create your own visited country map
donderdag, januari 15, 2004
TERUG NAAR HET ZWEET
Zondag 11 januari hadden we het wel gezien met het bergmarcheren. We gingen zwemmen. Daarvoor moesten we naar het Strawberry Park Resort, tussen Tanah Rata en Brinchang. We namen de bus en moesten daarna nog een flink stuk teruglopen en een heuvel op. Maar het was het allemaal waard, we hadden het 35 vierkante meter grote zwembad voor onszelf. Er kwam wel de hele tijd een zelfde man oberserverend voorbijlopen maar dat mocht de aquapret niet drukken. Hierna dronken we een glaasje prik in een klein cafe onderaan de berg. Wouter nam er een broodachtig taartje bij. Daarna liepen we via de inmiddels overbekende route vier (die John, die zich de afgelopen nacht weer flink had uitgeleefd met zijn Chinese vriend annex bierautomaat, meestal na bergroutes terugloopt naar het hotel) terug naar Tanah Rata. Zin in bier. We kwamen terecht bij een Indiaas restaurant. Naast ons een tweetal uit Zaandijk. Arne en Siska. John kwam erbij zitten om zijn kater weg te praten. Aan gene zijde van de tafel bleek nu ook nog een Rotterdams stel te zitten. Wat voor reizigerds wij dan wel waren? Het werd een hele discussie over de omvang van de cultuurverschillen tussen Maleisie en Nederland en of het nou goed was om hierheen je kinderen mee op vakantie te nemen. De Rotterdammers en Erika leek dat heel leerzaam, Wouter vond het wel meevallen. Toen we terugliepen bleek dat John nog steeds geen tabak had van het bier. Hij zat met Mauro en twee Germaansen in de Ranch Pub. John nam snel afscheid want zijn Chinese Bacchus was in de discotheek dus dat werd weer turbozuipen op discodreunen. Mauro, de Duitsen en wij gingen om half drie maar eens terug naar hotel Twin Pines.
Na deze dag der dronken aardbeien deden we maandag niks. 's Avonds was er nog wel een kampvuur in het hotel. We raakten in gesprek met de immer in ons bergleven terugkerende John, en met een Oostenrijker die niet geheel verrassend Peter heette. Wel opmerkelijk: hij restaureert beschadigde schilderijen en lijkt op John Goodman. Gezellig.
Dinsdag 13 december was het weer tijd voor sport. Het Strawberry Park Resort. Tussen de aardbeien werd het geen tennis (want het regende) maar squash in de kelder van het hotel. Na een uur praten en slaan tegen een muur zonder regels waren we erg voldaan en gingen nu per taxi terug. 's Avonds belde Wouter zijn jarige vader. Het werd een prettig en uitgebreid gesprek, waarbij de firma Telekom Malaysia niet onvermeld mag blijven. Deze onderneming toont aan dat duurzaam sociaal ondernemen mogelijk is en moet zijn. Op een bijna lege telefoonkaart konden we ruim tachtig minuten bellen. Toen had de jarige in Appelscha zijn bezoek wel erg lang alleen gelaten en namen we afscheid. Maar we hadden nog weken kunnen doorgaan. Met Peter volgde daarna nog een lang gesprek over religie en hoe kortzichtig deze soms bedreven wordt.
Woensdag 14 januari vertrokken we om half elf uit de Cameron Highlands, na afscheid te hebben genomen van de mensen daar alsmede John en Peter. Na een tocht van vijf uur werd het in Kuala Lumpur stilzittend zweten in stijl. Op advies van John namen we onze intrek in het campus-achtige hotel Wheeler's, in Chinatown tegenover een reggaebar. Daarna gingen we hotel cafe Coliseum bekijken - een overblijfsel uit koloniale tijden. Binnenkomend loopt men daar zo het interbellum binnen. We namen wat foto's en dronken ook nog wat. Rond een uur of zeven liepen we de jaren nul weer binnen en aten een Chinese rijstvariatie in onze eigen wijk. Enig internetten bracht ons op de hoogte van het schietdrama in Den Haag. Twee Ieren die ook in hotel Twin Pines hadden overnacht, zaten nu op het terras van de reggaebar en riepen ons. Hoewel wij er niet voor in de stemming waren, werd het met deze aardige mensen nog wel gezellig praten over hun reisplan.
Zondag 11 januari hadden we het wel gezien met het bergmarcheren. We gingen zwemmen. Daarvoor moesten we naar het Strawberry Park Resort, tussen Tanah Rata en Brinchang. We namen de bus en moesten daarna nog een flink stuk teruglopen en een heuvel op. Maar het was het allemaal waard, we hadden het 35 vierkante meter grote zwembad voor onszelf. Er kwam wel de hele tijd een zelfde man oberserverend voorbijlopen maar dat mocht de aquapret niet drukken. Hierna dronken we een glaasje prik in een klein cafe onderaan de berg. Wouter nam er een broodachtig taartje bij. Daarna liepen we via de inmiddels overbekende route vier (die John, die zich de afgelopen nacht weer flink had uitgeleefd met zijn Chinese vriend annex bierautomaat, meestal na bergroutes terugloopt naar het hotel) terug naar Tanah Rata. Zin in bier. We kwamen terecht bij een Indiaas restaurant. Naast ons een tweetal uit Zaandijk. Arne en Siska. John kwam erbij zitten om zijn kater weg te praten. Aan gene zijde van de tafel bleek nu ook nog een Rotterdams stel te zitten. Wat voor reizigerds wij dan wel waren? Het werd een hele discussie over de omvang van de cultuurverschillen tussen Maleisie en Nederland en of het nou goed was om hierheen je kinderen mee op vakantie te nemen. De Rotterdammers en Erika leek dat heel leerzaam, Wouter vond het wel meevallen. Toen we terugliepen bleek dat John nog steeds geen tabak had van het bier. Hij zat met Mauro en twee Germaansen in de Ranch Pub. John nam snel afscheid want zijn Chinese Bacchus was in de discotheek dus dat werd weer turbozuipen op discodreunen. Mauro, de Duitsen en wij gingen om half drie maar eens terug naar hotel Twin Pines.
Na deze dag der dronken aardbeien deden we maandag niks. 's Avonds was er nog wel een kampvuur in het hotel. We raakten in gesprek met de immer in ons bergleven terugkerende John, en met een Oostenrijker die niet geheel verrassend Peter heette. Wel opmerkelijk: hij restaureert beschadigde schilderijen en lijkt op John Goodman. Gezellig.
Dinsdag 13 december was het weer tijd voor sport. Het Strawberry Park Resort. Tussen de aardbeien werd het geen tennis (want het regende) maar squash in de kelder van het hotel. Na een uur praten en slaan tegen een muur zonder regels waren we erg voldaan en gingen nu per taxi terug. 's Avonds belde Wouter zijn jarige vader. Het werd een prettig en uitgebreid gesprek, waarbij de firma Telekom Malaysia niet onvermeld mag blijven. Deze onderneming toont aan dat duurzaam sociaal ondernemen mogelijk is en moet zijn. Op een bijna lege telefoonkaart konden we ruim tachtig minuten bellen. Toen had de jarige in Appelscha zijn bezoek wel erg lang alleen gelaten en namen we afscheid. Maar we hadden nog weken kunnen doorgaan. Met Peter volgde daarna nog een lang gesprek over religie en hoe kortzichtig deze soms bedreven wordt.
Woensdag 14 januari vertrokken we om half elf uit de Cameron Highlands, na afscheid te hebben genomen van de mensen daar alsmede John en Peter. Na een tocht van vijf uur werd het in Kuala Lumpur stilzittend zweten in stijl. Op advies van John namen we onze intrek in het campus-achtige hotel Wheeler's, in Chinatown tegenover een reggaebar. Daarna gingen we hotel cafe Coliseum bekijken - een overblijfsel uit koloniale tijden. Binnenkomend loopt men daar zo het interbellum binnen. We namen wat foto's en dronken ook nog wat. Rond een uur of zeven liepen we de jaren nul weer binnen en aten een Chinese rijstvariatie in onze eigen wijk. Enig internetten bracht ons op de hoogte van het schietdrama in Den Haag. Twee Ieren die ook in hotel Twin Pines hadden overnacht, zaten nu op het terras van de reggaebar en riepen ons. Hoewel wij er niet voor in de stemming waren, werd het met deze aardige mensen nog wel gezellig praten over hun reisplan.
