create your own visited country map
maandag, augustus 30, 2004
WAX ON...WAX OFF
Lui moest het zijn, deze laatste dagen, en verder niks. Dinsdag 24 augustus hield de redactie van deze site zich alleen bezig met sandboarden. Het ging wel aardig maar sturen zat er nog niet in. Na druk waxen had je een glad bord (en vette klauwen) en hoopte dan niet achterover te vallen. We voelden ons wel erg gezond bezig door het herhaaldelijk klimmen naar de top van de zandduinen.
Woensdag belde Wouter zijn jarige moeder en had met haar een enthousiast gesprek over onze naderende thuiskomst. 's Avonds konden we niet slapen maar dat is eigenlijk helemaal niet erg als er de volgende dag geen drukke baan wacht. Zo was er nu tijd om te luisteren naar de salsahoempa van buiten bij het kampvuur. Steeds een Spaanse vorm van osaberiosia, daarna een trompetje. Snaarinstrumenten altijd strakker maar voor de leut zijn blazers toch mieters. Je waande je op het Oktoberfest. Tot Wouter even buiten ging kijken en alle feestpret uit een radiootje bleek te komen dat in de lege keuken achter onze slaapkamer stond. Buiten waren alleen wat bezopen Denen aan het Deens brullen met een akoestische gitaar.
Donderdag waren we nogal duf en namen mat kennis van de fraaie oudste kerk van Ica alsmede van het Museo Regional. Met name dat laatste bleek toch weer een hypeje van de reisgids, die na het live zien van Inca-parafernalia zoals mummies, botten, potten, kleden, haren en ruïnes niet zoveel toevoegde. Binnen een kwartier stonden we weer buiten. We aten in Ica een pizza en dat was een hele verstoring van de regelmaat waarmee steeds in Huacachina werd gegeten.
Vrijdag zou de laatste oasedag worden. Tijdens het ontbijt bleek weer eens hoezeer het mein en dein (vooral dat eerste) de Peruaan bezighoudt. Op de radio was onvermoeibaar een man zich vreselijk aan het opwinden over de ongelijke inkomensverdeling in het land. De ober bood ons tours aan en toen dit niet lukte ook nog wiet. Toen we alle aangeboden goederen weigerden werd hij wat bozig en, omdat we niet wilden achterblijven, wij ook. We gingen voor het laatst sandboarden. Na drie geslaagde küren elk hingen we nog wat in de hangmatten bij het hostal.
Zaterdag 28 augustus reden we per bus naar Pisco, de oorsprong en naamgever van het gelijknamige alcoholsapje dat in Peru en Chili erg populair is, vooral met wat eiwit en zure rommel gemengd en vervolgens in de huishoudelijke allespletter gestopt. Maar daarvoor kwamen we niet, net zoals de meeste toeristen wilden we de Islas Ballestas zien. We checkten in bij hostal San Isidro en boekten (dom genoeg te duur) een tour en vermaakten ons verder in het restaurant. Het was duidelijk dat we aan de kust waren: veel vis.
Zondagmorgen bleken we middenin in een hanentuin te zijn beland. Rond vijven waren we dan ook al wakker. Wouter bleek verkouden en de vaart naar de eilanden was nogal kil. Er werd met een heel mannelijke snelheid gevaren. Erika was dan ook blij dat ze geen wit zomerjurkje had aangetrokken (heeft ze trouwens ook niet mee). We zagen eerst een geoglief. Onduidelijk was, aldus de uitstekende gids Dennis, wie deze had gemaakt. Mogelijk de Inca's, mogelijk een beschaving daarvoor, en mogelijk Jose de San Martin toen hij bezig was Peru aan de Spanjaarden te ontfutselen.
Of misschien de Piscaanse toeristische sector. Het was in ieder geval fraai en dat vooral doordat het zo groot was. Al snel hierna kwamen de vulkanische eilanden in zicht. Ze zagen er zo mooi uit dat Wouter voorstelde Peru aan te vallen, de eilanden af te pikken en Lenie 't Hart hierheen te sturen zodat de Waddenzee kan worden ingepolderd. Erika vroeg wie Lenie zou bellen. Al snel zagen we de enorme hopen vogelstront die de Islas Ballestas beroemd maken (want verband houdend met vele zeldzame vogelsoorten die hier permament of tijdelijk vertoeven). We vergaapten ons aan de enorme hoeveelheid vreemd uitziende vogels. Een Japanner voegde aan de vogelstront wat menselijke variant hiervan toe door over de reling van de boot te gaan kakken. (Ja 't is allemaal nogal piesprutkeutel maar eerlijke en onpartijdige berichtgeving vereist ten eerste 100% informatieverschaffing! We moeten dus maar even door de zure stront heen.) Verder gezien: zeeleeuwen, een zeespin, rotsformaties, alles in grote hoeveelheid en omvang. Schitterend. Hierna teruggevaren en veel koffie naar binnen gegoten. Gids Dennis nam ons nu mee naar een busje. Gezeten naast een vriendelijke Vlaamse reden we het Reserva Nacional de Paracas binnen. We zagen een fraaie kustlijn, rode rotsen en een rotsformatie in het water met de naam La Catedral. Hier vlooeg een fenomenale vogel, die we eerst voor een kondor hielden maar die volgens Dennis in het Engels de roodhoofdige vliegende kalkoen heette (bestáát dit?). Hierna volgde een lunch (weer vis) met Dennis en de Vlaamse Liesbeth. Rond vieren waren we terug in mooi Pisco.
Morgen gaan we naar Lima en kan het uren aftellen beginnen.
Lui moest het zijn, deze laatste dagen, en verder niks. Dinsdag 24 augustus hield de redactie van deze site zich alleen bezig met sandboarden. Het ging wel aardig maar sturen zat er nog niet in. Na druk waxen had je een glad bord (en vette klauwen) en hoopte dan niet achterover te vallen. We voelden ons wel erg gezond bezig door het herhaaldelijk klimmen naar de top van de zandduinen.
Woensdag belde Wouter zijn jarige moeder en had met haar een enthousiast gesprek over onze naderende thuiskomst. 's Avonds konden we niet slapen maar dat is eigenlijk helemaal niet erg als er de volgende dag geen drukke baan wacht. Zo was er nu tijd om te luisteren naar de salsahoempa van buiten bij het kampvuur. Steeds een Spaanse vorm van osaberiosia, daarna een trompetje. Snaarinstrumenten altijd strakker maar voor de leut zijn blazers toch mieters. Je waande je op het Oktoberfest. Tot Wouter even buiten ging kijken en alle feestpret uit een radiootje bleek te komen dat in de lege keuken achter onze slaapkamer stond. Buiten waren alleen wat bezopen Denen aan het Deens brullen met een akoestische gitaar.
Donderdag waren we nogal duf en namen mat kennis van de fraaie oudste kerk van Ica alsmede van het Museo Regional. Met name dat laatste bleek toch weer een hypeje van de reisgids, die na het live zien van Inca-parafernalia zoals mummies, botten, potten, kleden, haren en ruïnes niet zoveel toevoegde. Binnen een kwartier stonden we weer buiten. We aten in Ica een pizza en dat was een hele verstoring van de regelmaat waarmee steeds in Huacachina werd gegeten.
Vrijdag zou de laatste oasedag worden. Tijdens het ontbijt bleek weer eens hoezeer het mein en dein (vooral dat eerste) de Peruaan bezighoudt. Op de radio was onvermoeibaar een man zich vreselijk aan het opwinden over de ongelijke inkomensverdeling in het land. De ober bood ons tours aan en toen dit niet lukte ook nog wiet. Toen we alle aangeboden goederen weigerden werd hij wat bozig en, omdat we niet wilden achterblijven, wij ook. We gingen voor het laatst sandboarden. Na drie geslaagde küren elk hingen we nog wat in de hangmatten bij het hostal.
Zaterdag 28 augustus reden we per bus naar Pisco, de oorsprong en naamgever van het gelijknamige alcoholsapje dat in Peru en Chili erg populair is, vooral met wat eiwit en zure rommel gemengd en vervolgens in de huishoudelijke allespletter gestopt. Maar daarvoor kwamen we niet, net zoals de meeste toeristen wilden we de Islas Ballestas zien. We checkten in bij hostal San Isidro en boekten (dom genoeg te duur) een tour en vermaakten ons verder in het restaurant. Het was duidelijk dat we aan de kust waren: veel vis.
Zondagmorgen bleken we middenin in een hanentuin te zijn beland. Rond vijven waren we dan ook al wakker. Wouter bleek verkouden en de vaart naar de eilanden was nogal kil. Er werd met een heel mannelijke snelheid gevaren. Erika was dan ook blij dat ze geen wit zomerjurkje had aangetrokken (heeft ze trouwens ook niet mee). We zagen eerst een geoglief. Onduidelijk was, aldus de uitstekende gids Dennis, wie deze had gemaakt. Mogelijk de Inca's, mogelijk een beschaving daarvoor, en mogelijk Jose de San Martin toen hij bezig was Peru aan de Spanjaarden te ontfutselen.
Of misschien de Piscaanse toeristische sector. Het was in ieder geval fraai en dat vooral doordat het zo groot was. Al snel hierna kwamen de vulkanische eilanden in zicht. Ze zagen er zo mooi uit dat Wouter voorstelde Peru aan te vallen, de eilanden af te pikken en Lenie 't Hart hierheen te sturen zodat de Waddenzee kan worden ingepolderd. Erika vroeg wie Lenie zou bellen. Al snel zagen we de enorme hopen vogelstront die de Islas Ballestas beroemd maken (want verband houdend met vele zeldzame vogelsoorten die hier permament of tijdelijk vertoeven). We vergaapten ons aan de enorme hoeveelheid vreemd uitziende vogels. Een Japanner voegde aan de vogelstront wat menselijke variant hiervan toe door over de reling van de boot te gaan kakken. (Ja 't is allemaal nogal piesprutkeutel maar eerlijke en onpartijdige berichtgeving vereist ten eerste 100% informatieverschaffing! We moeten dus maar even door de zure stront heen.) Verder gezien: zeeleeuwen, een zeespin, rotsformaties, alles in grote hoeveelheid en omvang. Schitterend. Hierna teruggevaren en veel koffie naar binnen gegoten. Gids Dennis nam ons nu mee naar een busje. Gezeten naast een vriendelijke Vlaamse reden we het Reserva Nacional de Paracas binnen. We zagen een fraaie kustlijn, rode rotsen en een rotsformatie in het water met de naam La Catedral. Hier vlooeg een fenomenale vogel, die we eerst voor een kondor hielden maar die volgens Dennis in het Engels de roodhoofdige vliegende kalkoen heette (bestáát dit?). Hierna volgde een lunch (weer vis) met Dennis en de Vlaamse Liesbeth. Rond vieren waren we terug in mooi Pisco.
Morgen gaan we naar Lima en kan het uren aftellen beginnen.
