create your own visited country map
maandag, juli 05, 2004
BLIND VERTROUWEN
Woensdag 30 juni. We keken de wedstrijd Nederland-Portugal. In het cafe was geen gebrek aan tv´s; wel negen naast elkaar. Helaas ontbrak het het Nederlands elftal aan doelpunten. De spanning werd Erika teveel. Wouter legde bemoedigend een hand op haar been en zei "Houd goede moed en vertrouwen", maar dit mocht niet baten. Toen de wedstrijd ten einde was bleven we beduusd en zwijgend zitten. Twee Argentijnen voor ons riepen nog vrolijk "Ciao Holanda". Dit deed ons de kroeg verlaten en we probeerden deze dag maar gauw te vergeten. De volgende dag bekeken we op het internet nieuwsgierig het banenaanbod in Nederland. Vervolgens stelden we cv´s op en beeindigden deze ´werkdag´ met een diner in restaurant Las Rias de Galicia. Het was verdacht rustig op straat en al zoekend naar een andere kroeg bleek waarom. Er werd ineens beestachtig uit flatgebouwen geschreeuwd, gezongen en getrommeld. Boca had de gelijkmaker gescoord tegen Once Caldas (Colombia) in de finale van de Copa Libertadores, de Zuid-Amerikaanse Champions League. Alle kroegen zaten tot de nok gevuld. Drommen mensen vergaarden zich voor de ramen om glimpen van het duel op te vangen. Wonder boven wonder vonden we ergens een plek. Precies op tijd voor de strafschoppen. Iedereen was op van de zenuwen. Maar vijf minuten en vier door Boca gemiste strafschoppen later waren de kroegen stil en leeg. Hier viel het Nederlandse strafschoppentrauma bij in het niet.
Voor ons scheen vrijdagmorgen de zon en het was een prima dag om de binnenstad van Cordoba te gaan bekijken. Een gemoedelijke plek met fraaie oude gebouwen. We bezochten de kathedraal. We waren de enigen - waarschijnlijk in weken - die dit gebouw van binnen wilden bewonderen. De gids was gretig enthousiast. Of we de rondleiding in het Spaans wilden? Tuurlijk, zoveel mogelijk leren...na een aantal minuten had ze wel door dat dit toch wat te hoog gegrepen was en probeerde een aantal dingen in het Engels uit te leggen. Je kon zien dat ze de kathedraal te gek vond, ze vertelde honderduit en nam de tijd om langzaam Spaans te spreken. Zo duurde de hele rondleiding twee uur in plaats van veertig minuten. Met het hoofd nog tollend van de Spaanse informatie liepen we rond acht uur ´s avonds naar het observatorium van de weerdienst. Daar hadden we met Golli en Sabine afgesproken. De Duitsers waren een week geleden in Cordoba aangekomen en hadden hun hoofden vol aan een vier weken durende cursus Spaans. Het observatorium bleek een uitkijkpunt te zijn; de bewolking deed ons besluiten naar een restaurant te gaan. Het was een gezellig weerzien met veel grappen. Ze vertelden over hun passie voor paragliding. Hangend in een soort parachute met zitje en dan uren zweven over mooie landschappen. Wouter was helemaal onder de indruk en zat zich af te vragen of de
St. Pietersberg ook als opstijgpunt in aanmerking komt voor het paraglijden. De Duitsers lieten dat in het midden.
Zaterdag 3 juli. We wilden wel wat doen, maar al snel bleek dat het centrum van Cordoba aan zaterdag- en zondagsrust doet. We wandelden door de stad en om vijf uur ´s middags bezochten we met Golli en Sabine het als enige geopende Manzana Jesuitica (Jezuiten appel, waarom toch appel?). Dit gebouw, waar zich ook de universiteit bevindt, is ontworpen door de Vlaamse pater Philippe Lemaire in 1645. We zagen prachtige kamers en de bijbehorende kerk zat vol met barokke versieringen. Wel een beetje overdadig naar onze mening. Op weg naar een Mexicaans restaurant zagen we nog een rommelmarktverkoper zijn collega waarschuwen dat zijn spullen werden overlopen door twee blinden.
Het diner was uiteindelijk niet zo smaakvol als het eruit zag.
Het weer werd steeds mooier en warmer in Cordoba en daarom gingen we de volgende dag naar het park Sarmiento. Om drie uur zagen we samen met de Duitsers de EK-finale. We waren blij voor de Grieken, het EK is niet alleen voor de grote landen. Na de wedstrijd gingen de Duitsers met tegenzin aan de studie en wij aan de avondhap. We hadden een leuke avond - en waarom dan niet afsluiten met een whiskey? De ober was heel vriendelijk en we kregen de indruk dat er hier niet vaak whiskey geschonken werd want we kregen een driedubbele Blenders Pride. Onze plannen om de volgende morgen om zeven uur op te gaan staan voor een wandeltocht vervaagden zo. In plaats daarvan stonden we laat op en gingen met vijf kilo foto´s en boeken naar het postkantoor. Het pakket was van dermate omvang en gewicht dat het door de douane verzonden moest worden. Het voelde alsof we terug waren in India. Men trekt een nummertje (136) en ziet dat er teveel balies, stempels en medewerkers bezig zijn. Na weging bij het kastje liepen we naar de muur om de boel te laten inpakken door twee oude bekenden. Zagen wij hen gisteren niet over andermans op de grond uitgestalde koopwaar lopen? Onnodig te zeggen dat het inpakken even duurde, het gebeurde grondig. Na twee uur stonden we weer buiten.
Woensdag 30 juni. We keken de wedstrijd Nederland-Portugal. In het cafe was geen gebrek aan tv´s; wel negen naast elkaar. Helaas ontbrak het het Nederlands elftal aan doelpunten. De spanning werd Erika teveel. Wouter legde bemoedigend een hand op haar been en zei "Houd goede moed en vertrouwen", maar dit mocht niet baten. Toen de wedstrijd ten einde was bleven we beduusd en zwijgend zitten. Twee Argentijnen voor ons riepen nog vrolijk "Ciao Holanda". Dit deed ons de kroeg verlaten en we probeerden deze dag maar gauw te vergeten. De volgende dag bekeken we op het internet nieuwsgierig het banenaanbod in Nederland. Vervolgens stelden we cv´s op en beeindigden deze ´werkdag´ met een diner in restaurant Las Rias de Galicia. Het was verdacht rustig op straat en al zoekend naar een andere kroeg bleek waarom. Er werd ineens beestachtig uit flatgebouwen geschreeuwd, gezongen en getrommeld. Boca had de gelijkmaker gescoord tegen Once Caldas (Colombia) in de finale van de Copa Libertadores, de Zuid-Amerikaanse Champions League. Alle kroegen zaten tot de nok gevuld. Drommen mensen vergaarden zich voor de ramen om glimpen van het duel op te vangen. Wonder boven wonder vonden we ergens een plek. Precies op tijd voor de strafschoppen. Iedereen was op van de zenuwen. Maar vijf minuten en vier door Boca gemiste strafschoppen later waren de kroegen stil en leeg. Hier viel het Nederlandse strafschoppentrauma bij in het niet.
Voor ons scheen vrijdagmorgen de zon en het was een prima dag om de binnenstad van Cordoba te gaan bekijken. Een gemoedelijke plek met fraaie oude gebouwen. We bezochten de kathedraal. We waren de enigen - waarschijnlijk in weken - die dit gebouw van binnen wilden bewonderen. De gids was gretig enthousiast. Of we de rondleiding in het Spaans wilden? Tuurlijk, zoveel mogelijk leren...na een aantal minuten had ze wel door dat dit toch wat te hoog gegrepen was en probeerde een aantal dingen in het Engels uit te leggen. Je kon zien dat ze de kathedraal te gek vond, ze vertelde honderduit en nam de tijd om langzaam Spaans te spreken. Zo duurde de hele rondleiding twee uur in plaats van veertig minuten. Met het hoofd nog tollend van de Spaanse informatie liepen we rond acht uur ´s avonds naar het observatorium van de weerdienst. Daar hadden we met Golli en Sabine afgesproken. De Duitsers waren een week geleden in Cordoba aangekomen en hadden hun hoofden vol aan een vier weken durende cursus Spaans. Het observatorium bleek een uitkijkpunt te zijn; de bewolking deed ons besluiten naar een restaurant te gaan. Het was een gezellig weerzien met veel grappen. Ze vertelden over hun passie voor paragliding. Hangend in een soort parachute met zitje en dan uren zweven over mooie landschappen. Wouter was helemaal onder de indruk en zat zich af te vragen of de
St. Pietersberg ook als opstijgpunt in aanmerking komt voor het paraglijden. De Duitsers lieten dat in het midden.
Zaterdag 3 juli. We wilden wel wat doen, maar al snel bleek dat het centrum van Cordoba aan zaterdag- en zondagsrust doet. We wandelden door de stad en om vijf uur ´s middags bezochten we met Golli en Sabine het als enige geopende Manzana Jesuitica (Jezuiten appel, waarom toch appel?). Dit gebouw, waar zich ook de universiteit bevindt, is ontworpen door de Vlaamse pater Philippe Lemaire in 1645. We zagen prachtige kamers en de bijbehorende kerk zat vol met barokke versieringen. Wel een beetje overdadig naar onze mening. Op weg naar een Mexicaans restaurant zagen we nog een rommelmarktverkoper zijn collega waarschuwen dat zijn spullen werden overlopen door twee blinden.
Het diner was uiteindelijk niet zo smaakvol als het eruit zag.
Het weer werd steeds mooier en warmer in Cordoba en daarom gingen we de volgende dag naar het park Sarmiento. Om drie uur zagen we samen met de Duitsers de EK-finale. We waren blij voor de Grieken, het EK is niet alleen voor de grote landen. Na de wedstrijd gingen de Duitsers met tegenzin aan de studie en wij aan de avondhap. We hadden een leuke avond - en waarom dan niet afsluiten met een whiskey? De ober was heel vriendelijk en we kregen de indruk dat er hier niet vaak whiskey geschonken werd want we kregen een driedubbele Blenders Pride. Onze plannen om de volgende morgen om zeven uur op te gaan staan voor een wandeltocht vervaagden zo. In plaats daarvan stonden we laat op en gingen met vijf kilo foto´s en boeken naar het postkantoor. Het pakket was van dermate omvang en gewicht dat het door de douane verzonden moest worden. Het voelde alsof we terug waren in India. Men trekt een nummertje (136) en ziet dat er teveel balies, stempels en medewerkers bezig zijn. Na weging bij het kastje liepen we naar de muur om de boel te laten inpakken door twee oude bekenden. Zagen wij hen gisteren niet over andermans op de grond uitgestalde koopwaar lopen? Onnodig te zeggen dat het inpakken even duurde, het gebeurde grondig. Na twee uur stonden we weer buiten.
