create your own visited country map
dinsdag, juni 29, 2004
LEKKERR SPORRTEN! (2)
Een dag skien is geen dag skien - vrijdag 25 juni zaten we ´s morgens weer in de bus naar Cerro Catedral. Het is een mooi skigebied, alleen nu topzwaar omdat alleen bovenin sneeuw ligt. We troffen het wel met het eerste zonnige, droge weer alhier in twee weken. Of niet, want mooi weer bij skien is een heel ander mooi weer dan het mooi weer bij andere (winter)sporten alsmede niet-sportieve activiteiten zoals barbecuen of bier drinken. Nu met de zon erop was de sneeuw ijzig geworden. Dat zorgde wel voor indrukwekkend geknetter bij het remmen maar als je valt weet je dat je donkerpaars van al je onderhuidse bloeduitstortingen weer opstaat.
We deden dus rustig aan en kwamen Els weer tegen. Deze Belgische had samen met ons gelopen in het nationaal park Tierra del Fuego, in Ushuaia, en zat nu in een koek en zopie bij te komen van het ijszwabberen. Ook kunnen we trots melding maken van De Eerste Luxemburger. Een mede-ingezetene van het hostal. Ook hij was op de piste om snowboarden te leren. Zo werd het een gezellige middag, die werd afgesloten met een flinke valpartij van Erika omdat twee mannen in rode pakken bezig waren een piste af te zetten. En dat terwijl wij daarop wilden gaan skien. Voor mannen in pakken van wat voor kleur ook moet je altijd goed oppassen en zo viel Erika in een goot. Geen blutsen gelukkig en ook de ski´s waren huurspul. Hierna was het vijf uur en tijd om het groene dal weer in te gaan. Dit was een geweldige dag skien geweest.
´s Avonds met Els weinig fantasierijke maar altijd lekkere steak gegeten in restaurant Familia Weiss. Weinig doorbakken, erg gezellig en ook nog met live tango.
Zaterdag ging de sport in alle hevigheid door alleen nu niet actief maar passief. Om kwart voor vier plaatselijke tijd stond Nederland-Zweden gepland maar nu bleek, na laat opstaan en rustig ontbijten, iemand in het hostal een film over Mohammed Ali absoluut nu te moeten uitzien zodat de Luxemburger (Charly) en twee Nederlanders naar cafe Friends vertrokken, waar we ook Duitsland-Tsjechie hadden gezien. Niet minder dan voor de kijkers thuis was het een zenuwslopende wedstrijd. Charly ging voor de verlenging naar huis omdat daar Mohammed Ali wel aan het eind van zijn Latijn zou zijn. Wij bleven omdat we niks wilden missen. De afloop was bevrijdend maar we merkten na afloop wel dat het soms lastig feestvieren is als anderen niet doorhebben hoe belangrijk het eigenlijk wel is. De Engelsen in het hostal hadden sinds enkele dagen ineens weinig interesse meer in het EK dus daar viel weinig feest mee te vieren. Charly kwam als Luxemburger uit het type voetbalnatie dat alleen maar gefrustreerde fans kweekt. We feestten dus weinig en besloten nog maar eens een lange nacht te maken voordat op maandag in 22 uur en een slapeloze nacht naar Cordoba zou worden gereisd.
Zondag dus alleen buskaartje gekocht. We waren niet tevreden over de vorige reis met Andesmar dus kozen we voor het arbeiderscollectief TAC. Onthoud die naam. Terug in het hostel dropen we uit van de nog steeds flink plenzende regen en zagen Tsjechie de vloer aanvegen met Denemarken. We dachten dat de Tsjechen waarschijnlijk het toernooi zouden winnen. Een Argentijns meisje kon zich niet voorstellen dat men naar Europees voetbal keek in plaats van Argentijns. Deze middag zou namelijk River Plate (onze favoriet) landskampioen worden. Een pasta gemaakt door Erika was pittig en de avond eindigde met een discussie met een Brit en een Australier over de vraag of Groot-Brittannie nu bij de euro moest of niet. Zij vonden natuurlijk van niet. Engeland wel goed voor euro maar niet andersom, handelspatronen boeien niet en Verenigd Koninkrijk hoort niet bij Europa.
Allemaal helemaal waar natuurlijk.
Maandag merkten we bij het wakker worden dat het nu al 48 uur onophoudelijk regende. Hoe goed om weg te gaan! Tien voor twee stonden we op het viezige busstation van Bariloche klaar voor de TAC-bus naar Cordoba. De regen begon over te gaan in natte sneeuw. Een vlezige vrouw die naar Buenos Aires wilde drong bij het inladen van baggage arrogant voor. Zo ook een kerel met een vouwfiets en vijf koffers. Het zorgde voor heel wat bezighouderij binnen het arbeidersklusjeskollektief en zo zie je maar weer dat skien op ijzige sneeuw helemaal niet de enige manier is om paars aan te lopen. Over de rest van de reis valt weinig te zeggen. Vriendelijke mensen maar snurkende verkouden baas voor ons, trillend plaatje boven hoofd bij stationair draaiende motor en dienstregeling als van een stoptrein. Weinig geslapen dus maar wel mooi weg uit het snertweer! In Cordoba is het vijftien graden met een onbewolkte lucht en hostal Tango ziet er gezellig uit.
Een dag skien is geen dag skien - vrijdag 25 juni zaten we ´s morgens weer in de bus naar Cerro Catedral. Het is een mooi skigebied, alleen nu topzwaar omdat alleen bovenin sneeuw ligt. We troffen het wel met het eerste zonnige, droge weer alhier in twee weken. Of niet, want mooi weer bij skien is een heel ander mooi weer dan het mooi weer bij andere (winter)sporten alsmede niet-sportieve activiteiten zoals barbecuen of bier drinken. Nu met de zon erop was de sneeuw ijzig geworden. Dat zorgde wel voor indrukwekkend geknetter bij het remmen maar als je valt weet je dat je donkerpaars van al je onderhuidse bloeduitstortingen weer opstaat.
We deden dus rustig aan en kwamen Els weer tegen. Deze Belgische had samen met ons gelopen in het nationaal park Tierra del Fuego, in Ushuaia, en zat nu in een koek en zopie bij te komen van het ijszwabberen. Ook kunnen we trots melding maken van De Eerste Luxemburger. Een mede-ingezetene van het hostal. Ook hij was op de piste om snowboarden te leren. Zo werd het een gezellige middag, die werd afgesloten met een flinke valpartij van Erika omdat twee mannen in rode pakken bezig waren een piste af te zetten. En dat terwijl wij daarop wilden gaan skien. Voor mannen in pakken van wat voor kleur ook moet je altijd goed oppassen en zo viel Erika in een goot. Geen blutsen gelukkig en ook de ski´s waren huurspul. Hierna was het vijf uur en tijd om het groene dal weer in te gaan. Dit was een geweldige dag skien geweest.
´s Avonds met Els weinig fantasierijke maar altijd lekkere steak gegeten in restaurant Familia Weiss. Weinig doorbakken, erg gezellig en ook nog met live tango.
Zaterdag ging de sport in alle hevigheid door alleen nu niet actief maar passief. Om kwart voor vier plaatselijke tijd stond Nederland-Zweden gepland maar nu bleek, na laat opstaan en rustig ontbijten, iemand in het hostal een film over Mohammed Ali absoluut nu te moeten uitzien zodat de Luxemburger (Charly) en twee Nederlanders naar cafe Friends vertrokken, waar we ook Duitsland-Tsjechie hadden gezien. Niet minder dan voor de kijkers thuis was het een zenuwslopende wedstrijd. Charly ging voor de verlenging naar huis omdat daar Mohammed Ali wel aan het eind van zijn Latijn zou zijn. Wij bleven omdat we niks wilden missen. De afloop was bevrijdend maar we merkten na afloop wel dat het soms lastig feestvieren is als anderen niet doorhebben hoe belangrijk het eigenlijk wel is. De Engelsen in het hostal hadden sinds enkele dagen ineens weinig interesse meer in het EK dus daar viel weinig feest mee te vieren. Charly kwam als Luxemburger uit het type voetbalnatie dat alleen maar gefrustreerde fans kweekt. We feestten dus weinig en besloten nog maar eens een lange nacht te maken voordat op maandag in 22 uur en een slapeloze nacht naar Cordoba zou worden gereisd.
Zondag dus alleen buskaartje gekocht. We waren niet tevreden over de vorige reis met Andesmar dus kozen we voor het arbeiderscollectief TAC. Onthoud die naam. Terug in het hostel dropen we uit van de nog steeds flink plenzende regen en zagen Tsjechie de vloer aanvegen met Denemarken. We dachten dat de Tsjechen waarschijnlijk het toernooi zouden winnen. Een Argentijns meisje kon zich niet voorstellen dat men naar Europees voetbal keek in plaats van Argentijns. Deze middag zou namelijk River Plate (onze favoriet) landskampioen worden. Een pasta gemaakt door Erika was pittig en de avond eindigde met een discussie met een Brit en een Australier over de vraag of Groot-Brittannie nu bij de euro moest of niet. Zij vonden natuurlijk van niet. Engeland wel goed voor euro maar niet andersom, handelspatronen boeien niet en Verenigd Koninkrijk hoort niet bij Europa.
Allemaal helemaal waar natuurlijk.
Maandag merkten we bij het wakker worden dat het nu al 48 uur onophoudelijk regende. Hoe goed om weg te gaan! Tien voor twee stonden we op het viezige busstation van Bariloche klaar voor de TAC-bus naar Cordoba. De regen begon over te gaan in natte sneeuw. Een vlezige vrouw die naar Buenos Aires wilde drong bij het inladen van baggage arrogant voor. Zo ook een kerel met een vouwfiets en vijf koffers. Het zorgde voor heel wat bezighouderij binnen het arbeidersklusjeskollektief en zo zie je maar weer dat skien op ijzige sneeuw helemaal niet de enige manier is om paars aan te lopen. Over de rest van de reis valt weinig te zeggen. Vriendelijke mensen maar snurkende verkouden baas voor ons, trillend plaatje boven hoofd bij stationair draaiende motor en dienstregeling als van een stoptrein. Weinig geslapen dus maar wel mooi weg uit het snertweer! In Cordoba is het vijftien graden met een onbewolkte lucht en hostal Tango ziet er gezellig uit.
