create your own visited country map
woensdag, maart 17, 2004
VILLA KLIJN
Ook vrijdag 12 maart kwam de zon weer op boven Sydney. We stelden het ontbijt dat Footprints haar gasten aanbiedt op prijs maar het was wel weer wat padvinderig hoor. Stond een man met een lijstje bij te houden wie er al had gehad (verborgen werkloosheid). Dat gaf weer rijen en dus mensen die te laat kwamen voor twee broodjes. Hierna liepen we naar de Art Gallery of New South Wales. Het gebouw zag eruit als de Acropolis en voorop stonden illustere namen als Rembrandt, Titiaan enzovoort. Leek ons wat pretentieus maar het museum stelde absoluut niet teleur. Vooral modernistische platen van Australische landschappen waren erg goed - beyond Bob Ross!! Hierna liepen we door naar de wijk Kings Cross, dat een roemruchte reputatie zou hebben (red light district etc,). Veel onderbuikzaakjes vonden we niet maar wel een stel goede guesthouses voor als we weer in Sydney terug zouden komen.
En op de weg erheen kwamen we zomaar ineens de botte Bredanaar uit Broome tegen, die ons als eerste zag en joviaal begroette met "HA RARE GEHAKTBALLEN!!!". Hij was "!!!OP 'T GEMAKSKE!!!" bezig de Rabobank te zoeken. Dat gaat natuurlijk makkelijker in Breda, hij zou dus nog wel even bezig zijn.
Terug in het hostel kookte Erika spaghetti. 's Avonds spraken we onze kennissen uit Maleisie, Ronald en Jelte, weer. Ronald wilde met 2 Britten mee zuipen omdat een van hen jarig was. Daar liepen we dan maar achteraan. Maar zin in zuipen hadden we niet want de volgende dag moesten we er vroeg uit. Ook Jelte wilde dit niet, omdat hij juist met het vliegtuig uit Fiji was gekomen. De Britten wisten bovendien niet waar ze heen moesten, zodat we na een half uur zoeken naar hun ultieme zuipplek een rondje bleken te hebben gelopen en afscheid namen van Ronald en zijn Britten. Zoekend naar een rustige pub bleek weer hoe reactionair dit land is: zonder ID of lange broek kwam je er niet in, dat was eerder op de avond geen probleem geweest. Uiteindelijk vonden wij iets en hoorden zo mooie verhalen over Fiji. Gezellig.
Zaterdag namen we de bus naar Canberra, de Australische residentie, en net als Almere een volkomen geplande stad. We zouden enkele dagen verblijven bij een achteroom van Wouter, Nico Klijn. Deze haalde ons af. We reden naar zijn huis op het platteland, Avondale geheten. Nico nam ons mee uit eten in het dorp waar de villa dichtbij ligt, Murrumbateman. Het huis gaf het gevoel bij Rik Velderhof te gast te zijn. Geweldig.
Zondag werd begonnen met een wandeling over het land in de omtrek. We zagen flink wat kangaroes, roken een kadaver en hadden een fraai uitzicht over het eindeloos rollende heuvellandschap, dat duidelijk toe was aan regen. Nico nam ons daarna mee naar Canberra, hij ging skeeleren en wij zouden naar het Australian National Museum. Het museum bleek een soort postbus 51-reclamefilmpje voor de diversiteit, multiculturaliteit en tolerantie van Australie (zum Kotzen) maar er was een bruiloft aan de gang in de tuin waarbij een violist de hele Vier Jaargetijden van Vivaldi afstreek; een mooie achtergrond voor een colaatje. Dat was welkom - Canberra is erg mooi, vooral als je van bos op heuvels houdt, maar het lijkt nooit op te houden. Als Tantalus loop je in deze groengouden kooi te zoeken naar een cafe of kroegje, dat maar niet om de hoek verschijnt. Terug in de villa zaten we wat in de tuin, keken uit over het zwemmeertje en genoten voor het eerst Australische zoete aardappel. Werkelijk gezellig en lollig aangezien de meningen over het koningshuis nogal uiteen bleken te lopen.
Maandag bleek Canberra Day, een dag ter meerdere eer en glorie van de bruisende hoofdstad. Nico had dus vrij en nam ons nu mee naar Yass, een stad van wolhandel daterend uit de 19e eeuw. Schitterende voorgeveltjes en goed appelgebak maakten dit een succes. Daarna reden we terug langs de brug over de Murrumbidgee River en het landgoed van mediatycoon Rupert Murdoch. De weg hier voorbij bleek privebezit maar we reden toch maar door anders zou het 80 kilometer om zijn. Terug thuis ging Nico het gras maaien en wij plannen. We besloten dinsdag naar Katoomba te gaan, want daar zou veel te zien zijn en onze tijd in Australie was nog maar kort.
Dinsdagochtend bracht Nico ons naar Canberra. We namen hartelijk afscheid en liepen naar de Aboriginal Tent Embassy, een nederzetting waar de Aboriginals protesteren tegen de naar hun smaak onredelijke behandeling van sommigen in de Sydneyse wijk Redfern. De overheid tolereert dit want anders komen er brokken met flinke harde stukken erin.
Daarna liepen we naar het parlement en bekeken dit. De ingangszaal zou eruit zien als eucalyptusbomen. Zonder die te zien liepen we naar de vergaderzalen van de Senaat en het Huis van Afgevaardigden. Bruin hout, veel vlagwerk en zuchtende stoelen. Helaas geen zittingen om live bij te wonen. Wel een goed schilderij (weer over eucalyptusbomen) van Arthur Boyd. Na een flinke voettocht door het hoofdstedelijke parklandschap kwamen we bij de plek waar onze bus vertrok.
Hier zagen we iets vertrouwds.
Een Brabantse vrouw was nijdig naar den bekende aan het bellen om te zeggen hoe lang haar reis was geweest en hoe lang die nog zou moeten zijn en hoe lang ze nog moest wachten. We konden de andere kant van de lijn niet horen maar wat men daar zij was blijkbaar niet stimulerend. De Braba smeet met flink wat zachte g's de hoorn op de haak en beende boos naar de wachtruimte om daar met een belegd broodje iedereen, inclusief Erika, woest aan te kijken. GGRRRRR! Eenmaal terug in Sydney namen we de trein naar Katoomba in de Blue Mountains. De schrik zit er hier goed in na de aanslagen in Madrid, zo bleek op het station. Overal posters met waarschuwingen. Normaal niks nieuws hier maar het ging ineens allemaal over onbeheerde tassen die je meteen moest aangeven, algemene oplettendheid, enzovoort.
Zonder ongelukken bereikten we na 18 stations Katoomba. Wat een lustoord! Het leek hier op Darjeeling: blauwe mist tussen de bergen, damp die tussen de huizen door drijft, en een geweldig guesthouse. Dat zou een mooie St Patricks Day worden.
Ook vrijdag 12 maart kwam de zon weer op boven Sydney. We stelden het ontbijt dat Footprints haar gasten aanbiedt op prijs maar het was wel weer wat padvinderig hoor. Stond een man met een lijstje bij te houden wie er al had gehad (verborgen werkloosheid). Dat gaf weer rijen en dus mensen die te laat kwamen voor twee broodjes. Hierna liepen we naar de Art Gallery of New South Wales. Het gebouw zag eruit als de Acropolis en voorop stonden illustere namen als Rembrandt, Titiaan enzovoort. Leek ons wat pretentieus maar het museum stelde absoluut niet teleur. Vooral modernistische platen van Australische landschappen waren erg goed - beyond Bob Ross!! Hierna liepen we door naar de wijk Kings Cross, dat een roemruchte reputatie zou hebben (red light district etc,). Veel onderbuikzaakjes vonden we niet maar wel een stel goede guesthouses voor als we weer in Sydney terug zouden komen.
En op de weg erheen kwamen we zomaar ineens de botte Bredanaar uit Broome tegen, die ons als eerste zag en joviaal begroette met "HA RARE GEHAKTBALLEN!!!". Hij was "!!!OP 'T GEMAKSKE!!!" bezig de Rabobank te zoeken. Dat gaat natuurlijk makkelijker in Breda, hij zou dus nog wel even bezig zijn.
Terug in het hostel kookte Erika spaghetti. 's Avonds spraken we onze kennissen uit Maleisie, Ronald en Jelte, weer. Ronald wilde met 2 Britten mee zuipen omdat een van hen jarig was. Daar liepen we dan maar achteraan. Maar zin in zuipen hadden we niet want de volgende dag moesten we er vroeg uit. Ook Jelte wilde dit niet, omdat hij juist met het vliegtuig uit Fiji was gekomen. De Britten wisten bovendien niet waar ze heen moesten, zodat we na een half uur zoeken naar hun ultieme zuipplek een rondje bleken te hebben gelopen en afscheid namen van Ronald en zijn Britten. Zoekend naar een rustige pub bleek weer hoe reactionair dit land is: zonder ID of lange broek kwam je er niet in, dat was eerder op de avond geen probleem geweest. Uiteindelijk vonden wij iets en hoorden zo mooie verhalen over Fiji. Gezellig.
Zaterdag namen we de bus naar Canberra, de Australische residentie, en net als Almere een volkomen geplande stad. We zouden enkele dagen verblijven bij een achteroom van Wouter, Nico Klijn. Deze haalde ons af. We reden naar zijn huis op het platteland, Avondale geheten. Nico nam ons mee uit eten in het dorp waar de villa dichtbij ligt, Murrumbateman. Het huis gaf het gevoel bij Rik Velderhof te gast te zijn. Geweldig.
Zondag werd begonnen met een wandeling over het land in de omtrek. We zagen flink wat kangaroes, roken een kadaver en hadden een fraai uitzicht over het eindeloos rollende heuvellandschap, dat duidelijk toe was aan regen. Nico nam ons daarna mee naar Canberra, hij ging skeeleren en wij zouden naar het Australian National Museum. Het museum bleek een soort postbus 51-reclamefilmpje voor de diversiteit, multiculturaliteit en tolerantie van Australie (zum Kotzen) maar er was een bruiloft aan de gang in de tuin waarbij een violist de hele Vier Jaargetijden van Vivaldi afstreek; een mooie achtergrond voor een colaatje. Dat was welkom - Canberra is erg mooi, vooral als je van bos op heuvels houdt, maar het lijkt nooit op te houden. Als Tantalus loop je in deze groengouden kooi te zoeken naar een cafe of kroegje, dat maar niet om de hoek verschijnt. Terug in de villa zaten we wat in de tuin, keken uit over het zwemmeertje en genoten voor het eerst Australische zoete aardappel. Werkelijk gezellig en lollig aangezien de meningen over het koningshuis nogal uiteen bleken te lopen.
Maandag bleek Canberra Day, een dag ter meerdere eer en glorie van de bruisende hoofdstad. Nico had dus vrij en nam ons nu mee naar Yass, een stad van wolhandel daterend uit de 19e eeuw. Schitterende voorgeveltjes en goed appelgebak maakten dit een succes. Daarna reden we terug langs de brug over de Murrumbidgee River en het landgoed van mediatycoon Rupert Murdoch. De weg hier voorbij bleek privebezit maar we reden toch maar door anders zou het 80 kilometer om zijn. Terug thuis ging Nico het gras maaien en wij plannen. We besloten dinsdag naar Katoomba te gaan, want daar zou veel te zien zijn en onze tijd in Australie was nog maar kort.
Dinsdagochtend bracht Nico ons naar Canberra. We namen hartelijk afscheid en liepen naar de Aboriginal Tent Embassy, een nederzetting waar de Aboriginals protesteren tegen de naar hun smaak onredelijke behandeling van sommigen in de Sydneyse wijk Redfern. De overheid tolereert dit want anders komen er brokken met flinke harde stukken erin.
Daarna liepen we naar het parlement en bekeken dit. De ingangszaal zou eruit zien als eucalyptusbomen. Zonder die te zien liepen we naar de vergaderzalen van de Senaat en het Huis van Afgevaardigden. Bruin hout, veel vlagwerk en zuchtende stoelen. Helaas geen zittingen om live bij te wonen. Wel een goed schilderij (weer over eucalyptusbomen) van Arthur Boyd. Na een flinke voettocht door het hoofdstedelijke parklandschap kwamen we bij de plek waar onze bus vertrok.
Hier zagen we iets vertrouwds.
Een Brabantse vrouw was nijdig naar den bekende aan het bellen om te zeggen hoe lang haar reis was geweest en hoe lang die nog zou moeten zijn en hoe lang ze nog moest wachten. We konden de andere kant van de lijn niet horen maar wat men daar zij was blijkbaar niet stimulerend. De Braba smeet met flink wat zachte g's de hoorn op de haak en beende boos naar de wachtruimte om daar met een belegd broodje iedereen, inclusief Erika, woest aan te kijken. GGRRRRR! Eenmaal terug in Sydney namen we de trein naar Katoomba in de Blue Mountains. De schrik zit er hier goed in na de aanslagen in Madrid, zo bleek op het station. Overal posters met waarschuwingen. Normaal niks nieuws hier maar het ging ineens allemaal over onbeheerde tassen die je meteen moest aangeven, algemene oplettendheid, enzovoort.
Zonder ongelukken bereikten we na 18 stations Katoomba. Wat een lustoord! Het leek hier op Darjeeling: blauwe mist tussen de bergen, damp die tussen de huizen door drijft, en een geweldig guesthouse. Dat zou een mooie St Patricks Day worden.
