create your own visited country map
vrijdag, januari 23, 2004
OUDE BEKENDEN
Zondag 18 januari gingen wij naar het Taman Negara-park, waar de ijstijden nooit hebben huisgehouden. Daardoor is er 130 miljoen jaar oud regenwoud te zien en dat wilden wij niet missen. Half acht 's morgens stonden wij plunje incluis te wachten op een busje naar Jerantut - van daaruit zouden we per boot naar Kuala Tahan gaan, waar het bezoekersgebeuren geconcentreerd is. Een Italiaans meisje dat later Emanuela bleek te heten stond ook te wachten. We raakten in gesprek. Dit zorgde ervoor dat de reis voorbij vloog. Ook twee uurtjes wachten op de boot in Jerantut zorgden niet voor verveling. Ter boot bleek ook een Nederlander uit Gilze te hebben aangemonsterd, Arjan. Emanuela en hij zaten in de boot naast elkaar achter Wouter. Het werd een schitterende vaartocht maar wel met een verdraaide nek vanwege het achteruit praten. Aankomst in Kuala Tahan. De luchtvochtigheid was enorm. Gevieren besloten we een kamer te delen, dat was goedkoop. Tijdens het eten volgden er veel reis- en werkbelevenissen. Arjan bleek precies te weten hoe je vanuit de randstad naar Appelscha rijdt. Emanuele kwam uit Turijn en had bij Fiat gewerkt. Zij kon mededelen dat er een Nuovo 500 aan zit te komen.
Maandag 19 januari zou efficient gebruikt worden want we hadden besloten maar 1 hele dag in het nationale park door te brengen. We liepen naar een hoge hangbrug, waar vanaf je op zo'n 25 meter hoogte het regenwoud kunt bekijken. Aan de kassa zeiden we dat we uit Nederland kwamen en antwoordden instemmend op de vraag of we van voetbal hielden. Toen gingen we omhoog. Wat een geweldig uitzicht. De broek schoot Wouter wel even koud vol van de hoogte (hij - Wouter, niet de broek - had vroeger last van hoogtevrees). Daarna liepen we naar een bergtop, bukit Teresek geheten. Het zweten werd nu zo vreselijk dat alle kledingstukken volschoten en flink drinken nodig was. IJverig lurkend aan waterflessen werden wij waargenomen door een Amerikaan, die zich bij ons voegde. Het uitzicht vanaf bukit Teresek was erg mooi maar toch niet zo bijzonder als we hadden gehoopt. Een kwestie van grensnut; dit leek wel erg veel op de Cameron Highlands. Het teruglopen naar Kuala Tahan was wel weer gaaf wegens de enorme bomen die hier stonden. Eenmaal terug in een bootrestaurant vonden we het tijd voor een tom yam soep. We raakten aan de praat met de Amerikaan die wat pruilig met ons mee had gelopen en zo ontvouwde zich een gesprek over politiek. Jawel: wij hebben de eerste Amerikaan gevonden die of niet of op George Bush gaat stemmen! De eerste tijdens de reis! De Republikeinen, aldus de jankees, zijn goed voor de economie, you need business incentives en belastingverlagingen voor bedrijven zijn goed voor de spaarzin van de Amerikaan. Dat gaat allemaal vanzelf.
De soep was erg lekker.
Ook hadden ze prima ijs en daar hebben we wel erg veel van gegeten hoor. Eigenlijk hebben we de hele rest van de dag doorgebracht met ijs eten. Tegen tienen gingen alle neringen dicht en wij naar bed.
Dinsdag 20 januari was een kameraad uit Wouters kleuterschap jarig, Bowe. Maar dat hield ons minder bezig dan het vertrekuur van de boot terug naar Jerantut: negen uur. Emanuela en Arjan zouden langer blijven. De eerste veranderde echter tijdens het ontbijt van gedachten. Ze kocht een ticket terug naar Kuala Lumpur en stapte met ons in de boot terug. Het leuke aan dezelfde reis in omgekeerde volgorde afleggen is of je een hele andere reis aflegt. Zeker als je naar de andere oever kijkt.
Terug in Kuala Lumpur bekeken we nog de Menara KL, de televisietoren van de stad. Hij is 421 meter hoog en je kunt op 276 meter hoogte uit het raampje kijken, veel hoger dan in de Petronas Towers. We hadden geen mazzel met het weer maar dit was toch wel een mooi uitzicht. Pas terug onderin de toren ontdekten we dat ze hier ook fotorolletjes verkochten. We aten lekker bij de Chinees. Met Emanuela hadden we afgesproken in het Coliseum-hotel maar dit bleek dicht wegens het Chinese oud en nieuw dat op handen was.
Woensdag 21 januari namen we om half een de bus naar Malakka. De reis duurde kort. Ook die avond zagen we Emanuela weer, wederom voor een kroeg die gesloten bleek. Malakka deed denken aan Bunschoten-Spakenburg op zondagmiddag om vier uur. Maar er bleek 's avonds zeker wel wat te gebeuren vanwege het Chinese nieuwjaar en zo belandden we in een kroeg in het centrum. Ineens stonden Lisa en Stefanie voor ons, de twee Duitse meisjes waar we in de Cameron Highlands in vergelijking met onze huidige reisgenoot wel heel erg veel plezier mee hadden gehad. Ja mensen, je kunt hier over de toeristenhoofden lopen! Een soort Harry Slinger speelde gitaar en een type-Jaap van Meekren deed de achtergrondzang. Het ging er allemaal in als Hazes. Een dronken Nieuw-Zeelander van rond de vijftig vertelde ons dat we veel te lang naar Australie gingen (hem zagen we de volgende dag nog met zijn vrouw en een heel andere bril - zou de eerste bril zijn drinkbril zijn?), drie Canadezen planden een versierpoging richting de vrijgezelle vrouwen in ons gezelschap en dropen gauw weer af. Voldaan over zoveel vermaak gingen we slapen.
Donderdag bekeken we het oud-Nederlandse Stadthuys. Trapgevels, een partnerschap met Hoorn, donaties van het Westfries Museum, prachtig allemaal. Hierna nog het Museum voor Democratisch Bestuur bekeken maar dat bleek weinig meer dan propaganda voor de regering alhier. Ook het Letterkundig Museum was voor diegenen die het Bahasa Malaysia niet machtig zijn moeilijk te genieten. Dus gingen we lekker boodschappen doen. Breaking the law! Daardoor konden wij zelf de was doen (wasserettes hier ook allemaal dicht wegens oud en nieuw). Dat deden we die avond. Oud en nieuw schijnt de avond te zijn dat flessen wijn een eigen mening hebben want nu trok Wouter de kurketrekker zonder medeneming van de kurk uit het glas. De rest van de kurk moesten we terugduwen de fles in. Erika maakte van een papieren bekertje een zeef door er met een mes in te gaan rossen. Wouter doodde een kakkerlak, al deed dat na het lezen van Pluk van de Petteflet wel pijn. Daarna schonken we via de zeef de wijn in en dronken die op.
Zondag 18 januari gingen wij naar het Taman Negara-park, waar de ijstijden nooit hebben huisgehouden. Daardoor is er 130 miljoen jaar oud regenwoud te zien en dat wilden wij niet missen. Half acht 's morgens stonden wij plunje incluis te wachten op een busje naar Jerantut - van daaruit zouden we per boot naar Kuala Tahan gaan, waar het bezoekersgebeuren geconcentreerd is. Een Italiaans meisje dat later Emanuela bleek te heten stond ook te wachten. We raakten in gesprek. Dit zorgde ervoor dat de reis voorbij vloog. Ook twee uurtjes wachten op de boot in Jerantut zorgden niet voor verveling. Ter boot bleek ook een Nederlander uit Gilze te hebben aangemonsterd, Arjan. Emanuela en hij zaten in de boot naast elkaar achter Wouter. Het werd een schitterende vaartocht maar wel met een verdraaide nek vanwege het achteruit praten. Aankomst in Kuala Tahan. De luchtvochtigheid was enorm. Gevieren besloten we een kamer te delen, dat was goedkoop. Tijdens het eten volgden er veel reis- en werkbelevenissen. Arjan bleek precies te weten hoe je vanuit de randstad naar Appelscha rijdt. Emanuele kwam uit Turijn en had bij Fiat gewerkt. Zij kon mededelen dat er een Nuovo 500 aan zit te komen.
Maandag 19 januari zou efficient gebruikt worden want we hadden besloten maar 1 hele dag in het nationale park door te brengen. We liepen naar een hoge hangbrug, waar vanaf je op zo'n 25 meter hoogte het regenwoud kunt bekijken. Aan de kassa zeiden we dat we uit Nederland kwamen en antwoordden instemmend op de vraag of we van voetbal hielden. Toen gingen we omhoog. Wat een geweldig uitzicht. De broek schoot Wouter wel even koud vol van de hoogte (hij - Wouter, niet de broek - had vroeger last van hoogtevrees). Daarna liepen we naar een bergtop, bukit Teresek geheten. Het zweten werd nu zo vreselijk dat alle kledingstukken volschoten en flink drinken nodig was. IJverig lurkend aan waterflessen werden wij waargenomen door een Amerikaan, die zich bij ons voegde. Het uitzicht vanaf bukit Teresek was erg mooi maar toch niet zo bijzonder als we hadden gehoopt. Een kwestie van grensnut; dit leek wel erg veel op de Cameron Highlands. Het teruglopen naar Kuala Tahan was wel weer gaaf wegens de enorme bomen die hier stonden. Eenmaal terug in een bootrestaurant vonden we het tijd voor een tom yam soep. We raakten aan de praat met de Amerikaan die wat pruilig met ons mee had gelopen en zo ontvouwde zich een gesprek over politiek. Jawel: wij hebben de eerste Amerikaan gevonden die of niet of op George Bush gaat stemmen! De eerste tijdens de reis! De Republikeinen, aldus de jankees, zijn goed voor de economie, you need business incentives en belastingverlagingen voor bedrijven zijn goed voor de spaarzin van de Amerikaan. Dat gaat allemaal vanzelf.
De soep was erg lekker.
Ook hadden ze prima ijs en daar hebben we wel erg veel van gegeten hoor. Eigenlijk hebben we de hele rest van de dag doorgebracht met ijs eten. Tegen tienen gingen alle neringen dicht en wij naar bed.
Dinsdag 20 januari was een kameraad uit Wouters kleuterschap jarig, Bowe. Maar dat hield ons minder bezig dan het vertrekuur van de boot terug naar Jerantut: negen uur. Emanuela en Arjan zouden langer blijven. De eerste veranderde echter tijdens het ontbijt van gedachten. Ze kocht een ticket terug naar Kuala Lumpur en stapte met ons in de boot terug. Het leuke aan dezelfde reis in omgekeerde volgorde afleggen is of je een hele andere reis aflegt. Zeker als je naar de andere oever kijkt.
Terug in Kuala Lumpur bekeken we nog de Menara KL, de televisietoren van de stad. Hij is 421 meter hoog en je kunt op 276 meter hoogte uit het raampje kijken, veel hoger dan in de Petronas Towers. We hadden geen mazzel met het weer maar dit was toch wel een mooi uitzicht. Pas terug onderin de toren ontdekten we dat ze hier ook fotorolletjes verkochten. We aten lekker bij de Chinees. Met Emanuela hadden we afgesproken in het Coliseum-hotel maar dit bleek dicht wegens het Chinese oud en nieuw dat op handen was.
Woensdag 21 januari namen we om half een de bus naar Malakka. De reis duurde kort. Ook die avond zagen we Emanuela weer, wederom voor een kroeg die gesloten bleek. Malakka deed denken aan Bunschoten-Spakenburg op zondagmiddag om vier uur. Maar er bleek 's avonds zeker wel wat te gebeuren vanwege het Chinese nieuwjaar en zo belandden we in een kroeg in het centrum. Ineens stonden Lisa en Stefanie voor ons, de twee Duitse meisjes waar we in de Cameron Highlands in vergelijking met onze huidige reisgenoot wel heel erg veel plezier mee hadden gehad. Ja mensen, je kunt hier over de toeristenhoofden lopen! Een soort Harry Slinger speelde gitaar en een type-Jaap van Meekren deed de achtergrondzang. Het ging er allemaal in als Hazes. Een dronken Nieuw-Zeelander van rond de vijftig vertelde ons dat we veel te lang naar Australie gingen (hem zagen we de volgende dag nog met zijn vrouw en een heel andere bril - zou de eerste bril zijn drinkbril zijn?), drie Canadezen planden een versierpoging richting de vrijgezelle vrouwen in ons gezelschap en dropen gauw weer af. Voldaan over zoveel vermaak gingen we slapen.
Donderdag bekeken we het oud-Nederlandse Stadthuys. Trapgevels, een partnerschap met Hoorn, donaties van het Westfries Museum, prachtig allemaal. Hierna nog het Museum voor Democratisch Bestuur bekeken maar dat bleek weinig meer dan propaganda voor de regering alhier. Ook het Letterkundig Museum was voor diegenen die het Bahasa Malaysia niet machtig zijn moeilijk te genieten. Dus gingen we lekker boodschappen doen. Breaking the law! Daardoor konden wij zelf de was doen (wasserettes hier ook allemaal dicht wegens oud en nieuw). Dat deden we die avond. Oud en nieuw schijnt de avond te zijn dat flessen wijn een eigen mening hebben want nu trok Wouter de kurketrekker zonder medeneming van de kurk uit het glas. De rest van de kurk moesten we terugduwen de fles in. Erika maakte van een papieren bekertje een zeef door er met een mes in te gaan rossen. Wouter doodde een kakkerlak, al deed dat na het lezen van Pluk van de Petteflet wel pijn. Daarna schonken we via de zeef de wijn in en dronken die op.
