create your own visited country map
woensdag, april 14, 2004
VEEL GROEN
Donderdag 8 april wilde Erika naar de gratis kapper maar ter gelegenheid van Pasen hadden ze de tijden veranderd zodat dit niet meer kon. Een beetje lusteloos liepen we door het centrum van Auckland. Erika besloot dat ze niks meer wilde en ging voorbereidingen treffen voor het vertrek naar Tahiti en Paaseiland. Wouter verdween naar de Art Gallery. Hij had in Rotorua een schilderij van ene Don Binney erg mooi gevonden en in het museum zou meer werk van deze kerel te zien zijn. Inderdaad, het was er, maar het had vogels als thema en dus zag Wouter steeds een enorme vogel met een klein stukje Nieuw-Zeeuws landschap eronder, nogal matig.
Vrijdag gingen we wat parken bekijken: het Albert Park, het Victoria Park en het Meyer Park. Vooral de laatste was erg mooi, midden in de stad liep je door een soort groene gootsteen. We kwamen bij een marktje uit, waar ze goeie dub draaiden. 's Avonds raakten we in gesprek met een Zwitserse die een glas wijn genoot van de eigenaar van Queen Street Backpackers, Thomas. Thomas vertelde hoe duur de fles was geweest en even daarna stootte ze haar volle glas om. Daarna ging ze vertellen waar ze allemaal tegen was: Zwitserland, mannen, regels, verboden, geboden...wat een vermoeiende vrouw. Wouter ging nog maar een glaasje wijn halen aan de bar maar het bleek dat men in Nieuw-Zeeland niet mag schenken met de Paasdagen.
Jezus had toch ook genoeg aan wijn?
En hoe kan een barman zijn feestdag vieren als hij achter de bar frisdrank en nee moet verkopen?
En letterlijk gezien was het al zaterdag, want na twaalven?!
Nu, dan maar geen wijn, dat had deze avond al tot meer ellende geleid. Na de slaap voor die zaterdag gingen we de Coast to Coast Walk lopen. Auckland heeft twee kusten en als je op een bepaalde manier van de ene naar de andere loopt geeft dit mooie uitzichten, aldus een foldertje. Het had gelijk: we kamen eerst door het Auckland Domain park, daarna beklommen we Mount Eden. Dat kunnen toch niet veel steden claimen: een vulkanische krater midden in het centrum. Prachtig! Ook One Tree Hill, waar niet een boom maar een zuil ter herinnering aan een boom op de top stond, bood mooie uitzichten op de schaapjes en weitjes waar Nieuw-Zeeland beroemd om is. We liepen de laatste van zeventien kilometer die de tocht lang is en namen de bus terug. In prima stemming en aten we in een Belgisch cafe een prepasendiner: mosselen, zalm, sla (over deze groente later meer) en vooral veel friet met mayonaise.
Paaszondag waren we uitgewandeld en deden niks. Leuk was een Belg die op onze kamer sliep, Alain. Thomas vond het leuk om de Nederlandstaligen bij elkaar in een kamer te zetten, en zo ontmoetten we ook Matthieu uit Vught en Annemieke uit Deventer. Gezellig, en dat met landgenoten! Dat was in India nog wel anders geweest. Maandag namen we de pont van Auckland naar Waiheke. Dit geinige eilandje heeft mooie natuur en bovendien met Pasen een jazzfestival. Van de jazz zagen we niks want we hadden een kamer geboekt in het afgelegen Onetangi. Achteraf is dat wel de goede plek want West-Waiheke is erg toeristisch en druk. Toch waren er twijfels; we bleken midden tussen de hippies te zitten. Allemaal hadden ze een probleem, er werd heel wat Kleenex afgehuild en iedereen was heel erg fijn en lief voor elkaar. Overbodig om te zeggen, natuurlijk zat er iemand met een hemelse glimlach gitaar te spelen en werd niet-zoetgevooisde muziek afgekraakt. Maandagavond waren we dan ook blij dat we ieder een goed boek hadden. Er bleken ook wel aanspreekbare mensen te logeren, zodat de schade meeviel.
Dinsdag 13 april liepen we naar de Onetangi Reserve, een verrassend geinig natuurgebiedje vlakbij het dorp. We zagen kauribomen en een mooi uitzicht met Auckland op de achtergrond. Hierna liepen we terug naar de hippiecommune, waar een of andere feministische oma haar man of ex-man telefonisch de waarheid aan het zeggen was. We probeerden wel wat toenadering te zoeken maar deze figuur was teveel met haar eigen interessante dingen bezig en vroeg Wouter die avond dan ook bozig waarom hij niet om haar (snert)grapjes lachte. We hielden het beleefd.
Woensdag liepen we van Onetangi naar de hoofdplaats van Waiheke, Oneroa. Halverwege begon het miezeren. Gelukkig had Erika twee poncho's meegenomen, zodat we verkleed als wortels Oneroa bereikten. Wouter had zin in patat en Erika twijfelde tussen soep en salade. Het werd de groene salade. Toen de serveerster deze bracht, bleek dit niet meer te zijn dan een soort koffiekommetje met geplet gras. Je betaalt toch geen vierenhalve dollar voor iets wat je zelf nog onder je schoenen hebt zitten na een wandeling door een weiland? Met perplexe soep(vragende) ogen keek Erika de serveerster aan en stamelde "Is this the green salad...?" Gelukkig kon de fantasieloze groente worden geruild en zo zagen we even later een andere serveerster de boel opkonijnen als lunch.
Afgezien van het eten is het hier net Terschelling.
Donderdag 8 april wilde Erika naar de gratis kapper maar ter gelegenheid van Pasen hadden ze de tijden veranderd zodat dit niet meer kon. Een beetje lusteloos liepen we door het centrum van Auckland. Erika besloot dat ze niks meer wilde en ging voorbereidingen treffen voor het vertrek naar Tahiti en Paaseiland. Wouter verdween naar de Art Gallery. Hij had in Rotorua een schilderij van ene Don Binney erg mooi gevonden en in het museum zou meer werk van deze kerel te zien zijn. Inderdaad, het was er, maar het had vogels als thema en dus zag Wouter steeds een enorme vogel met een klein stukje Nieuw-Zeeuws landschap eronder, nogal matig.
Vrijdag gingen we wat parken bekijken: het Albert Park, het Victoria Park en het Meyer Park. Vooral de laatste was erg mooi, midden in de stad liep je door een soort groene gootsteen. We kwamen bij een marktje uit, waar ze goeie dub draaiden. 's Avonds raakten we in gesprek met een Zwitserse die een glas wijn genoot van de eigenaar van Queen Street Backpackers, Thomas. Thomas vertelde hoe duur de fles was geweest en even daarna stootte ze haar volle glas om. Daarna ging ze vertellen waar ze allemaal tegen was: Zwitserland, mannen, regels, verboden, geboden...wat een vermoeiende vrouw. Wouter ging nog maar een glaasje wijn halen aan de bar maar het bleek dat men in Nieuw-Zeeland niet mag schenken met de Paasdagen.
Jezus had toch ook genoeg aan wijn?
En hoe kan een barman zijn feestdag vieren als hij achter de bar frisdrank en nee moet verkopen?
En letterlijk gezien was het al zaterdag, want na twaalven?!
Nu, dan maar geen wijn, dat had deze avond al tot meer ellende geleid. Na de slaap voor die zaterdag gingen we de Coast to Coast Walk lopen. Auckland heeft twee kusten en als je op een bepaalde manier van de ene naar de andere loopt geeft dit mooie uitzichten, aldus een foldertje. Het had gelijk: we kamen eerst door het Auckland Domain park, daarna beklommen we Mount Eden. Dat kunnen toch niet veel steden claimen: een vulkanische krater midden in het centrum. Prachtig! Ook One Tree Hill, waar niet een boom maar een zuil ter herinnering aan een boom op de top stond, bood mooie uitzichten op de schaapjes en weitjes waar Nieuw-Zeeland beroemd om is. We liepen de laatste van zeventien kilometer die de tocht lang is en namen de bus terug. In prima stemming en aten we in een Belgisch cafe een prepasendiner: mosselen, zalm, sla (over deze groente later meer) en vooral veel friet met mayonaise.
Paaszondag waren we uitgewandeld en deden niks. Leuk was een Belg die op onze kamer sliep, Alain. Thomas vond het leuk om de Nederlandstaligen bij elkaar in een kamer te zetten, en zo ontmoetten we ook Matthieu uit Vught en Annemieke uit Deventer. Gezellig, en dat met landgenoten! Dat was in India nog wel anders geweest. Maandag namen we de pont van Auckland naar Waiheke. Dit geinige eilandje heeft mooie natuur en bovendien met Pasen een jazzfestival. Van de jazz zagen we niks want we hadden een kamer geboekt in het afgelegen Onetangi. Achteraf is dat wel de goede plek want West-Waiheke is erg toeristisch en druk. Toch waren er twijfels; we bleken midden tussen de hippies te zitten. Allemaal hadden ze een probleem, er werd heel wat Kleenex afgehuild en iedereen was heel erg fijn en lief voor elkaar. Overbodig om te zeggen, natuurlijk zat er iemand met een hemelse glimlach gitaar te spelen en werd niet-zoetgevooisde muziek afgekraakt. Maandagavond waren we dan ook blij dat we ieder een goed boek hadden. Er bleken ook wel aanspreekbare mensen te logeren, zodat de schade meeviel.
Dinsdag 13 april liepen we naar de Onetangi Reserve, een verrassend geinig natuurgebiedje vlakbij het dorp. We zagen kauribomen en een mooi uitzicht met Auckland op de achtergrond. Hierna liepen we terug naar de hippiecommune, waar een of andere feministische oma haar man of ex-man telefonisch de waarheid aan het zeggen was. We probeerden wel wat toenadering te zoeken maar deze figuur was teveel met haar eigen interessante dingen bezig en vroeg Wouter die avond dan ook bozig waarom hij niet om haar (snert)grapjes lachte. We hielden het beleefd.
Woensdag liepen we van Onetangi naar de hoofdplaats van Waiheke, Oneroa. Halverwege begon het miezeren. Gelukkig had Erika twee poncho's meegenomen, zodat we verkleed als wortels Oneroa bereikten. Wouter had zin in patat en Erika twijfelde tussen soep en salade. Het werd de groene salade. Toen de serveerster deze bracht, bleek dit niet meer te zijn dan een soort koffiekommetje met geplet gras. Je betaalt toch geen vierenhalve dollar voor iets wat je zelf nog onder je schoenen hebt zitten na een wandeling door een weiland? Met perplexe soep(vragende) ogen keek Erika de serveerster aan en stamelde "Is this the green salad...?" Gelukkig kon de fantasieloze groente worden geruild en zo zagen we even later een andere serveerster de boel opkonijnen als lunch.
Afgezien van het eten is het hier net Terschelling.
