create your own visited country map
dinsdag, april 20, 2004
NAAR DE AARDNAVEL
Donderdag 15 april zou onze laatste dag op Waiheke zijn. We gingen wijn proeven bij de Onetangi Road Vineyard. Een getapte Brit gaf uitleg over wijnen. Wij (geen kenners) vonden de meeste wel geurig maar te jong en droogzuur. We dronken nog wel een glas maar liepen toen verder, naar Te Whau. Vanaf hier zou je een mooi uitzicht over Auckland hebben, dachten we, en dat was ook zo. Toen Wouter de boel wilde fotograferen, vroeg een huisvrouw uit een dito raam of hij eigenlijk wel wist dat hij zich op priveterrein bevond. Wouter antwoordde dat dat dankzij haar nu het geval was en liep onder haar napruttelen weg. Trut. Het lopen terug naar Onetangi bleek nogal een eind op slippers. Terug in het hostel raakten we nog in gesprek met twee Duitsers, waarvan één een heel verhaal uit een tekstboek Nederlands uit het hoofd kende. Komies!
Vrijdag namen we vrij vroeg de pont naar Auckland en belandden weer in het Queen Street Backpackers, waar je je na vier dagen omringd door gevaarlijke gekken meteen weer helemaal thuis voelt. Na een hartelijk afscheid van Thomas, de eigenaar, gingen we naar het geprivatiseerde vliegveld. Een doffe ellende. De luchthaventoeslag kan niet als belasting worden geheven (want geen overheidstoeslag) zodat men alvorens te vertrekken maar na het inchecken bij het hopeloos trage en inflexibele Qantas nagenoeg blut, want immers uitgerekend hoeveel nog uit te geven alvorens Nieuw-Zeeland te verlaten, nog moet betalen. Aangezien we een afreageerpunt nodig hadden, werd degene die de toeslag inde het mikpunt van ons commentaar en kleingeld. Hierna moesten we rennen naar het vliegtuig. Meer ondanks dan dankzij Qantas kwamen we die avond aan op Faaa, het vliegveld van Tahiti Nui, het hoofdeiland van Frans Polynesie. Een vrouw met bananen (ofzoiets) om haar middel deelde bloemetjes uit, dat was vriendelijk. En jawel, eindelijk eens lol van het Franse EU-lidmaatschap mensen! EU-burgers waren hier snel door de douane. We hoopten le truck te kunnen nemen, een tot bus omgebouwde vrachtauto waar Tahiti bekend om staat. Voordat we een truck hadden gezien, stopte een busje met het opschrift van een reisbureau. De bestuurder wilde ons wel meenemen naar Papeete, de hoofdstad van Tahiti. Een enorme mazzel, want Tahiti is schreeuwend duur en de taxi had voor 6 kilometer zo´n 22 euro gekost...
Na een hoop gezoek en omlopen vanwege vieze blaffende honden, die ons zeker aan mootjes hadden gescheurd, en dat verwacht je helemaal niet op zo´n paradijselijk eiland, bereikten we het prima Teamo Hostel. Na voor dria nachten een rib uit ons lijf te hebben laten verwijderen, liepen we langs de lounge naar onze kamer. Prachtig, met een veranda. Hierna genoten wij van de bijzondere locatie in Les 3 Brasseurs - niet te lang uiteraard. Terug in het hostel vroegen twee Amerikanen of we nog een borrel lustten. Het werd dan ook laat.
De volgende morgen was het weer 16 april want we hadden de datumgrens gepasseerd. Een veel betere vrijdag dan de vliegende ervoor! Bij het late opstaan bleek pas hoe we hadden gemazzeld met onze kamer. Eerst Erika, daarna Wouter, trok de deur open en keek pardoes naar Le Diademe, een vulkanische berg van zo´n 2200 meter, zonovergoten en (wederom) intens groen. Echt geweldig. Ook waren er vier geweldige katten in het hostel. We besloten ze allevier Leentje te noemen (ze waren moeilijk uit elkaar te houden, twee volwassen en twee kleintjes) en haalden boodschappen in de supermarkt: baguette, Franse kaas en jus d´orange. Dat was het leuke aan Papeete: niet idyllisch zoals Bora Bora of Moorea, maar ongelooflijk Frans. Voor drie dagen kan dat erg prettig zijn. We zagen mooie kerkjes, de mairie en de haven waar een enorm cruiseschip lag aangemeerd. Maar het toppunt van de dag was wel het diner bij McDonalds. Financiele nood breekt wet!
Zaterdag 17 april hadden we grote plannen, die allemaal in het water vielen. Le truck nemen naar het Musee Gauguin kostte niet veel geld maar drie uur heen en terug en was daarom onmogelijk. Een auto huren kostte een godsvermogen. Ook een dagje Moorea zat er niet in want als je daar bent zit je weer einden van de goede stranden. We zochten de inmiddels vertrouwde veranda dus maar weer op en lazen een boekje. De grootste uitspatting zou het eten van een pizza worden.
Zondag 18 april, le jour des clochards. We wilden niet meer pinnen op Tahiti en besloten het programma van de dag ervoor weer te herhalen, met dit verschil dat we weer bij de McDonalds zouden eten. Ook liepen we eerst naar een zwart lavastrand bij Pirea. Het strand was op zijn Frans smal, vervuild en vol. Wel een heel apart gezicht, met lavazand. Een horde honden maakte een eind aan dit uitstapje en wij gingen dan maar wat lezen in het Parc Bougainville, als zwervers met een plastic tas met water erin. Lezend en zich vervelend zaten wij zo de tijd uit. De eigenaar van het hostel bracht ons terug naar Faaa, waar wegens het vertrek van een vliegtuig naar Los Angeles een flinke reizigersrazzia aan de gang was. Ook Wouter moest zijn verdacht uitziende Adidas-tasje open maken... Om 1 uur ´s nachts vertrokken wij uit de gouden kooi die Papeete is, hopend dat we ooit nog eens met een zak geld terug kunnen komen.
De volgende morgen, 19 april, kwam het LanChile-vliegtuig aan op Paaseiland - de navel van de aarde met de dichtstbijzijnde kust op 3200 kilometer. Het eiland is zo klein dat aan weerzijden van de landingsbaan de zee te zien is!
Donderdag 15 april zou onze laatste dag op Waiheke zijn. We gingen wijn proeven bij de Onetangi Road Vineyard. Een getapte Brit gaf uitleg over wijnen. Wij (geen kenners) vonden de meeste wel geurig maar te jong en droogzuur. We dronken nog wel een glas maar liepen toen verder, naar Te Whau. Vanaf hier zou je een mooi uitzicht over Auckland hebben, dachten we, en dat was ook zo. Toen Wouter de boel wilde fotograferen, vroeg een huisvrouw uit een dito raam of hij eigenlijk wel wist dat hij zich op priveterrein bevond. Wouter antwoordde dat dat dankzij haar nu het geval was en liep onder haar napruttelen weg. Trut. Het lopen terug naar Onetangi bleek nogal een eind op slippers. Terug in het hostel raakten we nog in gesprek met twee Duitsers, waarvan één een heel verhaal uit een tekstboek Nederlands uit het hoofd kende. Komies!
Vrijdag namen we vrij vroeg de pont naar Auckland en belandden weer in het Queen Street Backpackers, waar je je na vier dagen omringd door gevaarlijke gekken meteen weer helemaal thuis voelt. Na een hartelijk afscheid van Thomas, de eigenaar, gingen we naar het geprivatiseerde vliegveld. Een doffe ellende. De luchthaventoeslag kan niet als belasting worden geheven (want geen overheidstoeslag) zodat men alvorens te vertrekken maar na het inchecken bij het hopeloos trage en inflexibele Qantas nagenoeg blut, want immers uitgerekend hoeveel nog uit te geven alvorens Nieuw-Zeeland te verlaten, nog moet betalen. Aangezien we een afreageerpunt nodig hadden, werd degene die de toeslag inde het mikpunt van ons commentaar en kleingeld. Hierna moesten we rennen naar het vliegtuig. Meer ondanks dan dankzij Qantas kwamen we die avond aan op Faaa, het vliegveld van Tahiti Nui, het hoofdeiland van Frans Polynesie. Een vrouw met bananen (ofzoiets) om haar middel deelde bloemetjes uit, dat was vriendelijk. En jawel, eindelijk eens lol van het Franse EU-lidmaatschap mensen! EU-burgers waren hier snel door de douane. We hoopten le truck te kunnen nemen, een tot bus omgebouwde vrachtauto waar Tahiti bekend om staat. Voordat we een truck hadden gezien, stopte een busje met het opschrift van een reisbureau. De bestuurder wilde ons wel meenemen naar Papeete, de hoofdstad van Tahiti. Een enorme mazzel, want Tahiti is schreeuwend duur en de taxi had voor 6 kilometer zo´n 22 euro gekost...
Na een hoop gezoek en omlopen vanwege vieze blaffende honden, die ons zeker aan mootjes hadden gescheurd, en dat verwacht je helemaal niet op zo´n paradijselijk eiland, bereikten we het prima Teamo Hostel. Na voor dria nachten een rib uit ons lijf te hebben laten verwijderen, liepen we langs de lounge naar onze kamer. Prachtig, met een veranda. Hierna genoten wij van de bijzondere locatie in Les 3 Brasseurs - niet te lang uiteraard. Terug in het hostel vroegen twee Amerikanen of we nog een borrel lustten. Het werd dan ook laat.
De volgende morgen was het weer 16 april want we hadden de datumgrens gepasseerd. Een veel betere vrijdag dan de vliegende ervoor! Bij het late opstaan bleek pas hoe we hadden gemazzeld met onze kamer. Eerst Erika, daarna Wouter, trok de deur open en keek pardoes naar Le Diademe, een vulkanische berg van zo´n 2200 meter, zonovergoten en (wederom) intens groen. Echt geweldig. Ook waren er vier geweldige katten in het hostel. We besloten ze allevier Leentje te noemen (ze waren moeilijk uit elkaar te houden, twee volwassen en twee kleintjes) en haalden boodschappen in de supermarkt: baguette, Franse kaas en jus d´orange. Dat was het leuke aan Papeete: niet idyllisch zoals Bora Bora of Moorea, maar ongelooflijk Frans. Voor drie dagen kan dat erg prettig zijn. We zagen mooie kerkjes, de mairie en de haven waar een enorm cruiseschip lag aangemeerd. Maar het toppunt van de dag was wel het diner bij McDonalds. Financiele nood breekt wet!
Zaterdag 17 april hadden we grote plannen, die allemaal in het water vielen. Le truck nemen naar het Musee Gauguin kostte niet veel geld maar drie uur heen en terug en was daarom onmogelijk. Een auto huren kostte een godsvermogen. Ook een dagje Moorea zat er niet in want als je daar bent zit je weer einden van de goede stranden. We zochten de inmiddels vertrouwde veranda dus maar weer op en lazen een boekje. De grootste uitspatting zou het eten van een pizza worden.
Zondag 18 april, le jour des clochards. We wilden niet meer pinnen op Tahiti en besloten het programma van de dag ervoor weer te herhalen, met dit verschil dat we weer bij de McDonalds zouden eten. Ook liepen we eerst naar een zwart lavastrand bij Pirea. Het strand was op zijn Frans smal, vervuild en vol. Wel een heel apart gezicht, met lavazand. Een horde honden maakte een eind aan dit uitstapje en wij gingen dan maar wat lezen in het Parc Bougainville, als zwervers met een plastic tas met water erin. Lezend en zich vervelend zaten wij zo de tijd uit. De eigenaar van het hostel bracht ons terug naar Faaa, waar wegens het vertrek van een vliegtuig naar Los Angeles een flinke reizigersrazzia aan de gang was. Ook Wouter moest zijn verdacht uitziende Adidas-tasje open maken... Om 1 uur ´s nachts vertrokken wij uit de gouden kooi die Papeete is, hopend dat we ooit nog eens met een zak geld terug kunnen komen.
De volgende morgen, 19 april, kwam het LanChile-vliegtuig aan op Paaseiland - de navel van de aarde met de dichtstbijzijnde kust op 3200 kilometer. Het eiland is zo klein dat aan weerzijden van de landingsbaan de zee te zien is!
