create your own visited country map
dinsdag, augustus 17, 2004
SOCIALIST
Jawel, het eerste gezamenlijke bericht. Geen ge-ik maar gewij dus weer en indiviuele acties worden weer in de derde persoon besproken. Maar niet voor lang meer want de twintigdagengrens is doorbroken. Dus moeten de dagen kaalgeplukt worden en dat deden we dan ook, de woensdag 11 augustus van het weerzien. Overdadig ontbeten met Jan en Sander en bij Jan in het hostel gekeken. Hij logeerde daar bij bekenden uit Duitsland. Alle beleefdheden werden in acht genomen en een pisco sour geserveerd. Na een berg alpacavlees te hebben gegeten, belandden we in de kroeg Deja Vu. Jan had hier met zijn gastvrouw en een vriendin van de laatste afgesproken. Het was goed toeven tot een uur of vijf. Het dakterras was verkoelend en dat was wel nodig met alle discohits die deden denken aan alle tijdens het puberale leven in het Drachtster uitgaansleven verprutste avonden. Het was een lange dag geweest, rundum die Uhr.
Donderdag deden we behalve elementaire dingen als eten en slapen dan ook niks.
Vrijdag was de moeder van Erika jarig. Zij (Erika, niet haar moeder) ging feliciterend naar Nederland bellen en Sander ging naar de supermarkt, alvorens we de mummie Juanita gingen bekijken. Erika (zie twee verhalen terug) had dit al gezien en wachtte op een bankje. Hierna betraden we een dakterras en genoten van het uitzicht op de vulkaan El Misti. Een modelvulkaan, perfect kegelvormig met sneeuw. Vandaag was het alleen een beetje heiig zodat de Mistige er niet fotogeniek bijstond. Sander had woensdag een lokale schone leren kennen, met wie we donderdag gezamenlijk uit eten waren geweest. Behalve in haar bijzijn noemden we haar Inca Marina en zij nodigde ons weer uit in Deja Vu. Hier waren ook Sarah en Laura, de inmiddels bij u lezer tot vervelens toe bekende vriendinnen uit Londen. Het werd weer vrij laat, ook door toedoen van een Peruaanse socialist die zich legitimeerde als advocaat en een heel kletsverhaal begon over Che Guevara maar - zo gaat het meestal met deze mensen - uit was op andermans tractaties en partner.
Zaterdag 14 augustus dan maar weer flink shomer shabbes in acht genomen. Het was te merken dat er hier in Arequipa feest gevierd ging worden. Veel mensen, steeds meer slingers in de straten en veel advertenties voor het biermerk Arequipena. We ontbeten met Sander, die net als wij maar niet weg kon komen. Ja, niksen is - en behoort te zijn - een integraal onderdeel van het reizen! Rond drieen waren we klaar met ontbijten en bleken met Sarah en Laura te hebben afgesproken voor de lunch. Ook vrienden van hen uit respectievelijk Duits- en Engeland waren erbij. Gezellig. Voor de avond was vuurwerk beloofd maar dit bleef helaas achterwege.
Geen wonder, want de echte feestdag was de zondag. 15 augustus is de verjaardag van Arequipa, dat dit jaar 464 jaar oud werd. De binnenstad was door een kilometerslange optocht van praalwagens onbereikbaar. Met een omtrekkende beweging kwamen we uit bij het klooster Santa Catalina, dat we wilden bezichtigen. Het was een erg fraai klooster met veel binnenplaatsjes en bepleisterde nauwe straatjes. Hierna boekten we de bus naar Nazca. Sander kon intussen maar geen vliegticket naar Lima krijgen en hij werd hier wat korzelig van want zoveel tijd had hij niet meer. Toen hij die middag zijn email las, bleek tot overmaat van ramp dat men hem op zijn werk alweer had ingepland voor wat pittige klussen. Nog erger werd voor de Ajacied toen bleek dat de roodwitzwarte rivaal na de eerste speelronde de voetbalcompetitie aanvoerde.
Na een bovenmenselijke omloopinspanning kwamen we aan bij ons hostal en gingen slapen.
Maandag bleken de meeste winkels weer open en herinnerde behalve een indringende pislucht rond de Plaza de Armas niets meer aan de verjaardag van de stad. We keken tijdens het ontbijt naar het zwemmen van Pieter van den H. Nu werd het wachten op de bus. Sander ging eerder weg dan wij. Jammer om afscheid van hem te nemen en voor Wouter ook wel vreemd, na een maand gezamenlijk reizen met deze heerser. Hierna aten we nog bij het restaurant La Italiana, dat eerder zijn diensten had bewezen. Geheel in de starthouding kwamen we aan bij het busstation Terrapuerto, maar de bus naar Nazca was geannuleerd. Vanavond proberen we het weer.
Jawel, het eerste gezamenlijke bericht. Geen ge-ik maar gewij dus weer en indiviuele acties worden weer in de derde persoon besproken. Maar niet voor lang meer want de twintigdagengrens is doorbroken. Dus moeten de dagen kaalgeplukt worden en dat deden we dan ook, de woensdag 11 augustus van het weerzien. Overdadig ontbeten met Jan en Sander en bij Jan in het hostel gekeken. Hij logeerde daar bij bekenden uit Duitsland. Alle beleefdheden werden in acht genomen en een pisco sour geserveerd. Na een berg alpacavlees te hebben gegeten, belandden we in de kroeg Deja Vu. Jan had hier met zijn gastvrouw en een vriendin van de laatste afgesproken. Het was goed toeven tot een uur of vijf. Het dakterras was verkoelend en dat was wel nodig met alle discohits die deden denken aan alle tijdens het puberale leven in het Drachtster uitgaansleven verprutste avonden. Het was een lange dag geweest, rundum die Uhr.
Donderdag deden we behalve elementaire dingen als eten en slapen dan ook niks.
Vrijdag was de moeder van Erika jarig. Zij (Erika, niet haar moeder) ging feliciterend naar Nederland bellen en Sander ging naar de supermarkt, alvorens we de mummie Juanita gingen bekijken. Erika (zie twee verhalen terug) had dit al gezien en wachtte op een bankje. Hierna betraden we een dakterras en genoten van het uitzicht op de vulkaan El Misti. Een modelvulkaan, perfect kegelvormig met sneeuw. Vandaag was het alleen een beetje heiig zodat de Mistige er niet fotogeniek bijstond. Sander had woensdag een lokale schone leren kennen, met wie we donderdag gezamenlijk uit eten waren geweest. Behalve in haar bijzijn noemden we haar Inca Marina en zij nodigde ons weer uit in Deja Vu. Hier waren ook Sarah en Laura, de inmiddels bij u lezer tot vervelens toe bekende vriendinnen uit Londen. Het werd weer vrij laat, ook door toedoen van een Peruaanse socialist die zich legitimeerde als advocaat en een heel kletsverhaal begon over Che Guevara maar - zo gaat het meestal met deze mensen - uit was op andermans tractaties en partner.
Zaterdag 14 augustus dan maar weer flink shomer shabbes in acht genomen. Het was te merken dat er hier in Arequipa feest gevierd ging worden. Veel mensen, steeds meer slingers in de straten en veel advertenties voor het biermerk Arequipena. We ontbeten met Sander, die net als wij maar niet weg kon komen. Ja, niksen is - en behoort te zijn - een integraal onderdeel van het reizen! Rond drieen waren we klaar met ontbijten en bleken met Sarah en Laura te hebben afgesproken voor de lunch. Ook vrienden van hen uit respectievelijk Duits- en Engeland waren erbij. Gezellig. Voor de avond was vuurwerk beloofd maar dit bleef helaas achterwege.
Geen wonder, want de echte feestdag was de zondag. 15 augustus is de verjaardag van Arequipa, dat dit jaar 464 jaar oud werd. De binnenstad was door een kilometerslange optocht van praalwagens onbereikbaar. Met een omtrekkende beweging kwamen we uit bij het klooster Santa Catalina, dat we wilden bezichtigen. Het was een erg fraai klooster met veel binnenplaatsjes en bepleisterde nauwe straatjes. Hierna boekten we de bus naar Nazca. Sander kon intussen maar geen vliegticket naar Lima krijgen en hij werd hier wat korzelig van want zoveel tijd had hij niet meer. Toen hij die middag zijn email las, bleek tot overmaat van ramp dat men hem op zijn werk alweer had ingepland voor wat pittige klussen. Nog erger werd voor de Ajacied toen bleek dat de roodwitzwarte rivaal na de eerste speelronde de voetbalcompetitie aanvoerde.
Na een bovenmenselijke omloopinspanning kwamen we aan bij ons hostal en gingen slapen.
Maandag bleken de meeste winkels weer open en herinnerde behalve een indringende pislucht rond de Plaza de Armas niets meer aan de verjaardag van de stad. We keken tijdens het ontbijt naar het zwemmen van Pieter van den H. Nu werd het wachten op de bus. Sander ging eerder weg dan wij. Jammer om afscheid van hem te nemen en voor Wouter ook wel vreemd, na een maand gezamenlijk reizen met deze heerser. Hierna aten we nog bij het restaurant La Italiana, dat eerder zijn diensten had bewezen. Geheel in de starthouding kwamen we aan bij het busstation Terrapuerto, maar de bus naar Nazca was geannuleerd. Vanavond proberen we het weer.
