create your own visited country map
vrijdag, maart 26, 2004
WEG UIT HET REGELWOUD
Maandag 22 maart was het mooi maar koud weer. Het was nog steeds moeilijk voor te stellen dat hier zaterdagavond een barbecue had plaatsgevonden. Koud tot op het bot werd besloten dat hetberglopen, dat moest en zou, dan toch vandaag zou plaatsvinden. Pierre "was klaar met rondhangen in het guesthouse" en liep mee. We zouden naar het Ruined Castle lopen, geen echte kasteelruine maar een rotsformatie die daar een beetje op lijkt. Onderweg liepen we langs geerodeerd land en door regenwoud. Geweldig! We kwamen een Duitser en Spanjaard uit het hostel tegen bij het pauzeren. Ze haalden ons in en later haalden we hen weer in. Bovenop Ruined Castle zagen we ze weer. Net als wij moesten ze zich door een klein gaatje wurmen om bovenop te komen. Een geweldig uitzicht over de vallei was onze beloning. Op de terugweg hadden de Duitser en Spanjaard er flink de sokken in, zozeer zelfs dat we eigenlijk wel blij waren dat ze na drie kilometer een andere route huiswaarts namen dan wij. 24 minuten traplopen bracht ons weer bovenaan de bergrug. Pierre vond het tijd voor een chocolaatje. Terug thuis bleek dat zijn reisgenoot Niels, die benen als heipalen heeft, wederom met Bryan aan het lopen was. Dat vonden we opvallend omdat ze ook zondag, met het shitweer, al zes uur zonder water of eten door de kou hadden gemarcheerd. Pas tegen tienen waren ze terug. Verdwaald.
Na deze topdag was het dinsdag tijd om weer naar Sydney te gaan. Een man die Miah heette had ons gebeld en gezegd dat hij onze telefoon wel wilde kopen. We gingen naar zijn woning en verwachtten dat een mediterraan tiep ons open zou doen. Niets was minder waar. Miah bleek Bangladeshi. Hij was erg vriendelijk maar - helaas voor hem - de verkopende partij was in India geweest en verwachtte erin geluist te worden. Je kunt nooit weten... We wilden aanvankelijk geen drinken van hem aannemen. Zijn behulpzaamheid was echter verpletterend, zodat we even later 80 dollar rijker maar teleurgesteld in eigen stugheid weer buiten stonden. We vertrokken naar Kings Cross en namen onze intrek in het Kings X Palace hostel. Het was geen paleis, meer een schuilkelder met sporen van waterschade (het rook muf). Niettemin was dit goedkoop, de receptie open en de meid aldaar heel vriendelijk. De rest van de dag sliepen we in Hyde Park omdat de tocht van maandag nog wel te voelen was.
Woensdag 24 maart, onze laatste dag in Sydney. Wouter wilde weer gaan lopen maar Erika was meer geinteresseerd in strand en winkelen (een terugkerend patroon). Na wat wederzijds pruttelen besloten we naar Manly Beach te gaan. Leek het veer erheen weer de klassieke Australische teleurstelling, wegens een overdaad aan regels die alle plezier bederft, direct bij aankomst vonden we het hier allebei te gek. Het havengebouw was een supergaaf stuk Art Deco, het strand wel druk maar erg fraai. Ook was hier een soort knaakland-winkel: maximale prijs van alle goederen tien dollar. Mooier nog was dat een bandje alle prijzen, plus alle niet te verpatsen voordelen, steeds herhaalde ("ONLY TEN DOLLARS. SENSATIONAL SAVINGS. SHOPPERS IT'S TRUE. DISREGARD THE NORMAL PRICES. ORAL B AND COLGATE ONLY ONE DOLLAR. SENSATIONAL SAVINGS..." enzovoort). We besloten in de winkel een nieuwe rugtas, een emmer batterijen voor de discman en poncho's voor Nieuw-Zeeland te kopen, en bovendien de stem op te nemen. De middag vloog voorbij en na nog wat gapen naar het havengebouw namen we weer het veer naar het centrum van Sydney. Een ex-collega van Wouter bij ESB, Jasper, was ook in Sydney wegens een bevriende bruiloft enkele dagen tevoren. Met hem hadden we vanavond afgesproken. Een heel gesprek over de zaak, het thuisfront en wederzijdse reiservaringen volgde en we troffen enkele andere feestgangers van de bruiloft, die blijkbaar een succes was geweest. Wat later op de avond werd besloten in Kings Cross verder te feesten, in The Bourbon. Nu kwam Wouter er wegens zijn slippers en korte broek weer niet in en eenmaal omgekleed en binnen bleek The Bourbon een ballentent. Wouter kreeg bovendien een hoestbui, het laatste souvenir van de Blue Mountains. Na een hamburger(t) in de Burger King en een hartelijk afscheid van Jasper gingen we slapen.
Donderdag ging om 11.35 de vlucht naar Auckland. Bij aankomst in Auckland besloten we niet de stad in te gaan (daarvoor kom je niet naar Nieuw-Zeeland) maar meteen door te gaan naar Rotorua. Er bleek nog een bus te zijn en zo waren we 's avonds om tien uur ter plaatse. Het ruikt hier naar een combinatie van kruit en rotte eieren en dat komt doordat Rotorua vulkanisch is. Dat belooft wat.
Maandag 22 maart was het mooi maar koud weer. Het was nog steeds moeilijk voor te stellen dat hier zaterdagavond een barbecue had plaatsgevonden. Koud tot op het bot werd besloten dat hetberglopen, dat moest en zou, dan toch vandaag zou plaatsvinden. Pierre "was klaar met rondhangen in het guesthouse" en liep mee. We zouden naar het Ruined Castle lopen, geen echte kasteelruine maar een rotsformatie die daar een beetje op lijkt. Onderweg liepen we langs geerodeerd land en door regenwoud. Geweldig! We kwamen een Duitser en Spanjaard uit het hostel tegen bij het pauzeren. Ze haalden ons in en later haalden we hen weer in. Bovenop Ruined Castle zagen we ze weer. Net als wij moesten ze zich door een klein gaatje wurmen om bovenop te komen. Een geweldig uitzicht over de vallei was onze beloning. Op de terugweg hadden de Duitser en Spanjaard er flink de sokken in, zozeer zelfs dat we eigenlijk wel blij waren dat ze na drie kilometer een andere route huiswaarts namen dan wij. 24 minuten traplopen bracht ons weer bovenaan de bergrug. Pierre vond het tijd voor een chocolaatje. Terug thuis bleek dat zijn reisgenoot Niels, die benen als heipalen heeft, wederom met Bryan aan het lopen was. Dat vonden we opvallend omdat ze ook zondag, met het shitweer, al zes uur zonder water of eten door de kou hadden gemarcheerd. Pas tegen tienen waren ze terug. Verdwaald.
Na deze topdag was het dinsdag tijd om weer naar Sydney te gaan. Een man die Miah heette had ons gebeld en gezegd dat hij onze telefoon wel wilde kopen. We gingen naar zijn woning en verwachtten dat een mediterraan tiep ons open zou doen. Niets was minder waar. Miah bleek Bangladeshi. Hij was erg vriendelijk maar - helaas voor hem - de verkopende partij was in India geweest en verwachtte erin geluist te worden. Je kunt nooit weten... We wilden aanvankelijk geen drinken van hem aannemen. Zijn behulpzaamheid was echter verpletterend, zodat we even later 80 dollar rijker maar teleurgesteld in eigen stugheid weer buiten stonden. We vertrokken naar Kings Cross en namen onze intrek in het Kings X Palace hostel. Het was geen paleis, meer een schuilkelder met sporen van waterschade (het rook muf). Niettemin was dit goedkoop, de receptie open en de meid aldaar heel vriendelijk. De rest van de dag sliepen we in Hyde Park omdat de tocht van maandag nog wel te voelen was.
Woensdag 24 maart, onze laatste dag in Sydney. Wouter wilde weer gaan lopen maar Erika was meer geinteresseerd in strand en winkelen (een terugkerend patroon). Na wat wederzijds pruttelen besloten we naar Manly Beach te gaan. Leek het veer erheen weer de klassieke Australische teleurstelling, wegens een overdaad aan regels die alle plezier bederft, direct bij aankomst vonden we het hier allebei te gek. Het havengebouw was een supergaaf stuk Art Deco, het strand wel druk maar erg fraai. Ook was hier een soort knaakland-winkel: maximale prijs van alle goederen tien dollar. Mooier nog was dat een bandje alle prijzen, plus alle niet te verpatsen voordelen, steeds herhaalde ("ONLY TEN DOLLARS. SENSATIONAL SAVINGS. SHOPPERS IT'S TRUE. DISREGARD THE NORMAL PRICES. ORAL B AND COLGATE ONLY ONE DOLLAR. SENSATIONAL SAVINGS..." enzovoort). We besloten in de winkel een nieuwe rugtas, een emmer batterijen voor de discman en poncho's voor Nieuw-Zeeland te kopen, en bovendien de stem op te nemen. De middag vloog voorbij en na nog wat gapen naar het havengebouw namen we weer het veer naar het centrum van Sydney. Een ex-collega van Wouter bij ESB, Jasper, was ook in Sydney wegens een bevriende bruiloft enkele dagen tevoren. Met hem hadden we vanavond afgesproken. Een heel gesprek over de zaak, het thuisfront en wederzijdse reiservaringen volgde en we troffen enkele andere feestgangers van de bruiloft, die blijkbaar een succes was geweest. Wat later op de avond werd besloten in Kings Cross verder te feesten, in The Bourbon. Nu kwam Wouter er wegens zijn slippers en korte broek weer niet in en eenmaal omgekleed en binnen bleek The Bourbon een ballentent. Wouter kreeg bovendien een hoestbui, het laatste souvenir van de Blue Mountains. Na een hamburger(t) in de Burger King en een hartelijk afscheid van Jasper gingen we slapen.
Donderdag ging om 11.35 de vlucht naar Auckland. Bij aankomst in Auckland besloten we niet de stad in te gaan (daarvoor kom je niet naar Nieuw-Zeeland) maar meteen door te gaan naar Rotorua. Er bleek nog een bus te zijn en zo waren we 's avonds om tien uur ter plaatse. Het ruikt hier naar een combinatie van kruit en rotte eieren en dat komt doordat Rotorua vulkanisch is. Dat belooft wat.
