create your own visited country map
dinsdag, mei 11, 2004
KRIMINALPOLIZEI
Donderdag 7 mei wisten we nog steeds niet hoe we nu wilden reizen in Zuid-Amerika: naar Patagonie of naar Argentinie. Daarom gingen we eerst naar Valparaiso, aan de westkust van Chili en niet ver van Santiago, zodat we nog geen besluit hoefden nemen. Na slechts anderhalf uur in de bus kwamen we aan en liepen een half uurtje door Valparaiso voor we aankwamen bij Casa Aventura, het onderkomen voor de komende dagen. De volgende morgen bleek dit een goede keus: een enorm ontbijt stond klaar en een Britse die we al op Paaseiland hadden gesproken bezorgde ons een aha-belevenis: Ook hiej? Nee maaj! Ze bleek Kathy te heten. Ook troffen we twee Duitse stellen, een uit Berlijn dat net was begonnen aan hun reis van Chili naar Mexico en een uit Mannheim dat binnen een week weer thuis zou zijn en hier erg tegenop zag. Valparaiso is een mekka voor openbaarvervoergekken, en dat zijn wij sinds onze auto in Australie. Er zijn trolleybussen uit het jaar 1900 en liften die nog ouder zijn. Valparaiso is namelijk tegen steile bergen aangebouwd. We namen dus een paar keer de lift en bewonderden de uitzichten. Het leek hier wel wat op Jodhpur in India, veel kleurige huizen en rare hoekjes. We eindigden in een kroegje, waar Erika door een metaalmoe Ikea-krukje zakte (het lijkt een familiekwaal: acht jaar geleden veranderde haar broer Benno al eens onopzettelijk een Hartman-stoel in een hoopje plastic plankjes). ´s Avonds praatten we wat met de Mannheimers (Jurgen en Kristin) in een kroegje en gingen om een uur weer naar de casa. Daar kwam Lisa, de vrouwelijke helft van het Berlijnse koppel, wat overspannen op ons aflopen. Haar Otto was rond acht uur gaan internetten en nog steeds niet terug. We begonnen aan de eerste van twee zoektochten langs kroegen in de stad. Maar waar begin je? Dit was hopeloos en rond half vijf waren we nog steeds Ottoloos en gingen slapen. Lisa ging dan maar wachten op de stoep.
Aan het ontbijt de volgende morgen bleek dat Otto om vijf uur terug was gekomen. Hij had een Chileens zanggroepje getroffen en was ermee aan de zuip gegaan. We gingen naar La Sebastiana, een van de huizen van de Chileense schrijver Pablo Neruda (Nobelprijs en eredoctoraat, geen beginneling blijkbaar). Neruda was een groot kitschverzamelaar en hoewel we de inrichting ongelooflijk lelijk vonden, had het wel wat. Een vogel in een plastic zak aan het plafond, groene wijnglazen - zo weet je tenminste hoe je je huis niet wilt inrichten. Nog hierover nadenkend kwamen we in de casa met Jurgen en Kristin in gesprek over spruitjes, Derrick en andere Duitse krimi´s. Na het eten bleek Otto namelijk weer spoorloos en Lisa was weer ten einde raad. Ze verdween uiteindelijk hem achterna en aangezien ze er de volgende morgen beide nogal verzopen uitzagen, moet het erg gezellig zijn geweest. Ze waren naar een verjaardag geweest van een van de leden van de band die Otto de avond tevoren had getroffen.
Na de potsierlijke zaterdagavond vertrokken Jurgen en Kristin, nadat ze ons hun uitgebreide EHBO-tas cadeau hadden gedaan. Met een ¨Danke, Stephan¨ ¨Gut, Harry¨ namen we afscheid. Ook Kathy vertrok. Zij had de grootste topzware rugzak bij zich die we tijdens acht maanden reizen hadden gezien en bleek bij vertrek niet door de deur te passen. De rugzak moest af en Kathy leek te limbodansen.
We liepen wat langs de haven en namen de ascensor Artilleria omhoog. Hier hadden we een mooi uitzicht maar eindigden wel in een achterbuurt, met vuil- en stronthopen op de steile heuvels. Terug in Casa Aventura bleek ook een Zwitser aanwezig, Fabio. Otto, Wouter en Fabio maakten het nogal laat en daarom werd maandag niet veel gedaan. We wilden de was wegbrengen maar het was siesta dus besloten we eerst maar wat te eten. Als zwervers kwamen we een restaurant vol representatieve zakenlieden binnen en plaatsten onze wastassen in de hoek. Geen gezicht maar Wouter had nog geen ontbijt gehad en wilde nu echt eten. Het menu bestond uit varkenskoteletten met salade. We zagen later nog een oude gevangenis, nu een theater, en een nogal pompeus aandoende begraafplaats. Met de Britse Claire en Liz, die net waren aangekomen, praatten we nog wat over hoe te reizen. Want er moest onderhand echt een besluit komen over onze reisrichting.
Donderdag 7 mei wisten we nog steeds niet hoe we nu wilden reizen in Zuid-Amerika: naar Patagonie of naar Argentinie. Daarom gingen we eerst naar Valparaiso, aan de westkust van Chili en niet ver van Santiago, zodat we nog geen besluit hoefden nemen. Na slechts anderhalf uur in de bus kwamen we aan en liepen een half uurtje door Valparaiso voor we aankwamen bij Casa Aventura, het onderkomen voor de komende dagen. De volgende morgen bleek dit een goede keus: een enorm ontbijt stond klaar en een Britse die we al op Paaseiland hadden gesproken bezorgde ons een aha-belevenis: Ook hiej? Nee maaj! Ze bleek Kathy te heten. Ook troffen we twee Duitse stellen, een uit Berlijn dat net was begonnen aan hun reis van Chili naar Mexico en een uit Mannheim dat binnen een week weer thuis zou zijn en hier erg tegenop zag. Valparaiso is een mekka voor openbaarvervoergekken, en dat zijn wij sinds onze auto in Australie. Er zijn trolleybussen uit het jaar 1900 en liften die nog ouder zijn. Valparaiso is namelijk tegen steile bergen aangebouwd. We namen dus een paar keer de lift en bewonderden de uitzichten. Het leek hier wel wat op Jodhpur in India, veel kleurige huizen en rare hoekjes. We eindigden in een kroegje, waar Erika door een metaalmoe Ikea-krukje zakte (het lijkt een familiekwaal: acht jaar geleden veranderde haar broer Benno al eens onopzettelijk een Hartman-stoel in een hoopje plastic plankjes). ´s Avonds praatten we wat met de Mannheimers (Jurgen en Kristin) in een kroegje en gingen om een uur weer naar de casa. Daar kwam Lisa, de vrouwelijke helft van het Berlijnse koppel, wat overspannen op ons aflopen. Haar Otto was rond acht uur gaan internetten en nog steeds niet terug. We begonnen aan de eerste van twee zoektochten langs kroegen in de stad. Maar waar begin je? Dit was hopeloos en rond half vijf waren we nog steeds Ottoloos en gingen slapen. Lisa ging dan maar wachten op de stoep.
Aan het ontbijt de volgende morgen bleek dat Otto om vijf uur terug was gekomen. Hij had een Chileens zanggroepje getroffen en was ermee aan de zuip gegaan. We gingen naar La Sebastiana, een van de huizen van de Chileense schrijver Pablo Neruda (Nobelprijs en eredoctoraat, geen beginneling blijkbaar). Neruda was een groot kitschverzamelaar en hoewel we de inrichting ongelooflijk lelijk vonden, had het wel wat. Een vogel in een plastic zak aan het plafond, groene wijnglazen - zo weet je tenminste hoe je je huis niet wilt inrichten. Nog hierover nadenkend kwamen we in de casa met Jurgen en Kristin in gesprek over spruitjes, Derrick en andere Duitse krimi´s. Na het eten bleek Otto namelijk weer spoorloos en Lisa was weer ten einde raad. Ze verdween uiteindelijk hem achterna en aangezien ze er de volgende morgen beide nogal verzopen uitzagen, moet het erg gezellig zijn geweest. Ze waren naar een verjaardag geweest van een van de leden van de band die Otto de avond tevoren had getroffen.
Na de potsierlijke zaterdagavond vertrokken Jurgen en Kristin, nadat ze ons hun uitgebreide EHBO-tas cadeau hadden gedaan. Met een ¨Danke, Stephan¨ ¨Gut, Harry¨ namen we afscheid. Ook Kathy vertrok. Zij had de grootste topzware rugzak bij zich die we tijdens acht maanden reizen hadden gezien en bleek bij vertrek niet door de deur te passen. De rugzak moest af en Kathy leek te limbodansen.
We liepen wat langs de haven en namen de ascensor Artilleria omhoog. Hier hadden we een mooi uitzicht maar eindigden wel in een achterbuurt, met vuil- en stronthopen op de steile heuvels. Terug in Casa Aventura bleek ook een Zwitser aanwezig, Fabio. Otto, Wouter en Fabio maakten het nogal laat en daarom werd maandag niet veel gedaan. We wilden de was wegbrengen maar het was siesta dus besloten we eerst maar wat te eten. Als zwervers kwamen we een restaurant vol representatieve zakenlieden binnen en plaatsten onze wastassen in de hoek. Geen gezicht maar Wouter had nog geen ontbijt gehad en wilde nu echt eten. Het menu bestond uit varkenskoteletten met salade. We zagen later nog een oude gevangenis, nu een theater, en een nogal pompeus aandoende begraafplaats. Met de Britse Claire en Liz, die net waren aangekomen, praatten we nog wat over hoe te reizen. Want er moest onderhand echt een besluit komen over onze reisrichting.
