create your own visited country map
woensdag, april 07, 2004
SCHWEINEREI
Zaterdag 3 april was het weer voldoende opgeklaard voor een middag lopen. Langs de Waikato-rivier liepen we Taupo uit. Een schitterend landschap, het zoveelste alweer, ontrolde zich onmiddellijk. De Dinkel op groeihormonen in herfstkleuren: overdadige struiken en bos en heuvels. Hier in de buurt was de Taupo bungy. zodat we om de tien minuten een ijselijk gegil hoorden gevolgd door WAUWWWWW!!!. Leuk. Een gesponsord wandelpad bracht ons naar de prima Huka-watervallen, waar druk gefotografeerd werd door allerhande dagjesmensen. Hierna liepen we naar de Craters of the Moon - een druk rokend en borrelend maanlandschap, waar de grond heet was onder de voeten. Hierna liepen we langs een slingerend weggetje terug naar Taupo en deden boodschappen. We gingen vroeg slapen omdat we de volgende morgen om kwart over vijf zouden opstaan en ons naar het Tongariro National Park laten brengen.
Zondagmorgen was mistig en de wind werd bij het naderen van het park allengs snijdender. Een getongpierste slisser kletste tijdens de bustocht het rillend gezelschap van zo'n dertig personen bij over de tocht. Niet voor niets was het lopen van de Tongariro Crossing zaterdag niet mogelijk geweest: bij windsnelheden van 80 kilometer per uur verga je bovenin. Al snel zouden we merken dat ook gehalveerde windsnelheden op 1900 meter hoogte maar een doekje voor het bloeden zijn. Eenmaal uit de bus liepen we eerst als eersten weg maar naar gelukkig snel bleek de verkeerde kant op...zonder veel zicht zwoegden we ons de Tongariro-vulkaan op. Al snel besloten we niet heen en weer te lopen naar de top, de lucht was geheel bewolkt. Niemand van de lopers had hier zin in met dit rilweer. Over een uitgestorven blubbervlakte liepen we in de mist. Hierna moesten we steil omhoog. Pauzeren kon niet te lang, de wind was te koud. Twee Britten begonnen over hun stommiteit om de avond tevoren te gaan voetbal kijken en bier drinken. Eenmaal bovenaan de Rode Krater brak de lucht open, vergaten de Britten hun spijt en keek je ineens recht een knalrode krater in van 50 meter diep. Daar onder de Emerald Lakes, die fel blauwgroen afstaken bij het kraterlandschap van gestolde lava. Het bijna lege batterijtje in het fototoestel stond gelukkig nog een paar foto's toe. Wat was dit schitterend, ineens in de zon werd het ook warmer. We smeerden een boterham met pindakaas met stukjes noot (ze hebben hier ook prima hagelslag) en genoten van het uitzicht. Er volgde weer een maanlandschap, daarna ging het langzamerhand omlaag zonder verdere vulkanische juwelen. Als stukjes Golfoorlogzand namen we twee brokjes lava mee. Het was tenslotte een hele strijd geweest hier te komen. Twee uur te vroeg kwamen we aan bij de plek waar de bus ons weer zou ophalen. Na lang wachten, eerst op en toen in de bus, waren we weer in Taupo. We hadden geen zin meer in koken en moeilijk doen dus gingen maar wat eten in de Ierse pub. Terug in het guesthouse was op de gedeelde slaapkamer een Duitse jongen, gehesen in een onderbroek die men rond de vroege barok zou dateren, aan een meisje aan het uitleggen waar in Europa je het beste kon promoveren. Zij zat nog op de middelbare school dus het gesprek eindigde prettig vlot. Wat een dag!
Maandag gingen we per bus naar Auckland. Het kartel Intercity/Newmans bracht ons er en de reis was dan ook duur en lang. Er werd onder andere gestopt in het gehucht Bombay, dat we dus nu voor de tweede keer bezochten. Aangekomen in Auckland vonden we Queen Street Backpackers, een goedkope plek met een geweldige lounge en vriendelijk personeel. Naar bleek konden we pas na Pasen naar Waiheke Island dus gingen we hier eerst maar een week zitten. De avond werd gezellig doorgebracht met plannen maken voor de komende dagen.
Dinsdag gingen we onze vlucht van Tahiti naar Paaseiland wederom verzetten (ja, NOG korter in Frans Polynesie) en reisgidsen kopen. We zwijnden de hele dag: geen kosten bij wijzigen vlucht, wegens scheurtje in gids korting, en vervolgens een boekenverkoper die de andere gids te duur vond en als definitieve slag tegen het kapitalisme de prijs voor ons halveerde. Hoewel we in de regel tegen revoluties zijn: hartverwarmend, en heel goed voor het humeur! Die avond bekeken we de nieuwe gidsen opgetogen en praatten nog wat met een Zwitserse.
Na al dit papierwinkelend geluk wilden we woensdag weer eens wat zien. We namen de pont naar Devonport, een pittoresk wijkje in Auckland. We keken toch weer rond in boekwinkels (zo lang ik win speel ik verder!) en beklommen Mount Victoria. Met 81 meter hoogte biedt deze dode krater een mooi uitzicht op de haven en de eilanden rond Auckland.
Nieuw-Zeeland, wat een land.
Zaterdag 3 april was het weer voldoende opgeklaard voor een middag lopen. Langs de Waikato-rivier liepen we Taupo uit. Een schitterend landschap, het zoveelste alweer, ontrolde zich onmiddellijk. De Dinkel op groeihormonen in herfstkleuren: overdadige struiken en bos en heuvels. Hier in de buurt was de Taupo bungy. zodat we om de tien minuten een ijselijk gegil hoorden gevolgd door WAUWWWWW!!!. Leuk. Een gesponsord wandelpad bracht ons naar de prima Huka-watervallen, waar druk gefotografeerd werd door allerhande dagjesmensen. Hierna liepen we naar de Craters of the Moon - een druk rokend en borrelend maanlandschap, waar de grond heet was onder de voeten. Hierna liepen we langs een slingerend weggetje terug naar Taupo en deden boodschappen. We gingen vroeg slapen omdat we de volgende morgen om kwart over vijf zouden opstaan en ons naar het Tongariro National Park laten brengen.
Zondagmorgen was mistig en de wind werd bij het naderen van het park allengs snijdender. Een getongpierste slisser kletste tijdens de bustocht het rillend gezelschap van zo'n dertig personen bij over de tocht. Niet voor niets was het lopen van de Tongariro Crossing zaterdag niet mogelijk geweest: bij windsnelheden van 80 kilometer per uur verga je bovenin. Al snel zouden we merken dat ook gehalveerde windsnelheden op 1900 meter hoogte maar een doekje voor het bloeden zijn. Eenmaal uit de bus liepen we eerst als eersten weg maar naar gelukkig snel bleek de verkeerde kant op...zonder veel zicht zwoegden we ons de Tongariro-vulkaan op. Al snel besloten we niet heen en weer te lopen naar de top, de lucht was geheel bewolkt. Niemand van de lopers had hier zin in met dit rilweer. Over een uitgestorven blubbervlakte liepen we in de mist. Hierna moesten we steil omhoog. Pauzeren kon niet te lang, de wind was te koud. Twee Britten begonnen over hun stommiteit om de avond tevoren te gaan voetbal kijken en bier drinken. Eenmaal bovenaan de Rode Krater brak de lucht open, vergaten de Britten hun spijt en keek je ineens recht een knalrode krater in van 50 meter diep. Daar onder de Emerald Lakes, die fel blauwgroen afstaken bij het kraterlandschap van gestolde lava. Het bijna lege batterijtje in het fototoestel stond gelukkig nog een paar foto's toe. Wat was dit schitterend, ineens in de zon werd het ook warmer. We smeerden een boterham met pindakaas met stukjes noot (ze hebben hier ook prima hagelslag) en genoten van het uitzicht. Er volgde weer een maanlandschap, daarna ging het langzamerhand omlaag zonder verdere vulkanische juwelen. Als stukjes Golfoorlogzand namen we twee brokjes lava mee. Het was tenslotte een hele strijd geweest hier te komen. Twee uur te vroeg kwamen we aan bij de plek waar de bus ons weer zou ophalen. Na lang wachten, eerst op en toen in de bus, waren we weer in Taupo. We hadden geen zin meer in koken en moeilijk doen dus gingen maar wat eten in de Ierse pub. Terug in het guesthouse was op de gedeelde slaapkamer een Duitse jongen, gehesen in een onderbroek die men rond de vroege barok zou dateren, aan een meisje aan het uitleggen waar in Europa je het beste kon promoveren. Zij zat nog op de middelbare school dus het gesprek eindigde prettig vlot. Wat een dag!
Maandag gingen we per bus naar Auckland. Het kartel Intercity/Newmans bracht ons er en de reis was dan ook duur en lang. Er werd onder andere gestopt in het gehucht Bombay, dat we dus nu voor de tweede keer bezochten. Aangekomen in Auckland vonden we Queen Street Backpackers, een goedkope plek met een geweldige lounge en vriendelijk personeel. Naar bleek konden we pas na Pasen naar Waiheke Island dus gingen we hier eerst maar een week zitten. De avond werd gezellig doorgebracht met plannen maken voor de komende dagen.
Dinsdag gingen we onze vlucht van Tahiti naar Paaseiland wederom verzetten (ja, NOG korter in Frans Polynesie) en reisgidsen kopen. We zwijnden de hele dag: geen kosten bij wijzigen vlucht, wegens scheurtje in gids korting, en vervolgens een boekenverkoper die de andere gids te duur vond en als definitieve slag tegen het kapitalisme de prijs voor ons halveerde. Hoewel we in de regel tegen revoluties zijn: hartverwarmend, en heel goed voor het humeur! Die avond bekeken we de nieuwe gidsen opgetogen en praatten nog wat met een Zwitserse.
Na al dit papierwinkelend geluk wilden we woensdag weer eens wat zien. We namen de pont naar Devonport, een pittoresk wijkje in Auckland. We keken toch weer rond in boekwinkels (zo lang ik win speel ik verder!) en beklommen Mount Victoria. Met 81 meter hoogte biedt deze dode krater een mooi uitzicht op de haven en de eilanden rond Auckland.
Nieuw-Zeeland, wat een land.
