lauwerkrans, had hij het resterende haar lang laten groeien en in een soort knotje bij elkaar geknoopt. Of hij (Wouter, niet de tachtigjarige) dit nootje kon kraken en eten? "No, it's a test", antwoordde de baas. Toen vond hij onze aanblik teveel en wendde zich weer tot zijn Thaise gesprekspartner.
Nu konden we iets leuks gaan doen, namelijk nogmaals proberen Bukit Bendera te bereiken. En nu hadden we mazzel: tien minuten na onze aankomst bij de beruchte bushalte stopte niet lijn 7 maar lijn 136, die ons slechts een kilometer van de bergweg naar de heuvel afzette. Daar aangekomen namen wij voor 25 ringgit een jeep omhoog. Aldaar wachtte ons een schitterend uitzicht op Georgetown, van 813 meter hoogte. Ook was de vijf kilometer lange brug tussen Penang en Butterworth op het vasteland te zien. Wat een heuvel! Wat een bos! Zo mogelijk nog mooier was de idyllische weg omlaag, nu niet vanuit de zijruiten van een jeep maar omlaag lopend bekeken. Smal, slingerend, stijl (gemiddeld ongeveer zestien procent) en surrealistisch door de snelweg-achtige vangrail ernaast. Afdalen heeft het voordeel dat tegenliggers er veel vermoeider uitzien dan jijzelf, terwijl je bovendien veel meer van de omgeving geniet dan deze stijgers. Beneden aangekomen bekeken we fluks de botanische tuin. Aangekomen bij de bushalte bleek lijn 136 toch niet zo vaak te rijden. Dan maar liften. We kregen vrij snel een lift van een vriendelijke student. Hij zette ons af bij het winkelcentrum Komtar en wij liepen naar Wan Hai.
Daar was Popie Jopie de Verschrikkelijke* weer. Of wij genoeg pret hadden gehad vandaag? Ja natuurlijk, we waren buiten een straal van tien kilometer van hem geweest. Om dit zo te houden, regelden wij onze busreis naar de Cameron Highlands voor 4 januari en gingen snel slapen. De notenkenner of historicus die het juiste antwoord weet op de vraag van de 'American gone nuts', of het juiste antwoord om hem weg te krijgen, reageer svp!
* deze term voor het eerst gezien op website AD, als kwalificatie voor Erica Terpstra in uitslag enquete meest en minst populaire politici van 2003.
