create your own visited country map
maandag, september 06, 2004
PHILEAS FOG
De laatste week week van dit excentrieke jaar zouden we doorbrengen in Lima. Een zompig vooruitzicht: Lima zit van april tot december overwegend in de garua, een mistige mix van smog en wolken, en is het hele jaar door vol met zakkenrollers en halve garen. Briljante bezienswaardigheden zijn niet het meest genoemde kenmerk van de stad. Maar onze aankomst, maandag 30 augustus, viel reuze mee. Er scheen een melkzonnetje en The Point, in de wijk Barranco, bleek een gezellig hostal met ruim aanwezige rugzakkersstemming. Precies wat wij wilden. We leerden ´s avonds Matthew uit Australie kennen, die een Peruaanse vriendin genaamd Lourdes had. Lourdes had drie vrienden meegenomen naar het hostal. Hiervan was er een, Jorge, zelfs naar Peruaanse standaarden wanhopig op zoek - naar Een Westerse Vrouw. Met een gejetlagde Australische die kwam binnenwandelen in de bar moest hij tienmaal op de foto. Het meisje keek héél verbaasd maar deed wat haar gevraagd werd. Jetlags maken naief en dat is ook voor ons goed om te weten. Ook troffen we ene Nicholas uit Berlijn die plantkundig consultant was en gewaskeurend door Peru trok.
Dinsdag, woensdag en donderdag deden we behalve wat rondlopen langs de grijzige kust en het eten van ijsjes en drinken van pils aan de bar in het hostal weinig. Je denkt: wat een sloebers. Maar dat is niet zo. Aan de bar vertelde een Australische Nick dat je makkelijk kaartjes kon krijgen voor de voetbalwedstrijd (kwalificatie WK 2006) tussen Peru en Argentinië, zaterdagavond in het Estadio Monumental. Nou is Peru een nogal medioker voetballand (al kwamen ze in de Copa America deze zomer tot de halve finales), maar Argentinië mag je als voetballiefhebber niet missen. We kochten vrijdag dus kaartjes en bleken niet de enigen - twintig man uit het hostal zouden de wedstrijd zien. Onder hen ook Jordan en Tracy uit Vancouver, Canada. Deze pasgetrouwden hadden ervoor gekozen bij wijze van huwelijksreis niet een week op een duur strand in een glazen kooi te gaan liggen verbranden (overigens geen disrespect aan wie dat wel doet) maar drie maanden door Zuid-Amerika te gaan trekken. Daar hoorde voetbal bij, ze hadden nog nooit een voetbalwedstrijd live gezien.
Zaterdag gingen we al om een uur of vijf op weg naar het stadion. Opgevouwen met zijn zessen werd het een dolle rit, met veel te zien voor de autoliefhebber. Knallende Kevers, reutelende Renaults en lekkende Lada's. Een hiervan leek zowaar koelwater te lekken, maar toen onze taxichauffeur dit naar de bestuurder probeerde te gebaren kreeg hij alleen maar een blik van nou-en-ik-mot-naar-voetbal.
Voetbal voetbal voetbal.
Het was allemaal veel beter geregeld dan verwacht. Snel stadion binnen, dichtbij het veld zitplek gevonden en wedstrijd begonnen. Nadat het volkslied door een orkestje en 80.000 kelen hard en verwarrend om onze kop heen geslingerd was, begon Peru fel maar zonder overleg aan de wedstrijd. Niet vreemd dan ook dat Argentinië al na een kwartier scoorde. De eerste helft was verder nogal kleurloos, al regende het gele kaarten en ook twee rode. Het publiek kolkte, al stond de garde achter. Het deed het team goed want in de tweede helft scoorden ze na een afgekeurde buitenspelgoal uit de kluts de gelijkmaker. Argentinië leek het nu moeilijk te krijgen - maar niets was minder waar. Zonder problemen drukten ze door en maakten er uiteindelijk 1-3 van. De Peruanen hadden er al lang voor het eind geen vertrouwen meer in. Tien minuten voor tijd (de stand was 1-2) begon een flinke stroom huiswaarts uit het stadion te lopen. Vreemd. De tocht naar huis duurde uiteindelijk anderhalf uur. Eerst een avondvierdaagse langs een snelweg gelopen, daarna taxi gepakt en om half elf weer aangekomen in Barranco. He-le-maal in wedstrijdstemming speelden we met Jordan nog Monopolie, dat een verspaanste vorm van de VS-versie bleek, en Erika won dit. Vier op een rij wordt hier trouwens ook driftig gespeeld, een beetje als dammen in Friesland.
Zondag 5 september. De laatste volledige dag. We bekeken de (aardige) Plaza de Armas en kochten nog een reisnostalgisch plaatje, van de Mexicaanse band Maná. Met dit plaatje op de achtergrond zagen we ons alweer thuis zitten, kijkend uit het raam naar de drensregen. Maar gelukkig zal het bij aankomst mooi weer zijn.
Overmorgen zijn we dan, na deze reis om de wereld in 366 dagen ('t was een schrikkeljaar), terug in de echte wereld. Is deze site daarmee uit de Favorieten te schrappen? Nee - thuiskomst is voor de meeste reizigers zo'n beladen onderwerp dat Lekker weg in andermans land er niet zonder kan. Wel willen we nu alle lezers bedanken. Voor het lezen (en het uithoudingsvermogen hierbij), alle goeie tips en de commentaren die wij te gek vonden om te ontvangen. Veel dank hiervoor - en tot snel!
De laatste week week van dit excentrieke jaar zouden we doorbrengen in Lima. Een zompig vooruitzicht: Lima zit van april tot december overwegend in de garua, een mistige mix van smog en wolken, en is het hele jaar door vol met zakkenrollers en halve garen. Briljante bezienswaardigheden zijn niet het meest genoemde kenmerk van de stad. Maar onze aankomst, maandag 30 augustus, viel reuze mee. Er scheen een melkzonnetje en The Point, in de wijk Barranco, bleek een gezellig hostal met ruim aanwezige rugzakkersstemming. Precies wat wij wilden. We leerden ´s avonds Matthew uit Australie kennen, die een Peruaanse vriendin genaamd Lourdes had. Lourdes had drie vrienden meegenomen naar het hostal. Hiervan was er een, Jorge, zelfs naar Peruaanse standaarden wanhopig op zoek - naar Een Westerse Vrouw. Met een gejetlagde Australische die kwam binnenwandelen in de bar moest hij tienmaal op de foto. Het meisje keek héél verbaasd maar deed wat haar gevraagd werd. Jetlags maken naief en dat is ook voor ons goed om te weten. Ook troffen we ene Nicholas uit Berlijn die plantkundig consultant was en gewaskeurend door Peru trok.
Dinsdag, woensdag en donderdag deden we behalve wat rondlopen langs de grijzige kust en het eten van ijsjes en drinken van pils aan de bar in het hostal weinig. Je denkt: wat een sloebers. Maar dat is niet zo. Aan de bar vertelde een Australische Nick dat je makkelijk kaartjes kon krijgen voor de voetbalwedstrijd (kwalificatie WK 2006) tussen Peru en Argentinië, zaterdagavond in het Estadio Monumental. Nou is Peru een nogal medioker voetballand (al kwamen ze in de Copa America deze zomer tot de halve finales), maar Argentinië mag je als voetballiefhebber niet missen. We kochten vrijdag dus kaartjes en bleken niet de enigen - twintig man uit het hostal zouden de wedstrijd zien. Onder hen ook Jordan en Tracy uit Vancouver, Canada. Deze pasgetrouwden hadden ervoor gekozen bij wijze van huwelijksreis niet een week op een duur strand in een glazen kooi te gaan liggen verbranden (overigens geen disrespect aan wie dat wel doet) maar drie maanden door Zuid-Amerika te gaan trekken. Daar hoorde voetbal bij, ze hadden nog nooit een voetbalwedstrijd live gezien.
Zaterdag gingen we al om een uur of vijf op weg naar het stadion. Opgevouwen met zijn zessen werd het een dolle rit, met veel te zien voor de autoliefhebber. Knallende Kevers, reutelende Renaults en lekkende Lada's. Een hiervan leek zowaar koelwater te lekken, maar toen onze taxichauffeur dit naar de bestuurder probeerde te gebaren kreeg hij alleen maar een blik van nou-en-ik-mot-naar-voetbal.
Voetbal voetbal voetbal.
Het was allemaal veel beter geregeld dan verwacht. Snel stadion binnen, dichtbij het veld zitplek gevonden en wedstrijd begonnen. Nadat het volkslied door een orkestje en 80.000 kelen hard en verwarrend om onze kop heen geslingerd was, begon Peru fel maar zonder overleg aan de wedstrijd. Niet vreemd dan ook dat Argentinië al na een kwartier scoorde. De eerste helft was verder nogal kleurloos, al regende het gele kaarten en ook twee rode. Het publiek kolkte, al stond de garde achter. Het deed het team goed want in de tweede helft scoorden ze na een afgekeurde buitenspelgoal uit de kluts de gelijkmaker. Argentinië leek het nu moeilijk te krijgen - maar niets was minder waar. Zonder problemen drukten ze door en maakten er uiteindelijk 1-3 van. De Peruanen hadden er al lang voor het eind geen vertrouwen meer in. Tien minuten voor tijd (de stand was 1-2) begon een flinke stroom huiswaarts uit het stadion te lopen. Vreemd. De tocht naar huis duurde uiteindelijk anderhalf uur. Eerst een avondvierdaagse langs een snelweg gelopen, daarna taxi gepakt en om half elf weer aangekomen in Barranco. He-le-maal in wedstrijdstemming speelden we met Jordan nog Monopolie, dat een verspaanste vorm van de VS-versie bleek, en Erika won dit. Vier op een rij wordt hier trouwens ook driftig gespeeld, een beetje als dammen in Friesland.
Zondag 5 september. De laatste volledige dag. We bekeken de (aardige) Plaza de Armas en kochten nog een reisnostalgisch plaatje, van de Mexicaanse band Maná. Met dit plaatje op de achtergrond zagen we ons alweer thuis zitten, kijkend uit het raam naar de drensregen. Maar gelukkig zal het bij aankomst mooi weer zijn.
Overmorgen zijn we dan, na deze reis om de wereld in 366 dagen ('t was een schrikkeljaar), terug in de echte wereld. Is deze site daarmee uit de Favorieten te schrappen? Nee - thuiskomst is voor de meeste reizigers zo'n beladen onderwerp dat Lekker weg in andermans land er niet zonder kan. Wel willen we nu alle lezers bedanken. Voor het lezen (en het uithoudingsvermogen hierbij), alle goeie tips en de commentaren die wij te gek vonden om te ontvangen. Veel dank hiervoor - en tot snel!
