create your own visited country map
zondag, mei 23, 2004
VLIEGTUIG GEMIST
Nadat de eerste dag in Buenos Aires vol was van praktische klussen, vonden we het 18 mei tijd om echt iets te zien. Na het ontbijt liepen we naar de Plaza de 25 de Mayo. De naam van dit prachtplein houdt niet alleen verband met de verjaardag van Erika maar ook met de datum waarop in 1810 de Argentijnen de revolutie tegen Spanje begonnen. Aan de noordzijde staat het Casa Rosada. Talrijke staatshoofden, waaronder toenmalig presidentsvrouw Eva Peron, hielden toespraken vanaf het balkon als ze publieke steun nodig hadden en in de film Evita kan men Madonna vanaf het bordes iets zien en horen zeggen (of zingen, we hebben de film niet gezien). De voorgevel van het gebouw is roze - en niet vanwege de slechte smaak van de architect. Een van de grote helden in Argentinie is Domingo F. Sarmiento (president tussen 1868 en 1874), die met het roze van dit presidentsgebouw het rood van de federalisten en het wit van de unitaristen wilde verenigen.
Maar we vonden het niet zo´n bijzonder gebouw. Indrukwekkender waren de Argentijnse vlag achter het gebouw (een voetbalveld groot), het monument dat herinnert aan de slachtoffers van de Falkland-oorlog en het gigantische hoofdpostkantoor aan de Avenida Leandro N. Alem. En waarom moeten publieke werken in Nederland altijd zo klein en zeikerig, denk je dan. Ga bij Argentinie in de leer! Maar het kon nog groter: de Avenida 9 de Julio. Argentijnen houden van nationale feestdata - 9 juli is de dag waarop Argentinie zich in 1816 officieel onafhankelijk verklaarde. Zo´n datum is zeker een zestienbaans hoofdweg waard en dat is de 9 de Julio. De Berlijnse Karl-Marx-Allee is er niks bij en oversteken een flinke klus. We liepen door de vervuilde maar indrukwekkende zwartstrook totaan de obelisk. Hierop waren ook weer allerlei volkshelden en data van het type ´opdat wij niet vergeten´ vastgelegd en zo bleek dat niet alleen aan de verjaardag van Erika was gedacht. Ook 2 februari schijnt belangrijk te zijn maar we kwamen er niet achter waarom.
Tot slot liepen we naar het Palacio del Congreso, waar het parlement zetelt. Helemaal in de geest van Argentinie weer een pompeus gebouw, gemodelleerd naar het Capitool in Washington. De bouw kostte dubbel zoveel geld als gebudgetteerd. Veel protestgraffiti op de fontein ervoor en ook spandoeken en tentjes van de Dwaze Moeders, ouders van mensen die ten tijde van de Videla-dictatuur (1976-83; naar schatting 30.000 slachtoffers) verdwenen en nog steeds vermist zijn. Een andere herinnering aan het misdaadregime is dat bijna alle verkeersborden je naar het vliegveld Ezeiza sturen. Videla legde als prestigeobject een protserige snelweg aan van de binnenstad naar de luchthaven.
Woensdag deden we eigenlijk niks. Donderdag ging Erika naar het nationaal historisch museum (eigenlijk weinig meer dan een verzameling oude meubelen) en Wouter ging cd´s luisteren. Om half vier troffen we elkaar weer bij de Plaza de 25 de Mayo om te kijken naar de demonstratie van de Dwaze Moeders. Iedere donderdag om deze tijd lopen zij een aantal rondjes om de witte zuil die herinnert aan de 1810-revolutie, om zo te eisen dat recht wordt gedaan aan hun vermiste familieleden en de daders worden berecht.
Dit was niet de enige demonstratie. Er werd ook gedemonstreerd door werklozen en tegen de centrale bank. Ja, een land in woelige tijden - waar de toerist schaamteloos van profiteert. Ook Buenos Aires kent veel bedelaars en daklozen. Straatvuil wordt door veel mensen grondig geinspecteerd op overblijvend eten en dat levert ´s avonds flinke kolonnes vuilkarren op.
Vrijdag 21 mei om half vijf zou ons vliegtuig naar El Calafate vertrekken. Eerst keken we nog wat rond in San Telmo, waar een mooi parkje en dito Russisch-orthodoxe kerk nog wel een foto waard waren. Om drie uur kwamen we aan bij het vliegveld. Daar bleek van een LADE-vliegtuig naar El Calafate geen sprake. Navraag bij het kantoor van LADE leerde dat het vliegtuig vanmorgen om half acht vertrokken was en dat het geen enkel probleem was om dezelfde vlucht een week later te nemen op hetzelfde ticket. Wouter had verkeerd op de website van LADE gekeken en ´vluchten naar Buenos Aires´ gelezen als ´vluchten vanuit Buenos Aires´...de vriendelijke baliedames bij LADE wisten natuurlijk ook niet alle vluchten uit het hoofd en hadden op onze vraag of half vijf de vertrektijd was ongehinderd door detailkennis ja geantwoord. We zouden dus nog een week in Buenos Aires blijven en konden zo eindelijk het vliegtuig toevoegen aan de lijst met ooit gemiste voertuigen.
Het leek het ons het beste een ander hotel te zoeken.
Midden in de spits reed een taxi ons naar de wijk Almagro, naar het rustieke Disco del Sur. Zaterdag gingen we het graf van Eva Peron (Evita) bekijken, in de Cementerio de la Recoleta. Hier liggen de meest poenigen in de stad begraven. De obsessie van Argentijnen met de dood blijkt hieruit dat de elite meest herinnerd wordt door de sterf- en niet door de geboortedatum. Het sparen voor een mausoleum waar je nabestaanden in het juiste milieu mee kunnen aankomen, is voor de bovenklasse een klus die een flink deel van het leven in beslag neemt. Ook bij het Evita-graf was geen geboortedatum te zien. Wel veel verwijzingen naar haar sterfjaar 1952 en met name Amerikaanse fans, die luidkeels hun aanwezigheid kenbaar maakten (zingen van Evita-liederen en zoals gewoonlijk veel superlatieven). We liepen nog wat door het mausoleumdorp en gingen toen naar het prachtige Museo Nacional de Bellas Artes.
Ja, je kunt vertrekken uit Buenos Aires maar je gaat er nooit echt weg.
Nadat de eerste dag in Buenos Aires vol was van praktische klussen, vonden we het 18 mei tijd om echt iets te zien. Na het ontbijt liepen we naar de Plaza de 25 de Mayo. De naam van dit prachtplein houdt niet alleen verband met de verjaardag van Erika maar ook met de datum waarop in 1810 de Argentijnen de revolutie tegen Spanje begonnen. Aan de noordzijde staat het Casa Rosada. Talrijke staatshoofden, waaronder toenmalig presidentsvrouw Eva Peron, hielden toespraken vanaf het balkon als ze publieke steun nodig hadden en in de film Evita kan men Madonna vanaf het bordes iets zien en horen zeggen (of zingen, we hebben de film niet gezien). De voorgevel van het gebouw is roze - en niet vanwege de slechte smaak van de architect. Een van de grote helden in Argentinie is Domingo F. Sarmiento (president tussen 1868 en 1874), die met het roze van dit presidentsgebouw het rood van de federalisten en het wit van de unitaristen wilde verenigen.
Maar we vonden het niet zo´n bijzonder gebouw. Indrukwekkender waren de Argentijnse vlag achter het gebouw (een voetbalveld groot), het monument dat herinnert aan de slachtoffers van de Falkland-oorlog en het gigantische hoofdpostkantoor aan de Avenida Leandro N. Alem. En waarom moeten publieke werken in Nederland altijd zo klein en zeikerig, denk je dan. Ga bij Argentinie in de leer! Maar het kon nog groter: de Avenida 9 de Julio. Argentijnen houden van nationale feestdata - 9 juli is de dag waarop Argentinie zich in 1816 officieel onafhankelijk verklaarde. Zo´n datum is zeker een zestienbaans hoofdweg waard en dat is de 9 de Julio. De Berlijnse Karl-Marx-Allee is er niks bij en oversteken een flinke klus. We liepen door de vervuilde maar indrukwekkende zwartstrook totaan de obelisk. Hierop waren ook weer allerlei volkshelden en data van het type ´opdat wij niet vergeten´ vastgelegd en zo bleek dat niet alleen aan de verjaardag van Erika was gedacht. Ook 2 februari schijnt belangrijk te zijn maar we kwamen er niet achter waarom.
Tot slot liepen we naar het Palacio del Congreso, waar het parlement zetelt. Helemaal in de geest van Argentinie weer een pompeus gebouw, gemodelleerd naar het Capitool in Washington. De bouw kostte dubbel zoveel geld als gebudgetteerd. Veel protestgraffiti op de fontein ervoor en ook spandoeken en tentjes van de Dwaze Moeders, ouders van mensen die ten tijde van de Videla-dictatuur (1976-83; naar schatting 30.000 slachtoffers) verdwenen en nog steeds vermist zijn. Een andere herinnering aan het misdaadregime is dat bijna alle verkeersborden je naar het vliegveld Ezeiza sturen. Videla legde als prestigeobject een protserige snelweg aan van de binnenstad naar de luchthaven.
Woensdag deden we eigenlijk niks. Donderdag ging Erika naar het nationaal historisch museum (eigenlijk weinig meer dan een verzameling oude meubelen) en Wouter ging cd´s luisteren. Om half vier troffen we elkaar weer bij de Plaza de 25 de Mayo om te kijken naar de demonstratie van de Dwaze Moeders. Iedere donderdag om deze tijd lopen zij een aantal rondjes om de witte zuil die herinnert aan de 1810-revolutie, om zo te eisen dat recht wordt gedaan aan hun vermiste familieleden en de daders worden berecht.
Dit was niet de enige demonstratie. Er werd ook gedemonstreerd door werklozen en tegen de centrale bank. Ja, een land in woelige tijden - waar de toerist schaamteloos van profiteert. Ook Buenos Aires kent veel bedelaars en daklozen. Straatvuil wordt door veel mensen grondig geinspecteerd op overblijvend eten en dat levert ´s avonds flinke kolonnes vuilkarren op.
Vrijdag 21 mei om half vijf zou ons vliegtuig naar El Calafate vertrekken. Eerst keken we nog wat rond in San Telmo, waar een mooi parkje en dito Russisch-orthodoxe kerk nog wel een foto waard waren. Om drie uur kwamen we aan bij het vliegveld. Daar bleek van een LADE-vliegtuig naar El Calafate geen sprake. Navraag bij het kantoor van LADE leerde dat het vliegtuig vanmorgen om half acht vertrokken was en dat het geen enkel probleem was om dezelfde vlucht een week later te nemen op hetzelfde ticket. Wouter had verkeerd op de website van LADE gekeken en ´vluchten naar Buenos Aires´ gelezen als ´vluchten vanuit Buenos Aires´...de vriendelijke baliedames bij LADE wisten natuurlijk ook niet alle vluchten uit het hoofd en hadden op onze vraag of half vijf de vertrektijd was ongehinderd door detailkennis ja geantwoord. We zouden dus nog een week in Buenos Aires blijven en konden zo eindelijk het vliegtuig toevoegen aan de lijst met ooit gemiste voertuigen.
Het leek het ons het beste een ander hotel te zoeken.
Midden in de spits reed een taxi ons naar de wijk Almagro, naar het rustieke Disco del Sur. Zaterdag gingen we het graf van Eva Peron (Evita) bekijken, in de Cementerio de la Recoleta. Hier liggen de meest poenigen in de stad begraven. De obsessie van Argentijnen met de dood blijkt hieruit dat de elite meest herinnerd wordt door de sterf- en niet door de geboortedatum. Het sparen voor een mausoleum waar je nabestaanden in het juiste milieu mee kunnen aankomen, is voor de bovenklasse een klus die een flink deel van het leven in beslag neemt. Ook bij het Evita-graf was geen geboortedatum te zien. Wel veel verwijzingen naar haar sterfjaar 1952 en met name Amerikaanse fans, die luidkeels hun aanwezigheid kenbaar maakten (zingen van Evita-liederen en zoals gewoonlijk veel superlatieven). We liepen nog wat door het mausoleumdorp en gingen toen naar het prachtige Museo Nacional de Bellas Artes.
Ja, je kunt vertrekken uit Buenos Aires maar je gaat er nooit echt weg.
