create your own visited country map
donderdag, juli 08, 2004
AKSIE!
Maandag verlieten we opgelucht het Cordobezer postgebouw. De Cripta Jesuitica bleek dicht. Erika had zin in zwemmen maar ook dit viel in het water door algehele sloomheid van ons beiden. Daarom pakten we de in Bariloche begonnen Yahtzee-competitie weer op en wachtten zo werpend op Golli en Sabine, waarmee weer een eetafspraak stond. Vooral de saladetafel van La Parrilla de Raul mag niet onvermeld blijven en het was gezellig.
Dinsdag 6 juli moest toch echt weer eens iets gedaan worden. Weer niet al te vroeg ontbeten we samen met een Duitse en een Zwitserse, die vandaag hetzelfde doel hadden als wij: Alta Gracia. Dit dorp in de heuvels rondom Cordoba is niet alleen beroemd vanwege de uit 1643 daterende Estancia Jetuitica maar ook vanwege de kerel die u linksboven afgebeeld ziet, Ernesto ´Che´ Guevara. Na de revolutie genaturaliseerd tot Cubaan, was Che een geboren Argentijn. Hij had last van astma en daarom verhuisde het gezien Guevara van Buenos Aires naar Alta Gracia (net als het Zwitserse Chur beroemd om zijn droge berglucht). Het heeft blijkbaar geholpen want op de meeste foto´s staat-ie met een bolknak of pijp, op hun beurt weer symbolen van de bourgeoisie. Nu kwam Che ook wel uit een aristocratisch gezin. Hij speelde in zijn jeugd graag golf, voetbal en schaak. Overbodig te zeggen dat hij veel las en als verlicht despoot regeerde over al zijn speelkameraden, die hij uit alle sociale klassen had en dan wie hij veel intelligenter was. Nu moge dit wat ironisch lijken, we kregen wel respect voor deze man, die een mooie loopbaan als arts opgaf om te gaan vechten tegen alle kwaad dat hij middels golf, bolknak en pijp van binnenuit had mogen smaken. Mooie foto´s van Che tijdens speeches tegenover het volk en de Cubaanse Parteikameraden, bij het in ontvangst nemen van het eerste revolutionaire papiergeld (Che werd na de revolutie hoofd van de centrale bank in Cuba), en wantrouwend loensend in vergaderingen van de Verenigde Naties. Gevochten voor een systeem dat beter bij mieren dan mensen blijkt te werken en nadien door het systeem van de vijand uitgebaat als souvenir op t-shirts en ansichtkaarten. Ach, hij kon het nog niet weten en best onder de indruk van zoveel idealisme verlieten we het museum, op weg naar wat opium voor het volk. De Estancia Jesuitica was gelukkig open. De buitenkant van het gebouw was erg indrukwekkend, de binnenkant ook. De wel héél diepgaande kijk op de inrichting van de monnikenkamers verveelde na een tijdje wel wat dus liepen we na een uurtje weer naar buiten.
Een busje bracht ons naar Cordoba, waar we met Golli en Sabine zouden galge-eten. Wij gingen de dag erna weg, zij moesten in Cordoba nog drie weken lang Spaans leren. Het werd erg gezellig en het afscheid wat moeilijk. De kans dat wij elkaar tijdens het reizen weer zouden zien is klein, dus er volgden heel wat omhelzingen.
Maar wie weet. Zij gaan ook naar Bolivia, alleen wat later.
Woensdag 7 juli zonken we weer terug in de slappigheid van de maandag ervoor. We waren hier eigenlijk een dag te lang en die was nu ook nog bewolkt. Weer te traag om de Cripta Jesuitica te zien, maar hier niet heel rouwend om vanwege al het moois van de dag ervoor, werd de Yahtzee-competitie weer opgepakt in afwachting van de bus naar Salta (in het noordwesten van het land, tegen de Andes aan), die om negen uur ´s avonds vertrok.
De reis zou maar twaalf uur duren, drie uitgereikte broodjes waren lang niet vies en een snurker die we de Gootsteen doopten, was al na een uur stil. Joepie!
De prima reis bracht ons donderdagmorgen rond negenen naar hostal Terra Oculta. Tijdens een ontbijtje in cafe Van Gogh (waarin een klein land groot kan zijn!) kregen we een folder van de Argentijnse Greenpeace uitgereikt. Er werd geprotesteerd tegen het door de gemeente verkopen van een natuurpark vol bos op heuvels. Zeker nadat we leven, werk en bolknak van Che beter hadden leren kennen, konden we geen nee zeggen. We liepen een halfuur mee totaan een plein. Hier werd een moeilijk te volgen toespraak gehouden, met veel megafoongeloei. Ons Spaans was voor deze geluidskwaliteit te slecht dus gingen we maar naar een reisbureau. Om uitzonderlijk veel mazzel te hebben bij het regelen van iets heel gaafs.
Maandag verlieten we opgelucht het Cordobezer postgebouw. De Cripta Jesuitica bleek dicht. Erika had zin in zwemmen maar ook dit viel in het water door algehele sloomheid van ons beiden. Daarom pakten we de in Bariloche begonnen Yahtzee-competitie weer op en wachtten zo werpend op Golli en Sabine, waarmee weer een eetafspraak stond. Vooral de saladetafel van La Parrilla de Raul mag niet onvermeld blijven en het was gezellig.
Dinsdag 6 juli moest toch echt weer eens iets gedaan worden. Weer niet al te vroeg ontbeten we samen met een Duitse en een Zwitserse, die vandaag hetzelfde doel hadden als wij: Alta Gracia. Dit dorp in de heuvels rondom Cordoba is niet alleen beroemd vanwege de uit 1643 daterende Estancia Jetuitica maar ook vanwege de kerel die u linksboven afgebeeld ziet, Ernesto ´Che´ Guevara. Na de revolutie genaturaliseerd tot Cubaan, was Che een geboren Argentijn. Hij had last van astma en daarom verhuisde het gezien Guevara van Buenos Aires naar Alta Gracia (net als het Zwitserse Chur beroemd om zijn droge berglucht). Het heeft blijkbaar geholpen want op de meeste foto´s staat-ie met een bolknak of pijp, op hun beurt weer symbolen van de bourgeoisie. Nu kwam Che ook wel uit een aristocratisch gezin. Hij speelde in zijn jeugd graag golf, voetbal en schaak. Overbodig te zeggen dat hij veel las en als verlicht despoot regeerde over al zijn speelkameraden, die hij uit alle sociale klassen had en dan wie hij veel intelligenter was. Nu moge dit wat ironisch lijken, we kregen wel respect voor deze man, die een mooie loopbaan als arts opgaf om te gaan vechten tegen alle kwaad dat hij middels golf, bolknak en pijp van binnenuit had mogen smaken. Mooie foto´s van Che tijdens speeches tegenover het volk en de Cubaanse Parteikameraden, bij het in ontvangst nemen van het eerste revolutionaire papiergeld (Che werd na de revolutie hoofd van de centrale bank in Cuba), en wantrouwend loensend in vergaderingen van de Verenigde Naties. Gevochten voor een systeem dat beter bij mieren dan mensen blijkt te werken en nadien door het systeem van de vijand uitgebaat als souvenir op t-shirts en ansichtkaarten. Ach, hij kon het nog niet weten en best onder de indruk van zoveel idealisme verlieten we het museum, op weg naar wat opium voor het volk. De Estancia Jesuitica was gelukkig open. De buitenkant van het gebouw was erg indrukwekkend, de binnenkant ook. De wel héél diepgaande kijk op de inrichting van de monnikenkamers verveelde na een tijdje wel wat dus liepen we na een uurtje weer naar buiten.
Een busje bracht ons naar Cordoba, waar we met Golli en Sabine zouden galge-eten. Wij gingen de dag erna weg, zij moesten in Cordoba nog drie weken lang Spaans leren. Het werd erg gezellig en het afscheid wat moeilijk. De kans dat wij elkaar tijdens het reizen weer zouden zien is klein, dus er volgden heel wat omhelzingen.
Maar wie weet. Zij gaan ook naar Bolivia, alleen wat later.
Woensdag 7 juli zonken we weer terug in de slappigheid van de maandag ervoor. We waren hier eigenlijk een dag te lang en die was nu ook nog bewolkt. Weer te traag om de Cripta Jesuitica te zien, maar hier niet heel rouwend om vanwege al het moois van de dag ervoor, werd de Yahtzee-competitie weer opgepakt in afwachting van de bus naar Salta (in het noordwesten van het land, tegen de Andes aan), die om negen uur ´s avonds vertrok.
De reis zou maar twaalf uur duren, drie uitgereikte broodjes waren lang niet vies en een snurker die we de Gootsteen doopten, was al na een uur stil. Joepie!
De prima reis bracht ons donderdagmorgen rond negenen naar hostal Terra Oculta. Tijdens een ontbijtje in cafe Van Gogh (waarin een klein land groot kan zijn!) kregen we een folder van de Argentijnse Greenpeace uitgereikt. Er werd geprotesteerd tegen het door de gemeente verkopen van een natuurpark vol bos op heuvels. Zeker nadat we leven, werk en bolknak van Che beter hadden leren kennen, konden we geen nee zeggen. We liepen een halfuur mee totaan een plein. Hier werd een moeilijk te volgen toespraak gehouden, met veel megafoongeloei. Ons Spaans was voor deze geluidskwaliteit te slecht dus gingen we maar naar een reisbureau. Om uitzonderlijk veel mazzel te hebben bij het regelen van iets heel gaafs.
