create your own visited country map
donderdag, maart 11, 2004
RATTEN
Zondag 7 maart liepen we eerst langs alle budgethotels om onze auto-advertentie te verwijderen, dat hadden we de Italiaanse autoverkopers (zie het vorige verhaal) beloofd. Maandag veranderden we onze vliegdata. We zullen Koninginnedag niet in Nieuw-Zeeland maar in Chili vieren. 's Avonds bezocht de bijna complete Madcat-clientele weer cafe The Deen. Daar kwamen we een oude kameraad uit Carnarvon tegen. Ook hij en zijn vrienden hadden pech gehad; de motor van hun Dukes of Hazard-auto was ontploft (ofzo) en toen hadden ze hem bij Kalbarri maar laten staan. Geraamde kosten: 4500 dollar. Wij voelden ons rijk, en niet alleen door dit relativerende verhaal maar ook omdat het erg leuk was deze kerel weer te treffen, hij was werkelijk aardig.
Voor we weggingen uit Perth, wilden we eerst nog het Rattenest (Rottnest Island) zien, op dinsdag. De Nederlander Willem de Vlamingh ontdekte dit eiland in 1696 en vond dat er veel ratten rondliepen. Deze mening was niet goed onderbouwd omdat het in feite om quokka's, een klein soort wallabi's ging, aldus onze reisgids. Niettemin de naam Rattenest. Naar goede Australische traditie kan een verkleinwoord niet ontbreken en de meeste Perthers noemen het eiland dan ook Rotto.
Aanvankelijk dacht Wouter dat we een veredeld Waddeneiland zouden gaan zien maar niets was minder waar. Rottnest is bijzonder, als was het maar vanwege het binnenmeer dat Lake Baghdad heet. Azuurblauwe wateren, witte stranden en donkergroene zeebodem kleuren het eiland. Fietsen is op de 11 bij 4,5 kilometer die Rottnest groot is de te verkiezen bezigheid. Samen met een gezellige kassiere uit Bergambacht huurden we een fiets. Zij bleek nog met andere mensen te gaan fietsen en die hadden hun logistiek niet op orde dus gingen we maar. We hadden maar 5 uur op het eiland. Het eerst hoogtepunt kwam bij Kaap Vlamingh, de westpunt. Enorme golven en een schaduw biedend afdak waren hier de grote trekkers en we bleven dan ook een half uur. Vandaar ging het naar de vuurtoren Wadjemup. Een hele klim. Een hele vuurtoren. Vandaar nog verder omhoog naar Oliver Hill, waar vandaan je de binnenmeren, de zee en daarachter het skylijntje van Perth ziet. Adembenemend. Ook stond hier in de Tweede Wereldoorlog een kanon, dat nog steeds te bezichtigen is. De oude neringdrijvende hiervan kwam ons zeggen dat een bezoek aan Rottnest niet compleet is zonder kanonsbezichtiging. Heel kort liepen we eromheen en trapten ons vervolgens te pletter om weer op tijd in Thomson Bay te zijn, waar we de fietsen hadden gehuurd en waar ook weer de pont vertrok, om kwart over vier. Al met al was het een zeer prettig bliksembezoek en een hoogtepunt in Australie. 's Avonds kwamen we nog een medefietser van de Bergambachtse tegen. Hij kwam uit Noord-Frankrijk, ooit het zuidelijkste deel van Friesland. Hij sprak Fransig Engels en het gesprek wilde niet vlotten. Waarom waren we hem nou weer tegengekomen?
Woensdag vertrok het vliegtuig rond half vier. Virgin Blue kan je zitplaats aan een ander geven als je laat komt opdagen dus we waren er om twee uur. Na enig wachten en slapen konden we instappen. Eenmaal in de lucht vlogen we recht het donker tegemoet. In Sydney was het drie uur later. Bij aankomst was er dan ook geen hond meer op het vliegveld, terwijl het voor ons gevoel half negen was. Op het nippertje misten we de trein stadswaarts en namen dan maar die van drie kwartier later. Het bleek om slechts drie haltes te gaan. We checkten in bij het Footprints Hostel.
Donderdag stonden we zo vroeg mogelijk maar toch nog vrij laat op en liepen door George Street naar de Harbour Bridge. Deze heeft ook weer een koosnaam, 'the old coat hanger', hetgeen men zou kunnen vertalen met 'het oude knaapje'. Deze paradoxale term is ongelukkig want de brug dateert van slechts 1932 (toentertijd een werkgelegenheidsproject, de Depressie heerste ook in het Zuiden) en heeft enorme afmetingen. Het kostte twintig minuten van zuid naar noord. Eenmaal aangekomen aan de waterkant in de wijk Killibirri hadden we een mooi uitzicht op de brug en het Opera House. Dat laatste zag er met de zwaarbewolkte lucht nogal bruinig uit; een beetje een oostblok-contraptie. We kregen moeilijk genoeg van het uitzicht en voordat we weer aan de zuidkant van de rivier naar de botanische tuinen gingen, was het na vieren.
De tuin was zeker botanisch te noemen.
Daarna gingen we terug naar Footprints. Daar bleek een gratis-wijn-en-kaas-bacchanaal aan de gang. En ja, ook de outbek lijdt aan poldergeneuzel. Drinken op straat mag niet dus moest iedereen van de politie naar binnen. Dronken op straat iemand in elkaar slaan is daarentegen geen enkel probleem! Mensen ga toch boeven vangen... We zochten iets te eten. Omdat alles dicht of duur was, eindigden we in de Burger King, die hier Hungry Jack's heet. Onderweg kwamen we nog een jongen tegen die we in de Maleisische Cameron Highlands hadden gesproken. Morgen gaan we met hem ergens binnen een biertje drinken.
Zondag 7 maart liepen we eerst langs alle budgethotels om onze auto-advertentie te verwijderen, dat hadden we de Italiaanse autoverkopers (zie het vorige verhaal) beloofd. Maandag veranderden we onze vliegdata. We zullen Koninginnedag niet in Nieuw-Zeeland maar in Chili vieren. 's Avonds bezocht de bijna complete Madcat-clientele weer cafe The Deen. Daar kwamen we een oude kameraad uit Carnarvon tegen. Ook hij en zijn vrienden hadden pech gehad; de motor van hun Dukes of Hazard-auto was ontploft (ofzo) en toen hadden ze hem bij Kalbarri maar laten staan. Geraamde kosten: 4500 dollar. Wij voelden ons rijk, en niet alleen door dit relativerende verhaal maar ook omdat het erg leuk was deze kerel weer te treffen, hij was werkelijk aardig.
Voor we weggingen uit Perth, wilden we eerst nog het Rattenest (Rottnest Island) zien, op dinsdag. De Nederlander Willem de Vlamingh ontdekte dit eiland in 1696 en vond dat er veel ratten rondliepen. Deze mening was niet goed onderbouwd omdat het in feite om quokka's, een klein soort wallabi's ging, aldus onze reisgids. Niettemin de naam Rattenest. Naar goede Australische traditie kan een verkleinwoord niet ontbreken en de meeste Perthers noemen het eiland dan ook Rotto.
Aanvankelijk dacht Wouter dat we een veredeld Waddeneiland zouden gaan zien maar niets was minder waar. Rottnest is bijzonder, als was het maar vanwege het binnenmeer dat Lake Baghdad heet. Azuurblauwe wateren, witte stranden en donkergroene zeebodem kleuren het eiland. Fietsen is op de 11 bij 4,5 kilometer die Rottnest groot is de te verkiezen bezigheid. Samen met een gezellige kassiere uit Bergambacht huurden we een fiets. Zij bleek nog met andere mensen te gaan fietsen en die hadden hun logistiek niet op orde dus gingen we maar. We hadden maar 5 uur op het eiland. Het eerst hoogtepunt kwam bij Kaap Vlamingh, de westpunt. Enorme golven en een schaduw biedend afdak waren hier de grote trekkers en we bleven dan ook een half uur. Vandaar ging het naar de vuurtoren Wadjemup. Een hele klim. Een hele vuurtoren. Vandaar nog verder omhoog naar Oliver Hill, waar vandaan je de binnenmeren, de zee en daarachter het skylijntje van Perth ziet. Adembenemend. Ook stond hier in de Tweede Wereldoorlog een kanon, dat nog steeds te bezichtigen is. De oude neringdrijvende hiervan kwam ons zeggen dat een bezoek aan Rottnest niet compleet is zonder kanonsbezichtiging. Heel kort liepen we eromheen en trapten ons vervolgens te pletter om weer op tijd in Thomson Bay te zijn, waar we de fietsen hadden gehuurd en waar ook weer de pont vertrok, om kwart over vier. Al met al was het een zeer prettig bliksembezoek en een hoogtepunt in Australie. 's Avonds kwamen we nog een medefietser van de Bergambachtse tegen. Hij kwam uit Noord-Frankrijk, ooit het zuidelijkste deel van Friesland. Hij sprak Fransig Engels en het gesprek wilde niet vlotten. Waarom waren we hem nou weer tegengekomen?
Woensdag vertrok het vliegtuig rond half vier. Virgin Blue kan je zitplaats aan een ander geven als je laat komt opdagen dus we waren er om twee uur. Na enig wachten en slapen konden we instappen. Eenmaal in de lucht vlogen we recht het donker tegemoet. In Sydney was het drie uur later. Bij aankomst was er dan ook geen hond meer op het vliegveld, terwijl het voor ons gevoel half negen was. Op het nippertje misten we de trein stadswaarts en namen dan maar die van drie kwartier later. Het bleek om slechts drie haltes te gaan. We checkten in bij het Footprints Hostel.
Donderdag stonden we zo vroeg mogelijk maar toch nog vrij laat op en liepen door George Street naar de Harbour Bridge. Deze heeft ook weer een koosnaam, 'the old coat hanger', hetgeen men zou kunnen vertalen met 'het oude knaapje'. Deze paradoxale term is ongelukkig want de brug dateert van slechts 1932 (toentertijd een werkgelegenheidsproject, de Depressie heerste ook in het Zuiden) en heeft enorme afmetingen. Het kostte twintig minuten van zuid naar noord. Eenmaal aangekomen aan de waterkant in de wijk Killibirri hadden we een mooi uitzicht op de brug en het Opera House. Dat laatste zag er met de zwaarbewolkte lucht nogal bruinig uit; een beetje een oostblok-contraptie. We kregen moeilijk genoeg van het uitzicht en voordat we weer aan de zuidkant van de rivier naar de botanische tuinen gingen, was het na vieren.
De tuin was zeker botanisch te noemen.
Daarna gingen we terug naar Footprints. Daar bleek een gratis-wijn-en-kaas-bacchanaal aan de gang. En ja, ook de outbek lijdt aan poldergeneuzel. Drinken op straat mag niet dus moest iedereen van de politie naar binnen. Dronken op straat iemand in elkaar slaan is daarentegen geen enkel probleem! Mensen ga toch boeven vangen... We zochten iets te eten. Omdat alles dicht of duur was, eindigden we in de Burger King, die hier Hungry Jack's heet. Onderweg kwamen we nog een jongen tegen die we in de Maleisische Cameron Highlands hadden gesproken. Morgen gaan we met hem ergens binnen een biertje drinken.
