create your own visited country map
zondag, september 12, 2004
ONZE NIEUWE BUURMAN
Maandag 6 september stonden we laat en mismoedig op. We ontbeten en biljartten om de tijd te doden tot de taxi naar het vliegveld zou komen voorrijden. Rond drieen kwamen we aldaar aan. We kwamen verrassend genoeg nog Nick tegen, de Australier die in hetzelfde hostal had gezeten. Zijn vlucht naar Iquique in Chili had acht uur vertraging.
Wij hadden beduidend meer mazzel dan hij.
Het instappen van het vliegtuig duurde nogal lang omdat Iberia een foutje had gemaakt in de passagierslijst. Dit zal dan ook wel de reden zijn geweest dat een stewardess ons ineens nijdig toebeet dat we business class zouden vliegen. Geweldig! Twee meter beenruimte, een vijfgangendiner op gedekte tafel met onder andere zalmfilet en eendenborst, en een blonde mevrouw die om een bepaalde reden dacht dat zij en niet wij recht had op deze behandeling. We waren eigenlijk wel de hele avond bezig met het feestmaal en konden daarna dan ook niet slapen. De spanning over de thuiskomst? Het tijdsverschil van zeven uur? Opstandige eendenborst? Het wilde niet lukken. Bij aankomst op het vliegveld van Madrid herkende Erika dan ook de gepinde euro's niet meer. We kwamen nog twee Nederlanders tegen en een Spaans stel dat op huwelijksreis ging naar Mexico. Hierna was het tijd om het laatste vliegtuig in te stappen, naar Schiphol. Om zeven uur kwamen we daar aan, pakten de rugzakken van de bagageband en hadden een heel erg mooi weerzien met niet alleen ouders maar ook nog drie vrienden die zich op deze doordeweekse dinsdag helemaal de moeite hadden getroost vanuit het noorden naar Schiphol te komen. De zon ging net onder boven Nederland en wat vooral opviel was het groen. Het is hier in- en ingroen. Waar maakt GroenLinks zich druk om.
Na een gezellige maaltijd in een restaurant halverwege Drachten respectievelijk Appelscha (wat een schrik om de ober in het Nederlands te horen vragen of je friet of aardappelen bij je stuk vlees wilde!) kwam voor ons het voorlopige afscheid. Een raar moment na een heel jaar samen reizen - ook als dat twee weken gescheiden heeft moeten zijn! Na 74 verschillende hotelkamers voor Erika en 79 voor Wouter, 32.000 vliegmijlen, 82 bustickets, 5000 treinkilometers, een honderdtal toegangskaartjes, 2200 foto's, miljoenen zweetdruppels, elk drie verkoudheden en twee knipbeurten, drie zakmessen, 38 batterijen voor de discman, 115 berichten op de website van in totaal rond de 75.000 woorden, 60 Argentijnse biefstukken en naar schatting 500 liter bier en 200 liter wijn was het nu echt voorbij. Gescheiden maakten we nu onze ouders slachtoffers van onze verteldrift in de auto naar huis.
De dagen erna gingen snel en met weinig slaap. De jetlag deelde flinke tikken uit en er moest best veel worden gedaan. Zo huren we per 1 september een woning in Rotterdam en gaat Erika volgende week solliciteren. Het is allemaal hectisch en het contact opnemen met u lezers is er dan ook nog niet erg van gekomen. Sorry daarvoor!
Het was of we niet weg waren geweest. De foto's zijn het tastbare bewijs maar de dagelijkse drukte slokt alle aandacht op en doet een mens al snel weer verlangen aan reizen. Een verslavende bezigheid. Wij gaan dus vroeg of later voor kort of langer weer lekker weg in andermans land.
Maandag 6 september stonden we laat en mismoedig op. We ontbeten en biljartten om de tijd te doden tot de taxi naar het vliegveld zou komen voorrijden. Rond drieen kwamen we aldaar aan. We kwamen verrassend genoeg nog Nick tegen, de Australier die in hetzelfde hostal had gezeten. Zijn vlucht naar Iquique in Chili had acht uur vertraging.
Wij hadden beduidend meer mazzel dan hij.
Het instappen van het vliegtuig duurde nogal lang omdat Iberia een foutje had gemaakt in de passagierslijst. Dit zal dan ook wel de reden zijn geweest dat een stewardess ons ineens nijdig toebeet dat we business class zouden vliegen. Geweldig! Twee meter beenruimte, een vijfgangendiner op gedekte tafel met onder andere zalmfilet en eendenborst, en een blonde mevrouw die om een bepaalde reden dacht dat zij en niet wij recht had op deze behandeling. We waren eigenlijk wel de hele avond bezig met het feestmaal en konden daarna dan ook niet slapen. De spanning over de thuiskomst? Het tijdsverschil van zeven uur? Opstandige eendenborst? Het wilde niet lukken. Bij aankomst op het vliegveld van Madrid herkende Erika dan ook de gepinde euro's niet meer. We kwamen nog twee Nederlanders tegen en een Spaans stel dat op huwelijksreis ging naar Mexico. Hierna was het tijd om het laatste vliegtuig in te stappen, naar Schiphol. Om zeven uur kwamen we daar aan, pakten de rugzakken van de bagageband en hadden een heel erg mooi weerzien met niet alleen ouders maar ook nog drie vrienden die zich op deze doordeweekse dinsdag helemaal de moeite hadden getroost vanuit het noorden naar Schiphol te komen. De zon ging net onder boven Nederland en wat vooral opviel was het groen. Het is hier in- en ingroen. Waar maakt GroenLinks zich druk om.
Na een gezellige maaltijd in een restaurant halverwege Drachten respectievelijk Appelscha (wat een schrik om de ober in het Nederlands te horen vragen of je friet of aardappelen bij je stuk vlees wilde!) kwam voor ons het voorlopige afscheid. Een raar moment na een heel jaar samen reizen - ook als dat twee weken gescheiden heeft moeten zijn! Na 74 verschillende hotelkamers voor Erika en 79 voor Wouter, 32.000 vliegmijlen, 82 bustickets, 5000 treinkilometers, een honderdtal toegangskaartjes, 2200 foto's, miljoenen zweetdruppels, elk drie verkoudheden en twee knipbeurten, drie zakmessen, 38 batterijen voor de discman, 115 berichten op de website van in totaal rond de 75.000 woorden, 60 Argentijnse biefstukken en naar schatting 500 liter bier en 200 liter wijn was het nu echt voorbij. Gescheiden maakten we nu onze ouders slachtoffers van onze verteldrift in de auto naar huis.
De dagen erna gingen snel en met weinig slaap. De jetlag deelde flinke tikken uit en er moest best veel worden gedaan. Zo huren we per 1 september een woning in Rotterdam en gaat Erika volgende week solliciteren. Het is allemaal hectisch en het contact opnemen met u lezers is er dan ook nog niet erg van gekomen. Sorry daarvoor!
Het was of we niet weg waren geweest. De foto's zijn het tastbare bewijs maar de dagelijkse drukte slokt alle aandacht op en doet een mens al snel weer verlangen aan reizen. Een verslavende bezigheid. Wij gaan dus vroeg of later voor kort of langer weer lekker weg in andermans land.
