create your own visited country map
maandag, augustus 02, 2004
UIT DE HOOGTE
Uitgezwaaid door Wouter en Sander, vertrok mijn (Erika) bus op woensdag 28 juli naar Santa Cruz. De uitzwaaiers vertrokken dezelfde dag naar La Paz.
De eerste uren in de bus waren hobbelig, want in geheel Bolivia is de geasfalteerde snelweg niet sterk vertegenwoordigd. De bus reed over hoge bergtoppen en door diepe dalen. Na een paar uur werd er gestopt voor de avondhap. Bij gebrek aan eetlust kocht ik wat te drinken en wilde een ommetje over de niet interessante parkeerplaats maken. Hier werd abrupt een eind aan gemaakt door een inmense stofwolk die achter een passerende vrachtwagen vandaan kwam.
Naast mij zat een Boliviaanse man. Hij werkte in de oliebusiness, waar Santa Cruz en omgeving bekend om staat. Hij nam nogal wat ruimte in, maar ik liet me niet wegboxen. Zo ontstond een stille strijd om ruimte. De volgende morgen kwam de bus al om zeven uur aan in Santa Cruz. Bij het wakker worden zag ik weer eens wat groene weiden, dat was een tijd geleden. Groen is namelijk weinig tot zeer weinig te bekennen op de hoogvlaktes. Een taxi bracht mij in miezerige regen naar een hostel. Het bleek nogal prijzig te zijn en na enig verder wandelen deed ik mijn intrek in het Santa Barbara hostel. Een goede dag, eindelijk weer honderd procent zuurstof, want Santa Cruz ligt op een plezierige laagte van vierhonderdvijftig meter. Wel voelde het nog alsof ik bij moest komen van een ontzettende griep. De volgende morgen ontbeet ik in restaurant Picolo. Het viel me op dat de mensen in Santa Cruz wat welvarender waren dan in andere plaatsen die we in Bolivia hadden aangedaan. Het was opmerkelijk hoe hip het daar was om als serveerster bij wijze van decoratie een pen door het haar te steken. Na het ontbijt maakte ik een korte wandeling door park Arenal. En de rest van de middag besloot werd er rustig aan gedaan. 's Avonds viel ik als een blok in slaap, maar midden in de nacht gewekt door een groep dronken kinder Britten die hun intrede in het hostel deden. Om er zeker van te zijn dat de volgende nacht meer slaapuren op zou brengen, verhuisde ik de volgende morgen naar een ander hostel. Zelfde prijs, rustiger en een beter bed, perfect voor een herstellende reizigster.
Na het ontbijt wandelde ik opnieuw door de stad en maakte foto´s van de koloniale gebouwen. Tussendoor de hele tijd het getoeter van taxi´s die je overal naar toe willen brengen en schoenpoetsers die elke kleur schoenpoets willen smeren. Zondagmorgen 1 augustus ging de wekker al om vier uur. Snel de tas ingepakt en om half vijf stond er een toeterende Diego Maradonna look-a-like taxichauffeur klaar om me naar de luchthaven - Viru-Viru - te brengen. Ik had zo mijn bedenkingen. De gehele taxi rook naar alcohol en ook nam de man de ruimte op de snelweg. Ondertussen praatte hij maar over dat veel vrienden van hem een Nederlandse vrouw hadden. En ik begon maar over mijn vlucht naar Arica en dat ik mijn vriend snel zou zien. Zo hield ik hem bij de les en was de luchthaven snel bereikt. De eerste vlucht ging van Santa Cruz naar La Paz, op vierduizend meter hoogte. Een beetje nerveus verliet ik het vliegtuig. Ik vloog juist naar Arica (Chili) om de laagte op te zoeken... Het eerste uur bracht ik er goed vanaf. Maar de daarop volgende uren werd het hoofd steeds zwaarder en het ademen moeilijker. Totdat vlak voor het vertrek ik maar een bezoek bracht aan het zuurstofmasker. Als een jonge poenix herees ik van het ehbo bed en ging aan boord van de Lan Chile vlucht richting Arica. Naast me zat een Australisch stel uit Perth. Het gesprek was van korte duur, want binnen een half uur landde het vliegtuig alweer en was ik op de plaats van bestemming, Arica, mijn verlossende stad. De laagte lachte me tegemoet. Zo ook een taxi chauffeur die me naar het centrum bracht. Hij reed me eerst langs een mannetje op de hoek om mijn laatste bolivianos en dollars in te wisselen in Chileense pesos. Op de vraag of er niet een gewoon wisselkantoor zat was het antwoord. Zondags is alles dicht. Ah vergeten, had ik nu maar gewisseld op de luchthaven van La Paz. Maar de pesos waren met mij en het werd een goede deal. Na wat gezoek kwam ik terecht in het prima hostel Pacifico.
Tijdens de avondhap raakte ik in gesprek met Richard en Loo (Louisa?). Twee vriendelijke reizigers die de volgende dag naar Park Lauca vertrokken.
De volgende morgen scheen de zon. Een prima dag om wat gebouwen te bewonderen van de Fransman Alexandre Gustave Eiffel. Naast de Eiffeltoren heeft hij ook in Zuid-Amerika sporen achtergelaten. In park General Baquedano is het voormalige douanekantoor te bewonderen. Het gebouw was geplaatst in 1874 en bestaat aan de binnenkant, niet verbazingwekkend, uit veel metaal. Een tweendertig treden tellende stalen trap gaf toegang aan het dakterras. Vanwaar een mooi uitzicht over de haven. Dichtbij was de kerk Iglesia San Marcos in gothische stijl. Nog een werk van Gustave. Ontworpen en gebouwd tussen 1871 en 1875. Compleet van ijzer bedekt onder een aantal verflagen. Vanaf het plein een mooi uitzicht op heuvel El Morro Arica, die ik bewaarde voor de volgende dag.
Uitgezwaaid door Wouter en Sander, vertrok mijn (Erika) bus op woensdag 28 juli naar Santa Cruz. De uitzwaaiers vertrokken dezelfde dag naar La Paz.
De eerste uren in de bus waren hobbelig, want in geheel Bolivia is de geasfalteerde snelweg niet sterk vertegenwoordigd. De bus reed over hoge bergtoppen en door diepe dalen. Na een paar uur werd er gestopt voor de avondhap. Bij gebrek aan eetlust kocht ik wat te drinken en wilde een ommetje over de niet interessante parkeerplaats maken. Hier werd abrupt een eind aan gemaakt door een inmense stofwolk die achter een passerende vrachtwagen vandaan kwam.
Naast mij zat een Boliviaanse man. Hij werkte in de oliebusiness, waar Santa Cruz en omgeving bekend om staat. Hij nam nogal wat ruimte in, maar ik liet me niet wegboxen. Zo ontstond een stille strijd om ruimte. De volgende morgen kwam de bus al om zeven uur aan in Santa Cruz. Bij het wakker worden zag ik weer eens wat groene weiden, dat was een tijd geleden. Groen is namelijk weinig tot zeer weinig te bekennen op de hoogvlaktes. Een taxi bracht mij in miezerige regen naar een hostel. Het bleek nogal prijzig te zijn en na enig verder wandelen deed ik mijn intrek in het Santa Barbara hostel. Een goede dag, eindelijk weer honderd procent zuurstof, want Santa Cruz ligt op een plezierige laagte van vierhonderdvijftig meter. Wel voelde het nog alsof ik bij moest komen van een ontzettende griep. De volgende morgen ontbeet ik in restaurant Picolo. Het viel me op dat de mensen in Santa Cruz wat welvarender waren dan in andere plaatsen die we in Bolivia hadden aangedaan. Het was opmerkelijk hoe hip het daar was om als serveerster bij wijze van decoratie een pen door het haar te steken. Na het ontbijt maakte ik een korte wandeling door park Arenal. En de rest van de middag besloot werd er rustig aan gedaan. 's Avonds viel ik als een blok in slaap, maar midden in de nacht gewekt door een groep dronken kinder Britten die hun intrede in het hostel deden. Om er zeker van te zijn dat de volgende nacht meer slaapuren op zou brengen, verhuisde ik de volgende morgen naar een ander hostel. Zelfde prijs, rustiger en een beter bed, perfect voor een herstellende reizigster.
Na het ontbijt wandelde ik opnieuw door de stad en maakte foto´s van de koloniale gebouwen. Tussendoor de hele tijd het getoeter van taxi´s die je overal naar toe willen brengen en schoenpoetsers die elke kleur schoenpoets willen smeren. Zondagmorgen 1 augustus ging de wekker al om vier uur. Snel de tas ingepakt en om half vijf stond er een toeterende Diego Maradonna look-a-like taxichauffeur klaar om me naar de luchthaven - Viru-Viru - te brengen. Ik had zo mijn bedenkingen. De gehele taxi rook naar alcohol en ook nam de man de ruimte op de snelweg. Ondertussen praatte hij maar over dat veel vrienden van hem een Nederlandse vrouw hadden. En ik begon maar over mijn vlucht naar Arica en dat ik mijn vriend snel zou zien. Zo hield ik hem bij de les en was de luchthaven snel bereikt. De eerste vlucht ging van Santa Cruz naar La Paz, op vierduizend meter hoogte. Een beetje nerveus verliet ik het vliegtuig. Ik vloog juist naar Arica (Chili) om de laagte op te zoeken... Het eerste uur bracht ik er goed vanaf. Maar de daarop volgende uren werd het hoofd steeds zwaarder en het ademen moeilijker. Totdat vlak voor het vertrek ik maar een bezoek bracht aan het zuurstofmasker. Als een jonge poenix herees ik van het ehbo bed en ging aan boord van de Lan Chile vlucht richting Arica. Naast me zat een Australisch stel uit Perth. Het gesprek was van korte duur, want binnen een half uur landde het vliegtuig alweer en was ik op de plaats van bestemming, Arica, mijn verlossende stad. De laagte lachte me tegemoet. Zo ook een taxi chauffeur die me naar het centrum bracht. Hij reed me eerst langs een mannetje op de hoek om mijn laatste bolivianos en dollars in te wisselen in Chileense pesos. Op de vraag of er niet een gewoon wisselkantoor zat was het antwoord. Zondags is alles dicht. Ah vergeten, had ik nu maar gewisseld op de luchthaven van La Paz. Maar de pesos waren met mij en het werd een goede deal. Na wat gezoek kwam ik terecht in het prima hostel Pacifico.
Tijdens de avondhap raakte ik in gesprek met Richard en Loo (Louisa?). Twee vriendelijke reizigers die de volgende dag naar Park Lauca vertrokken.
De volgende morgen scheen de zon. Een prima dag om wat gebouwen te bewonderen van de Fransman Alexandre Gustave Eiffel. Naast de Eiffeltoren heeft hij ook in Zuid-Amerika sporen achtergelaten. In park General Baquedano is het voormalige douanekantoor te bewonderen. Het gebouw was geplaatst in 1874 en bestaat aan de binnenkant, niet verbazingwekkend, uit veel metaal. Een tweendertig treden tellende stalen trap gaf toegang aan het dakterras. Vanwaar een mooi uitzicht over de haven. Dichtbij was de kerk Iglesia San Marcos in gothische stijl. Nog een werk van Gustave. Ontworpen en gebouwd tussen 1871 en 1875. Compleet van ijzer bedekt onder een aantal verflagen. Vanaf het plein een mooi uitzicht op heuvel El Morro Arica, die ik bewaarde voor de volgende dag.
