create your own visited country map
dinsdag, augustus 10, 2004
HOTEL KATTY (Erika)
Dinsdag 3 augustus. De dag van de hondertienmeter hoge heuvel El Morro. Na het ontbijt liep ik naar het pad dat me naar de top zou brengen. Een Peruaanse familie uit Cusco stond ook aan het begin en vroeg of ik een foto van hen wilde maken. Men stond er vervolgens op gezamenlijk naar boven te lopen. Het was een vriendelijke familie die alles wilde weten over mijn bezoek aan Zuid-Amerika. Zelf waren ze een week op vakantie. De tocht naar boven duurde niet lang. De familie Valencia Perez, wilde bovenop graag nog meer foto´s en vervolgens kreeg ik een frisje en overdadig veel koekjes aangeboden. Als deze mensen ten voorbeeld stonden voor alle andere Peruanen...dat beloofde veel goeds.
El Morro is een heuvel waarover veel gevochten is tijdens de Pacifische oorlog. Hij hoorde toendertijd bij Peru, maar op 7 juni 1880 hadden de Chilenen met succes de heuvel ingepikt. Dat het voor de Chilenen echt als overwinning werd gezien bleek uit het bijbehorende kleine museum, waar met grote lof dat Chileense leger werd tentoongesteld. Naast het museum stond nog een inmens groot Christus beeld dat als het ware waakt over de stad.
Ik nam afscheid van de Peruanen en liep bergafwaarts. Onder het genot van Spaanse smartlappen at ik een broodje.
De volgende morgen bracht een taxichauffeur mij naar de bushalte van Arica. Een behoorlijke chaos en allerlei mensen die wat van me wilden, Indiase toestanden. Na een beetje speurwerk belandde ik in een bus samen met twee gezellige franse dames. Na weer een Chileense stempel kwam er nu een Peruaanse stempel bij. Binnen anderhalf uur waren we in Tacna. De Franse dames gingen direct door naar Arequipa, maar ik bleef om nog een werk van Gustave Eiffel te bekijken. Ik checkte in, in een hotel dat niet echt kosher was. Ik was de enige toerist en de dochter maakte een nieuwsgierig praatje. In Peru vond men het nogal vreemd dat een vrouw in haar eentje 0p pad was. Bezorgd vroeg ze of ik wel familie had enzo. De eigenaar van het hotel vond mijn bezoek ook erg interessant en vroeg meteen of ik ´s avonds met hem mee ging naar het casino. Dit verzoek sloeg ik meteen vriendelijk af onder het motto: "ben ziek, heb rust nodig." De rest van de middag besteedde ik aan het bekijken van de fontein en de kathedraal en besefte dat dit ook het enige was in Tacna. Daarbij was Tacna niet zo´n fijne plek. Kreeg allemaal ongewenste onzedelijke voorstellen toegespeeld van de locale mannelijke bevolking en besloot de volgende dag te vertrekken naar Arequipa. Een taxi chauffeur die keihard om zijn eigen grappen lachte bracht me de volgende ochtend naar de busterminal.
De bus vertrok om kwart voor tien. Weer was ik de enige toerist en een vrouw voor mij gezeten wilde daar mooi gebruik van maken. Of ik haar plastic zakje met schoenen even in mijn tas wilde bewaren?! Nou nee. Hier was ze niet zo blij mee. En later begreep ik waarom. Binnen een uur bereikten we een douane post. Tacna ligt in een belastingvrije zone en hier werd alle bagage gecheckt. Het hele laadruim van de bus werd leeggehaald. Wat er allemaal wel niet tevoorschijn kwam: mega grote tv´s, stereo installatie´s, digitale camera´s . Ik keek mijn ogen uit. Na heel wat geharrewar kon de bus weer doorrijden om een half uur later weer te stoppen bij een politie post die alle paspoorten ging controleren. Vervolgens werd er een film opgezet en ik las een boek. Opeens opgeschrikt door twee vechtende vrouwen in de bus. Haren trekken, spugen, knijpen slaan, alles erop en eraan. Ik zat op veilige afstand en moest erg lachen om het tafereel. De oorzaak was dat een van beide vrouwen iets wilde stelen van de andere. Twee mannen moesten tussen beide komen en na een kwartier vervolgde de reis door het eindeloze woestijnlandschap. Ondertussen kwamen er nog een aantal verkooplieden de bus in die cursussen Engels en Viagra verkochten.
Uren later doemde de vulkaan El Misti op boven de stad Arequipa. Een schitterend gezicht. Ik checkte in bij hotel Katty dat echt luxe was vergeleken met het hotel van de avond ervoor. Ook de stad bleek erg mooi. De volgende morgen begon met een ontbijt in een van de restaurants rondom het centrale plein. Hier ontmoette ik een Amerikaanse, Tracey, die ook alleen reisde. Het werd een gezellig gesprek en ze bleek ook in hotel Katty te verblijven.
De rest van de dag werd besteed aan het wandelen door de stad en het bekijken van de vele mooie gebouwen. Het oversteken was nogal een gevaarlijke zaak. Er reden zoveel kleine vierkante mini Daewoo taxi´s, onvoorstelbaar. Zonder kleerscheuren zaten Tracey en ik
´s avonds aan het diner. Ze bleek moeder te zijn van vier kinderen en lag in een scheiding met haar Jamaicaanse man. Het werd niet echt laat, want Tracey had nogal last van haar maag. Zaterdagmorgen ontbeet ik op een van de balkons die uitkeken op het centrale plein. Er waren heel wat bruiloften aan de gang en er werd volop gefotograffeerd, een levendig geheel.
Vervolgens bekeek ik het eigenaardige Museo Sanuarios Andinos. In dit museum was een gemummificeerd inca meisje - Juanita genaamd - te bewonderen. Ze werd op 8 september 1995 ontdekt door antropoloog Dr. Johan Reinhard op de 6.380 meter hoge vulkaan Ampato. Vijfhonderd jaar geleden had op deze vulkaan een Inca ritueel plaatsgevonden waarbij Juanita aan de berg was "geofferd". Het ritueel werd gehouden om de weergoden te vriend te houden. Door de extreme kou bovenop de berg was haar lichaam nog in perfecte staat en ze werd ontdekt na een uitbarsting van de vulkaan. Nu is ze te bewonderen in het museum. Een indrukwekkend gezicht en ook best luguber. ´s Avonds wisselden Tracey en ik onze verhalen van de dag uit. Zij had een mountainbike tocht gedaan en had nogal spierpijn. De volgende morgen werd ik al om vijf uur wakker en had voor negenen al acht keer op de wc gezeten en twee keer overgegeven. Het eten van de vorige dag was blijkbaar niet zo goed gevallen. De rest van de dag besteedde ik in hotel Katty.
Maandag negen augustus was een betere start. De maag was tot rust gekomen en weigerde geen voedsel meer.
Dinsdag 3 augustus. De dag van de hondertienmeter hoge heuvel El Morro. Na het ontbijt liep ik naar het pad dat me naar de top zou brengen. Een Peruaanse familie uit Cusco stond ook aan het begin en vroeg of ik een foto van hen wilde maken. Men stond er vervolgens op gezamenlijk naar boven te lopen. Het was een vriendelijke familie die alles wilde weten over mijn bezoek aan Zuid-Amerika. Zelf waren ze een week op vakantie. De tocht naar boven duurde niet lang. De familie Valencia Perez, wilde bovenop graag nog meer foto´s en vervolgens kreeg ik een frisje en overdadig veel koekjes aangeboden. Als deze mensen ten voorbeeld stonden voor alle andere Peruanen...dat beloofde veel goeds.
El Morro is een heuvel waarover veel gevochten is tijdens de Pacifische oorlog. Hij hoorde toendertijd bij Peru, maar op 7 juni 1880 hadden de Chilenen met succes de heuvel ingepikt. Dat het voor de Chilenen echt als overwinning werd gezien bleek uit het bijbehorende kleine museum, waar met grote lof dat Chileense leger werd tentoongesteld. Naast het museum stond nog een inmens groot Christus beeld dat als het ware waakt over de stad.
Ik nam afscheid van de Peruanen en liep bergafwaarts. Onder het genot van Spaanse smartlappen at ik een broodje.
De volgende morgen bracht een taxichauffeur mij naar de bushalte van Arica. Een behoorlijke chaos en allerlei mensen die wat van me wilden, Indiase toestanden. Na een beetje speurwerk belandde ik in een bus samen met twee gezellige franse dames. Na weer een Chileense stempel kwam er nu een Peruaanse stempel bij. Binnen anderhalf uur waren we in Tacna. De Franse dames gingen direct door naar Arequipa, maar ik bleef om nog een werk van Gustave Eiffel te bekijken. Ik checkte in, in een hotel dat niet echt kosher was. Ik was de enige toerist en de dochter maakte een nieuwsgierig praatje. In Peru vond men het nogal vreemd dat een vrouw in haar eentje 0p pad was. Bezorgd vroeg ze of ik wel familie had enzo. De eigenaar van het hotel vond mijn bezoek ook erg interessant en vroeg meteen of ik ´s avonds met hem mee ging naar het casino. Dit verzoek sloeg ik meteen vriendelijk af onder het motto: "ben ziek, heb rust nodig." De rest van de middag besteedde ik aan het bekijken van de fontein en de kathedraal en besefte dat dit ook het enige was in Tacna. Daarbij was Tacna niet zo´n fijne plek. Kreeg allemaal ongewenste onzedelijke voorstellen toegespeeld van de locale mannelijke bevolking en besloot de volgende dag te vertrekken naar Arequipa. Een taxi chauffeur die keihard om zijn eigen grappen lachte bracht me de volgende ochtend naar de busterminal.
De bus vertrok om kwart voor tien. Weer was ik de enige toerist en een vrouw voor mij gezeten wilde daar mooi gebruik van maken. Of ik haar plastic zakje met schoenen even in mijn tas wilde bewaren?! Nou nee. Hier was ze niet zo blij mee. En later begreep ik waarom. Binnen een uur bereikten we een douane post. Tacna ligt in een belastingvrije zone en hier werd alle bagage gecheckt. Het hele laadruim van de bus werd leeggehaald. Wat er allemaal wel niet tevoorschijn kwam: mega grote tv´s, stereo installatie´s, digitale camera´s . Ik keek mijn ogen uit. Na heel wat geharrewar kon de bus weer doorrijden om een half uur later weer te stoppen bij een politie post die alle paspoorten ging controleren. Vervolgens werd er een film opgezet en ik las een boek. Opeens opgeschrikt door twee vechtende vrouwen in de bus. Haren trekken, spugen, knijpen slaan, alles erop en eraan. Ik zat op veilige afstand en moest erg lachen om het tafereel. De oorzaak was dat een van beide vrouwen iets wilde stelen van de andere. Twee mannen moesten tussen beide komen en na een kwartier vervolgde de reis door het eindeloze woestijnlandschap. Ondertussen kwamen er nog een aantal verkooplieden de bus in die cursussen Engels en Viagra verkochten.
Uren later doemde de vulkaan El Misti op boven de stad Arequipa. Een schitterend gezicht. Ik checkte in bij hotel Katty dat echt luxe was vergeleken met het hotel van de avond ervoor. Ook de stad bleek erg mooi. De volgende morgen begon met een ontbijt in een van de restaurants rondom het centrale plein. Hier ontmoette ik een Amerikaanse, Tracey, die ook alleen reisde. Het werd een gezellig gesprek en ze bleek ook in hotel Katty te verblijven.
De rest van de dag werd besteed aan het wandelen door de stad en het bekijken van de vele mooie gebouwen. Het oversteken was nogal een gevaarlijke zaak. Er reden zoveel kleine vierkante mini Daewoo taxi´s, onvoorstelbaar. Zonder kleerscheuren zaten Tracey en ik
´s avonds aan het diner. Ze bleek moeder te zijn van vier kinderen en lag in een scheiding met haar Jamaicaanse man. Het werd niet echt laat, want Tracey had nogal last van haar maag. Zaterdagmorgen ontbeet ik op een van de balkons die uitkeken op het centrale plein. Er waren heel wat bruiloften aan de gang en er werd volop gefotograffeerd, een levendig geheel.
Vervolgens bekeek ik het eigenaardige Museo Sanuarios Andinos. In dit museum was een gemummificeerd inca meisje - Juanita genaamd - te bewonderen. Ze werd op 8 september 1995 ontdekt door antropoloog Dr. Johan Reinhard op de 6.380 meter hoge vulkaan Ampato. Vijfhonderd jaar geleden had op deze vulkaan een Inca ritueel plaatsgevonden waarbij Juanita aan de berg was "geofferd". Het ritueel werd gehouden om de weergoden te vriend te houden. Door de extreme kou bovenop de berg was haar lichaam nog in perfecte staat en ze werd ontdekt na een uitbarsting van de vulkaan. Nu is ze te bewonderen in het museum. Een indrukwekkend gezicht en ook best luguber. ´s Avonds wisselden Tracey en ik onze verhalen van de dag uit. Zij had een mountainbike tocht gedaan en had nogal spierpijn. De volgende morgen werd ik al om vijf uur wakker en had voor negenen al acht keer op de wc gezeten en twee keer overgegeven. Het eten van de vorige dag was blijkbaar niet zo goed gevallen. De rest van de dag besteedde ik in hotel Katty.
Maandag negen augustus was een betere start. De maag was tot rust gekomen en weigerde geen voedsel meer.
