create your own visited country map
zaterdag, mei 29, 2004
MET HET VLIEGTUIG
Zondag 23 mei regende het hard en lang uit een zwerk dat alle hoop op iets doen wegnam. Maandag waren er af en toe opklaringen en we besloten het Teatro Colon te gaan bekijken. Bij aankomst bleek dat de rondleidingen voor die dag niet doorgingen. Daarom besloten we weer eens winkelend elk een eigen weg te gaan.
Dat was met een goede reden - de volgende dag zou Erika 27 worden. Omdat men als reiziger er meestal maar armzalig bijloopt, met uit den treure gedragen en nimmer gestreken kleren en unisex Meindl-bergstappers, maar ook omdat Erika nog geen passende kleding voor het kijken naar het komende EK voetbal had, en tot slot omdat vlaggetjes niet te vinden waren, besloot Wouter een KNVB-shirt te kopen (evenals Feyenoord-shirts ruimschoots voorhanden) en hier achterop het nummer 27 te laten drukken. Dat kon dan mooi als verjaardagsversiering dienen. En dat deed het ook. Om twaalf uur ´s avonds was het tijd voor felicitaties en het shirt deed afwezige vlaggetjes of slingers vergeten.
Dinsdag 25 mei begon zoals een verjaardag hoort te beginnen: met harde herrie, omdat Erika plaatjes van Incubus en las Ramonas had gekregen en deze op de discman aan het luisteren sloeg. Het ontbijt bestond uit taart en daarna togen we naar de Plaza 25 de Mayo. Erika voelde zich hier echt jarig want er was een concert georganiseerd vanwege de onafhankelijkheidsdag. Er werd wel wat betoogd ("Hay circo pero no hay pan") maar de sfeer was goed. We liepen naar San Telmo maar daar was niet veel te doen en bovendien begon het weer te hozen van de regen. Een verjaardagsdiner was gelukkig snel gevonden.
Woensdag zou La Boca bezocht worden, een kleurige wijk en tevens thuishaven van Boca Juniors en hun troeteljunk Diego Maradona. De kleuren waren zeker aanwezig (en hartverwarmend) maar dit was een toeristenval. Na een uurtje en wat empanadas bij een retaurant met de prachtige naam La Pulperia hadden we het wel gezien. ´s Avonds vonden we dat er weleens gedanst mocht worden en probeerden een tangoles. Deze bleek alleen voor gevorderden beschikbaar dus we liepen snel weg. Of we dan terug thuis maar eens op dansles moesten, vroegen we ons naar huis lopend af? Nee, geen zin in. Eigenlijk was het gewoon een belachelijk plan geweest.
Maar dat gaf niet want donderdag 27 mei lukte het eindelijk om Teatro Colon te zien. En dat was prachtig, prachtig, prachtig. Met de bouw werd aangevangen in 1890. Achttien jaar en twee overleden architecten later was het klaar. Eenmaal de hoofdzaal binnen bleek daar een schitterend concert aan de gang van violisten, blazers, cellisten, harpisten en ook een paukenist die de wat werkloze indruk maakte van, laten we zeggen, de drummer van Level 42. Ook al was onduidelijk wat ze van wie speelden; hulde aan deze overweldigende prachtzaal, waar de president een eigen luisterruimte heeft (de overheid spaart kosten noch moeite bij dit gebouw en in ruil daarvoor heeft het staatshoofd dit emolument. Het opheffen of privatiseren van Teatro Colon zou een prachtige bezuiniging opleveren maar daar willen de Argentijnen niet aan). Terug in de gewone wereld (in casu een winkelstraat) droeg Erika de rugzak en voelde deze in haar rug prikken. Gauw gecontroleerd of de rits nog dicht was - maar nee. We stonden oog in oog met een ongeoefende, middelbare zakkenrolster die eruit zag als een kruising tussen een waarzegster en de ex-schoonmoeder van Andre Hazes. We hadden haar arm moeten breken maar bleven alleen maar kwaad kijken. Er was immers niks weg...
Vrijdag 28 mei zou een tweede en nu hopelijk slagende poging worden ondernomen om het vliegtuig naar El Calafate in Patagonie te nemen. En het is gelukt! In het holst van de nacht stonden we op en een maniak met als beroep taxichauffeur racete ons naar het vliegveld, waar we veel te vroeg aankwamen. Na het vliegeld voor de derde keer goed van binnen bekeken te hebben, vloog LADE ons in een driekwartlege Fokker F27 over de pampas, eerst naar Comodoro Rivadavia en daarna naar El Calafate.
Alweer zo´n goede bezuiniging zou dat zijn: LADE opheffen of privatiseren.
De luchthaven van El Calafate ligt midden in het niks aan het Lago Argentino. We waren er snel weer weg en kwamen aan bij het prima hostal America del Sur. Gezellig en met vloerverwarming - heel prettig want bij het rondlopen door het rap aan vakantiehuisjes winnen El Calafate, zaterdag, bleek op het meer ijs te liggen. Het hield de vogels al.
Zondag 23 mei regende het hard en lang uit een zwerk dat alle hoop op iets doen wegnam. Maandag waren er af en toe opklaringen en we besloten het Teatro Colon te gaan bekijken. Bij aankomst bleek dat de rondleidingen voor die dag niet doorgingen. Daarom besloten we weer eens winkelend elk een eigen weg te gaan.
Dat was met een goede reden - de volgende dag zou Erika 27 worden. Omdat men als reiziger er meestal maar armzalig bijloopt, met uit den treure gedragen en nimmer gestreken kleren en unisex Meindl-bergstappers, maar ook omdat Erika nog geen passende kleding voor het kijken naar het komende EK voetbal had, en tot slot omdat vlaggetjes niet te vinden waren, besloot Wouter een KNVB-shirt te kopen (evenals Feyenoord-shirts ruimschoots voorhanden) en hier achterop het nummer 27 te laten drukken. Dat kon dan mooi als verjaardagsversiering dienen. En dat deed het ook. Om twaalf uur ´s avonds was het tijd voor felicitaties en het shirt deed afwezige vlaggetjes of slingers vergeten.
Dinsdag 25 mei begon zoals een verjaardag hoort te beginnen: met harde herrie, omdat Erika plaatjes van Incubus en las Ramonas had gekregen en deze op de discman aan het luisteren sloeg. Het ontbijt bestond uit taart en daarna togen we naar de Plaza 25 de Mayo. Erika voelde zich hier echt jarig want er was een concert georganiseerd vanwege de onafhankelijkheidsdag. Er werd wel wat betoogd ("Hay circo pero no hay pan") maar de sfeer was goed. We liepen naar San Telmo maar daar was niet veel te doen en bovendien begon het weer te hozen van de regen. Een verjaardagsdiner was gelukkig snel gevonden.
Woensdag zou La Boca bezocht worden, een kleurige wijk en tevens thuishaven van Boca Juniors en hun troeteljunk Diego Maradona. De kleuren waren zeker aanwezig (en hartverwarmend) maar dit was een toeristenval. Na een uurtje en wat empanadas bij een retaurant met de prachtige naam La Pulperia hadden we het wel gezien. ´s Avonds vonden we dat er weleens gedanst mocht worden en probeerden een tangoles. Deze bleek alleen voor gevorderden beschikbaar dus we liepen snel weg. Of we dan terug thuis maar eens op dansles moesten, vroegen we ons naar huis lopend af? Nee, geen zin in. Eigenlijk was het gewoon een belachelijk plan geweest.
Maar dat gaf niet want donderdag 27 mei lukte het eindelijk om Teatro Colon te zien. En dat was prachtig, prachtig, prachtig. Met de bouw werd aangevangen in 1890. Achttien jaar en twee overleden architecten later was het klaar. Eenmaal de hoofdzaal binnen bleek daar een schitterend concert aan de gang van violisten, blazers, cellisten, harpisten en ook een paukenist die de wat werkloze indruk maakte van, laten we zeggen, de drummer van Level 42. Ook al was onduidelijk wat ze van wie speelden; hulde aan deze overweldigende prachtzaal, waar de president een eigen luisterruimte heeft (de overheid spaart kosten noch moeite bij dit gebouw en in ruil daarvoor heeft het staatshoofd dit emolument. Het opheffen of privatiseren van Teatro Colon zou een prachtige bezuiniging opleveren maar daar willen de Argentijnen niet aan). Terug in de gewone wereld (in casu een winkelstraat) droeg Erika de rugzak en voelde deze in haar rug prikken. Gauw gecontroleerd of de rits nog dicht was - maar nee. We stonden oog in oog met een ongeoefende, middelbare zakkenrolster die eruit zag als een kruising tussen een waarzegster en de ex-schoonmoeder van Andre Hazes. We hadden haar arm moeten breken maar bleven alleen maar kwaad kijken. Er was immers niks weg...
Vrijdag 28 mei zou een tweede en nu hopelijk slagende poging worden ondernomen om het vliegtuig naar El Calafate in Patagonie te nemen. En het is gelukt! In het holst van de nacht stonden we op en een maniak met als beroep taxichauffeur racete ons naar het vliegveld, waar we veel te vroeg aankwamen. Na het vliegeld voor de derde keer goed van binnen bekeken te hebben, vloog LADE ons in een driekwartlege Fokker F27 over de pampas, eerst naar Comodoro Rivadavia en daarna naar El Calafate.
Alweer zo´n goede bezuiniging zou dat zijn: LADE opheffen of privatiseren.
De luchthaven van El Calafate ligt midden in het niks aan het Lago Argentino. We waren er snel weer weg en kwamen aan bij het prima hostal America del Sur. Gezellig en met vloerverwarming - heel prettig want bij het rondlopen door het rap aan vakantiehuisjes winnen El Calafate, zaterdag, bleek op het meer ijs te liggen. Het hield de vogels al.
