create your own visited country map
vrijdag, mei 07, 2004
SAVED BY THE AL
Zondag 2 mei. Een gesprek met een local op Plaza de Armas was een leuk begin van de zondag. De sfeer op de Plaza had wel iets weg van Hyde Park in Londen, hoewel de zeepkisten ontbraken. Op de achtergrond ging een soort Rasta Rostelli een aantal toeschouwers voor in gebed. Op een andere hoek stond iemand druk gebarend allerlei voor ons onbegrijpende leuzen te roepen. We vertrokken met de metro richting de wijk La Granja, waar we het Museo Interactivo Mirador bezochten. Prees de reisgids dit aan als een apart en lekker brutaal park, bij aankomst bleek het niet meer te zijn dan een spelletjeshal voor gezinnen. Niettemin hebben we ons de hele middag vermaakt met spelletjes zoals bellen blazen in het groot, dansen voor een scherm met fluorescerende kleuren, spijkerbed liggen, de middelpuntvliedende kracht en strafschoppen nemen. Moe en een beetje voldaan keerden we terug naar het hostel. ´s Avonds belandden we weer in een levendige studentenkroeg. Helaas werd het bezoek verstoord door een dronken operazanger en zijn handlanger. Men probeerde een gesprek met ons aan te knopen en snel werd duidelijk dat de types aan blondhaarblauweogenfetisjisme leden. Het postuur en de dreigende gangsterblikken van de lieden deden ons besluiten de tent snel te verlaten. Zo zetten we later vernikkelend van de kou op de binnenplaats van het hostel de avond voort.
Maandag liepen we via de wijk Bellavista naar heuvelpark Cerro San Cristobal. Zo klappertandend als we het de avond tevoren hadden gehad, zo warm was het omhooglopen naar het immense Mariabeeld dat op de top van de 869 meter hoge heuvel pronkt. Eenmaal bovenop hadden we een redelijk uitzicht op het met smog bedekte Santiago. We besloten de dag met het eten van empanadas (een soort dubbelgeklapte minipizza´s).
Dinsdag 5 mei bekeken we eerst het Palacio de Belles Artes. Er was een tentoonstelling over Zweedse uitvindingen te zien, waar de fles van Absolut Vodka er een van is. De fles blijkt gebasseerd op een oude medicijnfles. Ook de sakerhets tandstickor werd verklaard, net als kinderzitjes en thermometers. Dan was er een barretje met allerlei foto´s van Duitse Doner Kebap tenten, een verzameling oude landkaarten en een hal met schilderijen van Europese schilders. Het museum was totaal anders dan we verwacht hadden, maar wel geinig. Nu deel twee van het museum nog...Museo Arte Contemporaneo. Van wat men hier tentoonstelde kon Erika het nut niet inzien: driehoekige spiegeltjes die op de grond waren gelegd, een megagrote zaal met maar twee schilderijen en dat was het. Wouter kon nog wel de grap zien van een borduurwerk met brandblusapparatuurmotief.
Na dit ietwat teleurstellende museumbezoek, gingen we naar de bar Mojitos in de wijk Bellavista. We hadden afgesproken met Alex Wolfson - een vriend van een vriend van ons. Bij aankomst was Alex er nog niet, we wisten ook niet hoe hij er uit zag want wij hadden hem nog nooit gezien. Het was al na tienen en we spraken maar een solotafelzitter aan of hij misschien Alex was? Nee, het bleek een hopeloos onverstaanbare dronken Cubaan te zijn die ons meteen naar zijn tafel dirigeerde en bier voor ons bestelde. Tsja...wat te doen, de man verstond ons niet en wij hem niet, maar hij bleef wel tegen ons aan kletsen en bier schenken. Rond elven waren we saved by the Al vergezeld door een vriendin, Liliane. De laatste sprak Spaans - verstaanbaar nu. Het werd een jolig gesprek met het woordenboek als middelpunt. Wij bleken gelukkig niet de enigen die de Cubaan onverstaanbaar vonden. Liliane had een betere oplossing door iedere keer wanneer ze hem niet verstond gewoon keihard "salut" (proost) te roepen en over te gaan op een nieuw onderwerp.
Vele saluten later keerden we huiswaarts.
Woensdag 6 mei sliepen we eerst maar flink uit. ´s Middags bezochten we het Museo de la Solidaridad Salvador Allende. Erg indrukwekkend was de tentoonstelling over de concentratiekampen tijdens het Pinochet regime (van 1973 tot 1989). Een ex-gevangene had tekeningen gemaakt van de martelingen en de dwangarbeid. Ook was een fotoreportage te zien over opkomst en verval van de dicator. We praatten wat na in het plaza Brasil parkje en besloten de avond met een goed diner in een Mexicaans restaurant.
Zondag 2 mei. Een gesprek met een local op Plaza de Armas was een leuk begin van de zondag. De sfeer op de Plaza had wel iets weg van Hyde Park in Londen, hoewel de zeepkisten ontbraken. Op de achtergrond ging een soort Rasta Rostelli een aantal toeschouwers voor in gebed. Op een andere hoek stond iemand druk gebarend allerlei voor ons onbegrijpende leuzen te roepen. We vertrokken met de metro richting de wijk La Granja, waar we het Museo Interactivo Mirador bezochten. Prees de reisgids dit aan als een apart en lekker brutaal park, bij aankomst bleek het niet meer te zijn dan een spelletjeshal voor gezinnen. Niettemin hebben we ons de hele middag vermaakt met spelletjes zoals bellen blazen in het groot, dansen voor een scherm met fluorescerende kleuren, spijkerbed liggen, de middelpuntvliedende kracht en strafschoppen nemen. Moe en een beetje voldaan keerden we terug naar het hostel. ´s Avonds belandden we weer in een levendige studentenkroeg. Helaas werd het bezoek verstoord door een dronken operazanger en zijn handlanger. Men probeerde een gesprek met ons aan te knopen en snel werd duidelijk dat de types aan blondhaarblauweogenfetisjisme leden. Het postuur en de dreigende gangsterblikken van de lieden deden ons besluiten de tent snel te verlaten. Zo zetten we later vernikkelend van de kou op de binnenplaats van het hostel de avond voort.
Maandag liepen we via de wijk Bellavista naar heuvelpark Cerro San Cristobal. Zo klappertandend als we het de avond tevoren hadden gehad, zo warm was het omhooglopen naar het immense Mariabeeld dat op de top van de 869 meter hoge heuvel pronkt. Eenmaal bovenop hadden we een redelijk uitzicht op het met smog bedekte Santiago. We besloten de dag met het eten van empanadas (een soort dubbelgeklapte minipizza´s).
Dinsdag 5 mei bekeken we eerst het Palacio de Belles Artes. Er was een tentoonstelling over Zweedse uitvindingen te zien, waar de fles van Absolut Vodka er een van is. De fles blijkt gebasseerd op een oude medicijnfles. Ook de sakerhets tandstickor werd verklaard, net als kinderzitjes en thermometers. Dan was er een barretje met allerlei foto´s van Duitse Doner Kebap tenten, een verzameling oude landkaarten en een hal met schilderijen van Europese schilders. Het museum was totaal anders dan we verwacht hadden, maar wel geinig. Nu deel twee van het museum nog...Museo Arte Contemporaneo. Van wat men hier tentoonstelde kon Erika het nut niet inzien: driehoekige spiegeltjes die op de grond waren gelegd, een megagrote zaal met maar twee schilderijen en dat was het. Wouter kon nog wel de grap zien van een borduurwerk met brandblusapparatuurmotief.
Na dit ietwat teleurstellende museumbezoek, gingen we naar de bar Mojitos in de wijk Bellavista. We hadden afgesproken met Alex Wolfson - een vriend van een vriend van ons. Bij aankomst was Alex er nog niet, we wisten ook niet hoe hij er uit zag want wij hadden hem nog nooit gezien. Het was al na tienen en we spraken maar een solotafelzitter aan of hij misschien Alex was? Nee, het bleek een hopeloos onverstaanbare dronken Cubaan te zijn die ons meteen naar zijn tafel dirigeerde en bier voor ons bestelde. Tsja...wat te doen, de man verstond ons niet en wij hem niet, maar hij bleef wel tegen ons aan kletsen en bier schenken. Rond elven waren we saved by the Al vergezeld door een vriendin, Liliane. De laatste sprak Spaans - verstaanbaar nu. Het werd een jolig gesprek met het woordenboek als middelpunt. Wij bleken gelukkig niet de enigen die de Cubaan onverstaanbaar vonden. Liliane had een betere oplossing door iedere keer wanneer ze hem niet verstond gewoon keihard "salut" (proost) te roepen en over te gaan op een nieuw onderwerp.
Vele saluten later keerden we huiswaarts.
Woensdag 6 mei sliepen we eerst maar flink uit. ´s Middags bezochten we het Museo de la Solidaridad Salvador Allende. Erg indrukwekkend was de tentoonstelling over de concentratiekampen tijdens het Pinochet regime (van 1973 tot 1989). Een ex-gevangene had tekeningen gemaakt van de martelingen en de dwangarbeid. Ook was een fotoreportage te zien over opkomst en verval van de dicator. We praatten wat na in het plaza Brasil parkje en besloten de avond met een goed diner in een Mexicaans restaurant.
