create your own visited country map
woensdag, mei 19, 2004
PORRRRFAVOOORRRRRR
Na de knipsessie en wat Mendozer wijnen kwamen we terug in het hostel. Daar verbleef nog steeds de groep Canadezen, en ook een Nederlandse oenoloog. Of we meewilden naar de film? Ach, waarom niet. Zo belandden we op de achterbank van een taxi naast de oenoloog, die zeven talen sprak en even moest acclimatiseren aan het Nederlands spreken. De bioscoop lag nogal buiten de stad in een soort vermaakplein. Helaas was Kill Bill 2 al enige tijd aan de gang en daarom bekeken we Ventura secreta. Wel aardig, maar had gemist kunnen worden. Een enigszins dronken taxichauffeur sjeesde ons terug naar het hostel. Vroeg in de ochtend hoorden we de oenoloog thuiskomen. Het bleek dat hij niet alleen van wijn maar ook erg van brullen hield. Mogelijk om de smaakpapillen warm te draaien voor de nieuwe wijnproefdag? PORRRRFAVOOORRRRRR!! loeide de overwerkte wijnkenner in zeven talen voor hij rond tien uur ging slapen. Vijftien mei was begonnen en dat zouden we weten ook. We huurden fietsen. Er moest toch ook eens wijn worden geproefd buiten de hosteldeuren - bij een echte bodega. Een schitterende omgeving buiten Mendoza verwachtend, belandden we fietsend langs de snelweg op onverharde wegen. Erika begon wat te pruttelen en was al in staat om rechtsomkeert te maken, terwijl Wouter nog wel wilde weten welke weg er achter het volgende viaduct zat. Na wat gekibbel besloten we toch door te fietsen. Zo stonden we tot overmaat van ramp kilometers verder bij een tankstation met twee lekke banden. Men had in het hostel nog zo gewaarschuwd niet op onverharde wegen te fietsen!
De rest van de middag gebruikten we om als twee falende fietstoeristen terug te lopen naar Mendoza. Deze dag was mislukt en we hadden de pest in. Een busticket naar Buenos Aires kopen met vertrek de volgende dag lukte nog wel.
Zondag 16 mei was een veel betere dag. Por Favor had het hostal verlaten en ook op straat was het rustig. Dat was niet alleen vanwege de zondagsrust, zo bleek later.
We liepen wat door de stad en kwamen langs een oud stationnetje dat nu dienst deed als zwerversonderkomen. Wouter wilde het perron van dichterbij inspecteren, maar kwam keihard rennend terug wegens een agressieve hond die hem op de hielen zat.
We zochten wat rust in het prachtige park San Martin. Aan het eind van de middag kwamen we terug in het hostel, waar een hele zooi Argentijnse voetballiefhebbers gespannen voor de tv zat. Aha, vandaar de zondagsrust op straat. De Ajax-Feyenoord van Argentinie werd gespeeld, Boca tegen River. We hadden graag willen kijken, maar moesten nu toch echt de tassen hebben om naar het busstation te gaan. Het beslissende doelpunt was gevallen en River won. We moesten even wachten op de tassen door dit al. Bovendien had de receptionist iemand aan de telefoon. We vingen flarden op, ook van de andere kant van de lijn.
"Uit Nederland?"
"Wijnkenner?"
"Terug naar huis?"
"Camera laten liggen? Opsturen naar de Raamgracht in Amsterdam? Si!"
Met veel toeterende auto´s en uitgelaten fans op straat belandden we met onze taxi in de file. Maar we kwamen nog op tijd voor de bus naar Buenos Aires, een rit die veertien uur zou duren.
De bus was ontzettend luxe, het leek wel of we in een vliegtuig zaten: koptelefoons, maaltijden en bingo. Wouter vond dit laatste erg goed voor de Spaanstalige cijferkennis maar we wonnen niks.
De volgende morgen kwamen we al vroeg aan in Buenos Aires. We haalden een stadskaart en lieten ons per taxi naar het hostal Sandanzas brengen. We voelden ons nog aardig fit en gingen meteen de prachtige oude stad verkennen. Eerst maar weer eens een reisgids zoeken, want dat bespaart veel zoekwerk. Weer geen geluk, een medewerker van de boekhandel wist ons te vertellen dat door de pesocrisis het voor boekhandels erg duur is Engelstalige boeken te importeren. OK, dan geen boek. We wilden onze vlucht naar El Calafate (Patagonie) voor komende vrijdag gaan regelen. Dat zou heel goedkoop kunnen bij de maatschappij LADE. Deze maatschappij zat op het vliegveld. We konden er met de bus naartoe, maar hadden nog niet geheel door hoe het bussysteem in deze stad werkt. Zo probeerden we tot vijf keer toe de desbetreffende bus in te stappen waar we binnen een seconde weer uit werden gedirigeerd, ons afvragend wat we toch mis deden. Let´s ask...men bleek kleingeld nodig te hebben en tegen de buschauffeur te zeggen voor hoeveel piasters men zou willen meerijden. Bovendien bleek rechtsvoor in de bus (voor de kijkers links) een wit en niet een blauw bordje te moeten staan.
Een uur later dan gepland kwamen we aan op de luchthaven bij het kantoor van LADE. Daar maakte een medewerkster een reservering voor ons. De bus terug was door alle opgedane ervaring erg makkelijk en bij het uitstappen stuitten we pardoes op een boekhandel die een Engelstalige reisgids had. Het geluk kon niet op vandaag. We bestelden een berg vlees om het te vieren.
Na de knipsessie en wat Mendozer wijnen kwamen we terug in het hostel. Daar verbleef nog steeds de groep Canadezen, en ook een Nederlandse oenoloog. Of we meewilden naar de film? Ach, waarom niet. Zo belandden we op de achterbank van een taxi naast de oenoloog, die zeven talen sprak en even moest acclimatiseren aan het Nederlands spreken. De bioscoop lag nogal buiten de stad in een soort vermaakplein. Helaas was Kill Bill 2 al enige tijd aan de gang en daarom bekeken we Ventura secreta. Wel aardig, maar had gemist kunnen worden. Een enigszins dronken taxichauffeur sjeesde ons terug naar het hostel. Vroeg in de ochtend hoorden we de oenoloog thuiskomen. Het bleek dat hij niet alleen van wijn maar ook erg van brullen hield. Mogelijk om de smaakpapillen warm te draaien voor de nieuwe wijnproefdag? PORRRRFAVOOORRRRRR!! loeide de overwerkte wijnkenner in zeven talen voor hij rond tien uur ging slapen. Vijftien mei was begonnen en dat zouden we weten ook. We huurden fietsen. Er moest toch ook eens wijn worden geproefd buiten de hosteldeuren - bij een echte bodega. Een schitterende omgeving buiten Mendoza verwachtend, belandden we fietsend langs de snelweg op onverharde wegen. Erika begon wat te pruttelen en was al in staat om rechtsomkeert te maken, terwijl Wouter nog wel wilde weten welke weg er achter het volgende viaduct zat. Na wat gekibbel besloten we toch door te fietsen. Zo stonden we tot overmaat van ramp kilometers verder bij een tankstation met twee lekke banden. Men had in het hostel nog zo gewaarschuwd niet op onverharde wegen te fietsen!
De rest van de middag gebruikten we om als twee falende fietstoeristen terug te lopen naar Mendoza. Deze dag was mislukt en we hadden de pest in. Een busticket naar Buenos Aires kopen met vertrek de volgende dag lukte nog wel.
Zondag 16 mei was een veel betere dag. Por Favor had het hostal verlaten en ook op straat was het rustig. Dat was niet alleen vanwege de zondagsrust, zo bleek later.
We liepen wat door de stad en kwamen langs een oud stationnetje dat nu dienst deed als zwerversonderkomen. Wouter wilde het perron van dichterbij inspecteren, maar kwam keihard rennend terug wegens een agressieve hond die hem op de hielen zat.
We zochten wat rust in het prachtige park San Martin. Aan het eind van de middag kwamen we terug in het hostel, waar een hele zooi Argentijnse voetballiefhebbers gespannen voor de tv zat. Aha, vandaar de zondagsrust op straat. De Ajax-Feyenoord van Argentinie werd gespeeld, Boca tegen River. We hadden graag willen kijken, maar moesten nu toch echt de tassen hebben om naar het busstation te gaan. Het beslissende doelpunt was gevallen en River won. We moesten even wachten op de tassen door dit al. Bovendien had de receptionist iemand aan de telefoon. We vingen flarden op, ook van de andere kant van de lijn.
"Uit Nederland?"
"Wijnkenner?"
"Terug naar huis?"
"Camera laten liggen? Opsturen naar de Raamgracht in Amsterdam? Si!"
Met veel toeterende auto´s en uitgelaten fans op straat belandden we met onze taxi in de file. Maar we kwamen nog op tijd voor de bus naar Buenos Aires, een rit die veertien uur zou duren.
De bus was ontzettend luxe, het leek wel of we in een vliegtuig zaten: koptelefoons, maaltijden en bingo. Wouter vond dit laatste erg goed voor de Spaanstalige cijferkennis maar we wonnen niks.
De volgende morgen kwamen we al vroeg aan in Buenos Aires. We haalden een stadskaart en lieten ons per taxi naar het hostal Sandanzas brengen. We voelden ons nog aardig fit en gingen meteen de prachtige oude stad verkennen. Eerst maar weer eens een reisgids zoeken, want dat bespaart veel zoekwerk. Weer geen geluk, een medewerker van de boekhandel wist ons te vertellen dat door de pesocrisis het voor boekhandels erg duur is Engelstalige boeken te importeren. OK, dan geen boek. We wilden onze vlucht naar El Calafate (Patagonie) voor komende vrijdag gaan regelen. Dat zou heel goedkoop kunnen bij de maatschappij LADE. Deze maatschappij zat op het vliegveld. We konden er met de bus naartoe, maar hadden nog niet geheel door hoe het bussysteem in deze stad werkt. Zo probeerden we tot vijf keer toe de desbetreffende bus in te stappen waar we binnen een seconde weer uit werden gedirigeerd, ons afvragend wat we toch mis deden. Let´s ask...men bleek kleingeld nodig te hebben en tegen de buschauffeur te zeggen voor hoeveel piasters men zou willen meerijden. Bovendien bleek rechtsvoor in de bus (voor de kijkers links) een wit en niet een blauw bordje te moeten staan.
Een uur later dan gepland kwamen we aan op de luchthaven bij het kantoor van LADE. Daar maakte een medewerkster een reservering voor ons. De bus terug was door alle opgedane ervaring erg makkelijk en bij het uitstappen stuitten we pardoes op een boekhandel die een Engelstalige reisgids had. Het geluk kon niet op vandaag. We bestelden een berg vlees om het te vieren.
