create your own visited country map
woensdag, juli 28, 2004
WIE HET EERST IN NAZCA IS
Donderdag 22 juli. Een plan om de nabijgelegen heuveltop te beklimmen haalde het niet. We waren gewoon te sloom en te verzot op het goede weer en yahtzee. Sander had voor een luxer hotel gekozen en vertelde enthousiast dat hij tv had waarop hij een prima actiefilm had gezien met in de hoofdrol de sinistere vrachtwagenchauffeur Rusty Nail. 's Middags liepen we pardoes Danny tegen het lijf, de Schot die deel was geweest van de groep waarmee we van Salta naar Uyuni waren gereisd. Hij, Simon en Heidi waren na hun bezoek aan Potosi naar Sucre gegaan om een beetje bij te komen. We spraken af elkaar 's avonds bij de Nederlandse kroeg te treffen. Daar bleken Simon en Heidi geen ware kroketliefhebbers, zodra ze de kaart zagen renden ze naar een andere eethal. Later kwamen ze terug en werd het een leuk maar wat onwennig samenzijn, dat niet zo lang duurde.
Wel hadden Sander, Danny, Simon en Wouter afgesproken de volgende morgen te gaan tennissen. Sander kwam vrijdag niet opdagen, hij had nog last van de verkoudheid die hij tijdens de zouttour had opgelopen. Het werd dus tennissen met zijn drieen. Allen bleken beginners - Wouter versloeg wel Simon met 4-2 en Danny met 6-0. Een goedkope truc van de baanopzichter om meer geld voor dezelfde baan te krijgen en de enthousiaste spelers weg te jagen wegens zwarte zolen, kon met wat smoesjes worden voorkomen.
Met dat enthousiasme werd het later wel wat minder.
Tennissen op bergschoenen is helemaal niet waarvoor bergschoenen bedoeld zijn. Met van spierpijn omhoogkrullende benen liep Wouter terug naar het hotel. Bijkomen met yahtzee. Een afspraak met de anderen zegden we af.
Zaterdag wilden we dinosaurussporen zien (dat schijnt te kunnen hier) maar de Dino Truck die de toeristen hierheen brengt zag er zo naar uit dat we hier ook maar vanaf zagen. Ook Danny zag het dinoconcept niet zitten. Heidi was naar een lapjesmarkt.
Leuk verhaal is dit, met al die mislukte plannen.
Rond zes uur kwam Sander langs met vergevorderde plannen om tomatenknoflookuiensoep te maken. En dit ging door! Er bleef wel heel wat soep over maar dat zouden we dan bij het ontbijt wel weer opeten. De laatste avond met Danny, Simon en Heidi werd een leuke. Heidi werd wel een beetje chagrijnig. Wetend dat we een soep met zeven teentjes knoflook voor de helft hadden opgegeten, dachten we dat dit kwam omdat wij niet in de smaak vielen. Maar het zat anders; Heidi was wat moois begonnen met Simon, zodat Danny voor hen een beetje een overbodige zielepiet was geworden. Beetje vreemde combinatie; Heidi is een rastahippie, Simon een Britse lord in de dop. De laatste wilde dan ook steeds het gesprek goed houden maar met de onbestuurbare projectielen die hippies nu eenmaal zijn, lukte dit natuurlijk niet. Erika ging eerder naar huis en Wouter had het ook snel gezien.
Zondagmorgen werden we laat wakker. Deur hotelkamer open, blik werpen op Sander die boos wordt toegesproken door eigenaar guesthouse. Als niet-gast mag je hier niet koken. Ook eten is streng verboden. De brutaliteit van het laten staan van een pan tomatenknoflookuiensoep was in dit hotel zelfs nog nooit voorgekomen! De neringdrijvende verwees driftig naar een papiertje met regels, dat er verdacht vers uitzag. Gelukkig hadden ze de soep wel bewaard. We aten deze op en sloten hierbij onszelf buiten. Sander wilde wel even het raam van onze hotelkamer inklimmen en de deur openmaken. Juist zat hij in het raam of de hoteluitbater kwam weer bezig langslopen. Hij vertelde dat ze hier sleutels voor hadden. Ja, da's mooi meneertje maar je ene wc wordt gewit en de andere staat droog dus zo mooi heb je het nu ook weer niet voor elkaar.
Zondagmiddag keken we naar de finale van de Copa America die zoals gewoonlijk ging tussen Argentinie en Brazilie. Na ons bezoek aan Argentinie waren we voor de witblauwen maar ze verloren ongelukkig met strafschoppen. Sander kwam twee reiskennissen tegen. Later speelden we nog Koehandel, het gezellige Nederlandse veilingspel voor het hele gezin. Erg grappig.
Maandag hadden we genoeg van guesthouse Cruz de Popayan, hoewel de eigenaar nog wel vroeg of de soep goed was geweest. We gingen ook naar La Posada. Dit was met afstand het beste hotel tijdens de reis. Wouter ging hierna eindelijk de heuvel oplopen. De weg omhoog leidde eerst naar een pleintje met een kermis en een mooi uitzicht. Daarna een soort Golgotha-achtige weg omhoog met beelden van de kruisiging van Jezus om de vijftig meter. Veel Bolivianen baden bij de beelden. Bovenop was het inderdaad zwaar geweest, maar het uitzicht was fraai. Wouter liep weer naar beneden en praatte nog wat met tegenliggende Bolivianen. Terug beneden kwam hij Erika tegen en later ook Sander. Er werd weer Koehandel gespeeld en het was erg gezellig tot Erika een aanval van hoogteziekte kreeg.
Snel liepen we naar het ziekenhuis. Daar werd Erika omringd door nieuwsgierige artsen. Een cardioloog stelde vast dat het inderdaad hoogteziekte was en dat het beter was Erika maar een nacht in het hospitaal te houden voor observatie. Op hoogte reizen zat er niet meer in. Een flinke kink in de kabel. De geplande route ging langs La Paz (3670 meter) en het Titicacameer (3800 meter) en veel alternatieven waren er niet. Hoe nu? Een akelige nacht.
Dinsdagmorgen zorgde de douche in het hotel voor wat opluchting. De hardste en heetste straal sinds Willare Bridge in West-Australie! Rond enen kwam Erika weer uit het ziekenhuis. Reisgidsen en reisburo's bezoekend besloten we dat het het beste was om voor anderhalve week apart te gaan reizen op eenzame laagte respectievelijk hoogte. We zouden elkaar weer treffen in Nazca, Peru.
Donderdag 22 juli. Een plan om de nabijgelegen heuveltop te beklimmen haalde het niet. We waren gewoon te sloom en te verzot op het goede weer en yahtzee. Sander had voor een luxer hotel gekozen en vertelde enthousiast dat hij tv had waarop hij een prima actiefilm had gezien met in de hoofdrol de sinistere vrachtwagenchauffeur Rusty Nail. 's Middags liepen we pardoes Danny tegen het lijf, de Schot die deel was geweest van de groep waarmee we van Salta naar Uyuni waren gereisd. Hij, Simon en Heidi waren na hun bezoek aan Potosi naar Sucre gegaan om een beetje bij te komen. We spraken af elkaar 's avonds bij de Nederlandse kroeg te treffen. Daar bleken Simon en Heidi geen ware kroketliefhebbers, zodra ze de kaart zagen renden ze naar een andere eethal. Later kwamen ze terug en werd het een leuk maar wat onwennig samenzijn, dat niet zo lang duurde.
Wel hadden Sander, Danny, Simon en Wouter afgesproken de volgende morgen te gaan tennissen. Sander kwam vrijdag niet opdagen, hij had nog last van de verkoudheid die hij tijdens de zouttour had opgelopen. Het werd dus tennissen met zijn drieen. Allen bleken beginners - Wouter versloeg wel Simon met 4-2 en Danny met 6-0. Een goedkope truc van de baanopzichter om meer geld voor dezelfde baan te krijgen en de enthousiaste spelers weg te jagen wegens zwarte zolen, kon met wat smoesjes worden voorkomen.
Met dat enthousiasme werd het later wel wat minder.
Tennissen op bergschoenen is helemaal niet waarvoor bergschoenen bedoeld zijn. Met van spierpijn omhoogkrullende benen liep Wouter terug naar het hotel. Bijkomen met yahtzee. Een afspraak met de anderen zegden we af.
Zaterdag wilden we dinosaurussporen zien (dat schijnt te kunnen hier) maar de Dino Truck die de toeristen hierheen brengt zag er zo naar uit dat we hier ook maar vanaf zagen. Ook Danny zag het dinoconcept niet zitten. Heidi was naar een lapjesmarkt.
Leuk verhaal is dit, met al die mislukte plannen.
Rond zes uur kwam Sander langs met vergevorderde plannen om tomatenknoflookuiensoep te maken. En dit ging door! Er bleef wel heel wat soep over maar dat zouden we dan bij het ontbijt wel weer opeten. De laatste avond met Danny, Simon en Heidi werd een leuke. Heidi werd wel een beetje chagrijnig. Wetend dat we een soep met zeven teentjes knoflook voor de helft hadden opgegeten, dachten we dat dit kwam omdat wij niet in de smaak vielen. Maar het zat anders; Heidi was wat moois begonnen met Simon, zodat Danny voor hen een beetje een overbodige zielepiet was geworden. Beetje vreemde combinatie; Heidi is een rastahippie, Simon een Britse lord in de dop. De laatste wilde dan ook steeds het gesprek goed houden maar met de onbestuurbare projectielen die hippies nu eenmaal zijn, lukte dit natuurlijk niet. Erika ging eerder naar huis en Wouter had het ook snel gezien.
Zondagmorgen werden we laat wakker. Deur hotelkamer open, blik werpen op Sander die boos wordt toegesproken door eigenaar guesthouse. Als niet-gast mag je hier niet koken. Ook eten is streng verboden. De brutaliteit van het laten staan van een pan tomatenknoflookuiensoep was in dit hotel zelfs nog nooit voorgekomen! De neringdrijvende verwees driftig naar een papiertje met regels, dat er verdacht vers uitzag. Gelukkig hadden ze de soep wel bewaard. We aten deze op en sloten hierbij onszelf buiten. Sander wilde wel even het raam van onze hotelkamer inklimmen en de deur openmaken. Juist zat hij in het raam of de hoteluitbater kwam weer bezig langslopen. Hij vertelde dat ze hier sleutels voor hadden. Ja, da's mooi meneertje maar je ene wc wordt gewit en de andere staat droog dus zo mooi heb je het nu ook weer niet voor elkaar.
Zondagmiddag keken we naar de finale van de Copa America die zoals gewoonlijk ging tussen Argentinie en Brazilie. Na ons bezoek aan Argentinie waren we voor de witblauwen maar ze verloren ongelukkig met strafschoppen. Sander kwam twee reiskennissen tegen. Later speelden we nog Koehandel, het gezellige Nederlandse veilingspel voor het hele gezin. Erg grappig.
Maandag hadden we genoeg van guesthouse Cruz de Popayan, hoewel de eigenaar nog wel vroeg of de soep goed was geweest. We gingen ook naar La Posada. Dit was met afstand het beste hotel tijdens de reis. Wouter ging hierna eindelijk de heuvel oplopen. De weg omhoog leidde eerst naar een pleintje met een kermis en een mooi uitzicht. Daarna een soort Golgotha-achtige weg omhoog met beelden van de kruisiging van Jezus om de vijftig meter. Veel Bolivianen baden bij de beelden. Bovenop was het inderdaad zwaar geweest, maar het uitzicht was fraai. Wouter liep weer naar beneden en praatte nog wat met tegenliggende Bolivianen. Terug beneden kwam hij Erika tegen en later ook Sander. Er werd weer Koehandel gespeeld en het was erg gezellig tot Erika een aanval van hoogteziekte kreeg.
Snel liepen we naar het ziekenhuis. Daar werd Erika omringd door nieuwsgierige artsen. Een cardioloog stelde vast dat het inderdaad hoogteziekte was en dat het beter was Erika maar een nacht in het hospitaal te houden voor observatie. Op hoogte reizen zat er niet meer in. Een flinke kink in de kabel. De geplande route ging langs La Paz (3670 meter) en het Titicacameer (3800 meter) en veel alternatieven waren er niet. Hoe nu? Een akelige nacht.
Dinsdagmorgen zorgde de douche in het hotel voor wat opluchting. De hardste en heetste straal sinds Willare Bridge in West-Australie! Rond enen kwam Erika weer uit het ziekenhuis. Reisgidsen en reisburo's bezoekend besloten we dat het het beste was om voor anderhalve week apart te gaan reizen op eenzame laagte respectievelijk hoogte. We zouden elkaar weer treffen in Nazca, Peru.
