create your own visited country map
dinsdag, augustus 24, 2004
OVER THE LINES!
Maandagavond 16 augustus na aardbeving op de weg van Arequipa naar Nazca onverrichterzake en met hangende pootjes aangekomen bij hostal Katty, dat nu alleen nog prutkamertje in de aanbieding had. Dinsdag toch goed geslapen. 's Avonds bleek de bus te gaan. Maximale beenruimte, we hadden ons in een Opel Omega bouwjaar 1987 met nummerplaat RY-04-ND kunnen bevinden waarin ooit door Wouter prachtvakantie naar Italie en Oostblok gemaakt. Waar is die tijd...
Eenmaal in Nazca gingen we slapen. Rond tweeen besloten we de lunch te gebruiken in restaurant El Porton. Een pasta die zonder enige moeite de titel beste spaghetti al pesto in een jaar verdiende ging er goed in. Hierna gingen we prijs- en kwaliteitspeilend de vele reisbureautjes die Nazca rijk is langs. Hier immers zijn de Nazca-lijnen te zien, enorme afbeeldingen van condors, slangen, handen, apen, walvissen, honden, katten, muizen, kolibri's, parallellogrammen, driehoeken, pentagrammen, zeshoeken, trapezia, kubussen en ook gewoon stromende beken. Totale oppervlakte ongeveer 525 vierkante kilometer. Maar Nazca heeft meer om trots op te zijn - bij ene Enrique vonden we een combikaartje dat behalve een vlucht over de Lijnbaan recht gaf op een bezoek aan het Cementerio de Chauchilla en ook aan het Planetarium Maria Reiche. We begonnen met het laatste. Maria Reiche (1903-1998) was een Duitse wiskundige die haar leven en werk maakte van het verklaren van de Nazca-lijnen. Haar theorie was dat de lijnen de sterrenstand aangeven die samenvalt met het seizoen waarin men ondergronds water kan vinden. Ze heeft volgens sterrenkundigen onvoldoende overeenkomsten tussen de sterrenhemel en het aards gebeuren aangevoerd - astrologen zouden het wel pikken waarschijnlijk - maar geldt niettemin als belangrijkste autoriteit (andere verklaringen gaan ervan uit dat de lijnen routes inhouden naar ondergrondse waterreservoirs). Naar haar is dan ook het kleinste planetarium genoemd dat wij ooit hadden gezien.
Juist was de voorstelling begonnen of de vertelstem, die ook de deur voor ons had geopend, ging zo op in zijn verhaal dat hij niet het woeste geklop op de deur hoorde van twee Canadezen (1 man, 1 vrouw) die te laat waren en niettemin naar binnen wilden. We hadden ze eerder al gesproken en ze kwamen ook toen al wat paniekerig over. Een Zwitser opende de deur. De show duurde een minuut of 35 en de Canadezen bestonden het hierna om hun geld terug te vragen - THE SHOW WAS TOO SHORT!. Met een Deens koppel dat ook deel was geweest van het zevenkoppige publiek, bespraken we het belachelijke van zoveel kritisch consumentengedrag en besloten samen te gaan eten. We bleken de volgende dag ook samen de vlieg- en begraafplaatsronde te gaan doen. De Denen hadden gekozen voor eerst begraafplaats zien dan vliegen, wij het omgekeerde.
Eenmaal donderdagmorgen bleken we de zespersoons-Cessna te delen met de piloot, een Italiaanse en de twee Canadezen (hierna: Koos en Mien, dat leest makkelijker) die zo teleurgesteld waren in de sterrenkunde. De Cessna had nog in het planetarium gepast. Voorin allemaal metertjes die we nooit zouden begrijpen, achterin leren stoelen zonder hoofdsteunen. Stoer. Daar gingen we. We begonnen met de walvis, die wij beiden misten omdat we moesten wennen aan het luchtzwiepen van het vliegtuig. Hierna ging het beter maar de lijnen waren wel wat aan de dunne, dus fotograferen was nogal lastig. Ach nou ja, die eeuwige vastlegdrang...een blik achterom leerde dat Koos gedwongen was meer oog te hebben voor een kotszakje voor hem dan voor de lijnen, laat staan de fotografie. Mien zat hem terzijde en maakte foto's. De piloot was een kenner en had een serieuze plichtsopvatting. Door de koptelefoon schreeuwde hij druk welke figuren nu waar te zien waren, onderwijl druk en vakkundig sturend. Het was moeilijk dit woeste verteltempo bij te houden. Na een kwartier kreeg ook Erika het moeilijk. Niemand was heel rouwig toen de vlucht na een half uur voorbij was. De piloot bedankte vriendelijk voor de bereidwilligheid van zijn diensten gebruik te maken maar Koos kon niet meer aan een bedankje denken. Hij vluchtte fluks een taxi in, met medeneming van Mien, naar het hotelbed. Van hen werd de rest van de dag niets meer vernomen.
We werden een bus in gedirigeerd en konden hierin bijkomen van het tollende begin van de dag. Het begin van de begraafplaatstour was het bezichtigen van het maken van potjes met klei. Een kleikundige zette ervaren een potje in elkaar en hoewel alle potjes die hij had gemaakt geen enkele gebruikswaarde hadden, zag het er leuk uit. Mooi keramiek is niet lelijk. Hierna bezochten we een goudmijn, letterlijk, waar de gemiddelde werknemer zeven gram goud per dag verdient. Een man in een Iron Maiden-t-shirt legde uit hoe het werkte - ook in vloeiend Nederlands.
Nu zou het er met de skeletten toch van komen.
We reden een halfuurtje door de woestijnstof en kwamen toen aan bij zeven grafzerken, die open waren voor het publiek. De Inca's plachten hun doden in zittende houding te begraven met het oog op de wedergeboorte waar ze in geloofden. Grafrovers hebben veel graven opengelegd. Tegenwoordig is de boel meer onder controle en kun je de open graven bekijken. Het leverde voor iedere Metallica-fan zeer herkenbare beelden op, maar dan echt en redelijk luguber. Onze gids verstond zijn vak goed en legde met respect uit. Een grondige kerel, zo grondig dat hij de lijnenvlucht van de Denen Jen en Ye vergat. Eenmaal terug in Nazca konden de laatsten dus niet aan de spaghetti al pesto, waarvoor we ze nogal lekker hadden gemaakt. Om vier uur zouden ze vliegen. Jen deed een heldendaad door nog een hele bak pasta achterover te gooien voor de vlucht. Eenmaal terug hadden ze het prachtig gevonden en hadden we een mooie laatste avond in Nazca.
Vrijdag bracht een bus van de firma Flores ons onder het genot van jaren tachtig-hits naar Ica, een kilometer of 120 noordwestwaarts aan de Panamericana. Hier namen we de taxi naar het vier kilometer verderop gelegen Huacachina, een oase tussen zandduinen. Een schitterende plek om de laatste dagen van de reis door te brengen, op een eng dichtbije 311 kilometer van Lima. Na het gedwongen afzonderlijk reizen hadden we minder tijd in Bolivia doorgebracht dan we hadden gewild. We hadden nu dus tijd over, maar die kon in dit Goa II heel goed worden opgemaakt. We namen onze intrek in hostal Casa de Arenas. Het had Casa Australis mogen heten want de feestsfeer deed denken aan Sydneyse hostels. We barbecueden 's avonds mee.
Zaterdagachtend bleek maar weer eens hoe populair hier de jaren tachtig zijn: wakker worden met The A-Team op tv! And the planning came together: op straat kwamen we "I don't fly, fool" Koos en Mien weer tegen. De busreis was vreselijk geweest en met enorme vertraging, Casa de Arenas een afschuwelijke plek. Geen oog dichtgedaan. Inderdaad zag Koos eruit of hij net uit bed kwam, maar dat was eerder ook al zo geweest. Wellicht zijn pyjama-achtige kledij? We gingen ontbijten in een restaurant dat volgens Koos en Mien niet veel soeps was en zagen de lijders langskomen met rugzakken op, naar een ander hostal. Groot was onze plaatsvervangende treurnis toen die avond naast ditzelfde hostal een jaren tachtig-disco loeide.
We deden weinig behalve even op en neer gaan naar Ica met de taxi. Bij terugkomst kwamen we Koos en Mien tegen, die zich beklaagden over de openingstijden van de banken hier. Zondag haalden we de was weer op in het nu geheel dichte Ica en liepen, terug in Huacachina, de zandduinen op. Het was moeizaam ploeteren omhoog, en even uitrusten door te hangen aan een plant zat er niet in. Maar het uitzicht was geweldig.
Maandagmorgen alleen wat in hangmatten gelegen met boek en plaat, daarna sandboarden. De meters waren niet vlekkeloos. Erika had een aanrijding met een solitair aanzeilend sandboard maar kon toch aan het boarden beginnen. Er bleek veel wax nodig, na een paar keer boarden was het board stroef. We probeerden ons te herinneren hoe onze vriend de snowboardkeizer Prins Ype dit toch allemaal deed op het snowboard, en jawel deze trucks bleken te werken.
Maandagavond 16 augustus na aardbeving op de weg van Arequipa naar Nazca onverrichterzake en met hangende pootjes aangekomen bij hostal Katty, dat nu alleen nog prutkamertje in de aanbieding had. Dinsdag toch goed geslapen. 's Avonds bleek de bus te gaan. Maximale beenruimte, we hadden ons in een Opel Omega bouwjaar 1987 met nummerplaat RY-04-ND kunnen bevinden waarin ooit door Wouter prachtvakantie naar Italie en Oostblok gemaakt. Waar is die tijd...
Eenmaal in Nazca gingen we slapen. Rond tweeen besloten we de lunch te gebruiken in restaurant El Porton. Een pasta die zonder enige moeite de titel beste spaghetti al pesto in een jaar verdiende ging er goed in. Hierna gingen we prijs- en kwaliteitspeilend de vele reisbureautjes die Nazca rijk is langs. Hier immers zijn de Nazca-lijnen te zien, enorme afbeeldingen van condors, slangen, handen, apen, walvissen, honden, katten, muizen, kolibri's, parallellogrammen, driehoeken, pentagrammen, zeshoeken, trapezia, kubussen en ook gewoon stromende beken. Totale oppervlakte ongeveer 525 vierkante kilometer. Maar Nazca heeft meer om trots op te zijn - bij ene Enrique vonden we een combikaartje dat behalve een vlucht over de Lijnbaan recht gaf op een bezoek aan het Cementerio de Chauchilla en ook aan het Planetarium Maria Reiche. We begonnen met het laatste. Maria Reiche (1903-1998) was een Duitse wiskundige die haar leven en werk maakte van het verklaren van de Nazca-lijnen. Haar theorie was dat de lijnen de sterrenstand aangeven die samenvalt met het seizoen waarin men ondergronds water kan vinden. Ze heeft volgens sterrenkundigen onvoldoende overeenkomsten tussen de sterrenhemel en het aards gebeuren aangevoerd - astrologen zouden het wel pikken waarschijnlijk - maar geldt niettemin als belangrijkste autoriteit (andere verklaringen gaan ervan uit dat de lijnen routes inhouden naar ondergrondse waterreservoirs). Naar haar is dan ook het kleinste planetarium genoemd dat wij ooit hadden gezien.
Juist was de voorstelling begonnen of de vertelstem, die ook de deur voor ons had geopend, ging zo op in zijn verhaal dat hij niet het woeste geklop op de deur hoorde van twee Canadezen (1 man, 1 vrouw) die te laat waren en niettemin naar binnen wilden. We hadden ze eerder al gesproken en ze kwamen ook toen al wat paniekerig over. Een Zwitser opende de deur. De show duurde een minuut of 35 en de Canadezen bestonden het hierna om hun geld terug te vragen - THE SHOW WAS TOO SHORT!. Met een Deens koppel dat ook deel was geweest van het zevenkoppige publiek, bespraken we het belachelijke van zoveel kritisch consumentengedrag en besloten samen te gaan eten. We bleken de volgende dag ook samen de vlieg- en begraafplaatsronde te gaan doen. De Denen hadden gekozen voor eerst begraafplaats zien dan vliegen, wij het omgekeerde.
Eenmaal donderdagmorgen bleken we de zespersoons-Cessna te delen met de piloot, een Italiaanse en de twee Canadezen (hierna: Koos en Mien, dat leest makkelijker) die zo teleurgesteld waren in de sterrenkunde. De Cessna had nog in het planetarium gepast. Voorin allemaal metertjes die we nooit zouden begrijpen, achterin leren stoelen zonder hoofdsteunen. Stoer. Daar gingen we. We begonnen met de walvis, die wij beiden misten omdat we moesten wennen aan het luchtzwiepen van het vliegtuig. Hierna ging het beter maar de lijnen waren wel wat aan de dunne, dus fotograferen was nogal lastig. Ach nou ja, die eeuwige vastlegdrang...een blik achterom leerde dat Koos gedwongen was meer oog te hebben voor een kotszakje voor hem dan voor de lijnen, laat staan de fotografie. Mien zat hem terzijde en maakte foto's. De piloot was een kenner en had een serieuze plichtsopvatting. Door de koptelefoon schreeuwde hij druk welke figuren nu waar te zien waren, onderwijl druk en vakkundig sturend. Het was moeilijk dit woeste verteltempo bij te houden. Na een kwartier kreeg ook Erika het moeilijk. Niemand was heel rouwig toen de vlucht na een half uur voorbij was. De piloot bedankte vriendelijk voor de bereidwilligheid van zijn diensten gebruik te maken maar Koos kon niet meer aan een bedankje denken. Hij vluchtte fluks een taxi in, met medeneming van Mien, naar het hotelbed. Van hen werd de rest van de dag niets meer vernomen.
We werden een bus in gedirigeerd en konden hierin bijkomen van het tollende begin van de dag. Het begin van de begraafplaatstour was het bezichtigen van het maken van potjes met klei. Een kleikundige zette ervaren een potje in elkaar en hoewel alle potjes die hij had gemaakt geen enkele gebruikswaarde hadden, zag het er leuk uit. Mooi keramiek is niet lelijk. Hierna bezochten we een goudmijn, letterlijk, waar de gemiddelde werknemer zeven gram goud per dag verdient. Een man in een Iron Maiden-t-shirt legde uit hoe het werkte - ook in vloeiend Nederlands.
Nu zou het er met de skeletten toch van komen.
We reden een halfuurtje door de woestijnstof en kwamen toen aan bij zeven grafzerken, die open waren voor het publiek. De Inca's plachten hun doden in zittende houding te begraven met het oog op de wedergeboorte waar ze in geloofden. Grafrovers hebben veel graven opengelegd. Tegenwoordig is de boel meer onder controle en kun je de open graven bekijken. Het leverde voor iedere Metallica-fan zeer herkenbare beelden op, maar dan echt en redelijk luguber. Onze gids verstond zijn vak goed en legde met respect uit. Een grondige kerel, zo grondig dat hij de lijnenvlucht van de Denen Jen en Ye vergat. Eenmaal terug in Nazca konden de laatsten dus niet aan de spaghetti al pesto, waarvoor we ze nogal lekker hadden gemaakt. Om vier uur zouden ze vliegen. Jen deed een heldendaad door nog een hele bak pasta achterover te gooien voor de vlucht. Eenmaal terug hadden ze het prachtig gevonden en hadden we een mooie laatste avond in Nazca.
Vrijdag bracht een bus van de firma Flores ons onder het genot van jaren tachtig-hits naar Ica, een kilometer of 120 noordwestwaarts aan de Panamericana. Hier namen we de taxi naar het vier kilometer verderop gelegen Huacachina, een oase tussen zandduinen. Een schitterende plek om de laatste dagen van de reis door te brengen, op een eng dichtbije 311 kilometer van Lima. Na het gedwongen afzonderlijk reizen hadden we minder tijd in Bolivia doorgebracht dan we hadden gewild. We hadden nu dus tijd over, maar die kon in dit Goa II heel goed worden opgemaakt. We namen onze intrek in hostal Casa de Arenas. Het had Casa Australis mogen heten want de feestsfeer deed denken aan Sydneyse hostels. We barbecueden 's avonds mee.
Zaterdagachtend bleek maar weer eens hoe populair hier de jaren tachtig zijn: wakker worden met The A-Team op tv! And the planning came together: op straat kwamen we "I don't fly, fool" Koos en Mien weer tegen. De busreis was vreselijk geweest en met enorme vertraging, Casa de Arenas een afschuwelijke plek. Geen oog dichtgedaan. Inderdaad zag Koos eruit of hij net uit bed kwam, maar dat was eerder ook al zo geweest. Wellicht zijn pyjama-achtige kledij? We gingen ontbijten in een restaurant dat volgens Koos en Mien niet veel soeps was en zagen de lijders langskomen met rugzakken op, naar een ander hostal. Groot was onze plaatsvervangende treurnis toen die avond naast ditzelfde hostal een jaren tachtig-disco loeide.
We deden weinig behalve even op en neer gaan naar Ica met de taxi. Bij terugkomst kwamen we Koos en Mien tegen, die zich beklaagden over de openingstijden van de banken hier. Zondag haalden we de was weer op in het nu geheel dichte Ica en liepen, terug in Huacachina, de zandduinen op. Het was moeizaam ploeteren omhoog, en even uitrusten door te hangen aan een plant zat er niet in. Maar het uitzicht was geweldig.
Maandagmorgen alleen wat in hangmatten gelegen met boek en plaat, daarna sandboarden. De meters waren niet vlekkeloos. Erika had een aanrijding met een solitair aanzeilend sandboard maar kon toch aan het boarden beginnen. Er bleek veel wax nodig, na een paar keer boarden was het board stroef. We probeerden ons te herinneren hoe onze vriend de snowboardkeizer Prins Ype dit toch allemaal deed op het snowboard, en jawel deze trucks bleken te werken.
