create your own visited country map
vrijdag, april 02, 2004
VOORUITGANG EN REGEN
Na Rotorua, met zijn Boudewijn Buch-sfeer (geen dodo's, Rolling Stones en andere fossielen maar wel dat onaardse museum in een natuurlijke stomerij), was het duidelijk dat in Nieuw-Zeeland zoveel te zien is dat de dag geplukt moet worden. Het verblijf in Napier moest dus kort en krachtig worden. De dertigste maart haalden we eerst maar een Art Deco-folder. Het was duidelijk: Napier is geen kleintje in de Art Deco. Negentig gebouwen te bekijken, voorwaar geen kinderpis!
Hoe dit nu zo?
In 1931 werd Napier getroffen door een aardbeving die op de schaal van Richter 9,7 mat (dertig keer zo intens als de aarbeving in Iran van december vorig jaar). De moerassen rond de stad lagen ineens droog, een gewijde Maori-plek was daarmee verwoest. Het was depressie. Er was weinig geld voor herbouw. In Parijs was in 1925 een architectuurtentoonstelling geweest waarin een progressieve, sierlijke en simpele bouwstijl werd getoond. De term Art Deco kwam pas later maar de architecten van de herbouw wisten het zeker. Binnen twee jaar werd de hele binnenstad in deze stijl herbouwd. De drooggevallen zomp werd het vliegveld.
Het Public Trust-building bleek schitterend, net als dat van de inmiddels gefuseerde Daily Telegraph. Heersend was ook een gebouw met daarvoor een enorme straatlantaarn die op een microfoon lijkt, zo een waardoor Urban Dance Squad-rapper Rudeboy Remmington live altijd van zich liet horen. Geweldig, die hele sfeer van vooruitgang die eruit sprak. Veel Egyptische motiefjes (globalisering had je in de jaren twintig ook al: Egypte daar vlieg je toch zo heen!), bakeliet en snelheidsstreepjes op alles - jippie leve de toekomst. Na de hele middag gevels te hebben bekeken, waren we onder de indruk maar hadden er genoeg van. We liepen naar Bluff Point, een 102 meter hoog uitkijkpunt dat een mooi zicht geeft over de Stille Oceaan (voor het eerst dat we die zagen!), het nu droge moeras en de haven. Na een bondige zonsondergang liepen we weer terug.
's Avonds gezeten in een andere Ierse pub bleek men daar bezig met kwisjes.
Woensdag 31 maart gingen we eerst verder met de overgebleven 42 gebouwen uit de folder. Rond drieen eindigden we in de Art Deco Shop, waar alles over Art Deco te zien en vooral ook te koop was. Bijvoorbeeld een boek over De Stijl, het Nederlandse heersende kunstperiodiek in het interbellum, waarin gerept werd van "Theo van Doesburg's marvellous design of a street (de Torenstraat) in the tiny Frisian town of Drachten". Wouter ging nog naar het museum. Wel aardig, met verhalen van overlevenden van de aardbevig en een flitsend vormgegeven Philips-radio uit 1930, maar niet zo mooi als de gebouwen. Erika was gaan uitzoeken hoe we naar ons volgende reisdoel kwamen en had niets gemist.
De tucht van de markt heeft zowel in Australie als Nieuw-Zeeland onbetrouwbare telefoonkaarten opgeleverd. De avond leverde dan ook alleen maar een mislukte belpoging naar huis op.
Donderdag begon Erika met de schrik dat er in Wouters tas een groot gat zat en daarna de mededeling dat het 1 april was. We konden er niet uitkomen of we nu vier dagen door het Tongariro National Park gingen lopen of een. Het werd uiteindelijk een en dat bracht ons naar Taupo. Gelukkig maar, vrijdag 2 april was het kil met regen en kon je lopen in het National Park wel vergeten. In Taupo is voor niet-waaghalzen eigenlijk niets te doen maar de herfstkleuren zijn fraai.
Na Rotorua, met zijn Boudewijn Buch-sfeer (geen dodo's, Rolling Stones en andere fossielen maar wel dat onaardse museum in een natuurlijke stomerij), was het duidelijk dat in Nieuw-Zeeland zoveel te zien is dat de dag geplukt moet worden. Het verblijf in Napier moest dus kort en krachtig worden. De dertigste maart haalden we eerst maar een Art Deco-folder. Het was duidelijk: Napier is geen kleintje in de Art Deco. Negentig gebouwen te bekijken, voorwaar geen kinderpis!
Hoe dit nu zo?
In 1931 werd Napier getroffen door een aardbeving die op de schaal van Richter 9,7 mat (dertig keer zo intens als de aarbeving in Iran van december vorig jaar). De moerassen rond de stad lagen ineens droog, een gewijde Maori-plek was daarmee verwoest. Het was depressie. Er was weinig geld voor herbouw. In Parijs was in 1925 een architectuurtentoonstelling geweest waarin een progressieve, sierlijke en simpele bouwstijl werd getoond. De term Art Deco kwam pas later maar de architecten van de herbouw wisten het zeker. Binnen twee jaar werd de hele binnenstad in deze stijl herbouwd. De drooggevallen zomp werd het vliegveld.
Het Public Trust-building bleek schitterend, net als dat van de inmiddels gefuseerde Daily Telegraph. Heersend was ook een gebouw met daarvoor een enorme straatlantaarn die op een microfoon lijkt, zo een waardoor Urban Dance Squad-rapper Rudeboy Remmington live altijd van zich liet horen. Geweldig, die hele sfeer van vooruitgang die eruit sprak. Veel Egyptische motiefjes (globalisering had je in de jaren twintig ook al: Egypte daar vlieg je toch zo heen!), bakeliet en snelheidsstreepjes op alles - jippie leve de toekomst. Na de hele middag gevels te hebben bekeken, waren we onder de indruk maar hadden er genoeg van. We liepen naar Bluff Point, een 102 meter hoog uitkijkpunt dat een mooi zicht geeft over de Stille Oceaan (voor het eerst dat we die zagen!), het nu droge moeras en de haven. Na een bondige zonsondergang liepen we weer terug.
's Avonds gezeten in een andere Ierse pub bleek men daar bezig met kwisjes.
Woensdag 31 maart gingen we eerst verder met de overgebleven 42 gebouwen uit de folder. Rond drieen eindigden we in de Art Deco Shop, waar alles over Art Deco te zien en vooral ook te koop was. Bijvoorbeeld een boek over De Stijl, het Nederlandse heersende kunstperiodiek in het interbellum, waarin gerept werd van "Theo van Doesburg's marvellous design of a street (de Torenstraat) in the tiny Frisian town of Drachten". Wouter ging nog naar het museum. Wel aardig, met verhalen van overlevenden van de aardbevig en een flitsend vormgegeven Philips-radio uit 1930, maar niet zo mooi als de gebouwen. Erika was gaan uitzoeken hoe we naar ons volgende reisdoel kwamen en had niets gemist.
De tucht van de markt heeft zowel in Australie als Nieuw-Zeeland onbetrouwbare telefoonkaarten opgeleverd. De avond leverde dan ook alleen maar een mislukte belpoging naar huis op.
Donderdag begon Erika met de schrik dat er in Wouters tas een groot gat zat en daarna de mededeling dat het 1 april was. We konden er niet uitkomen of we nu vier dagen door het Tongariro National Park gingen lopen of een. Het werd uiteindelijk een en dat bracht ons naar Taupo. Gelukkig maar, vrijdag 2 april was het kil met regen en kon je lopen in het National Park wel vergeten. In Taupo is voor niet-waaghalzen eigenlijk niets te doen maar de herfstkleuren zijn fraai.
