create your own visited country map
vrijdag, juli 23, 2004
BOTERHAMMEN MET KAAS EN KROKETTEN
Zo deelden broer en zus Dramstra uit Zweden ons toch weer een flinke linkse kaakslag uit met hun entree in het kroegje. En het zou nog erger worden, maar dat wisten we toen nog niet. In het cafe hadden Erika, Sarah en Laura het snel gezien, zodat Wouter alleen overbleef met de Ikea-idealisten. Zo wist hij wel alles over hun vakbondsreizen naar India. Gelukkig waren ze nu wat milder, waarschijnlijk omdat ze met al hun geklaag om een bus van die middag heel wat energie hadden opgebruikt. Was best gezellig.
Zondag zou een ware rustdag worden, en dat werd het ook. Het late ontbijt werd tot hoofdactiviteit van de dag. Van het Boliviaanse referendum was alleen te merken dat op de gemengde basisschool Antofagasta veel mensen in en uit liepen en dat er veel militairen op de been waren. Op een centraal plein hing een poster die erop wees dat referenda de ware directe democratie vormen.
Ja ja. De meeste Bolivianen bleken later voor gestemd te hebben omdat ze niet begrepen waar het over ging.
De avond zou een afscheidsavond worden, want de meeste zoutmeerders zouden verschillende kanten opreizen. Sarah en Laura vertrokken zondagavond al naar La Paz, Leiza en haar Eran de volgende avond. Danny, Simon en Heidi gingen naar Potosi en het Nederlandse stel had bestemmingsienemienemutte gespeeld, waaruit een reis naar Sucre was gerold. Want Bolivia heeft nare geografische eigenschappen (geen haven, oedeemachtige hoogten) maar ook mooie. Een daarvan is de compacte vorm, zodat je van iedere bestemming makkelijk naar een andere kunt reizen. Volgorde maakte dus niet veel uit.
In hetzelfde cafe van de avond tevoren bleek maar weer eens hoe de geschiedenis zich herhaalt: reuze gezellig, tot de binnenkomst van onze Zweedse zuster de rest deed besluiten dat het toch maar geen latertje moest worden. De actievoerster had natuurlijk door veel demonstreren een olifantenhuid ontwikkeld, en een plank voor het hoofd, zodat ze van geen wijken wilde weten.
Mede daarom een onvergetelijke avond.
Maandagochtend om tien uur troffen we bij de bus naar Sucre een Nederlander, Sander uit Amsterdam (geen connectie met de vastgoedmagnaat Sijm). Hij bleek een komische gozer, zodat we na de reis besloten gezamenlijk met hem en twee Cambridge-studenten een taxi te nemen naar het hotel dat we op het oog hadden. Twee draadjes tegen elkaar kortsluitend startte de taxichauffeur de motor en drie minuten later belandden we in het prima Cruz de la Popuyu (of iets dergelijks). Pas de volgende dag bleek de juistheid van de keus voor Sucre en dit onderkomen. Lekker met vijfentwintig graden ontbeten we op de binnenplaats. Dit voelde als een Middellandse Zee-vakantie in april. Na wat internetten belandden we in een Nederlands cafe. Hier bleken ze kroketten te hebben en die waren heel smakelijk. Ook aanwezig: de Aktueel, Nieuwe Revu, Voetbal International, Psychologie, Kijk en Weekend. Alle kwaliteitsbalden voor de gewone man! Dit was zeker twee uur verplicht leesvoer. Kroket etend kregen we een flinke voorproef van de Nederlandse nuchterheid: zo troostte een Gooi-inwoner zich na een naar afgelopen liefde zich en alle Weekend-lezers met de woorden "Je kunt ook niet zomaar met een jong mokkel beginnen. Je neemt tenslotte altijd jezelf mee. En na alle verliefdheid en ellende die erop volgt moet je toch weer leren genieten van die boterham met kaas." Wijze woorden, en de boterham met kaas zit op minder dan zeven weken tijds!
Woensdag vonden we het weer zo goed dat we besloten met Sander te gaan yahtzeeen op de binnenplaats. Hij wilde eigenlijk naar een nog beter hotel maar het spel kreeg hem getuige commentaren als "Kont!", "Nothing on the hand" en "Met een vette knipoog naar de Yahtzee" snel in de greep. Na vijf partijen gingen we wat door de prachtige binnenstad van Sucre lopen. Prachtige witgepleisterde muren en rode daken. La Paz is de belangrijkste stad van het land en heeft ook het parlement en de regering, maar in Sucre zetelt het Hooggerechtshof, ook in een schitterend gebouw. Na dit allemaal te hebben bekeken togen we naar Kulturhaus Berlin, waar een Duits Weizenbier goed smaakte maar de sfeer toch wat stijfjes was, zodat we in arren moede maar weer de Nederlander opzochten.
Zo deelden broer en zus Dramstra uit Zweden ons toch weer een flinke linkse kaakslag uit met hun entree in het kroegje. En het zou nog erger worden, maar dat wisten we toen nog niet. In het cafe hadden Erika, Sarah en Laura het snel gezien, zodat Wouter alleen overbleef met de Ikea-idealisten. Zo wist hij wel alles over hun vakbondsreizen naar India. Gelukkig waren ze nu wat milder, waarschijnlijk omdat ze met al hun geklaag om een bus van die middag heel wat energie hadden opgebruikt. Was best gezellig.
Zondag zou een ware rustdag worden, en dat werd het ook. Het late ontbijt werd tot hoofdactiviteit van de dag. Van het Boliviaanse referendum was alleen te merken dat op de gemengde basisschool Antofagasta veel mensen in en uit liepen en dat er veel militairen op de been waren. Op een centraal plein hing een poster die erop wees dat referenda de ware directe democratie vormen.
Ja ja. De meeste Bolivianen bleken later voor gestemd te hebben omdat ze niet begrepen waar het over ging.
De avond zou een afscheidsavond worden, want de meeste zoutmeerders zouden verschillende kanten opreizen. Sarah en Laura vertrokken zondagavond al naar La Paz, Leiza en haar Eran de volgende avond. Danny, Simon en Heidi gingen naar Potosi en het Nederlandse stel had bestemmingsienemienemutte gespeeld, waaruit een reis naar Sucre was gerold. Want Bolivia heeft nare geografische eigenschappen (geen haven, oedeemachtige hoogten) maar ook mooie. Een daarvan is de compacte vorm, zodat je van iedere bestemming makkelijk naar een andere kunt reizen. Volgorde maakte dus niet veel uit.
In hetzelfde cafe van de avond tevoren bleek maar weer eens hoe de geschiedenis zich herhaalt: reuze gezellig, tot de binnenkomst van onze Zweedse zuster de rest deed besluiten dat het toch maar geen latertje moest worden. De actievoerster had natuurlijk door veel demonstreren een olifantenhuid ontwikkeld, en een plank voor het hoofd, zodat ze van geen wijken wilde weten.
Mede daarom een onvergetelijke avond.
Maandagochtend om tien uur troffen we bij de bus naar Sucre een Nederlander, Sander uit Amsterdam (geen connectie met de vastgoedmagnaat Sijm). Hij bleek een komische gozer, zodat we na de reis besloten gezamenlijk met hem en twee Cambridge-studenten een taxi te nemen naar het hotel dat we op het oog hadden. Twee draadjes tegen elkaar kortsluitend startte de taxichauffeur de motor en drie minuten later belandden we in het prima Cruz de la Popuyu (of iets dergelijks). Pas de volgende dag bleek de juistheid van de keus voor Sucre en dit onderkomen. Lekker met vijfentwintig graden ontbeten we op de binnenplaats. Dit voelde als een Middellandse Zee-vakantie in april. Na wat internetten belandden we in een Nederlands cafe. Hier bleken ze kroketten te hebben en die waren heel smakelijk. Ook aanwezig: de Aktueel, Nieuwe Revu, Voetbal International, Psychologie, Kijk en Weekend. Alle kwaliteitsbalden voor de gewone man! Dit was zeker twee uur verplicht leesvoer. Kroket etend kregen we een flinke voorproef van de Nederlandse nuchterheid: zo troostte een Gooi-inwoner zich na een naar afgelopen liefde zich en alle Weekend-lezers met de woorden "Je kunt ook niet zomaar met een jong mokkel beginnen. Je neemt tenslotte altijd jezelf mee. En na alle verliefdheid en ellende die erop volgt moet je toch weer leren genieten van die boterham met kaas." Wijze woorden, en de boterham met kaas zit op minder dan zeven weken tijds!
Woensdag vonden we het weer zo goed dat we besloten met Sander te gaan yahtzeeen op de binnenplaats. Hij wilde eigenlijk naar een nog beter hotel maar het spel kreeg hem getuige commentaren als "Kont!", "Nothing on the hand" en "Met een vette knipoog naar de Yahtzee" snel in de greep. Na vijf partijen gingen we wat door de prachtige binnenstad van Sucre lopen. Prachtige witgepleisterde muren en rode daken. La Paz is de belangrijkste stad van het land en heeft ook het parlement en de regering, maar in Sucre zetelt het Hooggerechtshof, ook in een schitterend gebouw. Na dit allemaal te hebben bekeken togen we naar Kulturhaus Berlin, waar een Duits Weizenbier goed smaakte maar de sfeer toch wat stijfjes was, zodat we in arren moede maar weer de Nederlander opzochten.
